Op de Demodag konden we voor het eerst ook kennismaken met één van de nieuwste telgen in de nogal uitgebreide collectie van Cube. De vraag “Wat heb je staan waar we ècht op moeten rijden?” werd beantwoord met een graai in het rek met testfietsen – we kregen de onlangs gelanceerde Stereo 29 HPC 140 SLT in de handen geschoven.
De 26″ Stereo wordt in 2013 vervangen door modellen met de twee hippe wielmaten met ieder hun specifieke veerweg: 29″ x 140 mm veerweg en 27.5″ x 160 mm veerweg. Ook het huidige veerconcept is op de schop gegaan en maakt plaats voor een four-bar opstelling, zonder de zwevende demper van weleer. Simpeler en beter smoelend, als je het ons vraagt.
Ons 29″ testmodel viel een beetje klein uit voor een rijder van 1m84, maar dat bleek op het kleine testrondje met enkele steile beklimmingen en één afdaling die net ‘leuk’ te noemen was niet echt een belemmering. De afmontage was niet helemaal conform de catalogus noch de presentatie in de beurshal, maar loog er alsnog niet om: wie bereid is te lappen voor een topmodel krijgt behoorlijk wat luxe en gewichtsbesparing.
29″ x 140 mm is een heleboel fiets, die het meest tot z’n recht komt in zwaar terrein. Op het tamme rondje van de Eurobike komt zo’n fiets bij lange na niet in de buurt van z’n grenzen, hoe achteloos je er ook mee om gaat. Bewust forceren ging, voor zo ver de Schwalbe Hans Dampf banden nog grip hielden op gladde wortels, zonder enig protesteren. Opmerkelijk was eerder het verschil met de 27.5er (van een ander merk) bij een eerdere testronden. De Stereo 29 gedroeg zich bijna speels en liet zich bergaf toch makkelijker van richting veranderen met een zijdelings duwtje of een onsubtiele ram de bocht in. Toegegeven, het totale gewicht en natuurlijk de geometrie doen hier veel duiten in het zakje, maar het effect van nog grotere wielen had dus minder invloed…
Bergop waren het lage gewicht en de vrij steile zitbuishoek uiteraard geen onplezierige eigenschappen. Door de rappe opeenvolging van wisselend passages was het op het testparcours niet de moeite om te rommelen met alle standen van demper en vork; in de soepelste standen was er maar weinig van gewip te ontdekken. Enig noemenswaardig punt van klagen was een merkbaar gebrek aan stijfheid tussen bracket en achteras, de X12 steekas ten spijt. Nu kan het liggen aan een losgelopen lagertje op een druk bereden testmodel, maar ’t kan ook symptomatisch zijn van doelbewust lange veerwegen, grote wielen en licht bouwen willen combineren.
Al met al verraste de Stereo 29. Deze fiets schreeuwt om ruwe Alpenpaden en epische tochten ver van de rand van beschaving. Een symbiose van geometrie, houding en rijeigenschappen voorkomt echter dat je thuisrondje op een log apparaat een lijdensweg wordt.
Tekst en foto’s: Eric Wictor
