De merknaam Clément is een legendarische. Adolphe Clément-Bayard begon in 1888 al met het maken van banden. Vele grootheden reden met zijn banden naar overwinningen in bijvoorbeeld de Tour de France. Al vroeg in de 20ste eeuw kwam het van origine Franse bedrijf in Italiaanse handen en in de jaren ’80 nam de bekende Pirelli Group het merk over. Sinds 2010 is het Amerikaanse Donnelly Sports de eigenaar van de merknaam en zijn ze bezig aan een revival van de legende. Een revival die zich vooral afspeelt in dat ‘veld’ waarvan we de merknaam in de jongste jaren misschien nog het best van herinneren. Wie de cyclocross een beetje volgt, zal de naam ‘Grifo’ wel wat zeggen. Dat was (en is) één van de bekendste bandtypen in de cross.
Maar met het overnemen van de merknaam hebben de Amerikanen volgens mij niet de rechten kunnen overnemen van dit legendarische profiel. Dus wat doe je dan? Je zet je marketingafdeling aan het werk en je vernoemt je banden naar een vluchthaven in Amerika waar één van de Cross Crusade cyclocrosswedstrijden werd verreden. Welke link heeft de marketingafdeling tot deze keuze gebracht? Dat je rijstijl met deze band automatisch iets-met-vliegen wordt? Of dat de banden juist erg goed landen wanneer je eenmaal het luchtruim verkozen hebt? Of zegt het, zoals wel vaker, gewoon niets. Het beestje – of bandje, liever – moet nu eenmaal een naam hebben.
‘Ne Grifo? ‘Ne Rhino zult ge bedoelen!?
Net toen de moesson in Nederland zijn intrede deed, kreeg ik deze set vouwbanden voor een test. Geen moment te vroeg! De strak liggende singletracks in mijn lokale trainingsronde waren in een mum van tijd onderdeel van het nieuwe Brabantse Rivierenlandschap… Die paden die nog wel boven het Nieuw Brabants Rivierenpeil lagen, bestonden uit een variëteit aan moddertypen. In het begin dikke blub en de in de meest recente weken had het meer de consistentie van het eindresultaat van zeer verkeerd gevallen, bedorven, kerstkalkoen. Enfin; u heeft een beeld. Tijd voor adequaat geschut dus, of zoals Paul Herijgers zou zeggen: “Ja ’t is ier goe vettig, ge zult een Rhino profiel moeten opsteken of ge gaa daar in die afdaling e wa mee maken, daar zin ik zeker van!”
En ook al zijn Rhino’s een profieltype van Dugast, iedereen weet dat het in het crossjargon, net als die al eerder genoemde Grifo’s, gewoon staat voor banden met een grof profiel. De Clément Crusade PDX mogen we onder deze categorie laten vallen. De 3,5 mm hoge noppen zijn individueel vrij groot en staan vrij ver uit elkaar gepositioneerd over de schouders van de band. Volgens de opdruk meet de band de UCI-legale 33 mm breedte. Op mijn DT Swiss RR440 velg kom ik uit op 33,5 mm gemeten op het karkas. De noppen op de schouder steken hier niet buiten uit. In het midden staan ze wat meer in een rij, zoals we dat ook zagen bij de eerder geteste Vredestein Black Panther CX. Echter, in tegenstelling tot die laatst genoemde, is de middelste noppenrij bij deze PDX meer gespatieerd, staan de noppen om-en-om verdraaid en lopen breder uit aan het uiteinde zodat er een schoepje ontstaat.
Door de open constructie van het profiel is de band erg goed lossend. Zelfs in de meest plakkerige modder wordt de achtervolgende rijder getrakteerd op een stevige hap modder in het gezicht. Het mag dan ook niet anders dan logisch zijn dat de PDX massa’s tractie bezit en van doorslippen van de band hoef je dus bij een steile helling niet bang te zijn. De soepelheid van zowel de zijwangen alsook het loopvlak van de band in combinatie met de zachte rubber compound zijn hier minstens zoveel debet aan.
Ondanks die souplesse bespeur ik, zelfs bij drukken zo laag als 1,7 bar, weinig instabiliteit. Zowel rechtuit als op off-camber stukken geeft de band zelfs een vertrouwen die ik niet eerder op dat niveau van andere vouwbanden kreeg. Daarbij loopt de band op harde ondergronden en de asfaltpaden naar de singletr…rivieren toe nog relatief licht en voorspelbaar. En met name dat laatste is iets wat een goede band een goede band maakt.
Ladies and gentlemen, thank you for flying with us…
Voorspelbaarheid en vertrouwen. Dat maakte dat ik op mijn lokale rondjes het tempo graag hoog hield en werd menig trainingsrondje een rondje laag-vliegen. Dat is wat materiaal dat vertrouwen geeft, je kan laten doen.
De relatief onbekende Clément Crusade PDX heeft me in alle opzichten zeer positief verrast. De band heeft zich bewezen in zowat de meest slecht denkbare fietscondities die je je maar kan voorstellen in een warme en natte winter. Ook al zou het ooit nog droog worden in 2013, de behoefte de banden te wisselen zal ik niet snel krijgen. De PDX is een modderband die ook bij minder extreme omstandigheden en harde ondergronden voorspelbaar blijft en goed loopt zonder dat het overkill wordt en je je afvraagt of je toch niet beter een minder grof profiel zou monteren. Als je, net als ik, niet graag en niet vaak banden wilt wisselen naar gelang de omstandigheden, verkies je liefst een allrounder. Hoewel ik de Vredestein Black Panther CX als allrounder bestempelde, was je daar deze winter misschien toch van teruggekomen, ik in elk geval wel. De PDX is minstens zo’n allrounder, maar excelleert in de modder zonder dat dat al teveel ten koste gaat van de prestaties op de harde ondergrond. Om in Herijgers woorden te spreken; “kik zin content!”
De Crusade PDX waarmee ik op pad ging, betrof een clincher versie. Een vouwband dus, te gebruiken met een normale binnenband. Deze versie weegt 362 gram en kost €41,90. Een tubular versie is eveneens verkrijgbaar. Deze wordt gemaakt door de Tsjechisch tuub-specialisten van Tufo, weegt 370 gram en kost €109,00
Met dank aan Cosmic Sports
Meer informatie: www.clementcycling.com
Tekst & foto’s: Jeroen van den Brand
