Finale Ligure is geen onbekende in de enduro-scene, sterker nog, het is sinds jaar en dag de afsluiter van een EWS seizoen. Dit jaar is dat niet anders… en tegelijkertijd toch wel: dit jaar vond hier namelijk niet de laatste EWS plaats (die was een week eerder in Zermatt), maar werd er voor de eerste keer de zogenaamde Trophy of Nations verreden.
Dit nieuwe format bestaat uit landenteams van 3 personen, die elke stage gezamenlijk als team starten en die samen de landenranking bepalen aan de hand van alle opgetelde tijden van de drie rijders samen. Je moet als land dus drie goede rijders hebben… en dan hopen dat ze alle drie gevrijwaard blijven van pech… Zo zagen we bijvoorbeeld het Franse team, met Fabian Nicolai, Dimitri Tordo en Adrien Dailly, die absoluut het te kloppen team waren, maar door een lekke band van Nicolai op de eerste stage meteen kansloos voor de overwinning waren. Ook de teamstrategie varieerde nogal: het ene land koos voor een ‘ieder voor zich, God voor ons allen’ aanpak, terwijl landen als Canada heel strak in formatie bleven rijden, om zo veel mogelijk bij elkaar over de finish te komen.
Het team met beste de ’tactics’, bleek aan het eind van de dag Team USA (met simpelweg ook drie zéér goede rijders, namelijk Richie Rude, Shawn Neer en Cody Kelley). Een tweede plek was er voor Zweden, gevolgd door Canada. Verrassend vierde was het Belgische team, met vooral véél respect aan Bart de Vocht en Julien Soussigne, die de hele dag hun stinkende best moesten doen om Martin Maes bij te houden. Bij de vrouwen waren het de fransen (Pugin, Courdurier, Charre) die de engelse dames te snel af waren (Winton, Baraona, Cook). Er stond geen Nederlands team aan de start.
Tijd voor plaatjes!
Vol gas komt Dimitri Tordo op de eerste stage (Rollercoaster) naar beneden, terwijl de geblesseerde Kevin Miquel zijn landgenoten aan staat te moedigen.
“Comment tu fais un binnenband?!” lijkt diezelfde Miquel zijn landgenoten te verwijten, als ze even later de lekke voorband (!) van Nicolai staan te fixen.
Een thuiswedstrijd voor de Italianen leverde ze slechts een 10e plek op
Team Rocky Mountain… ik bedoel Team Canada reed alle stages consistent en zonder fouten. Met Jesse Mellamed en Remi Gauvin als nummers 1 en 2 uit dit team, leek het ook meer een teamwedstrijd dan een landenwedstrijd.
Door naar Team Yeti… euh, USA! Richie Rude, Shawn Neer en Cody Kelley rijden of reden voor het Yeti team en waren daardoor ook goed op elkaar ingespeeld. Hun president zou trots zijn omdat het hier in ieder geval wel America First werd.
Vijf stages met starttijden… dat was alle informatie die de rijders nodig hadden.
Hoewel recente EWS kampioen Sam Hill twee sterke landgenoten mee had (Josh Carlsson en Connor Fearon) zat het podium er voor de Australiërs toch niet in.
Team Pivot / New Zealand dan: aangemoedigd door de Ed Masters tijdens de afsluitende DH Men stage
Het Zweedse team reed heel erg onopvallend, maar wist wel een tweede plaats te behalen! Consistentie is alles.
Waar bij de mannen de eerste 6 teams binnen de 2 minuten van elkaar zaten (op een winnende racetijd van een kleine 1 uur en 36 minuten), waren de verschillen bij de dames een stuk groter. Het Duitse team eindigde op de 5e plek en moest al meer dan vier-en-een-halve minuut toegeven op de Fransen (1:51:37).
