“Killer whale spotted on the left…” Huh, wat? In één keer rent iedereen naar de andere kant van de boot. “Daar!! In de verte, daar kwam ie boven het water!!” Uiteraard was ik net te laat en zwemt Free Willy vrolijk verder ergens onder de boot. Ik realiseer me hoe uniek deze ervaring nu al is. Met 600 deelnemers zijn we onderweg naar Vancouver Island, waar de eerste twee etappes plaatsvinden. In een colonne van de uit films bekende gele schoolbussen, een veerboot tocht en weer een busrit komen we aan bij het eerste tentenkamp.
Je merkt de gezonde spanning, maar vooral de relaxte sfeer. Naar oude gebruiken worden we welkom geheten met muziek en dans door de ‘native’ bewoners van Vancouver Island. Opeens realiseer ik: “hey, opeens sta je hier weer, kijk eens waar jouw fiets je overal al gebracht heeft, geniet!” En dat deed ik… volop! Misschien nog wel meer nu ik geaccepteerd had niet volop te kunnen racen. Ik merkte dat ik veel dingen anders begon te zien of in ieder geval nog intenser waarnam. Ik zag nog meer van de natuur en van het hele gebeuren rond de wedstrijd. En… ik had ook meer interessante gesprekken met andere deelnemers.
Veruit de meeste deelnemers slapen in tentcity. Het tentenkamp dat elke dag keurig op ons stond te wachten na aankomst van de etappe of van de reis na de etappe. Mijn tentmaatje, willekeurig gekozen, heet Kimberly, 47 jaar en komt uit Colorado. Per toeval leerde ik nog iemand kennen uit Colorado. Tod. Hij had ongeveer hetzelfde tempo deze week en we waren een beetje een ‘shredtrain’ grapten we. Beiden super spontane mensen die ik graag weer zou spreken. Leuke gesprekken over van alles en nog wat ontstaan makkelijk tijdens de BCBR. Mensen uit 40 verschillende landen met een gemeenschappelijke passie treffen elkaar op een mountainbike reis. Ik denk dat ik door Kimberly en Tod volgend jaar maar een mountainbike tripje naar Colorado moet plannen… ;-)
Persoonlijk vind ik vooral het regenwoud super mooi. Gigantische bomen, heel dicht bebost, overal is het groen, en overal waar je kijkt zie je nog meer bos en woud.
Wat me ook deze editie weer enorm heeft gefascineerd is de natuur. De natuur in BC is overweldigend. De bergen ben ik wel gewend, wonend in de Alpen. Maar de combinatie van de oceaan, de fjorden, de bossen of het regenwoud en de bergen, dat maakt het echt heel bijzonder. Persoonlijk vind ik vooral het regenwoud super mooi. Gigantische bomen, heel dicht bebost, overal is het groen, en overal waar je kijkt zie je nog meer bos en woud. En dan daar doorheen mogen we fietsen. Op de meest gave trails. Die trails zijn erg afwisselend, maar over het algemeen best technisch. Grote stenen en boomwortels, worden niet uit de weggegaan. Vaak zijn er ook drops te vinden, of kleine sprongen. Maar alle obstakels zijn eigenlijk te rollen. Ook vind je veel trails met heel veel flow. Zowel gebouwd als ook natuurlijk. Grote kombochten die elkaar opvolgen die werkelijk een lach op je gezicht toveren. Wat ik gemist heb zijn de beren. Die waren er wel blijkbaar, maar ik denk dat ik dit jaar te langzaam was en dat alle rijders voor me alle beren allang verjaagd hadden…
Ik dacht: “oke laat dan maar eens zien hoe snel je bent.”
Ik herinner me de laatste etappe waar mijn voorwiel weggleed in een kombocht. Door de snelheid ging ik daar toch wel vrij hard onderuit. Zonder erg, maar wel met een pijnlijke knie en daarop volgende klim was dit niet het grootste feest. Zonder dat ik het wilde kwam ik toch even in een mindere stemming. Mijn overtraining situatie frustreerde me opeens best erg en de pijn na de val maakte dit op dat moment nog erger denk ik. Maar toen kwam daar een van de gaafste afdalingen van de hele week. ‘Half Nelson’ in Squamish. Binnen no-time was ik weer vol happy en was ik de situatie van daarvoor totaal vergeten. In het volgende tussenstuk kon ik om mezelf lachen en realiseerde ik me weer hoe mooi deze ervaring is. Kort daarop kwam er een man uit Chili naast me rijden. Ik merkte dat hij voor mij de volgende afdaling naar beneden wilde. Ik wilde echter voor hem in de afdaling beginnen. Ik wist namelijk niet hoe snel hij was en wilde niet opgehouden worden. Hij dacht denk ik hetzelfde. Wat volgde was een soort wedstrijdje die hij won. Ik dacht: “oke laat dan maar eens zien hoe snel je bent.” Oef had ik me daar vergist. Hij was super snel en had een mooie stijl! Elke gelegenheid om te springen met een kleine tail-wip greep hij. Ik volgde zijn lijn en het was super vet. In het stuk daarna zei ik dat tegen hem waarna hij begon te lachen. Deze geluksmomenten en ervaringen die je deelt met andere deelnemers zijn, kan ik nu zeggen, misschien wel meer waard dan een overwinning of een podiumplaats. Dit blijft me bij en ik kan er nu nog om lachen.
Dan mijn fiets. De set-up was perfect. Slechts voor de kortere, maar meest technische etappe in North-Vancouver was een beetje meer veerweg en grovere banden prettig geweest. Deze etappe heeft nameljk echt ruige stukken, met veel stenen, drops en wortels. Voor de rest kan ik zeggen dat mijn fiets gemaakt is voor de north-shore. En wat mij betreft is een dropper-post hier echt een ‘must’! Met meer regen zou ik denk ik mijn voorband wisselen voor een Maxxis Forekaster. De Maxxis Recon, die ik nu reed, waren voor deze omstandigheden deze week perfect. We hadden slechts een klein beetje regen de eerste dagen, daarna werd het erg warm en droog. Nu ik er zo over nadenk kan ik me ook heel goed voorstellen met een meer trail georienteerde fiets te rijden. Dan zou ik het bergop nog iets rustiger aandoen, om daarna nog iets sneller te kunnen of belangrijker: nog meer plezier te hebben in de downhills.
Samenvattend: het was SUPER! Ik kan het iedereen aanbevelen. De reis, de wedstrijd, alles. Een goede conditie, goede fietstechniek en een goede mountainbike, zijn zeer zeker van voordeel om maximaal te genieten.
Tot een volgende keer!
Hielke
Foto’s: Margus Riga
