De foto’s liegen er niet om. Afgelopen najaar trok ik voor het eerst een paar Mavic Tempo schoenen aan, en na tien maanden zien ze er een beetje zielig uit. Ze hebben een – naar mijn zin – te lange periode van modder moeten doorstaan. Om vervolgens pas uit te drogen bij een tripje naar de rotsgrond van de Cote d’Azur, eind van de winter. Ze hebben de verse sneeuw en spekgladde stenen van de TransVesubienne mee moeten maken, drie dagen hike-a-bike bij de Biivouac, een Alpenvakantie waarbij zowat iedere weg de berg op uitmondde in lopen, en uiteraard alle ellende tussendoor. De stenen trappen thuis, pootjes uit in bijna gemiste bochten, collega’s van de redactie de berm in schoppen wanneer ze hun anaerobe capaciteit weer eens moesten bewijzen…
Waarom al weer Tempo’s? Juist, omdat ik een wedstrijdwaardige schoen zocht waarmee ook mee te lopen was. Nu ging het mij niet om echt lopen, maar om het noodzakelijke, het onvermijdelijke. Het ‘na die bocht kan ik vast weer opstappen. O #$%!, toch niet. Ja, duurt lang!’ lopen. Noem een willekeurige Franse mountainbikewedstrijd en je ontkomt er niet aan. Ook mijn vakanties zijn typisch gevuld met onderschatting van de dichtheid van de hoogtelijnen op de kaart. Een pure XC schoen met een carbon middenzool is hier minder voor geschikt, zeker als deze maar slecht voorzien is met een paar broze rubberen noppen. Een bergschoen met ruimte voor clipless plaatjes is er voor gemaakt, maar daar ga ik a) geen wedstrijd mee rijden en b) zoiets kost mij na één dag m’n knieeën. Met een glasvezelcomposiet middenzool gecombineerd met buitenzool met agressief gevormde noppen van taai rubber leek de Mavic Tempo vanaf het begin precies goed te zijn. Racy genoeg, comfortabel genoeg, grip genoeg. In maat 44 2/3 (jawel, Mavic maatvoering loopt in tweederden stappen…) is er genoeg oppervlak om verre van wankel te voelen; iets dat voor menige mountainbike schoen toch niet gezegd kan worden. De relatief brede rij noppen naast het pedaalplaatje zorgt hier ongetwijfeld voor. De heel cup is niet afstelbaar, maar sluit wat beter aan dan die van meer minimalistische schoenen.
Na tien zware maanden ben ik niet van mening veranderd. De Tempo’s hebben na de eerste paar ritten mijn carbon XC plankjes vervangen. Op vakantie, bij enduro’s, bij marathons, drie a vier maar per week thuis in het bos. Altijd. De middenzool heeft al dat gebruik goed weerstaan: de schoenen voelen niet merkbaar (torsie)slapper. Evenzo is de bovenkant van de schoenen niet merkbaar gerekt, het klittenband niet volgelopen met rommel of zacht geworden, en doen beide gespen het eigenlijk nog prima. De plastic toe box was een redding tijdens de vele ritten over Franse puinhellingen en alpine wortelpaden, de ventilatie zorgde voor snel drogende zokken na ieder van de talloze beekdoorkruisingen. En inderdaad: het lopen ging, in vergelijking met eerdere schoenen, heel veel makkelijker. Ook die brede doorlopende noppen onder de bal van de voel bieden genoeg grip. Qua functie voldoen de Tempo’s zonder meer.
Helaas laat al dat gebruik wel haar sporen na. Op één plaats is het stiksel nu gebroken. Kwalijker is dat de noppen onder de voorvoet loslaten op beide schoenen. Toegegeven, bij steil klauterwerk kom ik vooral op mijn voorvoet terecht. En ook toegegeven: Mavic zelf heeft voor zo veel loopwerk als dit paar schoenen mee heeft moeten wel andere opties in gedachten. Het is wel jammer, want de Tempo’s zitten fijn en zijn qua stijfheid en gewicht dik in orde. Ze blijken inderdaad de gulden middenweg die ik zocht. Wie niet letterlijk op z’n tenen loopt zal de noppen van de buitenzool wat gelijkmatiger belasten, en zodoende ongetwijfeld wat langer plezier hebben van de verder prima schoen. Ik? Ik rij en loop de Tempo’s op, en hoop op een stel CrossMax of S-Works Trail schoenen als deze echt over en afgelopen zijn.
Adviesprijs: €150,-
Meer informatie: www.mavic.com
Tekst en foto: Eric Wictor
