Het mountainbike-wedstrijdseizoen is voorbij. Althans, min-of-meer. Officieel is er geen afsluiter en voor iedereen is dat dus anders. En sommigen stoppen nooit, hebben een wedstrijdseizoen van een heel jaar, ruilen hooguit het type fiets en voor sommige is alles een wedstrijd. Als eerste weg bij het stoplicht, of die e-biker op weg naar je werk toch achter je houden, ook al betekend dat bezweet aankomen in je nette pak in de maandagmorgen-vergadering op je werk….
Bas kruipt graag op een cyclocrosser om gedurende de herfst en wintermaanden competitief bezig te blijven. Cyclocrossen, je weet wel… die discipline waarbij er ook nog gelopen moet worden. Maar er zijn nog meer fietswedstrijden waarbij gelopen wordt… Bas vertelt over zijn wedstrijd van afgelopen weekend.
De rest van het team bevond zich zondag op het Apeldoorns Mountainbike Kampioenschap. Een tikkie uit de hand gelopen clubkampioenschap die voor menig mountainbiker wel als de afsluiter van het wedstrijdseizoen wordt gezien. Logisch; de sfeer is er top en het parcours is een fantastische speeltuin. Kiona deed haar rondjes, Tjeerd keek toe (en zag dat het goed was….) en uw reporter ter plaatsen liet vervlogen tijden herleven.
De verhalen:
Bas
Zaterdagochtend in Harderwijk. Nog een kwartier voor het vertrek. Mijn Focus staat al op me te wachten, de bandjes op de juiste spanning, de ketting netjes in het vet, de platformpedalen wachtend op wat komen gaat. Wacht, wat? Platformpedalen? Is dit het NK voor beginnelingen? Nee, hoewel er ongetwijfeld ook beginnelingen aan de start staan, is dit geen wedstrijd voor ongetrainden. De platformpedalen zijn onderdeel van mijn uitgewogen strategie om met de fietswissel zo min mogelijk tijd te verliezen. Fietswissel? Je gaat toch geen triathlon doen? Nee, natuurlijk niet, want zoals het een goede fietser betaamt zwem ik alleen om niet te verdrinken. Een run-bike-run (en nee, dat heeft niets te maken met Run Forest, Run!), en in het bijzonder een in de offroadcategorie, is onderdeel van een nieuwe methode om de winter door te komen (de zogenaamde ‘kom de winter door zonder je te vervelen’-methode).
Terug naar de platformpedalen. Hoewel ik meer dan de gemiddelde mountainbiker aan hardlooptraining doe, weet ik ook wel dat ik normaal gesproken niet met de voorsten mee zal kunnen komen tijdens het eerste looponderdeel. Ik moet het vooral van een vlot fietsonderdeel hebben, en tijdens het fietsen zoveel voorsprong opbouwen dat ik niet meer bijgehaald kan worden tijdens de helletocht die de –run vormt.
Foto: Athlos
Niet al te veel achterstand oplopen bij de run-, dus. Iets te fanatiek loop ik de eerste paar minuten op een tweede plek. In theorie prima, in de praktijk blijkt dat hardlopen met een gierende ademhaling en steeds zwaarder wordende benen niet de beste opmaat vormen naar een prettig stukje fietsen door de bossen. Ik wissel als tiende, waarna ik al meteen wat plekken terugpak omdat ik niet met schoenen hoef te hannesen. In de eerste paar kilometers van het fietsrondje blijven er twee man uit mijn greep. Helaas kom ik tijdens de rest van het fietsen niet meer dichterbij. Ik heb ontzettend veel energie verstookt met mijn doldrieste start bij het lopen en daar betaal ik nu de tol voor.
Foto: Athlos
Als derde wissel ik naar het laatste looponderdeel. Weer 2.5 km door het bos, met onderweg een stukje los zand en een heel steil klimmetje. Al na een paar honderd meter ben ik alleen nog maar bezig met mezelf aan te sporen vooral het tempo er in te houden (Run Bas, Run!). Ik sjok het losse zand door, ik bikkel het klimmetje op, terwijl mijn benen echt al lang niet meer willen. Ook ‘de steek’, een oude bekende uit mijn hardlooptijd, komt om de hoek kijken. Ik schuifel als een oud mannetje door het bos, terwijl ik af en toe achterom kijk waar mijn belagers blijven. Ik had niet het idee al te veel voorsprong op ze te hebben, dus ik kan me niet voorstellen dat er straks niet vier-vijf man overheen komt, mij op een eerloze positie ver buiten het podium achterlatende.
Het valt mee. Het afzien niet, het afzien valt ruim tegen zelfs, maar er komt niemand meer langs. De laatste paar honderd meter ben ik vrij zeker van mijn zaak (en podiumpositie) en kan ik de mentale teugels een beetje laten vieren. Met een derde plaats op zak keer ik huiswaarts, in twijfel of dit nou echt zo veel leuker is dan 60 minuten veldrijden op een polderrondje…
Foto: Athlos
Lees verder op de volgende pagina…
@ Exar: koddig, racen op platforms. Achteraf niet liever schoenen gewisseld? Spaart je benen wel wat, in theorie.
@ AK-gangers: nice, ik moet dat magische Apeldoorns kampioenschap toch een keer meemaken, geloof ik! Als je Ben op die Litespeed ziet, weet je weer waarom je vroeger zo veel vaker otb ging. ;) En wordt je bij zo’n klassieker-race gepekt-en-vedert als je moderne banden monteert ipv die uitgedroogde zooi van vroegah? Die Cannondale(?) op dat onderste plaatje lijkt me iets nieuwigs om de wielen te hebben…
Als die banden al ongeoorloofd voordeel waren, compenseerde de eigenaar dat met een mid-race flesje bier.
Ik vond het een erg tof evenement om te zien! Maar jongens en meisjes… 3 verslagen in 1?
Racen op platforms gaf wel een vreemd gevoel, vooral aanzetten gaat op z’n zachtst gezegd ‘vreemd’. Als je snel kunt wisselen dan zal het wel de moeite van het wisselen ook waard zijn in extra snelheid, ik daarentegen wissel mijn schoenen maar marginaal sneller dan dat ik tanden wisselde. Ik zal het wel gaan oefenen denk ik, want de R-B-R in Groesbeek in december wil ik zeker NIET op platforms rijden!
Tijd voor een veterstrikdiploma? En als dat niet lukt zijn lock laces (http://www.locklaces.com/) misschien wat? Die kende je vast al… Ik heb nog een niet echt gebruikt setje oranje liggen, geloof ik. Kan ik zo voor graties in een envelop stoppen. Vond ze zelf vervelend wegens onvoldoende steun.
Ik ga serieus nog oefenen met snel schoenen wisselen :D Ik heb nog geen snelsluitoplossing nu, vooral omdat het nog niet nodig is geweest, maar ik ga er nu wel naar kijken. Opsturen mag altijd :D