OffGrid Gravel Series – Grrrrr… gravel?

Goed, goed, hier chargeerde ik wel een beetje hoor, maar bij een evenement dat zich “Gravel Series” noemt, verwacht je veel puur grind, right? Nee, deze eerste editie bracht niet veel écht grind, maar juist een extreme diversiteit aan ondergrond. Het was dus niet helemáál wat ik verwachtte… maar daarom niet minder leuk!

Om 9 uur vertrekken Toine en ik in de tweede golf van circa 125 personen. De eerste 20 kilometers zijn wél zoals ik ze zo ongeveer verwacht had. Veel slechte verharde wegen met split, tweespoors zandwegen, al dan niet met steentjes, en goed asfalt. Het is prachtig weer en het geeft een stoer “Parijs-Roubaix-achtig” gevoel om lekker hard op deze wegen rond te rossen. De kilometers vliegen voorbij. “12 uur binnen!?”, grappen we hardop.

Ik ben overigens óók op pad met een berg mooie nieuwe spullen. Allereerst een Focus Paralane Factory: Een fiets die ergens in het midden zit tussen een Endurance Racer en een ‘echte’ gravelbike. Die was speciaal voor deze gelegenheid voorzien van 35 mm brede tubeless Schwalbe G-One banden, die er nét inpassen.

Om te voorkomen dat ik zou verdwalen (de route was immers niet uitgepijld en alleen met met navigatie te rijden), kreeg ik óók nog eens Garmins nieuwe vlaggenschip mee, de Edge 1030.

Aan het materiaal ligt het zeker die eerste 20 kilometers niet. De banden (vóór 2,8 Bar, achter 3,2 Bar) rollen lekker en geven genoeg vertrouwen om bergaf behoorlijk wat mensen voorbij te grinden. De Paralane voelt stabiel en de zeer dunne en lange zadelpen maakt hem écht merkbaar comfortabel op hobbelige weggetjes, zonder dat het hinderlijk deint.

Rond de 25 kilometer verandert de ondergrond echter. We duiken het Belgische bos in, en niet zo’n beetje ook. De paden worden steiler, smaller maar vooral ook modderiger. Dan blijkt een semi-gravelbike géén mountainbike en een gravelband géén modderband. Daar kan het materiaal niks aan doen natuurlijk, maar ik sta wel even vreemd te kijken als ik op een steile klim moet afstappen omdat mijn achterwiel spint in de modder. “Gelukkig” heb ik ook nog eens racepedalen en raceschoenen, dus is ook lopen een uitdaging… Ik moet zelfs eenmaal mijn voorwiel eruit halen omdat hij vastloopt door de modder onder de vorkkroon.

Vanaf daar is het gedurende de rest van de in totaal ongeveer 100 km lange rit en afwisseling van extremen: Het ene moment een prachtige wegklim (de rit bevat zo’n 1.600 hoogtemeters), het volgende moment een afdaling in een vaste mountainbikeroute met modder, wortels, stenen en zelfs wat kleine drops. Hier ben ik zwaar onderfietst/onderbeband, maar met een beetje acrobatiek lukt het allemaal prima en ik amuseer me kostelijk. Lekker stom doen! Als ik de reacties op Cross Border’s Facebook achteraf zo zie, dan krijg ik de indruk dat veel mensen het ongeveer ook zo hebben ervaren.

Grrrrr… gravel?

De reacties tonen echter ook dat niet iedereen blij was met deze passages en ook onderweg merk ik dat. Ik hoor af en toe gevloek om me heen en eerlijk gezegd geef ik dié mensen óók groot gelijk. Ja, achteraf zag ik op diverse fora waarschuwingen voor modder. Maar als je je evenement presenteert als gravel-evenement dat je met een gravelbike en gravelbanden kan rijden, dan moet dat voor de gemiddelde rijder op dat materiaal ook te doen zijn. Nogmaals: ik vond het echt leuk, maar de heftigste mountainbikepassages die er nu inzaten, horen er dan eigenlijk gewoon niet in, tenminste niet zonder waarschuwing van de organisatie vooraf. Ik vermoed dan ook dat er daarom onderweg rijders zijn afgehaakt, en ik hoop voor de organisatie dat ze niet teveel mensen hebben afgeschrikt voor de overige twee edities. Gelukkig heeft de organisatie zelf dit ook onderkend in een uitgebreide reactie.

Gedurende de rit ben ik weliswaar een paar keer fout gereden, maar dat was zuiver mijn eigen schuld. De Garmin Edge 1030 deed het namelijk prima. De ontvangst is goed, de afleesbaarheid van het scherm is zeer goed, de bediening tijdens het rijden lijkt aardig goed te werken en het apparaat geeft je zelfs aanwijzingen en waarschuwingen over de track die je rijdt. Iets wat mij, omdat ik nog nooit met een Garmin uit de Edge-serie reed, prettig verraste.

Na nét geen zes uur buiten spelen bereik ik uiteindelijk de finish. Véél later dan gegrapt dus, maareh… boeien, het was een mooie dag! Het wedstrijdelement – door middel van de ingebouwde Strava-secties – heb ik lekker langs me heen laten gaan, ik héb niet eens Strava. Wel voelde ik me goed en heb ik de hele rit lekker tempo kunnen rijden.

Tot slot heb ik mezelf met veel plezier rechtop weten te houden en bleef ook materiaalpech me bespaard. Vooral dat laatste was niet vanzelfsprekend: het regende letterlijk lekke banden door meidoorns en andere narigheid. Ik heb mijn banden écht niet ontzien, toch bleven ze heel. Waar dat aan ligt (kwaliteit van de band? tubeless? talent? mazzel?) is echter lastig te zeggen, omdat om ons heen werkelijk alle bandsoorten eraan gingen.

After movie

Tekst: Lars Vogelenzang
Foto’s: Toine Overbeek