De laatste Bergrace van het seizoen zit er op! Bas, Tjeerd en Kiona waren uiteraard ter plaatsen en gingen de strijd aan met de andere deelnemers, zichzelf en het zware parcours nabij de Goudsberg.
Bas
Lunteren, Lunteren, Lunteren. Het lijkt op een werkwoord, en als dat het is, dan kan ik stellen: ik ben niet zo goed in Lunteren. Ik probeer te Lunteren met de besten, maar ergens Lunter ik toch iets verkeerd, en dan kan je Lunteren wat je wil, dan is het geen Lunteren meer, maar ouderwets hakken en breken. Het was, net als vorig jaar, geen goede race voor mij. De laatste Bergrace, met het meest uitdagende parcours (en misschien wel het leukste wedstrijdrondje waar ik dit jaar gereden heb), ging me technisch gezien een stuk soepeler af dan vorig jaar, toen ik meer dan een aantal schrikmomenten kende. Dit jaar, met een 29-er onder mijn kont, ging het simpel gezegd makkelijker.
Het inrijden was een genot: ik vloog omhoog en ik vloog naar beneden. Vrijwel het hele rondje op het buitenblad inrijden, dat moet toch wel een goed voorteken zijn? Na het startschot nam ik in de tweede helft van de aanloopronde de leiding: als je je goed voelt, moet je gewoon gaan. Ik kwam als eerste over start/finish en kon daarna in een groepje van vier aansluiten. Wat er toen allemaal gebeurde… Niks, eigenlijk, althans, niks speciaals. De rest ging gewoon harder. Ik kon af en toe aanhaken, maar tegen het einde van de eerste volle ronde liepen mijn benen echt vol, begon mijn ademhaling pijn te doen (een dubbelgevouwen voorwiel in een afdaling een week eerder en de daaropvolgende valpartij leken me hiervan de voornaamste oorzaken) en verloor ik positie na positie.
De twee rondes er na, waarin ik eigenlijk elk rondje wel wilde afstappen, waren vooral gericht op overleven, op doortrappen tot je niet meer door hoeft te trappen, en proberen de tegenzin in de benen te vergeten, of, zoals Jens Voigt op z’n bovenbuis heeft staan: “Shut up, legs!”.
Uiteindelijk valt er dan onderweg toch wel wat plezier te beleven. De afdalingen in Lunteren zijn nog steeds uitdagend, ook op mijn Focus 29-er, en de klimmetjes waren lastig genoeg dat je, zelfs diep in de pain cave, wel lucide genoeg moest blijven om je fiets de juiste kant op te sturen.
Het licht aan het einde van de tunnel scheen vervolgens op een belabberde uitslag. Ik was een plaatsje gezakt, maar het klassement was dit jaar toch al niet al te best. Een zevende plek in het eindklassement was mijn deel, waar ik aan het begin van het jaar op ‘minstens’ top drie had ingezet. Volgend jaar zal ik fris en fruitig weer aan de start staan, en wie weet Lunter ik dan beter…
Kiona
Vorig jaar zei ik het al, en ik zeg het nu nog eens:
‘Lunteren, de Goudsberg specifiek, is een fantastiche omgeving om te mountainbiken in Nederland. De ronde die speciaal voor Bergrace MTB Events is uitgezet is met name zeer geschikt voor de technisch wat beter onderlegde bikers onder ons. Maar of het ook zo leuk is in een wedstrijd… ?’
Nog steeds heb ik daar niet een sluitend antwoord op. Ja, ik vind het altijd leuk om daar te fietsen, waarom dan niet in een race? Ja, ik heb me na de twijfels van vorig jaar, toch weer ingeschreven dit jaar… Ja, het rondje ligt me en ik zou er in theorie al mijn techniek perfect in kunnen zetten tijdens een wedstrijd.
Maar aan de andere kant:
De 75 minuten heren race is altijd vrij druk bezocht. De vele singletracks maken het inhalen van die heren vrij lastig, hetgeen nogal het verloop van de dameswedstrijd bepaald gezien het feit dat de dames na de heren moeten starten. Dit alles resulteert, zoals al vaker gezegd, altijd in het moeten lopen van passages die ‘normaal’ goed te rijden zijn. Lopen… Iets waar ik het nog steeds niet zo op heb. :-)
Daarbij komt ook nog eens dat ik dit jaar slechts een handjevol wedstrijden gereden heb, waarvan de laatste al meer dan 2 maanden geleden. Niet echt goed voor de ‘wedstrijdhardheid’ dus… En dat bleek al bij de start: Man, wat startten die dames hard! Mijn reactievermogen is vrij aardig, dus bij de eerste bocht lag ik nog mooi in de top 5-10, maar zodra het breder werd werd ik links en rechts voorbij gestoven alsof ik stilstond! Ik ben nooit een hele harde starter geweest, maar dit sloeg werkelijk nergens op.
Volledig verzuurd ging ik na de startlus de eerste volledige ronde in, natuurlijk bij de eerste de beste singletrack in het wiel rijdend van wat mannen die niet op de fiets konden/wilden blijven zitten. Maargoed, ik wist dat dat ging gebeuren, dus ik sloot achteraan, liep de ‘niet-zo-lastige’ passage en vroeg daarna of ik mocht passeren.
In de eerste ronde gebeurde dit nog een aantal keer, maar uiteindelijk kwam ik er nog aardig vanaf. Natuurlijk moest ik dingen lopen die ik tijdens de verkenning nog gereden had, maar ja… Dan maar proberen in de volgende ronde…
De 2e en 3e ronde gingen al iets beter, maar alles rijden was er nog steeds niet bij. Goed, daar had ik me op ingesteld, en mijn klassering zou toch niet briljant worden, dus ach… Ergens halverwege de laatste ronde zag ik mijn klokje op 1u11min staan en ik weet nog dat ik dacht: ‘Mooi! Da’s dus finishen na 3 rondjes.’ Hoewel ik mezelf zeker niet leeg gereden had, was ik maar wat blij toen ik na 1u20min uit de race gehaald werd en mijn drankjes in ontvangst nam.
Ik zal volgend jaar zeker weer terugkomen op de Bergrace MTB Events, maar ik ga nog wel even hard nadenken of de 75 minuten race nog wel iets voor mij is…
Voor mij zit het seizoen er echter nog niet op! Begin oktober reis ik af naar Zuid-Frankrijk om daar bij de Roc d’Azur nog een laatste keer te knallen en natuurlijk de nodige vitamine D voor de winter op te slaan.
Tjeerd
De laatste bergrace alweer. Wat gaat zo´n seizoen snel. Gelukkig vallen er in de Alpen al de eerste sneeuwvlokjes. Het alternatieve vertier staat alweer te trappelen om te worden beoefend. Maar eerst nog deze race. Van de Velozine-preview maakte ik al op dat het een mooie uitdaging zou gaan worden en dat de trail bouwers er iets heel moois van hebben gemaakt. Het behoefd wel wat aandacht tijdens het inrijden maar als je dat dan voor elkaar hebt kun je er maximaal genieten.
Ik zou dan theoretisch vroeg op moeten om genoeg tijd te hebben voor de verkenning. Daar gaat het bij mij natuurlijk weer mis. Als de wekker gaat hebben de dekens nog nooit zo lekker zacht aangevoeld en ik besluit me nog een keer om te draaien. Als ik dan weer mijn ogen open doe moet ik me nog haasten om op tijd bij de start te verschijnen. Ik gooi dan ook snel mijn spullen in de wagen en cross met de vierwieler richting Lunteren. Daar aangekomen doe ik een poging mijn voorwiel in mijn fiets te plaatsen en doe een ontdekking… Een 180mm schijf… hmm, dat past niet zonder nog een adapter tussen de remklauw en de montage-oogjes op de vork. Ik bel snel rond met als resultaat dat ik het op dit toch nog steeds vroege tijdstip zelf op moet lossen. Ik schroef mijn voorrem eraf en mijn fiets is weer een paar grammen lichter.
Na het inschrijven rol ik nog even hier en daar naar boven en test in de afdaling mijn handicap. Het blijkt dat ik met een driftend achterwiel toch nog een heel eind kom en wat mij betreft kan de race beginnen. Gelukkig denkt de organisatie er ook zo over en als het startschot klinkt rol ik als 1 van de eerste door de bocht. Na 2 weken te hebben door gebracht op de Marokkaanse golven is het afwachten hoelang ik dit vol ga houden. De startronde heeft in ieder het geval het gewenste resultaat en ik rol als 4de man over de lijn om de eerste ronde in te zetten. Jammer genoeg schieten de eerste 3 ervandoor alsof de rest stil staat. Een paar volgen nog en passeren mij. Ik sluit netjes aan als 7de man. Mijn achtervolger is een lokale biker en ziet al snel het resultaat van mijn beperkte infiets rondje. Hij vraagt om te passeren en laat zien hoe het moet. Na een rondje ken ik het wel en bedank hem en rij verder. De vaart zit er nog lekker in en ik heb het naar mijn zin.
De trails zijn top met hier en daar een spannend bochtje of afdaling. Ik word voornamelijk blij verrast. Af en toe trap ik de fiets iets harder naar voren en ik maak enige vooruitgang. Maar dan gebeurt er toch iets vreemds; ik begin moe te worden. Zo moe zelfs dat ik een beroerd laatste rondje rij en 10 plekken terugval. Ik kom dan uiteindelijk als 18de over de finish. Toch verrast met de eerste rondes en een klein beetje teleurgesteld over de laatste ronden is de serie Bergraces succesvol afgerond. En dan is het tijd om snel in de auto te springen en door te rijden naar Scheveningen om te kijken of er nog lekker golven binnen komen.
