WK Cyclocross Tabor: zoals cross bedoeld is!

Het is al vaker gezegd: meestal is cyclocross een Belgisch-Nederlands feestje, waarbij feestje vaak erg letterlijk genomen word. Het wereldkampioenschap dat afgelopen weekend werd verreden in het Tsjechische Tabor laat echter zien dat cyclocross toch een echte wereldsport kan zijn. Het aantrekkelijke parcours, voor zowel rijders als toeschouwers, en goed verzorgde accommodaties zorgden ervoor dat iedereen het naar hun zin leek te hebben. Het weer was gedurende het weekend ook meer dan prima, wat de ontspannen sfeer nog extra in de hand werkte.

Het begin van de reis: Brussel (volgende keer misschien toch eerder opstaan…)

“Team Beaver” has arrived

Ontspannen sfeer is een relatief begrip natuurlijk. Als we op de parking van de teams aankomen merk je meteen dat er iets speciaals staat te gebeuren. Grote en kleine motorhomes wisselen elkaar af. Een hoop verschillende nationaliteiten en hier en daar officials die in vrolijke blauwe jassen alles in goede lijnen proberen te leiden en daar blijkbaar goed in slagen. Alles lijkt perfect geregeld, er is ruimte, het parcours is op een steenworp afstand, er zijn voldoende mogelijkheden voor verkenningen en met ons eigen team hebben we een mooie plaats gevonden naast de Japanners en hun sympathieke Vlaamse machanieker Ranjit.

Een van drie carbon-stalen Toyo fietsen van onze buurman Yu, de ander twee uitgevoerd in gif-groen en goud… hmmm

Het parcours bevindt zich aan de rand van de stad, pittoresk is anders, maar het parcours is schitterend.

De Niners van Angus trekken ook in Tabor veel bekijks

Team is misschien een groot woord; zoals als vorig jaar ben ik naar het WK afgereisd om mijn bevriende coureur Angus Edmond bij te staan. Gelukkig hoef ik dat niet alleen te doen en word ik bijgestaan door Angus’ mechanieker Anders en Dirk: beiden inmiddels geroutineerd in de cyclocrosswereld. De voorbereidingen naar de race toe bestaan naast zaken als het klaarmaken van het materiaal en het verkennen van het parcours ook uit het bekijken van de wedstrijden voor de junioren, de vrouwen en de beloften. Niet alleen steek je (als rijder) daar een hoop van op voor je “eigen” race, het is vooral ontzettend VET!

Bewapend met koebel en de lijst met namen wacht Angus de rijders op

Vele – vaak bijzondere creatieve – Belgen zijn afgereisd naar Tabor

Als we ons op naar het parcours begeven voor de wedstrijd van de junioren op zaterdag zijn de toeschouwers al in grote getallen aanwezig. De geur van vers gebraden vlees nestelt zich in mijn neusgaten en half verblind door de zon zie ik mensen genieten van hun eerste biertje. Al ruimschoots voor de wedstrijd gaan mensen op zoek naar een mooi plekje, geen moeilijke opgave er zijn opties genoeg met een goed overzicht op het parcours en met zicht op een van de grote beeldschermen. Als dat nog niet genoeg was, is er ook nog eens een omroeper die goed wakker is en een virtuoos blijkt te zijn in het voorzien van wedstrijdinformatie.

De wedstrijd van de junioren, met z’n alleen achter die Deen aan.

Simon Andreassen in actie…

… power, techniek en souplesse

De verdiende winnaar.

Na de explosieve start bij de junioren is het al snel de Deense kampioen en wereldkampioen mountainbiken Simon Andreassen die de leiding in de wedstrijd neemt. In indrukwekkende stijl neemt hij afscheid van alle andere rijders: in moordend tempo en met volle controle lijkt hij plezier te hebben in het moordende parcours. De balkjes, listig gepositioneerd op een helling, worden ronde na ronde ge-bunny-hopt en aan de finish tovert hij nog een wheelie uit zijn hoge hoed… euh semi aero-helm.

Een creatieve Kiwi: de magnetron uit het vakantiehuis doet dienst in het opwarmen van de lunch.

Bij de Japanners worden de fietsen klaar gemaakt voor de wedstrijd bij de vrouwen.

Terwijl onze Deense buren in hun nopjes zijn met de overwinning, genieten wij van een warme lunch. Blijkbaar is de generator van een hogedrukspuit ook prima in staat een magnetron te bekrachtigen. Voldaan na nodige porties nacho’s met kaas, dips, eend en zelfgemaakt guacamole haasten we ons naar de vrouwenrace. Het is zowaar eens spannender dan bij de junioren, de ondergrond is nóg listiger en ook de sneeuwval maakt het niet makelijker. De strijd blijkt vooral tussen de de Franse Pauline Ferrand-Prevot en Sanne Cant uit België te gaan. Marianne Vos blesseerde een aantal dagen voor het WK haar hamstring en zag daarmee haar kansen voor nog eens goud vervliegen. Met de overwinning is Ferrand-Prevot zowel wereldkampioen op de weg en nu dus ook in de cross!

Vos wordt slechts derde bij de vrouwen, haar LIV-teamgenote Pauline Ferrand-Prevot haalt het goud binnen, gevolgd door de Belgische Sanne Cant.

Sanne Cant – hier in actie – kreeg achteraf veel kritiek. Dat ze knoerthard fietste blijft een feit.

Op de dag van Angus’ race zijn we vroeg uit de veren. Als “team effort” is iedereen relatief vroeg naar bed gegaan (niemand wilde het op zijn geweten wilde hebben Angus na de eerste nacht nog een keer wakker te houden), daardoor zijn we zo vroeg op het parcours dat er tijd is voor de eerste verkenning van de dag. Er was zelfs tijd voor een goede kop koffie in de oude binnenstad van Tabor, waarna we naar de wedstrijd van de beloften kijken voordat Angus zelf aan de start moet verschijnen. Tijdens de wedstrijd van de beloften is iedereen in gedachte al bezig met het echte (elite) werk later die dag. Daarnaast voelt de wedstrijd met het ontbreken van Wout van Aert en Mathieu van der Poel wat magertjes aan. De overwinning van Michael Vanthourenhout is echter meer dan verdiend.

Altijd veel “goesting” om te koersen: als jonge honden gaan de heren beloften van start

“Czech in the (pit) box“?

Na de beloften is het tijd voor de heren elite. Nu begint het voor Angus, en dus ook voor ons, serieus spannend te worden. Anders en Dirk begeven zich naar pits, ondertussen begint Angus aan zijn opwarming. Voordat ik het weet sta ik bij de start en zie ik mannen als Kevin Pauwels en Tom Meeusen naar voren geroepen worden. Zelf begeef ik me naar de achterste startrijen om Angus zijn spullen aan te nemen, de laaste aanmodigingen te geven en zijn bevriende rijders in de achterhoede succes te wensen. Natuurlijk hoop ik als “team manager” van Nieuw Zeeland natuurlijk wel dat hij ze allemaal inmaakt!

Alle ogen zijn gericht op Wout van Aert… en Mathieu van der Poel

“GO ANGUS, GOOOO!!!”

Een blik op de trappen terwijl ik me naar de pits begeef

Na de start haast ik me naar de pits om me bij de andere managers te voegen. Ik zie Van der Poel aan de kop van het veld voorbij stomen, gevolgd door een hoop Belgen en Lars van der Haar. Na een regenboog van nationale truien en het roepen van de nodige aanmoedigingen duurt het lang voordat ik Angus zie. Hij heeft duidelijk niet zijn dag. In de pits wordt er hard gewerkt door Anders en Dirk om na fietswissels zijn favoriete fiets zo snel mogelijk weer rijklaar te hebben staan. Bij de laatste wissel blijkt Dirk’s ellenbogenwerk in de rij bij de hogedrukspuiten voor niks te zijn geweest: Angus zit niet meer in de race! Als ik Angus aantref bij de EHBO post kom ik er achter dat hij ten val is gekomen. Terwijl een Tsjechische verpleegster de wond aan zijn scheenbeen verzorgt, kijken wij onder het genot van een trappist (had ik al iets gezegd over goede voorbereiding?) op een minuscuul scherm naar de finale van het WK. De wond blijkt gelukkig mee te vallen, het bier smaakt goddelijk en de race wordt gewonnen door een verdiende winnaar.

Van der Poel is te sterk voor van Aert en collega’s

Angus Edmond houdt de eer voor Nieuw Zeeland hoog

Dirk en Anders voor de laatste keer in actie

Ondanks de val en een wat teleurstellend resultaat was Tabor toch een succes. Met een Deense, Franse, Belgische en Nederlandse wereldkampioen toont cyclocross zich waardig als internationale sport… met waardige supporters. Nog nooit zag ik bij een cyclocrosswedstrijd zo’n uitzinnig maar voorbeeldig publiek dat als een blok achter alle rijders staat.

Ook Lars van der Haar reed een ijzersterke race

Jammer genoeg geen respijt voor Sven tijdens het WK na een teleurstellend tweede deel van het seizoen

Een orientatiepunt tijdens veel van Angus zijn wedstrijden: Yu Takenouchi

Misschien had Meeusen zonder alle tumult vooraf een betere race gereden, zijn aanwezigheid werd sowieso erg gewaardeerd

Tekst & foto’s: Pieter d’Haens