The Blast #1: Houffalize snow edition

Zo, het was me het weekend wel! De eerste versie van de Blast in het Belgische Houffalize was voor mij een welkome afwisseling na een hele periode kantoorwerk en testartikelen, die wachten op betere condities om getest te kunnen worden. En met Pasen is het toch altijd al mooi weer, ook in de Ardennen… toch? Koning winter dacht er anders over en trakteerde de deelnemers op een pakje sneeuw en een afwisseling tussen keihard bevroren modderpaden en net gesmolten versies, die alle trapenergie opslokten. Of dit de pret drukte? No sir, on the contrary!

Wat is het idee?
Het principe van ‘The Blast’ is simpel: een weekendje op een mooie bikelocatie, twee-en-een-halve dag fietsen, waarbij je op een dag eigenlijk een soort toertocht rijdt met een aantal special stages tussendoor, waarvan je tijd geklokt wordt. Al die tijden worden vervolgens opgeteld en daar komt een winnaar uit. Natuurlijk kun je verwachten dat de getimede stukken niet de makkelijkste zijn en in de hangloose downhill spirit van Jarno Hoogland, de organisator van de evenementen, voornamelijk omlaag zullen gaan. Ook is er geen gelegenheid om de stages te verkennen (tenzij je de omgeving als je broekzak kent) en zul je dus enigszins blind eraan beginnen, in de hoop dat je hard genoeg start om een snelle tijd neer te zetten, maar ook weer niet zo hard, dat je halverwege de stage al van je fiets af dondert van vermoeidheid. Betekent dit dat de meesten zich inhouden? Not at all! Juist doordat het merendeel omlaag gaat, kun je redelijk all-out de special ingaan.

Vol gas en plat op je bek
Het weekend begon op vrijdagochtend met een ontbijt (binnen) en een vers pak sneeuw (buiten). Nadat Jarno had verteld wat we vandaag ongeveer gingen rijden en hoe de planning eruit zag, gingen de meesten sleutelen aan hun fietsen, omdat… omdat dat erbij hoort! Om 11 uur was het dan zo ver en mochten we richting de eerste special fietsen. En dat begon goed: het brede bospad waar we over reden bestond uit een aangereden en aangevroren laag ijs, met daarover een dun laagje verse sneeuw. Resultaat: groep 1 tuimelt na amper een kilometer gereden te hebben over elkaar heen. Dat begint goed!
Gelukkig bleek de volgende special ijsvrij te zijn en konden we vol gas naar beneden. En daarna werd het alleen maar beter!

Na regen komt zonneschijn
Want na een eerste special stage die voornamelijk bestond uit hard op de pedalen duwen, een paar flauwe bochten en een listig mini afdalinkje op het eind, kwamen de echte specials: een downhill parcours, steil, glad, met een 3 of 4 tal jumps/drops. Ondergetekende had daarna in ieder geval kramp in de vingers van het remmen. Een special bestaande uit een switchback afdaling met aan het eind nog een venijnig klimmetje, op dag 2 gevolgd door 3 onwijs coole stages, waarbij alle deelnemers beneden kwamen, maar amper in woorden uit konden drukken wat er door ze heen ging. De kou en sneeuw waren al snel vergeten en hoewel dag 1 eindigde met een modderrijke klim waarbij je niet vooruit leek te komen, maar wel compleet kapot ging, mocht ook dat de pret niet drukken.
Dat de vlakke derde special op dag 2 niet mee werd geteld, omdat een deel van de groep die simpelweg niet wist te vinden (dank aan degenen die de linten weg gehaald hadden), mocht eveneens de pret niet drukken. Ik had het voor mijn klassering graag anders gezien, want dit was natuurlijk een mooie stage voor de XC-ers.

Geleerd?
En hebbie nog wat geleerd tijdens dat weekend? Nou en of! Allereerst dat ondanks dat deze groep toch aardig wat niveauverschil had, het toch een superleuk weekend was, waarbij iedereen respect had voor elkaars kunnen en het niet uitmaakte of je nu XC-er of downhiller of Luxemburger was. Iedereen had simpelweg lol. Zowel voor, tijdens als na de ritten.

Technische paden worden nog technischer op snelheid: ik durf te beweren dat ik mijn fiets best onder controle heb, maar als je met warp-speed op een rotsblok afstuift, waarvan je twijfelt of je je fiets erop kunt hoppen, dan wordt het toch een hele andere dimensie. Niet langer gaat het erover of jij je fiets in bedwang kunt houden, maar of je snel en krachtig genoeg kunt reageren voor onverwachte obstakels.

Slecht weer leidt tot verbroedering en sterke verhalen: toegegeven, het was lekkerder geweest als we een weekendje met een lekker lentezonnetje en zo’n 15 a 20 graden hadden gehad, maar dan hadden we achteraf geen echte helden verhalen gehad. Gezamenlijk afzien schept een band, gezamenlijk op je bek gaan eveneens en hoewel sommigen wat woorden hadden met een bepaalde klim aan het eind van dag 1, was iedereen in goede doen. De shitload aan foto’s en filmpjes en likes die via Facebook de dagen na het evenement voorbij kwamen was echt bizar. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat iedereen die eraan terug denkt of dit leest, met een brede grijs op zijn gezicht zit. En dus kan ik maar op een manier eindigen: Jarno… bedankt!

Tekst: Coen de Jongh
Foto’s: Eric Wictor en Coen de Jongh