Geometrie is al jaren een onderwerp van discussie in de fietsenbranche. Aan de ‘langer!’ trend lijkt nog geen einde te komen. Waarom lang (samen met een flauwe balhoofdhoek)? Omdat dit de fiets veel stabieler maakt in steile of snelle passages…
Eén van de koplopers – naast Mondraker en Nicolai – is de Fin Leo Kokkonen met zijn bedrijf Pole Bicycles. Pole Evolink full-suspensions – in tal van veerwegen en wielmaten verkrijgbaar – gelden als de langste fietsen op de markt.
Vanaf Zwarte Vrijdag – vandaag, 24 november, dus – is Leo’s nieuwste creatie online te bestellen (pre-orderen): de Machine. Het betreft hier een 100% Fins gemaakte 29er fully met 160 mm veerweg achter en bedoeld voor een 180 mm(!) voorvork. In tegenstelling tot wat je zou denken – kijkend naar de foto’s – gaat het niet om een zilver gelakt carbon frame. Nee, Pole is niet zo van het carbon. Sterker nog, onlangs verkreeg de Fin wereldfaam op diverse fora door om uitgesproken redenen af te zien van hun voornemen om carbon frames te gaan laten maken. Het komt er in het kort op neer dat ze vinden dat de productie van carbon frames niet goed is voor mens en milieu. Dat ondervonden ze (pas) toen ze in de Chinese fabriek gingen kijken… 2 jaar nadat ze het ontwerpproces waren begonnen…
Vrij kort op die aankondiging komt echter het alternatief. ‘Machine’ is een treffende naam voor een frame dat bestaat uit 7075 T6 aluminium schalen die uit massief materiaal (!) worden gefreesd door CNC machines. De delen worden vervolgens aan elkaar gelijmd. Geen zorgen: je huidige carbon frame is ook gelijmd en aluminium lijmen is goed genoeg voor de vliegtuigindustrie.
“The machining time is confidential”, lezen we op de website. Dat zal echter waarschijnlijk in de categorie ‘ heel veel’ vallen, net zoals de hoeveelheid materiaal dat weggefreesd wordt. Aluminium is, in tegenstelling tot carbon, goed te recyclen. Je kunt je echter afvragen of deze productiemethode écht zoveel beter is voor het milieu…
Terug naar de Machine. Door grote mate van mechanische bewerking heeft het frame een en erg nauwkeurig bepaalde wanddikte en een prachtig glad oppervlak. Verdere opmerkelijke details zijn titanium assen voor de draaipunten, een asymmetrisch opgehangen demper en externe bekabeling voor rem en derailleur. De schijfrem-opname op de achtervork is een ‘ouderwetse’ IS2000 en het frame heeft plek voor maar liefst drie(!) bidons. Leo Kokkonen kiest naast een eigen visie op geometrie en productie duidelijk voor praktische details. Zo is het frame niet gelakt of anderzijds gecoat, maar gewoon blank aluminium. Geen lak die kan krassen en schuurplekken van kabels polijst je lekker zelf weg.
De Machine is met 29″ wielen en 180 mm veerweg vooraan natuurlijk een absoluut monster. Hetzelfde geldt voor getallen als reach en wielbasis. Lang, langer, Pole. Met een Pole heb je in Nederland weinig te zoeken, met dit model met zoveel veerweg al helemaal niet. Mijns inziens ligt dit niet alleen aan het enduro/all-mountain inzetbereik. Pole gaat prat op een erg steile zadelhoek van 76º (zónder setback zadelpen) voor ‘beter klimmen’. Ik kan me daar in vinden als het gaat om korte, explosieve klimmetjes. Toegegeven, die heb je in Nederland ook. Voor de rest is zo’n rechte zit funest voor je rendement op langere en ook vlakkere stukken. Daarnaast zijn typische ‘enduro’ fietsen nu al dusdanig lang dat menig magazine en website je aanraadt om te een maat kleiner te kopen als je paden écht krap zijn. En dat terwijl ze in 2015 -in geometrieland inmiddels een eeuw geleden) iedereen juist nog een maat gróter aanbeveelden voor een langere reach…
Meer info: polebicycles.com
