Daarmee zijn de ze eerste in Nederland met zo’n systeem dat — als het goed is — straks landelijk uitgerold wordt.
En dat is meer dan welkom.
In het zuidelijkste puntje van ons land liggen momenteel 21 mountainbikeroutes. Het overgrote deel daarvan werd al in de jaren ’90 aangelegd. Sommige waren — ook nu nog — redelijk uitdagend en goed onderhouden. Bij anderen was de term ‘mountainbikeroute’ op zijn minst discutabel. Sinds 2015 hebben diverse wieler- en mountainbikeclubs zich verenigd onder de noemer MOZL, wat staat voor Mountainbike Ontwikkeling Zuid-Limburg. Deze organisatie is sindsdien bezig met een ambitieus plan voor de gehele grensregio, waarbij routes worden opgewaardeerd, verduurzaamd en als geheel moeten bijdragen aan het aantrekkelijker maken van de regio.
Concreet zijn er talloze kilometers asfalt in bestaande routes vervangen door nieuwe offroad secties. Daarnaast zijn er diverse uitdagende elementen toegevoegd en zijn er nieuwe routes aangelegd om méér afwisseling én uitdaging te bieden voor een sport die óók almaar doorontwikkelt.
Routes nu voorzien van kleurenindicatie
MOZL heeft nu als eerste in Nederland al haar routes geclassificeerd op zwaarte. In analogie met skipistes moet de kleur het voor gebruikers duidelijk maken wat men kan verwachten.
Jean Debeij, secretaris van MOZL, licht in het persbericht toe:
De classificatie voor de routes in Zuid-Limburg ziet er als volgt uit:
Hopelijk landelijke eenduidigheid
De roep om een classificatiesysteem is er al langer. Zeker met oog op nog altijd lopende discussies over aansprakelijkheden en verschillende wensen van de steeds breder wordende groep gebruikers. Want ook al geeft Debeij aan dat met name de nieuwe instroom graag informatie wil hebben over de route, het is minstens zo nuttig voor alle andere bikers. En draagt het bij aan een betere doorontwikkeling van het routenetwerk in Nederland.
Verandering mindset
Nederlanders zijn over het algemeen namelijk een eigenwijs volkje. We kunnen praktisch allemaal fietsen vanaf geboorte. En mountainbiken… dat is óók fietsen. Dat lijkt bij hele volksstammen de consensus. Maar iedereen die wat ervaring heeft met mountainbiken, weet dat dat simpelweg niet op gaat. Oók in Nederland kunnen routes technisch zó uitdagend zijn, dat ze niet alleen een goede conditie, maar vooral ook een flinke dosis rijvaardigheid vergen. En dat heeft simpelweg niet iedereen.
Het punt is dat dat niet uit hoeft te maken, zolang we dit maar los kunnen zien van ego’s. Waar misschien nu nog de weging tussen het rijden of mijden van een route ligt in de definitie ‘vind ik leuk’ / ‘vind ik niet leuk want te veel gehobbel, gedrop, geflow, gestuur, gewhatever’, is de weging dankzij een goed classificatiesysteem straks een bewustere ‘past bij mijn skills’ / ‘past niet bij mijn skills’. En dát draagt bij aan het kúnnen doorontwikkelen van routes.
Maar dat is nog niet alles. Want vooropgesteld: niet elke route moet technisch uitdagend zijn. De crux is dat er diversiteit is én blijft in het aanbod. En ook hier is zo’n classificatiesysteem gunstig; want als we merken dat alles ‘triple black diamond’ wordt geclassificeerd, weten we dat we óók doorslaan in ofwel het type routes dat we aanleggen, dan wel over de wijze waarop we routes classificeren.
Voor de fanfare uit
Al geruime tijd zijn onder meer de NTFU, IMBA Europe, routebouwer Patrick Jansen en een ‘MTB Expertgroep’ — waar MOZL ook deel van uit maakt — met elkaar bezig om tot een classificatiesysteem te komen, toegespitst op Nederland. Hierbij wijkt men bewust af van het internationale IMBA systeem. Voor Nederland zou dat namelijk te beperkt zijn. Zowat alles in Nederland zou dan een ‘groene trail’ zijn, en dan streven we het doel dus ook voorbij.
Men zou na deze zomer één landelijk systeem uitrollen. MOZL lijkt nu vóór de fanfare uit te lopen door hun routes al te classificeren. We hopen dat het systeem dat MOZL toepast in de pas loopt met wat men landelijk wil doen. Want alleen wanneer er een landelijk eenduidig systeem komt, kan het pas écht zijn volle nut krijgen.
Wordt dus vervolgd…
