Omgaan met verwachtingen, je zou er boeken over kunnen schrijven. In de aanloop naar een evenement of wedstrijd heb je soms geen idee wat je te wachten staat: soms wordt je aangenaam verrast, soms heb je valse verwachtingen, soms kom je van een koude kermis thuis… en soms weet je dat – wat je ook doet – alles gewoon goed komt. De Hellcross valt in deze laatste categorie en staat daarom na de terugkomst van de eerste editie al een jaar lang dik gemarkeerd in mijn agenda.
De Gogo Hellcross is een Cycloross wedstrijd ter nagedachtenis van Hugo “Gogo” Manteau, een fietsgekke singlespeeder met een groot hart die twee jaar geleden aan een hersentumor overleed. Het evenement doet Hugo zijn gedachtegoed alle eer aan en staat in het teken om samen zo veel mogelijk plezier te hebben en je vooral niet te druk te maken. De inkomsten uit het evenement worden gedoneerd aan de stichting onderzoek naar hersentumoren.
Voor de organisatie van het evenement was het ondanks deze insteek even spannend, toen kort voor voor datum de vergunning door de stad Tournai werd ingetrokken. Er werd besloten om het evenement toch door te laten gaan op de voorziene datum en locatie. In een tijd van gedogen kneep de locale politie gelukkig een oogje toe. Niettemin hield het in dat er op de vooravond van het evenement pas werd begonnen met het aanleggen van het parcours. Na het zien van het nog lege terrein op de vooravond van de race sta ik bijna op het punt mijn verwachtingen bij te stellen. Als ik me kort daarna begeef op het feest in een propvolle kroeg vol bekende gezichten komt aan mijn twijfel abrupt een einde.
Op zondag, bij aankomst op het evenement, blijkt dat deze positieve insteek wordt beloond. Op het braakliggende terrein waar een dag eerder alleen maar een paar hopen zand, verzamelde bladeren en niet verder te noemen materie te vinden was, blijkt een schitterend parcours te zijn herrezen dat van alle nodige features en faciliteiten is voorzien. Het duurt niet lang voordat het een grote gezellige bende is; deelnemers maken zich klaar voor de eerste kwalificatie sessie terwijl het publiek plaatsneemt aan het parcours, iets lekkers te eten besteld of de bar opzoekt.
Bij de start van de eerste kwalificatie lijkt het even mis te gaan, organisator David Marecou wordt geraakt door een vliegende fietsschoen (een lang verhaal waar we nu niet verder op in gaan…) en de winnaar van vorig jaar maakt een lelijke val als hij bij de sprint naar zijn fiets over een bankje valt. Terwijl het deelnemersveld zich een weg baant over het compacte en knettergekke parcours blijken de verwondingen gelukkig mee te vallen. Geen reden dus om ons alsnog druk te maken.
Gedurende de rest van de dag wordt het wedstrijdprogramma afgerond waar rijders modderstroken, wasborden, stevige klimmetjes, tunnels en houten bruggen waaruit het parcours is opgebouwd moeten zien te overwinnen. Daarbij worden ze luid aangemoedigd door een publiek dat uit hun dak gaat, vooral als rijders een show weggeven op de houten brug, zich laten bedelven onder grote hopen bladeren of in één geval zelfs beginnen te strippen. Natuurlijk wordt er ook hard gekoerst. Toch lijken zelfs de fanatiekere rijders ook niet alles té serieus te nemen. Dit wordt bevestigd als een duel tussen twee serieuze kanshebbers ontaard in een waar bladergevecht…
Na afloop worden de winnaars bij de mannen en vrouwen, respectievelijk Damien Derobert en Kim Saenen, gehuldigd. Ze mogen naar huis met een schitterende trofee van ceramiek gemaakt door Hannelore Dupont. De rest van de deelnemers nemen genoegen met de vastgekoekte klei aan hun fiets en een minstens zo vast gebeitelde lach op hun gezicht.
Video credits: Stefan Vis van Team F.A.S.T. Amsterdam
Met dank aan Nikoss, Le Dav, Singlespeed Belgique en de familie Manteau Laebens voor een geweldig weekend.
Tekst: Pieter d’Haens
Foto’s: Anneke Leemans, Bram Impens
