Bas de Bruin: Onze Hel van Groesbeek

Ook toen stond ik tussen honderden al-dan-niet-serieuze medemountainbikers klaar om te genieten van al het moois dat Groesbeek te bieden had – veel klimmen, veel afdalen, en meer boomwortels dan je voor mogelijk houdt. Dat de XC-scene al jaren te maken heeft met teruglopende deelnemersaantallen is hier niet te merken: de hoogtijdagen van het Neerlandsche mountainbiken duren hier nog voort.

Vandaag echter geen NK, maar een heuse marathon, als ik het goed heb compleet binnen de landgrenzen, maar met toch zo’n 1200 hoogtemeters op een afstand van 70 kilometer. Deze wedstrijd gaat over twee rondes van 35 kilometer, wat meteen een oplossing voor de toeschouwers (zo zie je nog eens wat) en voor de meeste rijders (zo kan je je eigen bidons op een grote tafel neerzetten en bij het ingaan van de tweede ronde van bidon wisselen) als een probleem voor de snellere rijders: zij moeten laveren langs de breedtesporters. Voor de echte Ausdauer-atleten is er ook een wedstrijd over 3 rondes / 105 kilometer – dat is wat al te veel van het goede.

Laveren is het voor mij ook in de eerste kilometers na de start. Ik rij deze wedstrijd als laatste voorbereiding voor de Four Islands Stage Race in Kroatië, en mijn koppelgenoot (tevens vriendin) mocht een startvak eerder opstellen. De brede motorcrossbaan blijkt voor velen al een pittig obstakel en het is wachten, lopen, wachten, en weer doorgaan. Nog voor het einde van de motorcrossbaan heb ik mijn vriendin bijgehaald en beginnen we aan een lange inhaalrace. De vele singletracks rijden we vrijwel de gehele eerste ronde in een lang aaneengesloten lint, wiel aan wiel.

Pas aan het einde van de eerste ronde beginnen de gaten steeds groter te worden. Gelukkig geen motorcrossbaan in de tweede ronde, geen opstoppingen meer bij elke grotere boomwortel of steile klim. Mede doordat er veel beter door te rijden is, rijden we in de tweede ronde vrijwel dezelfde gemiddelde snelheid. Bij de finish is het gezellig druk, zoals bij een marathonfinish hoort: een sfeer van vermoeide tevredenheid, of tevreden vermoeidheid. Alleen de rij voor de patatkraam lijkt verdacht veel op de rij voor dat ene steile eerste klimmetje…

Terugkijkende kan ik stellen dat deze wedstrijd zeker een aanrader is – dat wordt scherper opletten bij de inschrijving in 2018, want deze was dit jaar binnen een half uur vol – en dat is, in tegenstelling tot de op deze site genoemde nieuwe NTFU-wedstrijdserie geen (1 april) grap! Ik hoop dat het geplande Bikefestival op dezelfde locatie op 24 en 25 juni net zoveel deelnemers trekt (en net zo’n stralend zonnetje met zich mee brengt).

Het parcours laat (behoudens de start) niets te wensen over en ondanks dat ik flink wat uren in de regio Nijmegen/Groesbeek op de mountainbike heb doorgebracht, kwam ik toch een aantal nieuwe paden tegen. Het parcours is een verzameling van de mooiste paden die hier te vinden zijn en ze lagen er dankzij het droge weer ook nog eens geweldig bij. De organisatie zit goed in elkaar, afhalen van startnummers gaat supersnel, de bewegwijzering laat niets te wensen over. Een verbeterpunt zijn de bordjes die aangeven hoeveel kilometer je al gehad hebt in de volle ronde (dus niet vanaf de start, want dan zit de startronde er niet bij in) – ik zou willen weten hoe ver het nog is tot de finish, ongeacht hoeveel ik van de ronde al afgelegd heb.

Wat mij betreft volgend jaar weer!

Tekst en foto’s: Bas de Bruin