Bijkomend voordeel: het zet de deur open voor méér uitdagende routes.
Groen, blauw, rood en zwart
Afgelopen augustus berichtten we al eens over de plannen van de Nederlandse Toer Fiets Unie (NTFU) om een landelijk classificatie voor mountainbikeroutes te lanceren. Analoog aan de moeilijkheidsgradatie op skipistes, volgt nu ook een kleurencodering voor Nederlandse mountainbikeroutes. Die bestaat uit vier kleuren, groen, blauw, rood en zwart. Zo hebben routes met een groen label weinig of géén singletracks. Ze zijn dus prima te berijden als je weinig ervaring hebt op de mountainbike. Blauw-gemarkeerde routes hebben typisch veel singletrack en zijn geschikt voor iedereen met gemiddelde mountainbike-ervaring. Rode en zwarte trails zijn bedoeld voor de ervaren bikers en zul je (nog) niet veel tegenkomen. “… de ervaren mountainbiker die hier specifiek naar op zoek is, weet meteen waar hij/zij moet zijn.”, aldus het persbericht.
De nieuwe kleurenlabels komen naast – of meer concreet onder – de bestaande bewegwijzeringsbordjes; die bekende bordjes met een driehoek en twee rondjes.
Welke niveau hoort bij welke kleur?
Welke kleur bij jouw skillset past? Dat is lastig en eenduidig te bepalen; iedere skillset is anders. Ook al ben je inmiddels een ervaren biker – lees: rijtechnisch meer ervaren, want over hard kunnen trappen gaat dit classificatiesysteem niet – en kun je de obstakels van je lokale rode thuisroute prima aan, wil dat nog niet zeggen dat je andere rode routes ‘ook zomaar’ kunt rijden. Ervaring op doen en daaraan conclusies verbinden is het devies. Conclusies als “hmm, dit is me te extreem, laat maar…” of “Wow, dit is heftig… dit wil ik leren!” – het is geheel aan jou!
In elk geval is het altijd aan te bevelen om bij het uitproberen van technisch uitdagende routes eerst op het gemak de technical trail features te bekijken en ze nooit blind te rijden.
Mountainbikeroute-classificatie maakt mountainbiken veiliger
Het hele idee van de NTFU achter de mountainbikeroute-classificatie is natuurlijk dat bikers bewust kiezen waar ze rijden. Mountainbiken is nu eenmaal een risicosport; alleen gegeven veel discussies op en naast de trails (en in de ambulance…), lijkt niet iedereen zich daar even goed van bewust. Het gevolg is dat er relatief veel ongelukken gebeuren. Dat is niet alleen vervelend voor de biker in kwestie, maar het remt ook de ambities af van routebouwers om selectief méér uitdaging aan te bieden.
Want hoewel mountainbiken een breedtesport is; niet iedereen zit te wachten op alleen maar flowtrails en karresporen. Evengoed is er een grote groep bikers die elke vorm van technische uitdaging mijd als de pest van 1347-1352 en het coronavirus van 2020-2021.
Middels een kleurenlabel kan elke biker nu bewust de afweging maken welke trail wel en niet geschikt is voor zijn skillset. En dat is niet alleen veiliger, maar heeft alles in zich om mountainbiken in Nederland – eindelijk – naar een hoger niveau te tillen.
Routeclassificatie maakt meer uitdaging mogelijk
Hoger niveau? Ja; van oudsher is mountainbiken in Nederland voor een brede groep bikers vooral boswielrennen. Dat is geen waardeoordeel (of eigenlijk ook weer wel), maar het is ook prima; doe vooral wat je wil. Maar mountainbiken is méér dan alleen dat. Waar de één vooral een rondje wil toeren, jaagt de andere graag op een fors tempo de endorfine door zijn lichaam en scherpt z’n tijd op het lokale rondje. Voor weer andere bikers is mountainbiken vooral stuurtechniek en andere rijtechnische uitdaging. En met name voor die laatste – steeds groter wordende – groep is er nog betrekkelijk weinig uitdaging te vinden op mountainbikeroutes.
“…van oudsher is mountainbiken in Nederland voor een brede groep bikers vooral boswielrennen… Maar mountainbiken is méér dan alleen dat.”
En daar moet enerzijds meer erkenning voor zijn, anderzijds ook bijpassende routes. Want juist in een tijd waarin mountainbikers weer vaker weggezet worden als ongewenst of problematisch in de natuur, is het laatste dat je wilt dat er buiten routes gereden wordt in gebieden waar dat niet kan of mag. Het risico is namelijk dat hele gebieden op slot gaan.
Parallel aan de hoofdroute op de Veluwezoom, vind je secties met flink wat techincal trail features. Dit is een schoolvoorbeeld van hoe het op meerdere plekken zou kunnen, waarbij de kleurenlabels bikers bewust laten kiezen welke secties ze rijden of mijden.
Meer keuze
Meer opties is dus de oplossing. En met een mountainbikeroute-classificatiesysteem kunnen routebouwers ook bínnen een route parallel meer uitdagende secties aanleggen. Want door onduidelijkheden over aansprakelijkheden bij valpartijen en dus potentiële claims, meden trailcrews en/of terreineigenaren het aanleggen van meer technische secties.
“Hoe meer we hier als bikers mee om leren gaan, hoe meer routebouwers zich gesterkt zullen voelen om ook daadwerkelijk meer opties aan te bieden.”
Bewust keuzes kúnnen maken als biker helpt ons daarom allemaal. Wij Nederlanders hebben ‘vrije keuze’ nogal diep in ons systeem zitten. De classificatie is dan ook allesbehalve een betutteling van ‘hen die niet kunnen sturen’ of ‘zij die alles te laf vinden’. Nee; het is precies het omgekeerde: je kunt nu meer gewogen zelf een keuze maken op basis van je skillset.
Hoe meer we hier als bikers mee om leren gaan, hoe meer routebouwers zich gesterkt zullen voelen om ook daadwerkelijk meer opties aan te bieden. Zo kan zowel de boswielrenner met de kin op de voorband flink hard over een groene of blauwe route jakkeren, of simpelweg toeren en genieten van een lichte inspanning in landschappelijk schoon. Anderzijds kan de baggy-dragende, op een dikke endurobak-rijdende biker zich tegoed doen aan flink wat airtime of 100x keer een krappe switchback steeds sneller proberen te rijden.
Wij zien met de komst van de mountainbikeroute classificatie van de NTFU de toekomst naast groen en blauw, ook eindelijk rood- en zwartgekleurd in!
