Ook dit jaar hield de EuroBike beursorganisatie een outdoorbeurs voor de media om alvast in de praktijk kennis te maken met nieuwe producten. Dit jaar vonden de EuroBike Media Days (EBMD) van 27 tot en met 29 juni plaats in het Italiaanse skigebied Kronplatz en wij waren ook ter plaatse om op pad te gaan met nieuw spul voor een eerste kritische blik.Vorig jaar waren we tijdens de EuroBike Media Days aangenaam ‘aangedaan’ door Rocky Mountain’s nieuwe Element. Kort daarvoor bracht Cannondale de nieuwe Scalpel Si cross country racefully uit en noemde het inzetbereik zelfs ‘eXtreme XC’, ofwel XXC. Beiden markeren een beweging die we al een tijdje zagen: cross country en marathon fullies kunnen tegenwoordig meer aan dan ooit te voren!
Dit alles is niet zozeer te danken aan verbetering van voorvorken, dempers en veersystemen. Nog altijd praten we over ‘maar’ 100 tot maximaal 120 millimeter veerweg. En die millimeters veerweg, blijven millimeters veerweg. Het zijn andere millimeters en grootheden die aan de basis liggen van deze trend. Met grootheden bedoel ik overigens ook niet mensen als Julien Absalon of Nino Schurter. Nee, ik heb het over de de getallen die de geometrie van fietsen maken. Als we ergens een grote sprong hebben gemaakt in de mountainbikewereld de voorbije tijd, is dat – naast de dropper zadelpen – de geometrie. Langer, luier en breder. Dát zijn de sleutelwoorden.
BMC’s nieuwe Agonist volgt geheel deze trend. Kort voor de EuroBike Media Days en net na de onthulling van de nieuwe Speedfox, werd deze nieuwe full suspension voorgesteld. Een fully met 29” wielen en 110 millimeter veerweg. Toch vervangt hij niet BMC’s Fourstroke die eveneens met 29” rondrijdt en 10 millimeter minder veerweg heeft. De Agonist moet gezien worden als het meer vrijgevochten broertje van de Fourstroke. Waar de Fourstroke een pure cross country fully is, houdt de Agonist zich niet in ‘aan de andere kant van de wedstrijdlinten’, zoals BMC het zelf zegt.
Agonist: Fourstroke met veel nuances
Ten opzichte van de Fourstroke is de geometrie nauwelijks anders. De stuurhoek is met 69,5° slechts een halve graad vlakker dan die van de Fourstroke. De zitbuis staat daarbij slechts 0,25° rechter. Een groter verschil is de vinden in het veersysteem. Naast de 10 millimeter méér veerweg, is het APS veersysteem wat progressiever. Daarnaast gebruikt men een vrij lange achterdemper. Waar de typische verhouding tussen veerweg en slag van de achterdemper bij veel fietsen rond 2,5:1 ligt, is dat bij de Agonist bewust meer richting 2:1 gekozen. Het systeem is daarmee wat fijngevoeliger aan het begin van zijn veerweg, wat resulteert in meer comfort en betere tractie. Tegelijkertijd zorgt het meer progressieve karakter van de vernieuwde APS layout dat bij een groot obstakel het einde van de 110 millimeter veerweg niet meteen hard aangetikt wordt.
Op het vlakke en bergop reageert de fiets strak en voelt zelfs ‘racey’ aan. Bij het ‘mooi rondjes’ draaien met de benen zijn trapinvloeden op het veersysteem slechts minimaal merkbaar. Ben je meer van het betere tuinieren (oftewel: ‘harken’), dan zal de achterkant wat meer bewegen onder invloed van de verticaal bewegende massa van benen of het hele lijf. De DT Swiss remote die de (Fox!) voorvork en demper tegelijkertijd bedient, biedt dan uitkomst. De ‘trail’ stand van de Fox 32 voorvork en Fox DPS Evol achterdemper is in veel gevallen al toereikend om de fiets weer ‘racey’ aan te laten voelen onder het betere beuken (als in; manier van trappen, niet die bomen…). Tot op het niveau, zelfs, dat ik de volledige lockout functie niet snel gebruikte.
Technisch klimmen gaat de Agonist gemakkelijk af. Met de achterdemper volledig open blijft de achtervering onder pedaalkracht genoeg actief om comfortabel en met maximale grip bijvoorbeeld een wortelsectie omhoog te rijden aan kruipsnelheid of met lomp geweld. Dankzij de 29” wielen en de relatief lange wielbasis (onder meer veroorzaakt door de 445 millimeter lange achtervork) gaat dit met een zekere mate van rust. De Agonist laat zich niet gemakkelijk van de gekozen lijn afdrukken door invloeden van onderuit. Het frame is stijf (en licht: 2180 gram in maat medium inclusief demper) en met 10,5 kg inclusief pedalen de gehele fiets dusdanig licht, dat het veranderen van de lijn niet zoveel ‘body language’ vergt, als je zou denken bij de stabiliteit die de fiets heeft.
“Oh-ja, ma-ra-thon-ful-ly…” hoor ik me zelf hardop, schokkend zeggen, terwijl mijn gebit langzaam losrammelt…
Afdalen met zo’n lichte fiets is een aparte sensatie. Waar je met een dikkere fiets snel wat meer gewicht meezeult en je vaak ook wat meer ‘achter in de vering’ rijdt, rij je bij de Agonist ‘bovenop de’ fiets. Hij is zo lichtvoetig te manoeuvreren tussen bomen, over wortels, jumps en gemakkelijk ‘om te zetten’ in kombochten, dat de cross country zitpositie nog altijd behoorlijk veel vertrouwen inboezemt. Zelfs zonder dropper zadelpen! De grenzen komen alleen wat abrupt in zicht wanneer het ineens écht steil of grof wordt. “Oh-ja, ma-ra-thon-ful-ly…” hoor ik me zelf hardop, schokkend zeggen, terwijl mijn gebit langzaam losrammelt…
Een ‘luchtige’, losse positie op de fiets is bij het grove werk bergaf aan te raden. Logisch en begrijpelijk ook: het is ook ‘maar’ 110 millimeter veerweg en daar gebruik je elke millimeter van wanneer je je laat verleiden door het stabiele gedrag van de fiets en de remmen goed los laat. De abrupte grens is nog enigszins wat op te schuiven wanneer je die dropper zadelpen monteert. Dit gedrag geeft echter de tendens weer: zelfs met beperkte veerweg schrikken de laatste generatie XC/marathon fullies niet terug voor het betere daalwerk en daarin is de Agonist beslist geen uitzondering.
Net als Rivella
Juist om die reden is de keuzebeperking die BMC je oplegt bij de Agonist wat opmerkelijk. Alle kabels lopen bij de Agonist mooi en op doordachte wijze binnendoor, maar er is alleen ruimte voor de kabel voor de voorderailleurkabel óf voor dropper. Beide gaat niet. Daarbij heeft BMC slechts 3 uitvoeringen van de Agonist in het programma, waarbij de duurste 01 One – waarmee ik op pad was – een 1×12 groepset heeft. De iet wat meer budgetvriendelijke 02 One (€4.499) en O2 Two (€3.499) hebben een voorderailleur, maar misschien is dat een onderdeel van een complot samen met Magura, zodat de draadloze Vyron meer verkocht wordt? Die keuzebeperking vind ik eigenlijk de enige échte manco aan de fiets.
BMC zet met de Agonist een XC/marathon fully neer geheel volgens ‘nieuwe stijl’. Dat betekend vrij vertaald dat je er nog altijd mee kan boscrossen zoals we dat voorheen als XC’ers deden, maar dat er ook mee te bosrossen is. De langere wielbasis betekent soms wat wringen in het krapste bochtenwerk, maar het geeft de fiets juist zijn rust en stabiliteit wanneer het ruiger wordt. Je dan inhouden is echt niet nodig: de fiets heeft voldoende reserve en nodigt zelfs uit om de snelheid er in te houden of die lastigere lijn gewoon te rijden. En dat is beslist geen manco.
In mijn beleving stond ‘BMC’ altijd voor ‘Bewust Minder Conform’. Daarmee doel ik niet op de o-zo fijne ‘industriestandaarden’, maar meer wat voor type fietsen ze neerzetten en welke ontwerpkeuzes ze daar bij maken. De onlangs geteste Speedfox is redelijk uitgesproken in zijn details, en zijn het niet de conceptkeuzes die afwijken, dan zijn het wel de looks. Of moet ik zeggen ‘waren’? Want net als bij de Speedfox zijn ook de lijnen van de Agonist wat meer gepolijst, minder hoekig. Waren het juist de afwijkende looks die voor de typische BMC klant vaak de doorslag gaf, nu schuiven de ontwerpen wat meer naar ‘toegankelijk voor iedereen’. Dat wordt echter volledig onderuit gehaald wanneer je naar de prijskaartjes kijkt, want de combinatie BMC en ‘kopen met een beperkt budget’ is nog steeds niet heel realistisch.
Het merk maakt echter nog steeds uitgesproken ontwerpkeuzes en, gepolijst of niet, zelfs zonder de grote rode letters op de onderbuis is deze Agonist nog steeds herkenbaar als BMC. Het blijft dus vooralsnog zo Zwitsers als Rivella: een tikkeltje vreemd, maar – in het geval van deze Agonist – wél lekker… Misschien ook wat vreemd is dat ze de Agonist naast de Fourstroke blijven voeren. Beide fietsen lijken dicht bij elkaar te staan: de Agonist kan wat de Fourstroke kan, maar de Fourstroke kan niet wat de Agonist nog méér kan. Hij is simpelweg iets meer allround dan de Fourstroke. En dát is in mijn optiek de belangrijkste reden om hem te overwegen.
Onderdelen
| Frame | Agonist 01 – Carbon voor- en achterframe |
| Vork | Fox 34 Float, Factory, FIT4, Kashima, 110 mm veerweg |
| Achterdemper | Fox Float DPS, Factory ,Evol, Kashima, 110 mm veerweg |
| Remote | DT Swiss, vork/demper |
| Achterderailleur | SRAM XX1 Eagle, 12 speed |
| Voorderailleur | – |
| Shifters | SRAM XX1 Eagle |
| Crankset | SRAM XX1 Eagle, 34t |
| Bottom bracket | Press Fit 24 |
| Cassette | SRAM XG 1295, 10-50t |
| Remmen | SRAM Level Ultimate |
| Remschijven | SRAM Centerline, 180/180 mm, 6 gaats montage |
| Wielen | DT Swiss XR1501, 25 mm breed, Tubeless ready |
| Voorband | Vittoria Barzo TNT, 29×2,25” |
| Achterband | Vittoria Barzo TNT, 29×2,25” |
| Stuur | BMC MFB 01, Carbon, 720 mm |
| Stuurpen | BMC MSM 02 |
| Zadel | Fizik Antares R5, K’ium |
| Zadelpen | BMC MSP 01, Carbon |
| Prijs | €6.999 |
Geometrie
 |
| Framemaat | 16,5”/Small | ||||
| Zitbuislengte | ST | 42,0 cm | Offset | O | 5,1 cm |
| Bovenbuis | TT | 58,6 cm | Trail | T | 8,5 cm |
| Reach | R | 41,2 cm | Balhoofdlengte | HT | 9,5 cm |
| Stack | S | 59,5 cm | BB drop | BBd | 4,0 cm |
| Zitbuishoek | STA | 73,75 ° | Liggende vork | CS | 44,5 cm |
| Balhoofdshoek | HTA | 69,5 ° | Wielbasis | WB | 111,9 cm |
| Framemaat | 16,5”/Small | |
| Zitbuislengte | ST | 42,0 cm |
| Bovenbuis | TT | 58,6 cm |
| Reach | R | 41,2 cm |
| Stack | S | 59,5 cm |
| Zitbuishoek | STA | 73,75 ° |
| Balhoofdshoek | HTA | 69,5 ° |
| Offset | O | 5,1 cm |
| Trail | T | 8,5 cm |
| Balhoofdlengte | HT | 10,0 cm |
| BB drop | BBd | 1,6 |
| Liggende vork | CS | 44,5 cm |
| Wielbasis | WB | 111,9 cm |
Website fabrikant: www.bmc-switzerland.com
Tekst: Jeroen van den Brand
Foto’s: Coen de Jongh
