First ride: Specialized Stumpjumper 2018

In april lanceerde Specialized zijn nieuwe Stumpjumper, de ultieme all-round mountainbike als we de persberichten mogen geloven. Vroeger (heel vroeger) was de Stumpjumper dé fiets die je moest hebben als je een Specialized kocht. Tegenwoordig gaan de nieuwere edities, met aanmerkelijk meer veerweg en carbon, als warme broodjes over de toonbank…

…tenminste, in de landen om ons heen. In Nederland worden er relatief gezien vrij weinig verkocht. Nu Specialized de Stumpjumper als 140 mm 29-er en in een Short Travel 120 mm optie heeft én de Camber niet langer geproduceerd zal worden, hopen ze dat het model ook in Nederland weer meer in de belangstelling komt. Wij reden een weekend met een 140mm variant… in België.

Wat wil je?

Mountainbikers komen er in vele gradaties. Van pedaalstoempers uit het Brabantse Land, via natuurgenieters op de Posbank tot en met de Patrick Smit adepten rondom het Noord Hollandse Schoorl. Allemaal rijden ze anders op een mountainbike. Waar de één vooral bezig is met snelheid en Strava PR’s, wil een ander vooral alle moeilijke lijnen rijden. Dan hebben we het nog niet eens over de toenemende meute die voor iedere niche een fiets heeft.

De nieuwe Stumpjumper is wat dat betreft natuurlijk geen Epic, een racekanon met Brain demper. Het is ook geen Enduro, nee de Stumpjumper zit ergens daartussenin. Dat kan wat mij betreft twee dingen betekenen: Ofwel hij kan aan beide kanten niet meekomen, ofwel hij is net voldoende polyvalent om het hele inzetbereik af te dekken.

Wil je snel naar mijn conclusie? De Stumpjumper is meer dan voldoende capabel als XC-trail bike en (met de juiste banden en wellicht een andere voorvork) meer dan voldoende capabel om een serieuze enduro wedstrijd mee te rijden (en te winnen). Ik zal je vertellen waarom.

Specialized’s nieuwe do-it-all mountainbike, deze variant waar wij mee reden, is de Stumpjumper Comp Carbon 29, met een mix van Shimano SLX en XT onderdelen en een Fox 34 voorvork.

Wat is XC?

Laat ik beginnen met zeggen dat Nederland vlak is. En dat de parcoursen meestal zo gemakkelijk dat je met alles wat het niveau oma-fiets ontstijgt rond kunt komen. Ergens in de tijd is ook nog besloten dat XC een typische wedstrijd discipline is, dat die sport ook Olympisch moest zijn en dat het vooral erom gaat wie het snelst kan fietsen. XC wordt door al die aspecten vooral gezien als prestatiesport.

Vanuit dat oogpunt is het makkelijk redeneren dat de fiets die daar het beste bij past vooral licht is, een scherpe geometrie heeft (snel tussen boompjes slalommen) en een sportieve zit heeft. Ben je in de markt voor een Specialized, dan zou je al snel naar een Epic of Epic hardtail kijken.

Toch is bovenstaande meteen subjectief als je niet meedoet aan de wekelijkse XC competitiewedstrijdjes. Immers, wat vind jij een prestatie? Zo hard mogelijk of zo lang mogelijk? Een sportieve zit is voor iemand van 20 heel anders, dan voor bijvoorbeeld mijn moeder. En een hele lichte fiets heeft ook past echt nut als je zelf een afgetrainde spijker bent.

Daarom vind ik dat XC op recreatie niveau niets meer en niets minder is dan rondjes in het (plaatselijke) bos fietsen. Soms bergop, soms bergaf, soms rechte saaie paden, meestal wat bochtigere singletracks. Heb je daarvoor een lichte fiets nodig met een zit die vooral goed is voor je vaste-klanten-korting bij de masseur? Of heb je meer aan een fiets waarop je redelijk sportief zit, met veerweg die je rug enigszins ontziet (je moet na het weekend namelijk 40 uur op een bureaustoel zien te overleven) en die tot iets meer in staat is dan korte, snelle rondjes rijden?

Hoeveel veerweg heb je nodig?

In Nederland heb je voldoende aan 100mm veerweg. Of 120 mm. Of misschien zelfs 140 of 150mm. Zelfs met 0 mm veerweg kom je een heel eind. Het maakt dus eigenlijk niet heel veel uit voor de meeste trails hier. Maar stel je nu eens voor dat je die 100 mm XC fully gekocht hebt en je gaat de komende maanden naar de camping in Frankrijk net zoals nog 60% van alle Nederlanders. Daar aangekomen pak je op de eerste dag snel je fiets en volg je vanaf die camping het bekende internationale mountainbike route teken: 2 bolletjes en een driehoek. Een half uur later ben je al minstens 1 afdaling naar beneden gelopen/gegleden en sta je je eerste lekke band te plakken. Oei, franse XC routes zijn net even van een ander niveau dan in Nederland.

Toegegeven, ik overdrijf enigszins, want ik heb ook vaak genoeg met een ouderwetse hardtail dat soort routes gereden, maar ik denk dat mijn punt duidelijk is: als je eenmaal ruigere paden in het buitenland opzoekt en niet de skills van Nino Schurter hebt, dan is die lichte, scherpe XC fully daar al snel een beperking.

Moet je daarom een fiets met 150 mm veerweg kopen, zodat je die ene vakantie per jaar ook flink wat lol kunt hebben? Nou, nee, maar een trailbike die goed genoeg is voor Nederland, kun je al heel snel afdoende maken voor ruige buitenlandse tracks. Met een vork met wat meer veerweg en banden met wat meer protectie kun je al snel enduro trails rijden, die op je XC fully zeker niet lollig geweest waren.

De merknaam staat met koeienletters op het frame… alleen wel subtiel aan de onderzijde

Assymetrische ophanging van de demper, rechts een ‘arch tussen zitbuis en bovenbuis…

…links zit de demper

Proven technology: de Horst link blijft het systeem waar Specialized aan vast houdt

Opvallend: slechts één ventiel op de achterdemper… en dat is géén autosag ventiel. Bij de Stumpjumper lijken ze dat principe weer los te laten.

Innovatie zit in kleine details: dit stukje rubber op de achtervork, met uitstekende tanden, zorgt voor extra geluiddemping van de ketting op de achtervork. De Stumpjumper werd er opvallend stil van.

Kabels en leidingen gaan bij het balhoofd het frame in en lopen daarna geheel binnendoor.

Heel veel details in één foto: de Stumpjumper heeft weer een reguliere threaded bottom bracket. Ook op deze fiets: een 1×11 setup. Laatste subtiele detail: zie je de rubber ring tussen achterbrug en voorframe? Daar gaan de remleiding en schakelkabel door. Geen kabelloops onder de bracket dus meer.

Terug naar de Stumpjumper.

Met de keuze 120 of 140 mm veerweg, geeft Specialized je de keuze: wil je een trialbike die meer tegen XC aan zit of wil je een trialbike die capabel genoeg is om op wedstrijd niveau enduro’s te rijden? Zoals gezegd reed ik met een 140 mm variant in het Belgische land, maar die had 2 ‘instellingen’, die hem heel erg XC maakten:
allereerst zijn de Stumpjumpers voorzien van een zogenaamde flipchip, waarmee je stuur- en zit hoek kunt verstellen. Op de fiets waar ik op reed, stonden deze op de steilste stand. Daardoor had ik zeker niet het gevoel op een laid-back ‘laat mij maar alleen naar beneden rijden’ fiets te zitten. Ook bergop wilde ie meer dan graag. Het veerontwerp en ongetwijfeld de aangepaste dempersettings voor dit frame hielden de achterkant ook rustig, zodat iedere trap raak voelde. Op het oude XC parcours van de World Cup in Houffalize voelde deze fiets heel snel vertrouwd aan, haast alsof ik op mijn eigen fiets reed.
De andere feature op de fiets waren de banden. In tegenstelling tot de standaard gemonteerde Butcher en Purgatory was deze testfiets voorzien van Ground Control banden, maar dan in de extra lichte S-Works versie (550 gram per stuk). Niet geheel toevallig zet Specialized die serie banden nu weer opnieuw in de markt, nadat ze jarenlang vooral de Control serie hebben geproduceerd. Deze lichtere banden helpen uiteraard heel erg met het lichtvoetige gevoel als je de Stumpjumper een klim op rijdt of even een sprintje trekt.
De combinatie lichte banden en geometrie op de steilste stand maakten voor mij zoveel verschil uit, dat ik meermaals heb gevraagd aan de Specialized vertegenwoordigers “weet je zeker dat dit een 140 mm variant is?!”.

Bergaf met de Stumpjumper was een feestje… of eigenlijk niet. Lekker onduidelijk, laat me dit toelichten: ik ken de parcoursen in Houffalize behoorlijk goed, ik ben er talloze keren geweest tijdens World Cups en heb er zelf vaak genoeg gefietst. Na welgeteld 1 afdaling te moeten wennen aan wat die nieuwe S-Works Ground Control banden (in 2.1 breedte) wel en niet aankonden, reed ik daarna alles blind in. Afdalingen waar ik 5 jaar geleden toch wel enige kriebels van in mijn buik had, reed ik nu nonchalant naar beneden. Het ‘oh, was dat het’ gevoel daarna geeft voor mij vooral aan dat deze variant tot veel meer in staat is. Zet in deze fiets een Fox 36 (zoals het topmodel wel standaard heeft) of een Pike/Lyrik met 160 mm veerweg, draai wat dikke sloffen om de wielen en kunt met deze fiets prima een Megavalanche, EWS of Bikepark rijden. En dan wordt het met deze fiets echt een feestje!

Het ultieme compromis!

In de inleiding vertelde ik al dat de Stumpjumpers in de ons omringende landen wel als warme broodjes over de toonbank gaan, maar hier niet. De enige logische verklaring daarvan is dat we in Nederland nogal graag een soort Jaroslav Kulhavy willen zijn. In die poging missen we echter de echte lol van het mountainbiken: overal met controle en fun kunnen rijden. Ik durf de boute stelling aan dat de gemiddelde Nederlandse mountainbiker meer plezier heeft met een Stumpjumper dan met het model wat nu het meest verkocht wordt. Die mountainbiker komt namelijk ook wel eens in het buitenland, als is het met vrouw, kinderen en caravan op een camping in Frankrijk, en gaat daar dan ook fietsen. De extra lol die je dan krijgt, compenseert veel meer dan het kleine beetje snelheidsverlies wat je hier in Nederland hebt. En met een lichte set banden / wielen, tover je deze Stumpjumper zo om tot de ideale Heuvelrug Route knaller!