Kiwis in Hoogerheide: het WK cyclocross met Angus Edmond

Cyclocross: het international karakter is dubieus, de grote mannen van de Cross zijn voor 90% afkomstig uit respectievelijk België, Nederland en Tsjechië. Toch, veel internationaler dan op het WK wordt het niet.

Bij mijn aankomst in Hoogerheide wordt dat snel duidelijk. Naast de gebruikelijke campers van Telenet-Fidea, het Rabobank kamp met Marianne Vos en Lars van der Haar en de rijdende villa van Sven Nys zijn er op eens ook Zweden, Canadezen, Noren en meer Amerikanen dan op welke andere cross ook. Toch zijn er ook exoten die we ook gedurende het seizoen vaker zien en zo veel mogelijk omlopen proberen mee te pakken. Zoals Alexander Revell. De Nieuw Zeelander die omwille van zijn flamboyante moustache een kleine mediasensatie is in België en – hoewel zonder moustache maar niet minder geliefd en zeker niet minder toegejuicht – mede-Nieuw Zeelander Angus Edmond.

Angus op het parcours van Hoogerheide

Niet geremd door gebrek aan ambitie
Het voorbij cyclocrossseizoen [2013-2014 red.] was het eerste volledige seizoen dat Angus op de crosser reed. Voor Angus was het daarvoor vooral een mix tussen triatlon-, mountainbike- en cyclocrosswedstrijden in de lokale omgeving. Lokaal is in dit geval Kopenhagen, Denemarken, waar Angus sinds 13 jaar woont en de kost verdiend als fietsmecanicien en koerier, maar vooral als fietsenmaker. Van een bekende, Noorse veldrijder, krijgt hij de tip zich in te schrijven voor het wereldkampioenschap cyclocross in Koksijde in 2013. Er is weinig concurrentie voor het behalen van een plek in de selectie, want zo blijkt, de nationale fietsbond van Nieuw Zeeland laat deze discipline links liggen. Op het strand van van het Belgische Koksijde begint het avontuur.

Tijdens de training blijkt al snel: deze sport is zwaarder, heftiger en verslavender dan hij ooit had durven denken! Toch ontstaat zo het ambitieuze voornemen om het jaar dat daar op volgt zoveel mogelijk crossen mee te nemen in de Wereldbeker, Superprestige en B-Post Bank competitie.

Het plan komt in een stroomversnelling na het wereldkampioenschap singlespeed mountainbiken. Naast de zege en de bijbehorende tatoeage doet Angus ook een aantal nieuwe vrienden op die hem willen steunen tijdens het seizoen. En zo geschiedt het: Bram Impens werpt zich op als manager en spreekt het netwerk van singlespeeders aan om slaapplaatsen te regelen in de buurt van de verschillende omlopen. Er wordt een tent geregeld en er dienen zich sponsors aan: Stevens Bikes voorziet Angus van 2 fietsen voor het seizoen en het biologische en fietsgekke biermerk Malteni deelt mee in de kosten, levert een uiterst stijlvolle outfit en – niet onbelangrijk – voorziet Angus en zijn vrijwilligers van bier!

Ontspanning in het kamp van de Kiwi’s…

…en één en al professionaliteit bij de Duitsers!

Suppo… uh… coaching!
Zo verbleef Angus het afgelopen seizoen in aanloop naar een wedstrijd ook een paar keer bij mij thuis en kwam de vraag of ik mijn handen wilden laten wapperen tijdens het WK in Hoogerheide. Met wapperen bedoelde Angus in dit geval niet alleen aanmoedigen, maar vooral ook de rol van coach op me nemen en hem bijstaan voor en tijdens de wedstrijd.

Tijdens het weekend van het WK verblijft Angus en zijn entourage bij het gezin van Angus-supporter Dave in Berendrecht, een steenworp over de grens in België, op een kwartiertje rijden van Hoogerheide. Voor het eerst in het seizoen reizen naast Angus’ monteur Anders, deze keer ook zijn zoon en vriendin mee (helaas worden er geen UCI punten uitgedeeld voor het inpakken van huurauto’s), wat het race weekend nog extra speciaal maakt. Als ikzelf in Berendrecht aankom om me bij het team te voegen blijk ik te laat te zijn. Dave verteld me dat Angus de kriebels kreeg en al naar het parcours vertrokken is. Een hoopgevend feit: de laatste keer dat ik hem echt zenuwachtig zag werd hij wereldkampioen, zij het in een iets minder prestigieuze discipline.

Door de omstandigheden kom ik met de auto niet tot aan de zone waar de rijders zich begeven. Als ik na een lange wandeling verlaat aankom, heeft Angus de eerste parcoursverkenning er al op zitten. Nadat we de accreditatie hebben geregeld en ik voorzien ben van een UCI Coach Pass met titel, foto en gebruikelijke spelfout (…) is het tijd voor de laatste verkenning voor de race. Te voet gaan we het parcours af om te zien hoe de Beloften rijders het er vanaf brengen. Langs het parcours horen we opmerking als “Holland doet nie mee, ollee ollee” en “’t is precies een BK…”. En inderdaad, Wout van Aert is op dat moment onklopbaar en bezig een mislukt BK meer dan goed te maken. Onze aandacht ligt echter bij de inspectie van het parcours en het rechtop blijven staan op de modderige hellingen.

Het voltallige gezin De Brucker is er klaar voor!

Tjeerd en Vincent zorgen voor een gezonde dose “relaxtheid” voor de race

Terug bij de auto wordt het steeds drukker en gezelliger: vriendin Emma en de zoon van Angus zijn inmiddels aanwezig, Dave met entourage Sander en Tom, Angus’ vrienden Tjeerd en Vincent uit Arnhem en de voltallige familie De Brucker maakt het feestje af. Als het tijd wordt om de racenummers op te spelden wordt het serieuzer. De monteurs begeven zich naar de pits, Emma voegt zich bij de verzorgers bij de start en het voor mij tijd is om Angus met stopwatch bij te staan voor de gebruikelijke warming up. Landgenoot Alexander Revell, die naast ons bivakkeert, voert het zelfde ritueel uit. Na de warming up gaat de auto nog een keer of vijf open en dicht om de juiste spullen wel… of toch maar niet mee te nemen. Zenuwen? Angus en Alex moeten zich inmiddels haasten naar de start.

Zelf je racenummers opspelden voor een WK: pure zelfbeheersing!

Voordat ik me door de menigte een weg baan naar de pits, verlaten de eerste zatlappen het terrein en zijn er vaders met kinderen die nog snel een kaartje kopen. Tsja de cross is een sport van contrasten. Aangekomen in de pits hebben Dave en Anders er zin in. Ik zelf neem plaats tussen de Belgische bondscoach Rudy de Bie en de licht nerveuze Richard Groenendaal. Bijna spreek ik de laatste van de twee aan over het geslaagde interview met hem dat ik las in de Volkskrant, maar slik het compliment toch in om vooral professioneel over te komen.

De pitcrew wordt ongeduldig

Where’s your race face?
Als het startschot valt, zwelt er een luid gejuich op in de menigte. Dat gejuich wordt steeds luider totdat een dicht gepakt rijdersveld vlak voor mijn neus voorbij trekt. Ik kan me niet in houden ook andere rijders aan te moedigen, dan komt Angus voorbij: “GO ANGUS!”, de toevoeging “You can win this…!” laat ik deze keer uit respect voor die paar renners vóór hem maar even achterwegen. Angus zit mooi in de achterhoede en lijkt een goede start te hebben gehad. In de ronden die daar op volgen wordt het veld iets opgerekt en heb ik alle tijd om foto’s te maken en mijn favorieten aan te moedigen, wat soms rare blikken oplevert van mijn Vlaamse collega Rudy de Bie. Ik pareer deze non-verbale kritiek met een serieuze, strenge, edoch goedkeurende blik, doordrongen van koersinzicht. Mijn racegezicht.

Angus’ racegezicht. Even lachen naar de coach en op naar het volgende rondje pijn lijden

Na een paar rondjes komt Angus binnen voor een fietswissel, hier geen Vanderhaarke maar een wissel die perfect volgens het boekje verloopt. Na de wissel valt Angus helaas wat terug en kan niet meer aanpikken in dezelfde groep. Helaas heeft hij geen super dag en wordt hij voortijdig uit de wedstrijd gehaald. Terwijl hij door willekeurige, maar erg vriendelijke toeschouwers op een paar welverdiende (herstel-)pinten wordt getrakteerd, is het voor ons in de pits wachten totdat de koers is afgelopen. We genieten via het grote scherm van de spannende finale. Het is mooi om te zien dat er zowel voor Nys en Stybar flink gesupporterd wordt!

Nog een laatste keer diep ademhalen voor het induiken van de pits

“Op zich een erg fijne fiets, maar heeft u ook een modelletje met minder modder?”

Helaas geen topdag voor Lars van der Haar op het WK

Al viel zijn overwinning niet bij iedereen in de smaak, er werd veel gesupporterd voor Stybi!

Terwijl de podiumceremonie plaatsvindt, zoekt het team elkaar weer op. Onderweg naar onze tent zien we hoe er voor de mobilhome van Stybar een werkelijk hallucinante hoeveelheid schnapps tevoorschijn wordt getoverd. Bij ons is de after party beperkt. Dat heeft niks te maken met de prestatie van Angus, maar vooral met het feit dat die paar fijne biertjes van de sponsor op een (te) verre parkeerplaats staan. Terwijl Angus napraat met voorbijlopende supporters, pakt de rest van het team de spullen in om daarna bij Dave een goeie frites te gaan eten.

Bij de tent eerst even op de rollen, maar in gedachte al bij het..

…post-race bier! Helaas blijft het beperkt tot één Orval…

…. die met smaak wordt verdeeld onder het team

Hulp uit onverwachte hoek: de sympathieke Fransman Guy is net op tijd om mee te helpen opruimen

Met mate…
Tijdens de wandeling terug naar de auto is te merken dat niet iedereen mate heeft kunnen houden. Ik zal de laatste zijn die beweert dat cyclocross en bier niet samengaan (of ogenschijnlijk bij elkaar horen…), maar in dit geval lijkt de lijn waar gemoedelijkheid over gaat in vervelend gedrag bij velen ruim overschreden.

De hoeveelheid mobiele toiletten die er in Hoogerheide staan, laten zelfs de organisatoren van de grootste festivals blozen. Toch wordt er massaal – en vooral – ongegeneerd de behoefte gedaan bij mensen in de tuin… Onschuldig gedrag? Het gaat toch ver als een jongen van rond de twaalf zijn eigen vader moet meetrekken nadat er onenigheid ontstaat met de bewoners, de tranen in zijn ogen spreken boekdelen. Verderop wordt het lollig gevonden om ongevraagd bij mensen in de auto te kruipen omdat men blijkbaar te lam is om naar de parkeerplaats te lopen. Ik heb medelijden met de vele BOB’s die er een hele klus aan hebben hun medepassagiers bij de auto te krijgen. Eenmaal op de parkeerplaats moeten mensen van elkaar weggetrokken worden omdat ze anders met elkaar op de vuist dreigen te gaan.

Als ik eindelijk in de auto zit blijf ik nog even staan voordat ik wegrijd… Waar velen van de bezoekers er waarschijnlijk pas de volgende ochtend last van hebben, heb ik nu al een stevige kater.

Geruststelling
Na mijn rit stap ik met gemengde gevoelens binnen bij Dave en het duurt even om te acclimatiseren na de anticlimax die de terugreis me heeft opgeleverd. Mijn negatieve gedachten verdwijnen echter als sneeuw voor de zon als Tom arriveert met verse frites, snacks en – jawel – een selectie zeer fijne biertjes. Iedereen neemt plaats aan tafel en als hongerige wolven storten we ons op de welverdiende berg gefrituurde lekkernijen, terwijl er gezellig wordt nagepraat gaan de biertjes de tafel rond. Hier geen gênante vertoningen maar een post-race after party in stijl! (… en met gewoon een porseleinen wc-pot, in plaats van voortuin- urinoir…)

Gelukkig kan ik mezelf gerust stellen: op de publieke toestanden na de wedstrijd na, heb ik andermaal de bevestiging kunnen krijgen dat de wedstrijdsport heerlijk blijft! Cyclocross, bier, en frites gaan goed samen, maar het blijven vooral de verbondenheid, het enthousiasme en het wederzijds respect dat ik heb mogen aanschouwen en zelf heb mogen meemaken dit seizoen, die deze sport nog meer smaak hebben gegeven!

Ook al zit iedereen nat het eten propvol, de taart van Dave’s wederhelft Tineke is te lekker om te laten staan…