EuroBike 2014 – Dag 1: Het geluid van snelheid: stilte

Op de eerste beursdag van de EuroBike 2014 gaan we op pad met de vragen die we gisteren opdeden op de Demo Day. Even resumeren: we zagen overal fatbikes en e-bikes in alle soorten en maten én de trenduro van de voorbije jaren leek wat genegeerd, vergeten of passé te zijn. Met name dat laatste lijkt opvallend, maar tegelijkertijd is dat niet het hele verhaal. Enduro is namelijk alles behalve over. Er wordt volop spul aangeboden dat in die bewuste offroad wedstrijdniche thuis is. Waar we gisteren echter concludeerden dat iedereen wel degelijk fatbikes en e-bikes heeft, merkten we ook dat niemand het echt van de daken schreeuwt. Dat is tot dusver eigenlijk de enige échte grote trend die we merken in de industrie, zover we dat kunnen opmaken na één beurswandelmarathon. Iedereen vraagt elkaar wat er nieuw is, óf er überhaupt wat nieuw is en laat elkaar zien dat ze óók een fatbike of e-bike hebben en zelfs enduro-specifiek spul. Roepen dat ze het hebben? Nee, niemand.

Voor wie jaren terug al dacht dat de markt verzadigd was met ‘innovaties’ zoals nieuwe wielmaten of standaarden, had het mis. Uit die mening vandaag de dag opnieuw en ik denk dat niemand je hardop gelijk zal geven, maar tegelijkertijd stilzwijgend wel enigszins een ‘ja, inderdaad’ knikt. Was het de voorbije twee jaar nog groot nieuws dat er een nieuwe wielmaat was en dat men nog moest uitzoeken welke positie deze in moest nemen, het is nu al gewoon gemeengoed en zo normaal als de uitjes op je frikadel speciaal. Hetzelfde kan gezegd worden van schijfremmen op de wegfiets. ‘Het komt er!’. Nee, net is er al! Nagenoeg niemand die er nog van opkijkt of er schuddebollend bij staat te kijken. Dat de UCI nog twijfelt over de toelating in het profpeloton lijkt ook amper nog zo’n grote hindernis als het voorheen geschetst werd. Men snapt de toegevoegde waarde en zelfs in het anders zo conservatieve wielerwereldje worden de remmen al haast zo logisch gevonden als het gegeven dat een echte racefiets natuurlijk alleen uit Italië kan komen.

‘Ja, mooie conclusie die je daar trekt, zeiksnor…!’ Hoor ik je denken. ‘Roep jij niet al elk jaar dat er weinig nieuws is?’ Ik kan daar slechts tegen inbrengen dat dat niet een bewuste schrijfrichting is die elkaar jaar terug komt als een platenspeler die blijft haken. Er zijn nog steeds wel zaken die mensen oe’s’ en aa’s laten bezigen. Shimano’s Di2 XTR trekt, daar waar het staat, bekijks. Heel veel bekijks. Typisch genoeg is dat slechts een paar minuten. Men drukt een keer op de knopjes, ziet dat het (feilloos!) werkt en men loopt weer door alsof het allemaal maar zo logisch is. Dat, terwijl daar door een flinke groep slimme lui jaren lang aan gewerkt is om het op dat niveau te krijgen en dat dát de reden is dat we er zo lang op hebben moeten wachten.

Ik denk dat dat een beetje de crux is van de fase waarin de branche en dus haar consumenten, zich in bevindt. Het niveau is hoog. Het tempo is hoog. De verwachtingen zijn dan ook hoog, maar morgen is het al weer naar de achtergrond verdwenen omdat een nieuwe teaser campagne op Facebook de aandacht trekt, die vervolgens aan het einde van de week ook al weer enorm achterhaald is. Dit is haast een algemeen maatschappelijk fenomeen, maar het baart me in de context van de fietsindustrie toch ook enigszins zorgen.

Juist door de snelle verslapping van aandacht komen zaken als merkenloyaliteit steeds meer in het gedrang. Men heeft niet meer het geduld te wachten tot merk ‘x’ met bepaalde noviteiten komt. Is dat morgen merk ‘y’, dan rijden we allemaal op/met merk ‘y’. Doordat de industrie graag hun klanten behoudt, zullen ze sneller op hypes springen dan voorheen. Er wordt daardoor meer met losse flodders geschoten, in alle richtingen. Er is vast wel wat dat door een subcultuur omarmd wordt waarna het weer een branche-brede hype kan worden.

Dat zie je nu exact gebeuren met de fatbike-rage. De 29er is aan veel industriespelers in eerste aanleg voorbij gegaan, maar dat zal ze nu met die tweewielige, pedaal-aangedreven tractoren niet gebeuren! Dat lijkt althans de houding en die heeft als neveneffect dat de meer duurzame, langdurige ontwikkelingen misschien wel meer op de tocht komen staan. Bijna niemand heeft meer dat geduld of krijgt de tijd het te ontwikkelen. Dat terwijl we in een tijd leven waar bij sommige bedrijven eindelijke grote budgetten hebben om echt nog een paar stappen te zetten. Stappen die steeds moeilijker worden en daardoor dito veel méér investering vergen om ze te zetten. Die mogelijkheden zijn er, maar ik ben bang dat omwille van de snelheid van alles we misschien wel juist veel mooie en vooral duurzame kansen laten liggen.

Goed, nu weer terug naar het oude, vertrouwde plaatjes kijken….!

Stefan Vis reed op deze Bombtrack cyclocross de TransAlp. Dat zegt wat over Stefan’s skills, maar meer nog over het parcours van de huidige TransAlp…

Thomson’s Katie Compton cyclocross stuur. In elk geval dus bestand tegen een stootje…

Tekst: Jeroen van den Brand
Foto’s: Pieter d’Haens, Jeroen van den Brand