Jeroen
2012 was een wedstrijdloos-jaar voor mij. Veel werken, weinig slapen, het leven van een rockstar, maar dan zonder rock. Eigenlijk ook zonder star. Maar ja, ik ben dan eigenlijk ook co-teammanager. Dat veranderde toen ik een paar weken terug een uitnodiging via Facebook kreeg van de organisatie van de Hamer Apeldoornse Mountainbike Kampioenschappen met de vraag of ik mee wilde doen met de ‘retro-race’. Een wedstrijd op materiaal van voor het jaar 2000. Dit ter ere van het 20 jarig jubileum van de lokale rijwielspeciaalzaak Stappenbelt.
Nu wil het toeval dat ik wel wat fietsen van heb die aan dat criterium voldoen. Wetende hoe leuk het lokale rondje altijd is, mezelf vrij snel over gehaald mee te doen. Ik hoefde niet lang te denken welke fiets ik zou pakken. Mijn Rocky Mountain Summit uit 1990 in 98% originele staat zou het wapen van de dag worden. Uiteraard met matching tenue uit diezelfde tijd. Ijdel-zijn is een keuze. Voor het geval dat longsleeve Rocky tenue te lang werd toch maar een geheel volgens de etiquette kloppend subtiel short sleeve shirt van mijn lokale wielerspeciaalzaak meegenomen.
De retro-race trok meer deelnemers dan ieder had verwacht. En dat er meer liefhebbers zijn van het ‘oud spul’ was me wel bekend, maar de opkomst verbaasde me in positieve zin. Van oude Kleins die ook echt gebruikt worden (en zij die wat in de klassiekers zitten, weten dat dit een verdomd goeie grap is!) tot een perfect gefinetunede Mantis met de kleuren uit die tijd. Zoals paars, maar eigenlijk alle kleuren waren present, zolang het maar FEL was. Dat was hip. Toen.
Uiteraard werd het materiaal onderling bewonderd en bediscussieerd. Omstanders keken met plezier toe en de ‘oehs’ en ‘aaahs’ kwamen met regelmaat voorbij tussen de vele ‘oja, toen had je nog…’ en ’toen reed ik nog…’ of ’toen was ik niet eens geboren’-anekdotes.
Niet lullen, maar fietsen
Het spreekwoord kennen we allemaal. Ik ben daar ook wel van. Alhoewel, lullen kan ik misschien nog wel beter dan fietsen, maar dat is een ander verhaal (zie o.a. deze website). Fietsen, of ja… racen! Dit was een wedstrijd. En ja, ik geef het rijkelijk toe; elk rondje fietsen dat ik doe waarbij een start- en finishboog aanwezig is, zet mij in race-modus. Al schijnen volgens sommige ingewijde Veloziners die bogen niet eens nodig te zijn bij mijn rondjes racen fietsen…
Warmrijden dus, dat doe je immers voor de koers en ik als diesel heb dat absoluut nodig. Mijn traditionele eerste ronde is altijd hard, diep en pijnlijk en ik weet dat goed warmrijden dat enigszins verzacht. Ik bleek volgens mij de enige te zijn die dat deed en dus enige parcours kennis had. Bam, eerste mentale voordeel! Met canti-remmen op een 22 jaar oude fiets weet je namelijk ook dat je vaak iets minder fanatiek de bocht aan kunt snijden dan met altijd perfect werkende, goed moduleerbare schijfremmen. Met twee rondjes warmrijden en verkennen had ik al 66,6% van de wedstrijdlengte, naar achteraf bleek, te pakken. Met startnummer 2 dacht ik ook een plek op het podium te moeten hebben, de ambities waren gesteld. Nu nog waar maken…
Na een LeMans start, wat natuurlijk erg singlespeed is, waar ik verrassend goed doorheen kwam, kon ik als 4de het veld in draaien op weg naar de eerste vernauwing gevolgd door het eerste obstakel; twee korte draaien naar beneden in wat los zand met halfweg een wortel en steen. De man op de tweede plek schoof hier onder uit en vormde zichzelf daarmee een integraal deel van de obstakels. Hierdoor stuurde ook ik het lint in om niet over zijn fiets te rijden en om ook mijn Rocky wat te sparen van het ‘geweld’ wat er achter ons zat dat er heel racey toch echt wel snel langs wilde. Ja, het was immers wedstrijd! Ik kon gelukkig snel de weg vervolgen en wilde het tempo van de start volhouden. Iets wat ik vaak als tactiek heb voor een gehele wedstrijdlengte, met minstens zo vaak een negatief resultaat. Dat lukte nog een ronde, maar daarna zakte het toch echt in. De vele bochtjes maakte het continue afremmen en optrekken van zo’n 12 kilo oudijzer tot een beste opgave. Het excuses-verzinnen was dus al begonnen, altijd teken dat het echt niet harder meer zal gaan. De pallettrap-afdaling werken daarbij ook nog eens afmattend als je, geheel volgens de 1990-standaard, met een starre vork rijdt. Tijdens de wedstrijd had ik me al voorgenomen dat als iemand me na de finish zou vragen wat ik er van vond ik zou verklaren dat ik erg blij ben dat we inmiddels qua techniek toch echt in 2012, bijna 2013 leven…
Eind ronde 1 werd ik voorbij gestoken door iemand op een fully, al kon terug inlopen op de twee spaarzame stukjes rechtdoor. Ik wist dat ik daar op vermogen wel meters terug kon pakken. Dat lukte ook. Maar de niet-rechte stukken waren veruit in overdaad aanwezig, dus was het eigenlijk een nutteloos gegeven. Zo kwam ook aan het begin van ronde 3 de jubilaris Gert Stappenbelt zelve, voorbij ook op een fully. Schijnbaar zonder zich echt flink in te spannen. Hij moest immers nog de 35+ categorie weerstand geven na deze wedstrijd. Het zien van zijn schijnbaar makkelijke tred en souplesse door zijn voor- en achtervering die hij direct om wist te zetten in het vergroten van de afstand tussen mij en hem, met zichzelf in het voordeel, bevestigde mijn eerder gemaakte conclusie over de techniek van iets jongere jaargangen dan mijn Rocky.
Na 3 rondes was het al gedaan; met een vijfde plek moest ik het doen; meer zat er niet in. De tegenstand was te sterk, mijn fiets te oud en te zwaar en nog te mooi om te trashen door nog harder te rijden (…) *kuch*
Bij wedstrijden horen prijzen. Niet alleen voor nummers 1,2 en 3 qua het ‘over de streep komen’, ook een jury was van dienst om de mooiste fiets en het mooiste tenue te selecteren, immers… alles is een wedstrijd! En als verzamelaar, of restaurateur zo u wilt, is het ook eervol om complimenten over het bewaarde cultureelerfgoed te krijgen.
Na de prijsuitreiking werd de prelude voort gezet; menig anekdotes en andere interessante verhalen over zoektochten naar zeldzame onderdelen passeerde de revue. Ik had alleen die bewolkte dag toch een zonnebril op moeten zetten. Ik zie sommige fietsen die zondag in Apeldoorn te zien waren nu nog steeds. De felle jaren 90 kleuren van sommige tenues en fietsen zijn inmiddels in mijn retina gebrand, terwijl ik me realiseer dat naar mate ik ouder word, ik ook het jonge spul steeds meer weet te waarderen…
Uh, skip that last remark!
Het evenement door de lens van huis-fotograaf Eric Wictor:
@ Exar: koddig, racen op platforms. Achteraf niet liever schoenen gewisseld? Spaart je benen wel wat, in theorie.
@ AK-gangers: nice, ik moet dat magische Apeldoorns kampioenschap toch een keer meemaken, geloof ik! Als je Ben op die Litespeed ziet, weet je weer waarom je vroeger zo veel vaker otb ging. ;) En wordt je bij zo’n klassieker-race gepekt-en-vedert als je moderne banden monteert ipv die uitgedroogde zooi van vroegah? Die Cannondale(?) op dat onderste plaatje lijkt me iets nieuwigs om de wielen te hebben…
Als die banden al ongeoorloofd voordeel waren, compenseerde de eigenaar dat met een mid-race flesje bier.
Ik vond het een erg tof evenement om te zien! Maar jongens en meisjes… 3 verslagen in 1?
Racen op platforms gaf wel een vreemd gevoel, vooral aanzetten gaat op z’n zachtst gezegd ‘vreemd’. Als je snel kunt wisselen dan zal het wel de moeite van het wisselen ook waard zijn in extra snelheid, ik daarentegen wissel mijn schoenen maar marginaal sneller dan dat ik tanden wisselde. Ik zal het wel gaan oefenen denk ik, want de R-B-R in Groesbeek in december wil ik zeker NIET op platforms rijden!
Tijd voor een veterstrikdiploma? En als dat niet lukt zijn lock laces (http://www.locklaces.com/) misschien wat? Die kende je vast al… Ik heb nog een niet echt gebruikt setje oranje liggen, geloof ik. Kan ik zo voor graties in een envelop stoppen. Vond ze zelf vervelend wegens onvoldoende steun.
Ik ga serieus nog oefenen met snel schoenen wisselen :D Ik heb nog geen snelsluitoplossing nu, vooral omdat het nog niet nodig is geweest, maar ik ga er nu wel naar kijken. Opsturen mag altijd :D