Nederlands Kampioenschap – race reports

Tjeerd
Nk, nk, nk…… de belangrijkste wedstrijd van het seizoen. Maar wat voor een seizoen, of kan ik uberhaubt spreken van een seizoen? Met twee wedstrijden en een meerdaagse was het niet zoals ik me had voorgesteld of gepland. Een klein hoestje gooide roet in het eten maar was gelukkig opgelost twee weken voor het Nk. Toen begonnen mijn trainingen dan ook weer, en de hoop om nu niet laatste te worden zoals in Groesbeek steeg met de dag. Ik stond dan ook te trappelen om die pedalen hier eens lekker hard in te trappen. Samen met mijn vriendin rolde ik in de ochtend richting Noorbeek. Ietwat te laat kwam ik aan en ging mijn deelname maar eens bevestigen. Bij de inschrijvingen was ik al van de lijst gehaald. Beetje voorbarig leek mij. Ik werd er daar ook nog even op geattendeerd dat de tie-wraps en veiligheidsspeldjes bij mijn eigen uitrusting hoorden toen ik daarnaar vroeg: een nieuwtje voor mij. Met mijn nieuwe straps en speldjes begon ik met het infietsen.

Snel even de hartslag in het rood jagen en hier en daar wat mooie stukjes van het parcours verkennen. Strak het bochtje om omhoog en krakkkk…. Damn, wat was dat!? Ik stond in één keer stil. De snelspanner van mijn achterwiel was los geschoten en als bonus waren mijn wiel en schijf zo krom als een hoelahoep. Gelukkig had ik nog een dikke tien minuten voordat het startschot klonk. Op mijn gemakkie met dringende doch geconcentreerde blik ging ik opzoek naar bekenden. Bij de start trof ik gelukkig Jeroen en Coen. Inmiddels hadden we nog vijf minuten. JeroenK had nog wel een wiel maar stond bij de verzorging. Als de bliksem stond hij voor onze neus. Nog sneller zette JeroenB de cassette erop en monteerde het wiel. Helaas was de bliksem nog niet snel genoeg en startte ik een minuut achter de rest. Als een speer ging ik er vandoor en scheurde door Noorbeek heen. Met een hartslag die nog nooit zo hoog was geweest knalde ik met twee slippende banden door de bochten. Maar de snelheid ten spijt…. ook dit wiel schoot los en na een paar hele snelle bochten was dit NK nog sneller voor mij voorbij… Uithuilend op de schouders van mijn Velozine kameraden heb ik toen het NK uitgekeken. Eén troost: volgend jaar kan alleen maar beter.

Kiona:
Tot nu toe zit er een licht stijgende lijn in mijn vorm en prestaties dit seizoen. Dat was ook wel te hopen en verwachten, ik begon namelijk behoorlijk ‘from scratch’… Mijn hoop was dan ook om deze lijn op het NK door te zetten, en het liefst natuurlijk een beetje boven mijzelf uit te stijgen.

De laatste paar wedstrijden was ik aardig dicht bij de top-10 klasseringen gekomen die ik graag wilde. Logisch zou dan ook zijn om tijdens het NK, met nét dat beetje extra, top-10 te kunnen rijden. Ik wist echter dat met het huidige, sterke damesveld dit een hele klus zou worden. Mijn doel was dus om top-15 te rijden, wat ook nog lastig bleek, aangezien het cyclocross-achtige parcours in Noorbeek natuurlijk vraagt om deelname van veldrijders. Ook het damesveld was aangevuld met die laatste groep.

Goed, de doelen waren gesteld… Nu de voorbereiding. De trainingen zouden voldoende moeten zijn geweest, de week voor het NK was een rustweek en op vrijdag werd er al naar het zuiden des lands afgereisd om ruim te tijd te hebben het parcours te verkennen. Aan de voorbereidingen zou het dus ook niet moeten liggen…

Zondagochtend, net voor het middaguur, moesten de benen, hart en longen het doen! Ik mocht, dankzij de redelijke klassering in het Topcompetitie klassement, als tiende opstellen op de tweede startrij. Een goede startpositie. Maar toen het startschot klonk was ik slecht weg en kwam iedereen mij al voorbij gestoven. Waarom rijdt iedereen toch zo hard??
Gelukkig kwam dat bij de eerste singletrack al goed… Snel zat ik weer tussen de dames en kon mijn inhaalrace beginnen. Die duurde zo’n twee ronden, toen had ik mijn plek (12e) in de race wel gevonden. Langzaam werd het gat met de dame achter mij groter en leek het alsof ik dichter bij de nummer 9, 10 en 11 kwam…

Jammer genoeg werd de moeilijkheidsgraad van het rondje bepaald door glibberige kleihellinkjes van een meter of  drie die je op moest lopen. Aan het eind van de derde ronde gleed ik op zo’n hellinkje uit toen ik bijna boven was. Ik gleed helemaal naar beneden tot ik onderaan in een diepe modderpoel belandde… De fiets lag nog ergens aan de andere kant halverwege de helling… Beetje jammer. Dus maar weer naar boven gibberen en klauteren en bovenaan op de fiets gestrompeld. Ik had mijn knie flink bezeerd, dus wat stijfjes fietste ik door, in de stiekeme hoop dat ik er een rondje eerder uit gehaald zou worden.

Bij de doorkomst van de vierde ronde, die ik met pijn en moeite doorkwam, kwam dan het verlossende woord van de jury: ik werd bedankt voor mijn inspanningen en mocht stoppen. ‘Gelukkig’!

De eerste drie ronden waren eigenlijk prima gegaan, jammer van de val, maar de benen voelden goed. Tevreden met mijn 12e plek ben ik daarna snel de modder van mij af gaan spoelen. Toch weer een doel behaald, dit seizoen… Nu even vakantie, en dan ben ik heel benieuwd naar wat het laatste deel gaat brengen…

Bas:
Ooit, lang geleden, reed ik een beest van een NK – het was mijn eerste ‘echte’ NK Mountainbike en die wedstrijd was duidelijk een uitschieter dat seizoen. Sindsdien is mijn relatie met de nationale titelstrijd behoorlijk achteruit gegaan. Het ene jaar was het prima, het andere jaar was het niks – door materiaalpech, ziekte, of blessures. Het is zelfs zo dat ik meer nationale kampioenschappen niet dan wel gefinished ben! Ook dit jaar stond ik met gemengde gevoelens aan de start. Na een vliegende start van het seizoen in Assen zijn de uitslagen vaak wat tegen gevallen, waardoor ik niet het vertrouwen had dat het wel goed zou komen. Aan de andere kant, in 2010 was ik uitgestapt omdat ik Pfeiffer had, en mijn NK-prestaties laten een duidelijke om-en-om-goed-trend zien. Zou het dit jaar dan weer goed gaan?

Het rondje in Noorbeek vind ik, kortgezegd, niks. Het hobbelt te veel, het is veel werken, en ondanks mijn ongepolijste pedaaltred hou ik er wel van als een parcours een beetje prettig rolt. De klimmen liggen me prima, maar de afdalingen zijn simpel en kort, te kort voor mij om iets te herstellen. In 2009 reed ik hier naar een 26e plek: 1 plek buiten de UCI punten. Het doel dit jaar dus: top-25!

Bij de start liep het allemaal nog prima, een start heuvelop over asfalt mag van mij wel in elke wedstrijd zitten. Ook in het veld kon ik mijn positie goed verdedigen en in ronde twee zelfs wat verbeteren. Op het randje van de top-20 ging ik de derde ronde in, toen de klad er in kwam te zitten. Een paar ongelukkige manoeuvres zorgden er voor dat ik het groepje waar ik in zat uit het oog verloor en op plek 25 aan ronde vier begon. Bergop liep het allemaal best lekker, maar de stukken over de weilanden liepen niet, ik was aan het harken alsof ik bij de plantsoenendienst werkte en verloor door een gebrek aan concentratie en commitment op een bochtig stukje singletrack het wiel van de nummer 25. Op plek 26, de door mij zo gevreesde plek 26, begon ik aan de laatste twee rondes. Het begon te regenen en het slecht rollende weiland veranderde in een zeer goed glijdend stuk Limburgse klei. Ik schoof onderuit net nadat ik gepasseerd werd. Enigszins mentaal gebroken legde ik de laatste twee rondes af. Gelukkig was de tropische bui maar van korte duur en was de rest van de wedstrijd niet meer dan een kwestie van uitrijden. Met de nummer 28 op geruime afstand en een nummer 26 die ook uit het oog was verdwenen peddelde ik naar de finish. Ik had tijdens de wedstrijd al de tijd voor een terugblik: gezien mijn uitslagen de rest van het jaar, was dit een
klassering waar ik vrede mee moest hebben. Het was geen slechte wedstrijd, maar ook geen uitschieter.

En nu? Even rust, en dan vol gas door. In Lunteren wil ik bij de laatste Bergrace namelijk twee keer naar het podium geroepen worden (een keer voor het klassement en een keer voor de daguitslag)!