Epic Bike Rides III: Biivouac Enduro

English version on the next page

De eerste Biivouac Enduro, l’Aventure Enduro VTT par équipe, in mountainbike mekka Frankrijk: Eric en ik waren er bij. Deze werd gehouden van 23 t/m 26 mei. De Biivouac is een 3 daagse enduro voor duo’s en zoals met de meeste meerdaagse enduro evenementen is er maar een beperkt aantal deelnemers. De eerste moeilijkheid was dus het verkrijgen van een startbewijs. Het registratie email adres werd op 15 december om 18:00 bekend gemaakt en om 18:01 was het mailtje verzonden, hopelijk op tijd. Twee dagen later kregen we bericht dat er in 3 minuten 90 inschrijvingen waren binnen gekomen, maar dat wij 1 van de 50 uitverkorene teams waren.

Maar waar hadden wij ons eigenlijk voor opgegeven? Er was niet veel meer bekend dan dat het 3 dagen enduro zou zijn in de buurt van Millau Grands Causses en de Gorges du Tarn. We hadden eigenlijk niet eens gecheckt waar dat was. 3 dagen biken in Frankrijk was alle info die we nodig hadden.

We rijden al ongeveer 10 jaar samen en hebben daardoor wel een goed beeld van wat we van elkaar kunnen verwachten. Eric rijdt wat harder en wat meer technische dingen, maar mist daardoor ook wel eens een bocht. Ik rij mijn eigen lijn, ook als ik achter iemand aan rij. Onze tactiek was daarom dat ik voorop reed met Eric er achteraan, al schreeuwend dat het sneller moet.

We kwamen een paar dagen van tevoren aan in Millau, waar het hele feest zou beginnen. Hier hadden we afgesproken met Martin, die ik vorig jaar bij de Trans-Provence heb ontmoet, en zijn Zweedse teamgenoten (Team Martiin en Team Kristiin). De eerste avond hebben we de omgeving een beetje verkend door een GR-route te rijden. Het ritje werd iets langer dan gepland door een kaart waar we niet aan gewend waren en een stuk hike-a-bike, waardoor we we precies rond zonsondergang bij de pizzeria aan kwamen.

Onderweg door oude Franse dorpjes

Zou dit de uplift zijn voor het weekend?

De route was, zoals we gehoopt hadden, fantastisch, met veel technische paden, wat hoge snelheids stukken en, uiteraard, want Frankrijk, haarspeldjes. De uitzichten en omgeving waren prachtig en wisselden elke dag. De special stages en liaisons waren zo uitgezet met pijlen, dat je nog wel het backcountry avontuuurlijke gevoel hield, maar ook niet verdwaalde. Hoewel, een aantal teams kreeg het wel voor elkaar om op de eerste special verkeerd te rijden.

Op dag nul werden we ’s middags van Millau naar een gite gebracht, boven op een winderig plateau. De tent was klein, erg klein zelfs, maar gelukkig nog net niet zo klein dat het “What happens at Biivouac, stays at Biivouac” werd. De nacht was redelijk rustig, al beperkte de harde wind en de pre-race stress de nuttige slaap wel wat.

Ons luxe onderkomen. Ja, dat is 1 tent per team.

Gratis bier op de eerste avond

De wedstrijd begon op vrijdag met een verbindingsroute over een pad dat we eerder in de week gereden hadden en we dus al een beetje kenden. Maar we wisten nog niet echt wat we van de special stages konden verwachten. Na een korte pauze waarin we wisselden van XC naar full face helm, de bandendruk nog even checkten en wat aten, mochten we starten. Vanaf de start konden we al een klein stukje van de stage zien en zagen wat de rijders voor ons deden. Het klimmetje na een bocht was echter net niet te zien, helaas, verkeerde versnelling en naar boven lopen. Omdat ik hierdoor boven ook niet ingeklikt was, toch maar een stukje van de afdaling gelopen om daarna zo snel mogelijk weer op de fiets te springen. De rest van de stage ging beter en na de finish waren helemaal enthousiast, maar ook blij dat we niet gevallen waren.

Achteraf bleek de eerste special eigenlijk best goed gegaan te zijn. Het weekje vakantie van tevoren om te wennen aan Franse paden had geholpen. Naast het genieten van het uitzicht, probeerden we toch zoveel mogelijk te pushen waar het kon, maar we kwamen toch ook vaak genoeg onze grenzen tegen. Bij de vierde stage reed Eric voor de verandering op kop, een experiment dat eindigde met een geburpte achterband en het uitrijden van de stage op zijn velg. Maar echt veel extra tijd kostte het niet.

Prachtige uitzichten

Wachten op de start van de eerste special.

De organisatie: Greg, Quentin en Alice

Na een hele nacht regen hadden we op zaterdag zelfs sneeuw op het eind van de eerste verbindingsroute. De stage begon redelijk makkelijk, maar werd al snel behoorlijk lastig met klei, gladde stenen en andere zooi. Eric ging twee keer onderuit, wat helaas resulteerde in een pijnlijke heup en wat tijdverlies. De 2e special was meer ons ding, stukken hoge snelheid, wat ruimere haarspelden en nog ergens met 2 wielen driften over natte rotsplaten. Deze special zouden we aan het eind van de dag nog een keer rijden, omdat de originele 4e stage verviel door het slechte weer. De lunch van lokaal brood en vlees werd gevolgd door een hike-a-bike die een behoorlijke leidensweg was. Het regende, het pad was glad en er was te weinig ruimte om je fiets handig te dragen. Hiermee vergeleken leek de Brec d’Utelle maar een relaxte boswandeling.

Op de top werden we begroet door Greg (Noce, organisatie) die ons naar het begin van de volgende special leidde. Deze maakte de moeilijk klim wel weer de moeite waard: rotsen, kasseien en switchbacks, ja alweer! Als die Nederlandse berger ooit komt, moet er zeker een helling met switchbacks op om te oefenen.

’s Avonds keken we met alle teams in een oude boerenschuur op weer een winderig plateau naar de foto’s en uitslagen van de dag. De top-10 moedigde elkaar aan en de hele zaal lachtte toen op een foto te zien was dat ook wedstrijdleider Francois Bailly-Maitre een moeilijke passage moest lopen.

De heldere lucht en de 800m hoogte zorgde voor een koude nacht, met bevroren tenten en fietsen tot gevolg.

Bevroren fiets

Onderweg op de laatste dag.

Wachten op de start van de laatste special op 1220m hoogte, met zon!

De eerste special op zondag ging weer langs de rand van een plateau en begon met een kort klimmetje: Na 10 seconden, zo leek het, hadden we het team dat 30 seconden voor ons startte al ingehaald. Dat gaf gelijk wat extra vertrouwen voor de stage. De laatste stage van de Biivouac was ook de langste, 15-20 minuten vanaf 1220m helemaal naar het dal van de vallei. Ook hier zat in het begin een klim in, 45m hoogtemeter, die we allebei naar boven sprintten, Eric op de fiets, ik rennend. De afdaling had alles wat je je maar kan wensen , losse rotsen, bosgrond en haarspelden met gladde wortels.

Na de elf specials, bijna 2 uur geklokte tijd en een ontelbaar aantal prachtige singletracks overleefd te hebben, trakteerden we onszelf bij de dorpsfontein op een biertje met de Martiins en Team Up/Down. Allebei zijn we 2x gevallen, hadden we beiden een geburpte band en hebben we het Mavic service team nog een lesje gegeven in het servicen van een Chris King achternaaf. We zijn uiteindelijk 40ste geworden, waar we eigenlijk wel heel tevreden mee zijn. Het beste resultaat: een verassende 29ste plaats op de eerste special, vooral omdat we het idee hadden het bij andere specials beter gedaan te hebben. Slechtste was een 51ste plaats op de 3e special waar we wat tijd verloren door mijn lekke band.

De film van de Biivouac met Engelse ondertitels.

Terugkijkend was het een uitstekend weekend biken op zware, uitdagende specials in prachtige natuur. Als Nederlanders vroegen we ons soms wel af wanneer of waar de uplift zou vertrekken of waar we eten zouden krijgen, maar alles ging gewoon met de Franse slag en de ondertitel van het evenement was ook niet voor niets “Aventure enduro vtt par equipe”.

Materiaal: We reden op wat een hoop anderen in het veld XC fietsen zouden noemen, een 140mm Ibis Mojo SL en een 120mm Rocky Mountain Element. Iets meer veerweg en banden die in natte omstandigheden wat extra grip hebben, zou leuk geweest zijn. Maar aan beide wordt inmiddels gewerkt.

Trivia: Dit is ook het gebied dat Tim Krabbé beschrijft in “De Renner”

Tekst: Erik Nienhuis en Eric Wictor
Foto’s: Erik Nienhuis

English version on the next page

1 2