Juist met die gedachten in het achterhoofd is de Cannondale Habit een vreemde eend in de bijt. Vrij vertaald betekent de typeaanduiding ‘gewoonte’. Als er iets niet ‘gewoon’ is, is – of was – het Cannondale wel. Toegegeven: de voorbije jaren waren wat magertjes wat het Cannondale-niveau betreft bij Cannondale. De enige dominante tegendraadsheid bleef de Lefty voorvork. Met de wat vreemde veerconstructie van de Trigger en Jekyll en de nieuwe F-Si en Scalpel Si werd het merk weer lekker eigenwijs. En dat maakt dat die Habit er juist zo uitspringt in zijn gewoonheid, en dat geldt ook voor zijn rijeigenschappen.
“…de Habit heeft niet de pretentie een racer te zijn, zoals de Scalpel Si dat wél heeft.”
Thuis op singletracks en technische passages
Tot die conclusie kom ik nadat ik enkele maanden op pad ging met een Cannondale Habit Carbon 3 2016. Van lokale rondjes in Nederland tot lange tochten in middengebergte. Van snelle, vlakke singletracks tot technische passages in Luxemburg; de Habit is er met zijn 120 mm veerweg voor- en achteraan en 27,5” wielen gewoon goed thuis. Klimmen gaat goed, maar inspirerend is anders. De achterzijde is enkel met de lockout echt stil te krijgen. Niet dat me de beweging tijdens het klimmen hindert; de Habit heeft niet de pretentie een racer te zijn, zoals de Scalpel Si dat wél heeft. Daar staat tegenover dat er tractie te over was en met name op de meest technische klimmen gaf dat volop vertrouwen.
…nét dat beetje maakt een wereld van verschil
Cannondale plaatst deze Habit Carbon in het trail-segment. Ik heb daar weinig tegen in te brengen. Dit is het soort fietsen waarvan ik, net als mijn collega, van overtuigd ben dat ze beter passen bij veel Nederlandse en Belgische rijders die juist een loepzuivere XC fully kopen: ‘Want die zijn lichter én sneller’, ofzo… Om er vervolgens achter te komen dat ze met die authentieke XC fully bij de steeds vaker voorkomende technische passages in Nederland, laat staan op heftige paden tijdens buitenlandtripjes, amper voordeel weten te behalen ten opzichte van hun vroegere hardtail. Het punt van die rasechte XC fullies is dat ze in basis nog steeds limiterend zijn voor velen door een steile geometrie en racey zithouding die nogal wat durf vraagt op de écht ‘gnarly stuff’. Kin op de voorband, zeg maar.
“Elke afdaling wordt eerder een speeltuin in plaats van een overlevingstocht.”
De 20 mm méér veerweg die deze Cannondale Habit Carbon heeft, lijkt een detail. Maar koppel dat aan de rechtere zit dankzij een 74 graden zitbuishoek, de met 68 graden vrij vlakke stuurhoek, de lengte van het voorframe en de met 429 mm relatief korte achtervork en daardoor een betere gewichtsverdeling over beide wielen en nét dat beetje maakt een wereld van verschil. Vooral bergaf. Het inspireert om vooral lol te hebben bergaf, in plaats van het zadel met de bovenbenen vast te klemmen en ‘hopen dat we heelhuids beneden komen’. De Lefty voorvork is daarbij dermate stijf dat je heel precies je lijn kunt dicteren en dat de fiets bovengemiddeld vertrouwen geeft op off-camber stukken. Elke afdaling wordt eerder een speeltuin in plaats van een overlevingstocht.
120 mm goed benutbare veerweg
Uiteraard zijn er grenzen. 120 mm veerweg is ‘nog steeds maar’ 120 mm veerweg. Maar de Habit gebruikt ze allemaal, als je tenminste écht pusht op grof terrein met grote obstakels. Op iets minder heftig terrein blijft de o-ring bij dezelfde settings nog relatief ver van het einde van de demperschacht. Dankzij de RockShox Monarch RL achterdemper met een groot volume luchtkamer, spreekt het veersysteem bij 25% sag goed aan op kleine oneffenheden. Maar doet dat-ie dus zonder gretig te zijn met zijn veerweg. De fiets voelt daardoor eerder XC-achtig strak dan trail-plush, zover dat een zinvolle beschrijving is.
Mij beviel het strakke gevoel van de achtervering wel op de lokale rondjes in Nederland. Op ruwer terrein moest ik dus harder pushen. Leuk, maar aan het einde van de dag gaat de scherpte er af en dan doe je dat minder snel. Vergroten van de sag (door het verlagen van de luchtdruk in de demper) maakt het allemaal wat meer behappelijk, maar dat gaat wel wat ten koste van het strakkere, ondersteunende gevoel bij de trap-secties.
Aluminium achtervork met flex
De oplettende kijker had al gezien dat de aluminium achtervork bij deze Cannondale Habit Carbon een scharnierpunt mist nabij de achternaaf. De kleine beweging die bij het inveren nodig is tussen de liggende en staande vork, wordt opgevangen door het flexen van de staande vork. Een gekende methode die tenminste twee lagers uitspaart en dus een onderhoudsvriendelijkere constructie op moet leveren en ook een stijver geheel. Over stijfheid heb ik weinig te melden. Het viel niet op, dus zowel het ontbreken of het overduidelijk aanwezig zijn daarvan. Gewoon, dus. Het onderhoudsvriendelijke aspect ben ik geneigd te geloven, simpelweg omdat de fiets gedurende de lange testperiode kraak- en spelingsvrij bleef. De scharnierpunten zien er redelijk afschermt uit en dat doet mij vermoeden dat dat een lange tijd standhoudt.
Een Cannondale voor niet-Cannondale-fanboys
Ik was op pad met een 2016-versie van de Cannondale Habit Carbon 3. Een complete fiets van €3.499,- met een carbon voorframe, aluminium achtervork. De afmontage is deugdelijk en er is weinig over op te merken. Op één ding na. De zadelpen. Dat zou een dropper zadelpen mogen, of zelfs moeten zijn in dit segment. Blijkbaar denken ze bij Cannondale er zelf ook zo over. Voor 2017 is de Habit voorzien van een TransX dropper. De prijs is, ondanks die upgrade, gelijk gebleven.
Allemansvriend
Ik begon dit verhaal over de eigenzinnigheid van Cannondale. “You love ‘m or you hate ‘m”; zo uitgesproken waren ze ooit en daarmee namen ze destijds een unieke positie in de markt. Met de F-Si en Scalpel-Si herleeft het merk dat credo weer. Ook de Jekyll en Trigger ‘over mountain’ full suspensions voor het ruigere werk zijn erg uitgesproken. Met hun complexe pull shock en relatief hoge gewicht wisten ze slechts weinig consumenten te overtuigen, en misten ze door die eigenzinnigheid juist de aansluiting met het steeds groter wordende aanbod op de showroomvloer in het trail-segment.
De Habit is van een andere orde. Het overkomen en het veersysteem zijn eerder traditioneel en voor Cannondale’s begrippen zelfs conservatief. De Habit lijkt neergezet te zijn als een allemansvriend. Geen rare fratsen, geen lastig te begrijpen veersystemen, geen rare buisvormen en gewoon een symmetrisch achterwiel. Gewoontjes. Gewoon een 120 mm fully. Een gewoon goede 120 mm fully, wel te verstaan, met rijeigenschappen die aansluit bij XCers die net wat meer willen. Of enduristen die een XC fiets willen. En juist daardoor een fiets die velen, niet-Cannondale-freaks incluis, aan kan spreken. Juist in dit, wereldwijd goed verkopende segment hoopt Cannondale hiermee weer méér marktaandeel te pakken. En geef ze eens ongelijk? Ja, je krijgt er een – volgens sommige – freakshow vooraan voor terug: een Lefty en apart voorwiel. Het moet namelijk ook weer niet tè gewoon worden…
Tekst & foto’s: Mark ten Napel