De shuttle bus is om tien uur weg; een half uurtje later vertrekt de groep van 27 rijders richting de eerste special. Direct achter ons onderkomen, een gezellig bed & breakfast meer dan ruim genoeg voor de hele groep, gaat een grindpad omhoog. Gisteravond zaten we er bijna met de auto vast. Genoemd pad, steil genoeg dat het fietsen regelmatig ontaardt in harken, brengt ons binnen een dikke drie kwartier bij de ruïnes van een oude NAVO radar post. Het met graffiti volgespoten betonnen geraamten vormt de start van veel lokale trials, waaronder ook de eerste twee van de drie specials van vandaag.
Eenmaal boven aangekomen is het nog net niet loten wie als eerste moet (moet inderdaad, niet mag) starten. De VZ crew start achter elkaar – ik mag Special 1 als eerste uitproberen (lees: blind in duiken dus). Het pad verdwijnt echt direct na de start een dicht bos in. Onder een deken van gevallen bladeren – het is ook hier immers herfst – worden de bochten krapper en de stenen groter. De tweede helft van de special zit vol prachtige passages, van drops en sprongen tot enorme kombochten en ruige rotspartijen. Eenmaal onderaan is de hamvraag: “Heb je de drop gereden?” Ik in ieder geval niet.
De tweede special van de dag loopt langs dezelfde helling. Sterker nog, de special loopt bijna parallel aan de eerste. Met een gladdere bovenloop door een diepere laag blaren, passages waar een 770 mm stuur nog net tussen past en tal van haakse bochten en kleine chutes is het wederom één stuk genieten. De één slaat de drops halverwege de rit over, de ander geniet van de airtime en een enkeling schrikt zich de @#$%. Door de bladeren op de grond en de veelvoud aan zijsporen blijkt het navigeren echter toch lastig. Drie kwart van de VZ crew haalt de eindstreep niet via de route van special 2 maar via de onderloop van special 1 die enkele tientallen meters naar het oosten ligt. De overgrote meerderheid van de rijders maken overigens een soortgelijke fout. Zes man rijden de officiële route, de rest komt via drie of vier verschillende wegen bij de timing terug.
Na een panini en een laatste keer de asfaltklim naar de oude radarpost staan we bij de laatste special. Even was ik in de waan dat de hele afdaling terug naar de kust kroeg tegen de klok zou zijn, maar het blijkt maar een kort stuk te zijn. Het is ook maar goed zo: in deze etappe moet ineens nog wat geklommen worden (lees: bergop gesprint). De gladde bochten en dropjes zorgen voor veel panisch trappen om de verloren seconden van de talloze fouten in te halen. Iedereen, inclusief de Duitser die de afgesloten double volkomen verkeerd landde, staat na afloop met een enorme grijns beneden! Kan je je voorstellen hoe de rest van die afdaling tot de kroeg verliep met alle leuke en intensieve passages….
Aangemoedigd door de prachtige paden en meer dan acceptabel weer dacht ik zelf nog de shuttle naar de slotafdaling – een liaison bergaf van direct onder de radarpost tot de tuin van ons b&b – over te slaan en die 800 hoogtemeters ter training te klimmen.
Slechts een klein inschattingsfoutje: de klim duurde wat langer en die wolk die ik aan zag komen bedekte, toen ik eenmaal boven was, zowat alles. Het leek wijsheid om over de weg doorrijden, maar dat resulteerde in 20 km omrijden en 500 bonushoogtemeters… en het laatste uur in het pikkedonker naar ons onderkomen kruipen. Hmm, oeps!
De dubieuze keus van achterband (waarover in een review binnenkort meer), waarvoor ik inmiddels al ben uitgelachen, lijkt vooralsnog een beter ingegeven plan. Of dat ook door feiten ondersteund wordt zien we morgen bij het ontbijt, als de uitslagen van de drie etappe’s bekend gemaakt worden.
Tekst: Eric Wictor
Fotos’s: Erik Nienhuis & Jarno Veerhoek
