Wij van Velozine weten natuurlijk allang hoe het heurt (…). Als iemand ergens een route aanlegt, dan komen we er graag rijden. Daar leggen we dan ook graag een paar centjes voor op tafel, zodat routes duurzaam onderhouden en verbeterd worden. En het liefst ook nog wat uitgebreid. Sinds Natuurmonumenten in 2005 als eerste begon met het verplicht stellen van haar routevergunningen (de ‘stickers’), vinden we dat heel normaal.
Inmiddels zijn we ruim 10 jaar verder. Natuurmonumenten beheert nog steeds de routes op haar land bij Rheden, Zeddam en Loonse en Drunense Duinen en, sinds kort, bij Kraggenburg in de Noordoostpolder. Daarnaast heeft men nog vele andere delen van routes in beheer samen met andere terreinbeheerders. Per 1 januari verhoogt Natuurmonumenten de prijs van de vergunning voor mountainbikers voor al deze routes van €7,50 naar €12,-. Een flinke stijging en voer voor discussie onder bikers. Onze redactie incluis.
Wij waren benieuwd hoe dat zit en vroegen de Vereniging om tekst en uitleg over haar mountainbikebeleid.
Uit de grote achterbanraadpleging van vorig jaar (onder leden én niet-leden, red.) bleek dat mensen begrijpen dat natuuronderhoud geld kost. En dat gebruikers het logisch vinden dat zij bijdragen aan het onderhoud, als dat voor specifieke recreatievormen nodig is. Een bijdrage leveren kan door te betalen voor het gebruik van speciaal aangelegde mountainbikeroutes of door het helpen met onderhoud in de vorm van vrijwilligerswerk.
“Waar voor mijn geld?”
Toch blijkt de schoen te wringen. Na de bekendmaking van de prijsstijging volgden discussies op fora en social media. Zeker nadat bijna op hetzelfde moment de nieuwe sticker voor 2016 voor de routes op de Utrechtse Heuvelrug werden aangekondigd die níet duurder werd. Dat leverde reacties op, zoals: “Waarom zovéél duurder dan op de Heuvelrug?” en “Ik koop geen sticker van Natuurmonumenten meer, de routes liggen er er erg slecht bij.”
Tegelijkertijd zit er in de ontwikkelingen op de Heuvelrug veel schwung: routes schieten als paddenstoelen uit de grond, bestaande routes worden aantrekkelijker gemaakt, er wordt gewerkt aan verbindingsroutes. Kortom: mountainbikers stoppen er een kwartje in, maar krijgen een gevoelsmatige gulden terug. Wat doet Natuurmonumenten om het gevoel van een goede ‘return on investment’ te behouden?
Hoe men tot een prijs komt, is afhankelijk van veel factoren. Factoren die per partij ook nog eens sterk verschillen. Te denken valt aan de manier hoe het onderhoud georganiseerd wordt, maar vooral ook aan wat voor soort onderhoud nodig is.
Jakko Mur: Ik kan op dit moment helaas niet concreter zijn over de extra lus, omdat we volop in gesprek zijn met de betrokken partijen.
VZ: We zijn benieuwd! Afsluitende gewetensvraag: Zit er niet toch nog een gat tussen de prijsverhoging voor mountainbikers en wat jullie voor ons als gebruikersgroep doen? Of zie je dat juist andersom en verwachten mountainbikers te veel voor de bijdrage die ze leveren?
Voor wie eerder dacht dat ‘wij mountainbikers’ niet gehoord werden door de grootste natuurorganisatie van Nederland en dat men alleen oog en oor had voor wandelaars en ruiters, is er dus goed nieuws: je mag er van uit gaan dat je stem gehoord wordt.
Daarbij, alleen wat roepen in het bos of ageren op een forum is niet erg constructief. Je handen uit de mouwen steken is dat wel. Natuurmonumenten zoekt nog vrijwilligers om te helpen bij onderhoud aan de Veluwezoom route (Rheden) en route van Monterfland (Zeddam).
Prijs in perspectief
En die prijs? Het is een rimpeling in de zee van geld die de meesten van ons in onze hobby steken… Of dat een vrijbrief is om elke prijs voor het gebruik van aangelegde paden gerechtvaardigden? Nee, zeker niet, maar zet het in perspectief: €7,50 koopt je een binnenband, voor €12,00 koop je net drie energierepen.
Neem een willekeurige andere sport en je wordt al snel geconfronteerd met een prijzig abonnement van een vereniging of faciliteit. Terwijl je voor €19,50 een heel jaar lang, zo vaak je wilt, gebruik mag maken van alle routes van Natuurmonumenten en de Utrechtse Heuvelrug. Daarbij weet je zeker dat het geld dat je besteedt, er voor zorgt dat je volgend jaar nog steeds die paden kunt berijden en mogelijk zelfs nieuwe kan gaan ontdekken.
Je kan deze vergunning kopen bij diverse bezoekerscentra, bikeshops, restaurants en lokale VVV’s. Voor een compleet overzicht van verkooppunten, klik hier.
Je kan de vergunning ook rechtstreeks online bestellen bij Natuurmonumenten.
Meer informatie: www.natuurmonumenten.nl/mountainbike-routes-in-de-natuur
Tekst: Matthijs Gerrits & Jeroen van den Brand
Met dank aan: Jakko Mur – Natuurmonumenten
Eigenlijk moeten ze ook dag-stickers verkopen. Als ik een keertje wil komen rijden in Utrecht, moet ik meteen voor een heel jaar mee betalen. Daar ben ik niet zo blij mee, zeker niet als dit nu ineens 12 euro gaat kosten. Dan rij ik liever de andere kant op richting de Ardennen, dat is voor mij net zo ver. Maar voor 3-4 euro voor een dag sticker zou ik wel een keer willen komen kijken, dat is net zoveel als een normale toertocht.
Volgens mij gaat NM dat juist ook doen. Alleen Utrechtse Heuvelrug heeft een jaarsticker, maar die blijft 7,50 kosten.