Afgelopen zondag werd in het Arnhemse park Klarenbeek de tweede manche verreden in de Bergrace serie. De klassieker van de serie, bekend om de trap! En waar de laatste jaren deze wedstrijd zonovergoten of op zijn minst droog was, leek deze editie haast op een wedstrijd uit een wintercompetitie.
Tjeerd
Mijn wedstrijd verslag begint al op zaterdag 2 juni. Ik stap dan namelijk in Portugal van mijn surfboard af en rij in de auto richting Arnhem met als tussenstop Utrecht. Daar wacht mij een heerlijk bed waarin ik 3 uur mag liggen alvorens weer door te rijden.
Zaterdagavond rond 21.00 uur bel ik vanaf Airport Portugal naar Frank om af te spreken in Arnhem. Hij verteld mij dat het 12 graden is en dat het morgen flink zal regenen. Ik kan het me bijna niet voorstellen. Als ik om 3.00 uur mijn bed in rol is het buiten nog droog het zal dan wel meevallen. 6.45 uur schalt de wekker door de kamer en als ik naar buiten kijk zie ik een zeik natte tuin. Onderweg druppelen er emmers van water op de auto. 30 minuten voor de start regent het nog steeds… Het valt dus helemaal niet tegen en het is non-stop hondenweer. Gelukkig verkeer ik in de luxe dat ik bij de start opstelling kan schuilen onder een paraplu. Wanneer het startschot zich door de druppels heen drenkt schiet ik weg en hoop tegen beter weten in dat het nieuwe Velozine shirtje me droog houdt. We knallen over het asfalt omhoog en draaien dan omhoog het bos in. Hier en daar glijdt men in de hectiek al onderuit op de eerst klodders modder. Ik kan er gelukkig goed omheen komen en we gaan weer een kort stijl stukje op. Ik merk dan direct dat ik nog behoorlijk vermoeid ben. Links en rechts schieten mij rijders, maar ik treur echter niet want het was te verwachten. Een week surfen en een lange rit met weinig slaap eisen, voorspelbaar, hun tol. Toch laat ik stiekum een kleine traan en hoop dat ik dat het vermogen terug keert. Gelukkig komt het dieseltje toch nog wat op gang en ik kan mijn positie handhaven. Ik haal zelfs wat rijders in! Op de klimtjes protesteren de benen echter al vanaf het begin. Een indirect gevolg van een hardloop sessie op donderdag over het strand van Carrapateira. Veel medelijden hoeven jullie dus niet met mij te hebben.
Ik kom echter overal boven hoewel ik door de inmiddels verzamelde modder niet naar het kleine blad kan schakelen. Af en toe probeer ik toch op het kleinere voorblad te komen echter levert dit mij meer problemen op dan dat ik er baat bij heb. Nadat de ketting een paar keer zijn eigen weg zocht besloot ik de voorderailleur maar verder met rust te laten. Ondertussen komt de regen nog steeds met bakken uit de hemel en ik ben nat tot op het bot. Ondanks de inspanning begin ik het ook koud te krijgen en het schakelen lukt me af en toe niet met de vingers en gebruik ik op die momenten de handpalm om nog enige functie te hebben in mijn triggerschifter. De remblokjes van mijn achterrem zijn inmiddels ook verdwenen met de snelheid waarmee het water van de berg stroomt en de bochten neem ik met wat meer zorg.
De opeenstapeling van deze probleempjes zorgt er echter voor dat het niet veel harder meer gaat. Het gaat steeds langzamer en de kleine probleempjes worden indivuduel steeds groter. Een voordeel van de protesterende benen is dat ik niet uitgeput raak. En ergens is de hele situatie ook enorm aandoenlijk en dat beseffende ga ik de laatste ronden dan ook met plezier in en geniet van de net-niet uit glij acties. Het had wat weg van surfen… en gelukkig zat ik nog redelijk in die modus, al was dat hier op modder en bij flink lagere temperatuur.
Rillend maar met een glimlach rol ik dan na 2 ½ uur over de streep en schiet zo snel mogelijk door naar de auto om het natte klofje van mij af te gooien en Frank te supporten tijdens zijn race van de 75 minuten. Oja 19de ;-)
Bas
Bergraces en nieuwe Velozine kleding, het is nog geen gelukkige combinatie bij mij. Net als in Lunteren in 2011 was het in Arnhem pokkeweer en wilden de benen niet zo stralen als de kleding wel deed, althans, toen de kleding nog schoon was.
Tastte ik in Lunteren nog in het duister over de reden van het uitblijven van een goede uitslag, dit keer was het duidelijk. De woensdag voor de koers lag ik namelijk in de tandartsstoel, terwijl een zwetende, zwoegende tandarts mijn laatste overgebleven verstandskies uit mijn onderkaak probeerde te slopen. Het gevolg liet zich raden: een paar dagen alleen soep en kwark als eten, niet trainen, en toen ik eenmaal op de fiets zat in Arnhem, geen goede benen.
De eerste klim verliep nog prima, en ook de eerste doorkomst (niet ver achter plek 2) was eigenlijk best aardig, maar de tweede ronde verloor ik minuten op mijn naaste concurrenten. Natuurlijk hielp het niet dat ik zowel droogweerbanden als droogweerremschijven had gestoken, maar ook als ik de mechanische zaken wel goed voor elkaar had gehad, dan nog zou het geen topkoers zijn geworden.
Anderhalve ronde voor het einde was kennelijk de vetverbranding op gang gekomen en kon ik weer wat mensen inhalen. Woest stampend, finesse is immers een keuze, ging ik de laatste hellingen op, op weg naar de verlossing van de finish. Vlak voor de finish kon ik door een uitremmaneuvre (niet ongevaarlijk met verrote aluminium remschijven) nog een plekje opschuiven. Negende, veel tijd verloren in het klassement, maar in ieder geval binnen. De volgende race komt mijn goede vorm hopelijk beter uit!
