Reizen | Oberengadin, Zwitserland: In Sankt Moritz met de meiden

Tekst: Nicoletta de Jager // Foto’s: Markus Greber

Ladies only in Sankt Moritz

Tegen een uitnodiging om de nieuwste mountainbikes van Scott te komen testen in het Zwitserse Oberengadin zeg ik natuurlijk geen nee! Omdat het een ladies-only-trip is, laat ik heel wat teleurgestelde mannen in Nederland achter. Die zouden óók maar wat graag in dit prachtige dal trails willen rijden. Of zou het de aanwezigheid van louter vrouwelijke fietsjournalisten zijn? Hoe dan ook, ik ben alleen op stap, zonder manvolk aan mijn zij.

Vanwege de vele wegwerkzaamheden bij de oosterburen duurt de reis langer dan verwacht, maar als ik de Graubündner hoofdstad Chur eenmaal gepasseerd ben en naar het zuiden afbuig, ben ik het allemaal weer snel vergeten. Want wat is het hier in Graubünden toch prachtig. Vooral op de vele haarspeldbochten van de Julierpas, die de Oberengadin met de rest van Graubünden verbindt, is het puur genieten. Omhoog én omlaag. Tijdens het dalen heb je namelijk goed zicht op de fraaie meren van de Oberengadin. Diep beneden me zie ik windsurfers en kiters witte sporen trekken in het blauwe water; de Maloja is blijkbaar lekker aan het blazen daar beneden!

Las Trais Fluors-trail

Eenmaal in het dal zet ik koers in de richting van jetset-oord Sankt Moritz en niet veel later draai ik mijn auto de parkeerplaats op van het chique Cresta Palace op, in het plaatsje Celerina, op steenworp afstand van Sankt Moritz. Hier is het Scott Ladies Press Camp voor de komende dagen neergestreken, met (vrouwelijk) personeel van Scott, vrouwelijke teamrijders en natuurlijk de speciale damesbikes van Scott. Het is eerste keer dat ik een specifiek test-event voor dames bezoek. Goed initiatief, denk ik. De meeste test- en persevenementen in de fietsindustrie zijn nogal, hoe zeg je dat, masculiene gebeurtenissen. Maar hier in Sankt Moritz zijn we onder elkaar. Leuk!

Dit dal van de rivier de Inn (precies, dat is dezelfde rivier die het Tiroolse Innsbruck zijn naam heeft gegeven), is een van de hoogste dalen van de Alpen, met een gemiddelde hoogte van 1.700 meter op dalniveau. Sankt Moritz ligt zelfs nog iets hoger, op 1.833 meter, omringt door vele vierduizenders. Alhoewel je jezelf daarvan eerst moet overtuigen, want omdat het dal zo hoog ligt, lijken de omringende bergen lager dan ze zijn. Onze eerste tocht heeft de naam Las Trais Fluors. Dat is retoromaans voor ‘de Drie Bloemen’, naar de drie markante rotspieken die het gelijknamige hoogplateau sieren. Bij het klimmen worden we geholpen door een skilift die ons vanaf Celerina – op maar 250 meter van het hotel! – naar 2.752 meter hoogte brengt.

Mountainbikers welkom

Want dat moet gezegd; in de liften zijn bikers net zo welkom als wandelaars. Bikes worden op aparte gondels geladen of aan de stoeltjesliften gehangen door vriendelijk personeel. Maar het afdalen doen we natuurlijk wel helemaal zelf. Las Trais Fluors is een heerlijke route, met lekkere flow-secties, maar ook lastige rotspassages en scherpe haarspeldbochten, maar ook een aantal venijnige technische klimmetjes die op deze hoogte en op de eerste dag best wel even pijn doen.

Maar de beloning mag er zijn, niet alleen in rijtechnisch opzicht, maar ook in de vorm van bizar mooie uitzichten. Naarmate we lager komen maakt het kale rotslandschap plaats voor dennenbos en wordt het pad smaller. En bepaald niet minder uitdagend; steile wortelsecties vragen hier om alle aandacht. We sluiten deze fijne dag af in stijl, met een diner op 2.456 meter hoogte in het panoramarestaurant van Muottas Muragl. Vanuit dit restaurant heb je een fantastisch uitzicht over de meren van de Oberengadin. Je kunt hier trouwens niet alleen eten, maar ook slapen.

Suvretta-ronde

De zon schijnt, de testbikes zijn weer gepoetst. Vandaag rijden we via de Suvrettapas en het daarop volgende gelijknamige dal een tocht van een dikke 30 kilometer rond het bergmassief boven Sankt Moritz. Het hoogste punt is 2.680 meter, wat heel wat lijkt, maar uiteindelijk best wel meevalt als je beseft dat we starten op bijna 1.800 meter hoogte. Niet dat het niet zwaar is; vooral de trail op de flanken van de Piz Nair is pittig, zowel rijtechnisch als qua hoogte.

In de Engadin ligt ruim vierhonderd kilometer aan mtb-routes, van brede grind- en boswegen tot speciaal voor bikers aangelegde trails en smalle, hoog-alpine wandelpaden. Bij die wandelpaden is duidelijk aangegeven of je er wel of niet mag fietsen. En waar het wel mag moet je extra voorzichtig zijn; ondanks de share-the-trail bordjes houdt niet iedere wandelaar er rekening mee, dat er ook mountainbikers langs kunnen komen. Een enkeling stelt het zelfs nadrukkelijk niet op prijs, getuige sommige boze blikken of de norse weigering terug te groeten. Maar over het algemeen zijn de wandelaars hier erg vriendelijk en gaan ze voor je aan de kant. De wandelpaden hebben natuurlijk tweerichtingsverkeer, dus naast wandelaars is het ook oppassen voor tegemoetkomende mountainbikers.

15 kilometer afdalen

Ik rij naast met Sarah Merminod, die bij Scott verantwoordelijk is voor de marketing van de damesproducten. Maar een ‘dametje’ is Sarah bepaald niet. Alhoewel ik mezelf niet bepaald zou kwalificeren als een langzame bikester, rijdt Sarah toch makkelijk bij me weg. Als ze zou willen. Maar tijdens het klimmen is ze zo aardig om zich in te houden en mij het gevoel te geven dat ik haar bij kan houden. Sarah is een echte alleskunner. Triatlons, xc-country, enduro en dat allemaal op topniveau. Maar nu rijdt ze net als ik om te genieten van het fietsen in deze prachtige omgeving.

Omdat het tempo dus behapbaar is, kunnen we bovendien ook nog wat kletsen. Tenminste, als de trail omhoog niet om alle aandacht vraagt, want bovenin regelmatig het geval is. Als we de pashoogte bereiken komt er sowieso een eind aan onze conversatie. “Vanaf hier loopt het pad alleen nog maar naar beneden, bijna 15 kilometer lang”, zegt ze terwijl we uitkijken over een ruig en uitgestrekt dal. “Have fun!” En wég is Sarah, ik moet alles op alles zetten om in haar wiel te blijven. Terwijl dit toch niet bepaald een gladgewalste flowtrail is. Integendeel. Af en toe zitten er uitdagende secties in, met grote losse keien, flinke treden en diepe geulen. Echt genieten dus! Bijna 900 hoogtemeters lager blazen we op het terras van Gasthaus Spinas uit met een traditionele Zwitserse kaasfondue. En flink zwaarder dan toen ik vanmorgen opstond rollen we na afloop via een gravelweg de laatste tien kilometer terug naar Celerina. Wat een topronde.

Sunrise-sessie

We sluiten het weekend af met een onvergetelijke ervaring. Als je dat zo kan zeggen, want ook de voorgaande dagen zal ik niet snel vergeten. Maar goed, er blijkt toch nog een overtreffende trap. Drie keer per jaar – eind juli, augustus en september – is het mogelijk om de zonsopgang te bekijken vanaf de Piz Nair – een 3.056 meter hoge berg ten noorden van Sankt Moritz – en te ontbijten in het restaurant op de top. Dit arrangement kost 95 Zwitserse Franken, omgerekend zo’n negentig euro per persoon. Dan moet je wel tijdig reserveren. Na het ontbijt en de zonsopgang – die inderdaad prachtig is! – mogen we de héle dag gebruik maken van de liften die de flowtrails op de flanken van de Corviglia, de huisberg van Sankt Moritz, ontsluiten.

De eerste meters vanaf de Piz Nair naar beneden zijn nog steil en stenig, maar eenmaal bij de ingang van de eerste flowtrail kan het feest beginnen. Wat een lekkere paden! Vooral de Olympia-flowtrail en WM-flowtrail zijn hele leuke, niet al te lastige, speelse afdalingen. Leuk en goed te doen als je voor het eerst in de Alpen bent, maar ook nog uitdagend genoeg als je al meer ervaring hebt. Vergeet trouwens de Foppettas-flowtrail niet. Die ligt een beetje afgelegen en is bovendien niet heel erg lang, maar daardoor niet minder leuk. Je lees wel eens over trails die met een achtbaan vergeleken worden. Nou, dit is er zo eentje. Niet moeilijk, wel vreselijk lekker. Eenmaal beneden kan je vanuit Sankt Moritz met een grote gondel weer omhoog om aansluiting te krijgen op het trail-netwerk.

Keiharde Franken

Goedkoop is al deze flowpret-met-liftondersteuning helaas niet; dit is wel Zwitserland waar je alles met keiharde Franken moet betalen. Ons bike-hotel biedt z’n gasten gelukkig vanaf twee overnachtingen gratis passen aan waarmee je kosteloos gebruik kunt maken van de alle liften, treinen en bussen. Dat scheelt weer! En het opent de mogelijkheid extra lange tochten te maken zónder extra kosten. Zoals de tocht over de Berninapas. Ik heb ’m zelf niet gereden, maar Sarah is er erg enthousiast over: “Je kunt vanuit Sankt Moritz in zuidelijke richting over de Berninapas naar Poschiavo fietsen, met vanaf de pashoogte ruim 1.200 hoogtemeters biketrails naar beneden. Daarna neem je in Poschiavo de beroemde Bernina Express terug naar de pashoogte, vanwaar in de richting van Sankt Moritz nog eens 500 negatieve hoogtemeters voor bikers zijn uitgepijld. Die moét je gewoon gereden hebben!”

Mmm, klinkt niet slecht. Goede reden om hier nog eens terug te komen. Dat het hier voor bikers tiptop geregeld is vinden de Zwitsers zelf trouwens ook. In de weekenden komen ze uit alle hoeken van het land om hier in de Oberengadin te biken. Zou ik ook doen, als ik Zwitser was. En als Nederlander trouwens ook…