Het ding en ik… Vrienden worden met de Kona MinUte

Stel je de volgende situatie voor. Je woont samen met je vriendin in een klein huisje. Jullie zijn beiden fietsfreaks. In je tuintje staat een schuur vol met fietsen, voor de deur staat een Zweedse pakezel. Elke maandag vertrekt lief naar België voor een week werken. De Zweedse pakezel meenemend. ‘O ja voor ik het vergeet Erik, doe jij de grote boodschappen? En kun je dat Ikea tafeltje nog even ophalen? Tot vrijdag, kusje!’ Daar sta je dan met je stadsbarrel en twee Aldi tassen aan het stuur… Na een aantal pogingen, resulterend in een hoop gescheld, geprakte etenswaren en enkele bijna-ongelukken, was de maat vol. Er moest iets gebeuren. Maar wat? Een klassieke Mini erbij? Leuk, maar duur én klein. Een motor?! Nee, kansloos. Zo’n moderne bakfiets misschien? Nope, die past niet in het schuurtje. Dan toch maar de vriendin op de fiets naar België sturen? Dat zou mijn transportprobleem gegarandeerd oplossen. Maar niet op de gewenste manier ben ik bang. Crap, en nu? En toen… toen kwam ‘het ding’ in mijn leven…

‘Het ding’

Hoe ‘het ding’ en ik tot elkaar kwamen…
Bij mijn vaste dealer in Arnhem zag ik al een tijd een wat raar ‘ding’ in een hoekje staan. Een stadshybride, maar dan langer. Met een ‘skateboard-deck’ achter het zadel. Elke keer dat ik in de winkel was, viel me op dat het wel leek of ik de enige was die ‘het ding’ zag staan! Geen mens die er naar omkeek. Daar stond hij dan te verstoffen. Beetje zielig bijna. Na een jaartje loeren kon ik het niet meer aanzien en heb ik met ‘het ding’ kennisgemaakt tijdens een testritje. ‘Het ding’ leek dolgraag met mij mee te willen, zo makkelijk fietste het. Na één kilometer was ik verkocht! ‘Het ding’ ook. Letterlijk. Zo blij als een kind verliet ik de winkel. Ik heb ‘het ding’ meteen voorgesteld aan mijn dierbaren. Eenmaal onder de mensen bleek het een echte allemansvriend. Mijn vrienden vonden hem prachtig en mijn vriendin ging er zó blij op vandoor dat ik even dacht dat ze alsnog direct naar België zou doorfietsen. Maar nee, ze kwam terug en nu hoort ‘het ding’ bij mij!

‘Het ding’ heeft een naam en blijkt familie te hebben! Voor wie ‘het ding’ niet kent: het is een 2012 Kona MinUte. Het is een long tail cargo bike, een transportfiets met verlengde achtervork. Het is het kortere broertje van de Kona Ute, een Mini-Ute dus!

Niet standaard, wel handig: luchthoorn!

‘Het ding’ en ik leren elkaar beter kennen: de eerste test!
Zoals het in elke duurzame vriendschapsrelatie, leer je elkaar langzaam kennen. In het begin weet je nog niet zo goed wat je aan elkaar hebt. Zo ook bij ‘het ding’ en ik. Tijd voor de eerste boodschappen, op naar de Jumbo (…)! ‘Het ding’, lang en breed als het is, lijkt wat onwillig om uit het overvolle schuurtje te komen. Het lukt pas als ik met een simpele beweging even de tassen afneem. Nog even het krappe gangetje door en ik ben op weg. Ik doe enigszins terughoudend boodschappen, want ik kan nog niet goed inschatten wat de capaciteit van de tassen nu werkelijk is. Terug gekomen bij ‘het ding’ blijkt dat ik die capaciteit heb onderschat. Ruimte te over! ‘Het ding’ vraagt wel voorzichtigheid bij het inpakken. De standaard is te smal om stabiel te zijn. Minpuntje. De terugweg loopt voorspoedig. De extra ballast merk ik enkel in mijn benen, ‘het ding’ is wat moeilijker op gang te krijgen. Maar het rolt stabiel, zwabbert niet en blijft prettig sturen. In no-time ben ik thuis. ‘Het ding’ en ik versus lading: 1-0!

Ghje! Nieuwe haakjes!

De verdieping: het experiment
Na de eerste geslaagde test begin ik een beetje een idee te krijgen wat ‘het ding’ allemaal aankan. Daarom voer ik de lading wat op. Niet zozeer in gewicht als wel in formaat: de Zweedse pakezel heeft wat ademhalingsproblemen en blieft een nieuwe radiateur en een nieuwe brandstofpomp. Beide vind ik in Nijmegen. Een prima uitdaging voor ‘het ‘ding’, ook vanwege de langere fietsafstand. Op de heenweg blijkt dat het zadel en ik in ieder geval géén vriendjes gaan worden, dat is te groot en te zacht voor een geoefende fietser. Verder heb ik niks te klagen. Als ik in Nijmegen aankom, kijkt de verkopende partij erg verbaasd. Hoe ik denk de spullen mee te nemen? ‘Nou gewoon, op ‘het ding’. Met een blik van ‘die is niet goed wijs en moet zo snel mogelijk opgenomen worden wegens waanideeën’ geeft hij mij de spullen. Ik snoer het vast en ben al weer onderweg. De radiateur past niet in de tassen maar ligt wel goed en stabiel op de drager. Op de zadelpijn na kom ik probleemloos thuis. Wederom succes. ’Het ding’ en ik versus lading: 2-0!

Niks is perfect. Ook ‘het ding’ niet.
Mijn volgende geplande lading past niet achterop. Maar wel in mijn Bob trailer! De Bob past echter niet achter ‘het ding’! De bevestigingsvork van de Bob heeft ruzie met het extra subframe. Met geen mogelijkheid krijg ik hem in de buurt van het bevestigingspunt aan het achterwiel. Helaas. ‘Het ding’ en ik versus lading: 2-1.

Het gewraakte subframe

De grote boodschappen, de grote uitdaging!
Met twee hongerige fietsers in huis en weinig tijd om vaak boodschappen te doen, betekent ‘de grote’ boodschappen niks anders dan een overvolle winkelwagen. Dit wordt de grote uitdaging! Bij grote uitdagingen komt succes nooit vanzelf. Ik heb een half uur (voorzichtig, let op de standaard) passen en meten nodig om alles ingeladen te krijgen. In die tijd krijg ik veel vreemde blikken, zowel bewonderend als afkeurend. Maar boeien, het lukt me om alles op ‘het ding’ te krijgen en daar ben ik maar wat trots op! Op weg naar huis ook deze keer geen grotere verrassingen. Niks te zwaar, niks instabiel, het fietst gewoon prima! Wel wens ik me met zoveel belading wat bredere banden, ik denk dat dat fijner fietst. Maar goed. ‘Het ding’ en ik versus lading: 3-1!

‘Het ding’, ik, en ‘bredere banden’

‘Het ding’ en ik: ambities.
Mijn ervaringen met ‘het ding’ geven mij het idee dat 130 kg totaalgewicht voor een geoefende fietser prima te doen is. Nóg meer ook wel. Waarbij niet zozeer ‘het ding’ als wel de quadriceps de beperkende factor zijn. Ik zie Marc Cavendish al op ‘het ding’ rondscheuren, met een fikse lading sportschoolgewichten achterop… Het leuke is dat ‘het ding’ niet aanvoelt als een vrachtwagen, maar gewoon lekker vlot fietst. Zeker bij wat mindere belading. Waar kan ik me opgeven als neutrale bevoorraadingsfiets voor de Tour?

Stabiel genoeg om ook jezelf in de rit te bevoorraden!

En ze leefden…
Niet alle verhalen lopen goed af. ‘Het ding’ uit mijn favoriete prentenboek wordt niet geaccepteerd in zijn wereld en moet worden weggebracht naar het rariteitenkabinet. Mijn ‘ding’ mag echter blijven! We zijn dikke vrienden geworden, ‘het ding’ en ik.

Meer info: www.konaworld.com.

Tekst: Erik Kwant
Foto’s: Eic Wictor

Wacht, nog één ‘ding’: Ben je geen lezer? Het boek ‘Het ding en ik’ is verfilmd! Gun jezelf een kwartiertje voor deze prachtige animatie: