Evilzone: Wat ís mountainbiken?

Een tijdje terug werd er een discussie gevoerd op ‘sociale’ media… De aanleiding was een artikel van Pinkbike waarin gevraagd werd ‘of het nou eens niet genoeg aan het worden was met al die flowtrails’. Frappant, want terwijl de mountainbikewereld zich zorgen maakt om ‘te makkelijke’ knikkerbanen, klaagt een deel van Nederland steevast over dezelfde soort paden: Ze zijn té smal (je kan niet inhalen), té technische daardoor té gevaarlijk en domweg niet leuk.

Goed, die mening mag je hebben. Je mag ook de mening hebben dat alle Staatsbosbeheer landgoederen vol moeten liggen met meters hoge drops, wip-wappen en reuze hamsterwielen. Volgens mij moeten we langzamerhand accepteren dat de realiteit op dit moment in het midden ligt. En daar is goede reden voor: het netwerk van onder andere de Utrechtse Heuvelrug is met de laatste opwaardering leuker, minder erosiegevoelig en leidt tot minder conflicten. Win-win-win. Maar zoals ik in eerdergenoemde discussie op social media ook opmerkte: de ideale situatie is er ééntje waar alle mogelijkheden bestaan, van kilometers zandpad en gravelbanen, tot northshore en rockgardens.

Flowtrails: schijnveiligheid

Flowtrails vinden we collectief dus blijkbaar al spannend en technisch genoeg, en dat zegt vooral iets over het Nederlandse mountainbiken. Hoe wij deelnemers eigenlijk vooral fietsers zijn (het is ons met de paplepel ingegoten dus we moeten het allemaal ‘kunnen’). Hoe een Strava KOM – behaald door anderen aan de kant te beuken – lovenswaardig lijkt, maar het totaal gebrek aan stuurmanschap in de afdaling erna onbespreekbaar blijkt. Hoe we met z’n allen als angsthazen de lat zo laag mogelijk willen hebben en ieder risico af willen dekken, dat dan vervolgens collectief afzeiken en tóch zelf de verzekering bellen bij het minste krasje.

Het frappante hierbij is dat flowtrails een bepaalde schijnveiligheid bieden. Ze worden veelal gepresenteerd als een ‘veilige’ oplossing voor leukere paden zonder extra risico. De kans dat je flikkert is weliswaar kleiner, de gevolgen als gevolg van de hogere snelheid zijn hoger. Je loopt gemakkelijker een sleutelbeenbreuken op in tegenstelling tot een kneuzingen bij lagere snelheid. Zijn echt technische paden, waarbij de snelheid dus typisch lager ligt, écht zoveel riskanter?

Wat is nu eigenlijk mountainbiken?

Mountainbiken is een sport met zowel een conditioneel als een vaardigheids aspect. Fitheid, stuurmanschap maar ook het vermogen vooruit te kijken, het pad te lezen en risico in te schatten zijn er een onlosmakelijk deel van. Dat betekent dat je soms op je plaat gaat, soms met gevolgen. Durf je niet maar wil je wel, dan kan je je skills gewoon trainen. Precies zoals je dat met conditie ook doet.

Als je géén zin hebt om te sturen, is het niet alsof heel Nederland nu één smalle singletrack is geworden. Er zijn nog zand-, grind- en bospaden te over waar je hooguit om de 10 kilometer 90 graden keert. Nee, ze zijn niet allemaal als ‘mountainbikeroute’ aangemerkt (al hoewel er treurige uitzonderingen zijn…), maar in een klein en gecultiveerd en gereguleerd land als Nederland is het niet zo vanzelfsprekend dat die precies bij de aangewezen gebruiker in de achtertuin liggen.

De essentie: verander je mindset!

Mijn punt is dit: het technische gehalte van Nederlandse routes moet gewoon omhoog om het leuk te houden voor een steeds groter wordend publiek dat wél wilt werken aan zijn of haar skills. De keerzijde is namelijk dat zij hun heil anders buiten de routes gaan zoeken, wanneer er geen aanbod is. Dat moeten we niet willen; natuurgebieden worden dan complete no-go-zones voor alle bikers, inclusief die minder-technische bospaden waar je nu nog vrij mag fietsen.

…er moet vooral ruimte zijn voor variatie.

Mogelijkheden om uitdagende trails aan te leggen zijn er. Je hebt weinig hoogteverschil nodig om iets écht leuk te maken. Het gebeurt alleen te weinig. Dat hoeft ook niet voor ieder pad te gelden en zeker niet voor iedereen – er moet vooral ruimte zijn voor variatie. Het aanbod aan variatie – ook in de huidige upgrade slag van bestaande routes – is momenteel té karig.

Het belangrijkste daarbij is in mijn optiek dat dat vooral zónder krampachtig gedoe of geklaag gepaard zou moeten gaan. Als je geen zin hebt om te klimmen: gooi je 170 mm bak in de auto en ga naar Winterberg of Ferme Libert en laat je door de lift omhoog brengen. Evenzo: als je geen dropjes af durft of gladde wortels kan hebben, kies dan gewoon een andere route in plaats van naast het pad om dat kleine hindernisje te rijden. Zo krijgen we eeuwig breder wordende singletracks. Ken je eigen grenzen en meer nog; verbind daar een conclusie aan. Accepteer wat je skillset is en kies daarop je route, of werk aan die skillset.

We moeten collectief meer beseffen én accepteren dat mountainbiken een risicosport is en dat daar bij keuzes zijn te maken per individu. Pas dan kan het hele vraagstuk rond aansprakelijkheid eens goed van antwoord worden voorzien, zodat de drang naar meer uitdaging niet meteen daar al gestopt wordt.

Gun daarbij de ander ook een route die past bij hun skillset. Ik heb graag een technische route, maar besef dat anderen dat niet altijd willen. Sterker nog… ik heb soms ook gewoon zin om domweg lomp hard (van me af) te trappen zónder op mijn body language te moeten letten bij een opeenvolging van bochten, als ik weer eens opgejaagd wordt door de hoofdredacteur om een schrijfopdracht af te krijgen…

– Evil E