Moab, USA. We zijn vroeg op pad gegaan, maar zijn wat vertraagd omdat het begin van de trail onder water staat. De Colorado River is in vloedregime, veel smeltwater door de hitte. De hitte… We rijden vandaag een combi van vier trails in de woestijn. De laatste is de pas geopende maar nu al mythische Captain Ahab. Het is warm. Het is tof! Wat een landschap… Slickrock, moon dust, ledges, lage begroeiing, uitzicht op Whale Rock (captain Ahab is een van de hoofdpersonen in de roman Moby Dick). En wat een trails!
Op het verste punt gaat er iets mis. Ik zak weg. Letterlijk. Mijn zadel zakt met een zachte sis naar beneden. En mijn duim heeft het knopje niet aangeraakt. Niet hier, niet nu, denk ik nog, maar mijn Reverb heeft het echt begeven. Mijn bureaustoelzadelpen komt nog wel wat lamlendig omhoog, maar zodra ik op het zadel ga zitten, zakt de binnenpoot onherroepelijk in de buitenste buis weg, tot het zadel in de laagste stand staat. Mijn dropper is dood. De rest van de rit is een beproeving, met het zadel op standje kinderfiets. De trail is black double diamond. Het bolt voor geen meter. Het is écht heet nu. Ik ben heel blij als de afdaling begint. De allerlaatste klim uit de gorge is killing en ik ga daarna aan de Camelbak van een maatje hangen om me over een gravelroad naar de auto te laten slepen. Ik ben gekookt, mijn vat is af.
Reflectie
Dit incident doet me nog eens reflecteren op de dropper post, mijns inziens de laatste grote innovatie in de mountainbike wereld (na SPD, vering, hydraulische schijfremmen en wielmaatdifferenttiatie). Ik ben, naar Nederlandse begrippen, een betrekkelijk vroege adept van de bureaustoelzadelpen. En ik ben een fan, echt. Toch rijd ik maar weinig met zo’n apparaat. Daarvoor is eigenlijk één reden: de verhouding tussen prijs en betrouwbaarheid.
Tuurlijk, die dingen worden tegenwoordig niet meer van suiker gemaakt, zoals ik wel vermoedde bij mijn eerste dropperpost. Dat was een Crank Bros Joplin 3, een remake-onder-licentie van de Maverick Speedball, die samen met de GravityDropper de eerste droppers op de markt waren. Maar ook al is de kwaliteit flink omhoog gegaan en is de concurrentie groot, de dropperpost blijft een kwetsbaar product. Heel veel fabrikanten geven dat impliciet ook toe; verbeterde duurzaamheid is in dit segment immers steevast een bullet point bij de productpresentatie van de nieuwste, laatste, beste.
Een analogie
Vijftien jaar geleden reden we nog rond met verende voorvorken met 80 mm veerweg en 28 mm binnenpoten. Dat ging, maar na de eerste modellen van Fox werden 32 mm binnenpoten gemeengoed en dat was een hele verbetering. Inmiddels zijn we op het gezonde punt dat meer veerweg dikkere binnenpoten betekent. Nu zijn de belastingen van voorvorken niet helemaal te vergelijken met die van zadelpennen, maar vergis je niet. Een in hoogte verstelbare zadelpen heeft maar één poot en moet ook nog eens een voorziening hebben die voorkomt dat het zadel zijdelings kan bewegen. Enkel de Lefty van Cannondale moet ook aan die eisen voldoen. Anders dan bij voorvorken, is de zadelpendiameter bepaald door de framebouwer. De gangbare maten zijn 27,2 mm, 30,9 mm en 31,6 mm. Bij de Rockshox Reverb (125 mm verstelbereik) is de binnenpoot diameter een smalle 25 mm (alle maten). Als we verder naar die Reverb kijken, dan blijkt dat er maar zo’n 75 mm is waarop binnenpoot en buitenpoot overlappen (125 mm verstelbereik, totale lengte bij maximale extensie 380 mm).
Het plan
Ik heb een geniaal plan om de duurzaamheid van de bureaustoelzadelpen écht een stap vooruit te brengen… Namelijk, een stap terug. De trend was steeds: groter verstelbereik, al dan niet onder invloed van Pinkbike-reaguurders of andere internet forumridders. Volgens mij is dat een race to the bottom en hebben heel veel gebruikers genoeg aan een pen met een centimeter of 5-6 verstelbereik, zoals de originele Maverick Speedball. Waarom?
Verreweg de meeste issues met dropper posts lijken gerelateerd aan een te zwakke connectie tussen buiten- en binnenpoot: veel zijdelingse speling, voor-achter speling, lekkende pakkingen. Grijpen we terug naar die Reverb. Als we het verstelbereik terugbrengen van 125 mm naar 60 mm, dan zou dat een winst van meer dan 85% in overlap betekenen. Zonder dat het gewicht van die dingen omhoog gaat, zonder dat ze langer worden (en daardoor minder goed in veel frames passen). Zoals we in het ruwe schetsje hieronder kunnen zien, snijdt het mes hier aan twee kanten: niet alleen kunnen de glijbussen in de buitenpoot verder uit elkaar geplaatst worden, ook wordt de afstand van zadel tot de plek waar de bushings zitten veel kleiner (dunne groene en rode pijlen). De hefboom die de belasting (F2) moet weerstaan wordt groter, terwijl de hefboom van de belasting (F1) juist kleiner wordt. Dubbele winst dus!
Is die 6 cm genoeg dan? Ik denk het wel, voor heel veel gebruikers. Helemaal als ze weten dat hun zadelpen dan een stuk betrouwbaarder wordt. Probeer het eens. Rij eens een langere afdaling met je zadel 12,5 cm lager dan klimstand (het verstelbereik van de meeste bureaustoelzadelpennen). Doe dat nog eens met je zadel 5 cm lager dan klimstand. Voelde je verschil in bewegingsvrijheid? Vrij weinig? En dan de volgende vraag: voelde je verschil in efficiëntie? Ja toch? Want even zitten en misschien meetrappen op de wat makkelijker stukken ging veel beter met dat zadel niet zo absurd laag. Bovendien kostte het minder moeite om weer te gaan staan voor de leukere stukken. 5-6 cm: eigenlijk genoeg in het overgrote deel van de scenario’s.
Wens
Er zijn inmiddels al wat zadelpennen met minder verstelbereik, zoals de hierboven afgebeelde KS LEV C(I) en de Specialized Command XCP. Bij beide ligt de nadruk echter op een zo laag mogelijk gewicht en niet op degelijkheid. Wat ik zou wensen – het is die tijd van het jaar, tenslotte – is wat meer keuze in ‘veerweg’ op de zadelpennenmarkt, zodat iedereen zijn eigen afweging kan maken! Of natuurlijk… constructies die op andere manier een wat grotere houdbaarheid ingebakken hebben.
Tekst: Matthijs Gerrits
