Gedurende mijn fietsende leven reed ik meestal op de bekende lichtgewicht banden van onze Oosterburen. In die tijd heb ik er al een redelijk aantal mogen verslijten, maar steeds minder vaak was de oorzaak te vinden in het slijten van het profiel. In plaats daar van keek ik vaker naar de zijkant van de band en kon dan de individuele vezels zien lopen. Toen ik laatst halverwege een rit een scheur van 5 centimeter langs de velgrand ontdekte was voor mij de maat vol… Tijd om eens iets anders te proberen; een band die wat steviger geconstrueerd is. Een band waarbij ik niet na enkele ritjes al vochtplekken van de vloeibare latex zie of zelfs de binnenband al kan bezichtigen. Ik ging op pad met de Vittoria Mezcal G+ TNT.
Grafeen en TNT
Het profiel van de Vittoria Mezcal is recent vernieuwd en wordt op de website van Vittoria omschreven als een snelle all-rounder. Het testmodel heeft de maat 29×2.25″, en bevat hun nieuwe grafeen rubbermengsel “G+”, waarin vier verschillende rubbersamenstellingen gecombineerd worden. Volgens Vittoria zou het wonderbaarlijke grafeen er voor zorgen dat er geen compromissen gemaakt hoeven te worden tussen rolweerstand, gewicht, sterkte en duurzaamheid. Klinkt goed… té goed…? Het karkas is van het type “TNT”, wat staat voor Tube/No-Tube. Dat betekent dat je de banden met binnenband of tubeless kan gebruiken. Omdat ik de soepelheid van dit karkas wilde ervaren, zonder het gemak van het snel wisselen met andere banden te verliezen heb ben ik op pad gegaan met latex binnenbanden. Naar mijn mening komt dat voldoende in de buurt komt van de tubeless ervaring.
Mijn keukenweegschaal gaf bij deze band een gewicht aan van zo’n 720 gram. Dat is 30 gram méér dan ze claimen en onder de streep niet bepaald licht. Een deel van dat gewicht zit in het duidelijk dikkere TNT karkas dat ook extra bescherming moet bieden aan de zijwand. Bij de montage op de eerder geteste Vittoria Daemon wielen was al snel duidelijk dat tubeless montage erg eenvoudig zou zijn. Met alleen wat tubeless plakband en een ventiel kon ik de band probleemloos oppompen en bleef deze ongeveer een hele dag op druk zonder vloeibare latex te gebruiken. Ze zijn dus al bovengemiddeld luchtdicht! Vervolgens heb ik er een latex binnenband gemonteerd en op zo’n 1,8 bar gezet. Na een nachtje rekken was de band zo’n 55 millimeter breed op de inwendig 23 millimeter brede velg.
Op en over de grens
Maar hoe reed het? Op weg naar het bos over verharde ondergrond voelde het snel… heel snel! Het bijna volledig doorlopende profiel in het midden geeft een heel zachte trilling door de fiets, waardoor je bijna het gevoel hebt dat je op slicks rijdt. Zodra je de fiets echter de bocht in kantelt, raakt het open profiel de grond en merk je dat de noppen zich vastbijten in de ondergrond. Op een droge Brabantse zandbodem kwam ik ook zeker niks te kort.
Op zoek naar grenzen heb ik geprobeerd de druk verder te verlagen. De achterband begon onder de 1,8 bar onder mijn 90 kilogram voor mijn gevoel iets te veel te zwalken. Dat wazige gevoel dat je in de bochten niet helemaal de dezelfde lijn volgt als je banden. Doorstoten deed ik echter nog niet. Vooraan kon ik tot 1,5 bar zakken zonder dit gevoel te krijgen. Uiteraard is dit sterk afhankelijk van de gewichtsverdeling over de fiets.
Over de grens, tijdens de Vulkanbike marathon in de Eifel in Duitsland, viel de lage rolweerstand op de schotterpaden ook op. Het was een feest om de brede Schotterwegen omhoog én omlaag op snelheid, maar toch met vertrouwen te nemen. Dat, terwijl schotter over het algemeen niet zo vertrouwenwekkend is…
De grenzen van de band zelf ontdekte ik toen ik op een warme zomerdag in een zeldzaam energieke bui op de route van Amerongen vrij agressief door een bochtensectie afdaalde. Op een relatief harde ondergrond met een laagje stof begon de voorband weg te schuiven onder het snel wisselen van richting, wanneer ik echt pushte. Niet plotseling, maar heel geleidelijk. Het dwong me om mijn enthousiasme wat terug te schroeven. Niet dat ik daarna langzaam reed, alleen het vlieg- en smijtwerk was toen wel voorbij.
Op het achterwiel bereikt de Mezcal zijn grenzen wanneer modder echt vloeibaar wordt. Vooropgesteld; het is geen modderband, maar vaste vochtige grond ging nog redelijk voorspelbaar. Maar zodra het echt nat wordt, is het snel gebeurd met de grip. Laten we eerlijk zijn; dat is ook niet raar met dergelijke lage noppen…
Vittoria victoria?
Vittoria gaat prat op de toepassing van Grafeen. De beloftes klinken leuk. Maar de praktijk telt. Het is alleen lastig te definiëren of bepaalde positieve eigenschappen echt te wijten zijn aan de toevoeging van het nieuwe goedje. Gedurende mijn testperiode van zo’n 700 kilometer heb ik de banden in elk geval nog niet lek kunnen rijden en ziet zowel de zijwand als het bandenpatroon er nog slijtagearm uit. Ze lopen daarbij licht en zijn goed voorspelbaar.
Hierdoor vind ik de Mezcal TNT een erg betrouwbare band die geschikt is voor de marathonrijders en kilometervreters onder ons. Het inzetgebied is, mede dankzij de voorspelbaarheid van grip, vrij breed, maar vooral gericht op de drogere omstandigheden. Voor het agressievere werk en vochtigere omstandigheden zou ik overwegen een voorband met een iets opener en dieper profiel te monteren. Als achterband kan de Mezcal lang mee; hij haalt je beslist niet snel in…
Naar mijn mening is het een duurzamer alternatief dat qua rijgedrag tussen de Schwalbe Racing Ralph en Continental X-King ligt. Het karkas is steviger dan de Liteskin van Schwalbe en Conti’s Racesport modellen, maar het loopvlak is soepeler dan de SnakeSkin/Protection edities van diezelfde merken. Het TNT karkas is ook nog eens erg luchtdicht. Waar je bij lichtere banden soms wel 100 milliliter (of meer) sealant moet toevoegen om ze luchtdicht te krijgen, volstaat de helft al bij de Mezcal’s om ze bedrijfszeker te houden. Wanneer je dát letterlijk mee laat wegen in je bandkeuze, dan is de ‘zwaarte’ van 720 gram van deze Mezcal ook maar betrekkelijk.
Voor mij waren ze overtuigend in alle aspecten en ik weet zeker dat ik ze komend seizoen weer monteer.
Tekst: Toine Overbeek
Foto’s: Jeroen van den Brand
De kwetsbare wangen van de Liteskin banden van Schwalbe komt me bekend voor. Bij de Snakeskin variant heb ik daar geen last van tot nu toe.
Op de racefiets heb ik vorig jaar een set Rubino pro banden met grafeen gebruikt maar die waren na 3000 km (met tussentijdse wissel tussen voor en achter) wel echt versleten.
Ik ben wel benieuwd hoe slijtvast deze banden zijn.
Ik kan je in deze niet volgen. Ik rijd sedert enkele weken met deze band en kan hier enkel groot lof over spreken, heb er vooral op rotsachtige Ardense tracks met gereden. Een weglopende degelijke voorband heeft vaker met fietsgeometrie/gewichtverdeling/rijtechniek dan met de band te maken. De zijdelingse grip vind ik uitmuntend, ik reed voordien steeds met Snakeskin Schwalbes RR/NN die hier niet kunnen aan tippen. Ik rijd de band gewillig op 1.6 achter (78kg) en heb helemaal geen onstabiel gevoel, mijn bike S-works hardtail. Het leuke aan de band is dat hij ook met vrij veel druk 1.8 comfortabel… Lees meer »