Sinds de aankondiging van de Enduro World Series nu twee seizoenen geleden, staat het al op mijn lijstje: één van de evenementen bezoeken om te fietsen, te relaxen en mooie foto’s te maken. Want al die evenementen vinden doorgaans plaats in pitoreske omgevingen, hoog in de bergen of ergens aan de kust (en doel ik niet op Zandvoort aan Zee). Ook de combinatie met zelf een beetje rondfietsen, Enduro staat immers symbool voor rustig fietsen met je maatjes en af en toe een stukje naar beneden op tijd rijden, dat sprak me wel aan. Ik bouwde er een jaar geleden zelfs een fiets voor op die ook dit werk aan zou moeten kunnen.
Finale Ligure dit jaar zou hem dan eindelijk moeten worden. Na vorig jaar de serie voornamelijk via Pinkbike, Vital en Enduro MTB gevolgd te hebben, treedt Velozine nu ook toe tot de intimi die erbij waren, van de sfeer geproefd hebben en met een brede grijns terugkeren.
Het contrast van Finale Ligure: de kalme Middellandse Zee met ruige trails erlangs
De essentie van EWS
Als newbie in het enduro wereldje werd ik met dit evenement meteen in het diepe gegooid. Iedereen die wel eens in Italie geweest is, is bekend met de rommeligheid van organiseren, de nauwe straatjes en het algehele temperament. Hier niets nieuws: de persinformatie bestond uit een foldertje met daarin een globale kaart waar de special stages waren, hoelang en hoeveel hoogteverschil en een globaal tijdschema. Parkeren kon overal waar je een gat zag, was geloof ik de boodschap. Op dat soort momenten wil je graag dat je auto tijdelijk verandert in een Fiat Panda 4×4, maar wel zo’n echte oude natuurlijk, waar al de nodige deuken inzitten!
In ieder gat past een auto, helemaal als het een Fiat Panda is (want daarmee lach je iedereen uit…)
De stages waren gelukkig redelijk eenvoudig te vinden, met wat hulp van BaseCamp en opgehangen lintjes. De diversiteit erin was echter bizar: stage 1 was er één die bestond uit krappe bochten met euh… niks erachter. Stage 2 had een stuk meer flow. Nummer drie was een combinatie van de voorgaande: op sommige stukken flow, op met name het onderste deel alleen maar bochten die amper te halen zijn. Stage 4 is de bekende ‘aankomst bij de zee’ stage, die bovenin makkelijk is en daarna ineens naar beneden kukelt. Stage 5 kan ik me alleen maar bochten herinneren en 6 was bizar lang (8,5 km). Ook op technisch vlak zat er nogal wat diversiteit: met name stage 1, 3 en 4 hadden een aantal dusdanig moeilijke ‘downhill’ stukken erin zitten, dat een beetje extra skills, bescherming en een dikke fiets hier beslist geen overbodige luxe was. De overige stages waren daarentegen ook voor iemand als ik, die toch voornamelijk XC rijdt, prima te doen. Opvallend was daarnaast dat de organisatoren dit jaar niet bang waren om in de specials wat klimmetjes te verwerken.
Totale afstand: 95 km. Wat?! Oh, wacht, dat is natuurlijk wel verdeeld over 2 dagen. Op zaterdag mag men 50km wegtrappen en op zondag 45. Gerelateerd aan de ons bekende toertochten in Nederland, lijkt dat een peulenschil, maar met je Enduro fiets van zeeniveau naar zowat 1000 meter klimmen voor stages 5 en 6 (op de zondag), dat is best heavy. Gelukkig/ongelukkig (doorhalen wat je niet van toepassing vind) was dat wel grotendeels over asfalt.
Kennen jullie deze nog nog nog…?! ET – Nico Vouilloz.
Het evenement
In basis is het format hier in Finale rechttoe-rechtaan: een week voor het evenement wordt het parcours met de stages gepubliceerd. Iedereen krijgt daarna de tijd om te verkennen, zij het dat grote stukken alleen te voet verkend mogen worden. Fietsen voorbij afgesloten stukken is onherroepelijk diskwalificatie. Vanaf donderdag mag iedereen overal met de fiets verkennen en rijden hele colonnes busjes met aanhanger de bergen op om de rijders te shuttlen. Tijdens de training was dit toegestaan, zei het alleen op de verharde weg. Zaterdag en zondag zoals vermeld vind dan de wedstrijd plaats, waarbij de rijders en rijdsters binnen een bepaald schema het parcours moeten rijden en op de stages hun tijd neer kunnen zetten.
Bij de dames is het al sinds dag 1 van de EWS series Tracy Moseley wat de enduro-klok slaat. Dit jaar echter heeft ze stevig concurrentie gekregen van Good ol’ Anne-Caroline Chausson, die nota bene alle specials hier in Finale wist te winnen. Qua punten stond T-Mo echter al zover voor, dat de eindoverwinning zeker was. Op de 4e stek overall Anneke Beerten, die naar eigen zeggen blij was dat het evenement erop zat. Deze fysiek zware editie, waarbij er tijdens de wedstrijden niet geshuttled werd en de rijders/rijdsters alles zelf moesten fietsen, in combinatie met strakke tijdschema’s was voor alle dames wellicht een beetje too much om het echt leuk te houden. Menigeen liet in ieder geval weten, met de nog fysieke Whistler editie in het geheugen, niet te hopen dat dit de toekomst van enduro racen zou worden.
Tracy Moseley is ongenaakbaar: haar eindoverwinning stond al vast.
“Ik ging iets te fanatiek stage 4 naar beneden, voordat ik bij het steile stuk kwam was ik al bekaf!”
Bij de heren is er een sterk groeiende groep rijders die allen in staat zijn een stage-overwinning te behalen. Vroeg in dit seizoen waren Fabien Barel (gebroken rug) en Jerome Clementz (gebroken sleutelbeen / schouder) al uitgeschakeld voor de eindoverwinning, waardoor de weg compleet open lag voor Jared Graves, tweede vorig jaar achter Clementz. Graves reed dit seizoen constant en berekenend en hoefde hierdoor in Finale alleen maar de race uit te rijden om zeker te zijn van die eindoverwinning. Dat was tevens de reden dat hij deze wedstrijd met een rugzak vol reserveonderdelen reed, zodat hij bijna alles wat hij kapot zou kunnen rijden, tussen de stages weer zelf zou kunnen maken. Het was echter zijn eer te na om niet voor de overwinning mee te doen en zodoende noteerde hij ondanks behouden rijden een tweede totaaltijd. Grote verrassing was Fabien Barel, die na zijn eerdere blessure weer volledig hersteld lijkt te zijn en zowaar het evenement won. Daarmee liet de fransman zien dat hij nog steeds bij de besten van de wereld hoort en misschien nog wel een grotere legende is dan zijn landgenoot Nico Vouilloz! Op de derde stek eindigde Damien Oton.
Fabien Barel, dé man van het weekend. Geweldige comeback voor iemand die amper een half jaar geleden nog met een gebroken rug zat!
Vermeldenswaardig naast deze heren en dames zijn nog wel een paar mensen: zo treffen we op plaats 23 Emil Lindgren. En die is inderdaad niet van de sprookjes, maar de teamgenoot van Michiel van der Heijden, een XC rijder dus. Een aantal plekken achter hem, treffen we het Cannondale XC-trio: Fontana, Fumic en Cooper, die deze wedstrijd voor de fun met elkaar reden en en passant lieten merken dat de gemiddelde (World Cup) XC rijder, ook best een potje naar beneden kan rijden! Dat andere multi talent, Adam Craig, is zich blijkbaar al aan het voorbereiden op het cross seizoen… of op het kayak seizoen, want hij kwam hier niet verder dan plaats 58.
Finale of begin?
Voor de deelnemers aan en de organisatoren van de EWS was deze wedstrijd de laatste. Voor mij was het echter de eerste, zowel EWS als Finale Ligure staan nu voorgoed in mijn geheugen gegrifd. Beiden zal ik de komende jaren daarom vaker aandoen: Finale omdat hier simpelweg ontelbare prachtige en technische paden liggen, veelal aangelegd voor mountainbikers, de EWS vanwege de sfeer en de verbroedering die ontstaat over alle mountainbike disciplines heen. Of je nu een hardtail hebt of een downhill fiets, in lycra of baggy op je fiets rijdt, iedereen begroet elkaar met een brede grijns. Zo heeft het vanaf het begin moeten zijn…
Eyes on the line: Jared Graves heeft dit seizoen zijn meest constante en rijd meer gefocust dan ooit.
Ook dit is Italie: Enduro kijken doe je natuurlijk met je (huur-)scooter.
Ergens in de achterhoede: nr. 181 Matti Leihikoinen maakt zijn opwachting in Enduro.
Marco Fontana kan Enduro’s net zo goed als de XC World Cups…
Zijn teammaat Mani Fumic doet niet voor hem onder.
Een van de vele uitzichten vanaf de heuvels rond Finale.
Anneke Beerten zit dit jaar dicht op de top 3. Volgend jaar meer power in de benen en dan zit een regelmatig podium er zeker in!
Focus focus focus! Graves aan het eind van de 8,5 km lange stage 6.
Yoann Barelli is iemand voor de toekomst. Na zaterdag ging hij aan de leiding.
Cedric Gracia heeft een nieuwe tubeless manier ontdekt… en ook daarmee kan ie een stage naar beneden rijden!
Zijn broer werd een maandje geleden wereldkampioen: Remy Absalon.
Mr. Enduro, Jey Clementz, stylish zoals altijd. Het uithoudingsvermogen is terug, de snelheid zal hij volgend jaar wel weer te pakken hebben.
Nee, dit is geen ezel-boerderij in Afrika. Ook dit is Italie!
Dit ventje is nu nog blij met het mini fietsje wat ie gekregen heeft. Als ie 20 jaar ouder geweest was, had ie een blauw-roze Santa Cruz willen hebben, net als iedereen!
Hier is iemand met een zwarte marker bezig geweest, want het moge duidelijk zijn dat dit tandwiel niet standaard op een XX1 crank zit…
De groten uit de Enduro, vlnr: Chris Ball, managing director van de EWS, Mark Fitzsimmons van Fox Racing Shox, Justin Leov (TWR), Jared Graves, Tracy Moseley en aan de kleur van de tas de oordelen Mrs. Graves.
Alle winnaars van de EWS dit jaar.
Tekst & foto’s: Coen de Jongh
p.s. Voor hele mooie sfeer foto’s van Finale Ligure, moet je echt dit artikel op Pinkbike eens bekijken!
p.s.2. Voor degenen die willen weten hoe het weer hier is: prachtig tijdens alle dagen. Helaas komt de regen nu met bakken uit de lucht…
