Merida Big Seven CF XT-Edition – Raggen door het sprookjesbos

Zullen we nu gewoon ophouden met discussiëren over wat nu de beste wielmaat is? Waarom? Simpel; ik heb het antwoord. 27,5″!

Ik reed onlangs op Merida’s Big Seven CF XT-Edition uitgerust met deze laatste nieuwe wielmaat. Merida was één van de eerste grote merken die 27,5″ wielen ook in cross country hardtails toepaste. Met deze geoptimaliseerde wielmaat reed het, ongeacht het type ondergrond, alsof je op rails rijdt! Obstakels die de flow onderbraken verdwenen nog voor de eerste nop van de voorband ze raakte. Sturen ging als vanzelf en alleen door te denken aan de pedalen, accelereerde Big Seven sneller dan welke fiets met grotere wielen die ik hier voor reed. Die drop van 3 meter? Misschien dat het volgens Merida’s garantiebepalingen niet valt onder het inzetbereik van deze fiets, maar ik reed hem met het zelfde gemak als het afrijden van een stoeprand op weg naar school terwijl ik mijn moeder gedag zwaaide.

Geloof je dat? Sorry, dan verwijs ik je graag door naar Kaatsheuvel. Daar bevindt zich de Efteling… en daar zijn ze meer van de sprookjes.

Hoe die wielmaat dan echt rijdt? Nou ja, ten opzichte van een 26″ wiel geeft het je dat wat een 29er je ook geeft; net wat meer tractie, het rolt net wat makkelijker over obstakels, maar is ten opzichte van datzelfde 29″ wiel net wat meer wendbaar. Klinkt als een cliché hè? Wat had je dan verwacht? Iets zoals in de eerste alinea beschreven stond? Sorry; N261, afslag Europalaan.

Nee, 27,5″ wielen maken deze Merida niet tot de alles omvattende oplossing voor iedereen. Dat is namelijk zoeken naar iets dat niet kan bestaan. Wat is deze Merida dan wel? Gewoon een goede fiets. Een cross country hardtail met een licht, strak afgewerkt carbon frame. Een frame dat niet bokhard is, maar het scherpe in verticale richting weet af te vlakken en tegelijkertijd messcherp stuurt en pedaalkracht efficiënt omzet naar voorwaartse snelheid.

“Lekker kort testverslag Jeroen!”. Tja, soms hoef je niet veel woorden te gebruiken. Nee, soms niet. Al doe ik dat vaak wel… en vooruit, ik zal ook vandaag geen uitzondering maken.

Naming and shaming
Het frame oogt identiek aan dat waar José Antonio Merida uh… Hermida de Wereld Bekers op rijdt. Het is echter geen carbon copy. José draait zijn rondjes op het topmodel waarbij het frame 1030 gram weegt bij een 17″ framemaat. Het frame van deze XT-Edition weegt door gebruik van een andere carbon lay-up met 1150 gram slechts 120 gram meer, maar is iets goedkoper te produceren. Gunstiger voor de portemonnee met wat grammen als wisselgeld. Om even een perspectief te geven: het teamframe kost €1999. Deze XT-Edition kost €2299, maar dan krijg je er de onderdelen bij zodat het een complete fiets is.

Over die onderdelen gesproken… Als je net als ik bij de typenaam ‘XT-Edition’ een volledige Shimano XT groepset verwacht, wordt je teleurgesteld. Op de naven en de remmen prijkt het SLX label. Begrijp me niet verkeerd: ik heb geen moeite met die componenten. SLX naven zijn duurzaam en de SLX stoppers doen nauwelijks onder voor de XT broertjes. Het weegt alleen net wat meer en kijkt misschien iets minder sjiek. Zelfs daar heb ik geen moeite mee, maar waarom noem je het dan een XT-Edition?

De fiets heeft een Fox voorvork en had in die gedachte dus ook een Fox-Edition genoemd kunnen worden. Al hoewel… dat was misschien niet echt een compliment geweest. De tijd dat een Fox voorvork automatisch betekende dat de fiets op dat vlak een pré had, is – helaas voor Fox, maar ook voor jou als klant – voorbij. De Evolution serie voorvork die we in deze Merida aantroffen kan niet in de schaduw staan van wat Fox in het verleden maakte. Deze voorvork heeft veel last van een hoog losbreekmoment. Om hem snel(ler) aan te laten spreken ben je snel geneigd de luchtdruk te verlagen. Dit heeft als gevolg dat de voorvork bij een middel tot groot obstakel veel te snel door zijn hele veerweg gaat en je op een bochtige singletrack het idee krijgt dat je voorwiel niet echt je stuur volgt…

Om nu te zeggen dat dit specifieke euvel een structureel probleem van de Evolution serie is, gaat mij (nog) te ver. Ik heb namelijk eenzelfde vork in een 29er hardtail gereden en die had hier niet zo sterk last van. Het probleem lijkt hem dus vooral te zitten bij het fabricageproces van Fox. Maar dat is eigenlijk nog iets meer zorgwekkend…

Verre van ideaal: lockout hendel ondersteboven.

Fox mag van mij ook nog eens het ontwerp van hun remote hendel herzien. Deze iteratie is weliswaar compacter dan die van een paar modeljaren terug, maar hij laat zich lastig combineren met de rem- en schakelgrepen. Ik heb daarbij niet de grootste handen, al zijn ze niet uitermate klein. In de ‘normale’ positie zit de hendel rechts en loopt de kabel boven de remgreep door. Dat bleek niet echt voor mij te werken. De voor mij enigszins werkbare positie bleek een compromis tussen de bedienbaarheid van de remote hendel enerzijds en die van de shifter van de voorderailleur anderzijds. Juist, ondersteboven met een niet florissante kabelloop voor de shifter door. Nog steeds niet ideaal. De oorzaak ligt voor een deel bij de lengte van de hendel en waar de twee knoppen komen te hangen. Mijn duim is niet hypermobiel genoeg om er fatsoenlijk bij te komen. Ik heb dan liever géén remote. Kom op Fox: dat kan beter!

Verder heb ik me meermaals geërgerd aan de brede en hoekige bovenbuis. Niet visueel; je kijkt er grotendeels overheen tijdens het rijden (…). Maar ik stootte er met enige regelmaat mijn knieën tegen bij het betere bochtenwerk. Note to self: volgende keer kniebeschermers dragen en roepen dat het ‘So Enduro!’ is.

“Zijn we er dan met de kritische noten, Jeroen? Ik bedoel; als we nu op een balkon hadden gezeten, dan had ik durven zweren één van ons Statler of Waldorf als achternaam had gehad. Wacht, maar wie is dan wie… “…. Ja, volgens mij waren dat de noten wel…

Gebalanceerd…
De Big Seven is qua rijeigenschappen een goed gebalanceerde hardtail die gepositioneerd wordt in het XC én Marathon segment. Het woordje ‘racing’ mag zeker als optie bij beide aangevinkt worden. Monteer een vlakke stuurpen en recht stuur en je kin gaat meer richting de voorband terwijl de snelheid omhoog gaat. Laat het standaard gemonteerde riser stuur zitten en ga wat rechter op zitten en je kan er perfect lange dagtochten mee maken in Nederland, Ardennen of het hooggebergte, al dan niet met tijdswaarneming.

De balhoofdshoek is relatief steil, de bovenbuis is relatief lang. Dat geeft een fiets die direct op stuur-input reageert, maar niet ongecontroleerd wegspringt in ongedefinieerde richtingen – zoals een kat die je per ongeluk op z’n staart trapt – wanneer bochten elkaar snel opvolgen of wanneer de snelheid omhoog gaat. De lange bovenbuis maakt ook dat het voorwiel goed op de grond blijft tijdens het klimmen. Een ander gevolg is dat op paden met veel obstakels de fiets, ondanks de sportieve stuurhoek, zich toch goed laat dirigeren en je niet slechts passagier bent.

De Big Seven is – zoals elke fiets – ontworpen met een bepaalde wielmaat in gedachten en dankt zijn rijeigenschappen dus mede aan het formaat wielen. Terwijl andere merken deze wielmaat vooral in het meer-veerweg-segment positioneren, laat Merida met deze eerste poging al zien dat 27,5″ wielen ook zeker een thuis hebben in het XC en Marathon segment. Logisch ook: een wielmaat kies je, net als je framemaat, op basis van wat jou past. Bij een framemaat is je lichaamsbouw de drijvende factor en afhankelijk van jouw grootte en gewenste rijstijl kun je nu ook gewoon kiezen voor de ideale wielmaat die daar bij past. Alles in verhouding en dat kan dus nu ook in het XC/Marathon segment!

… en genuanceerd
Mijn gezaag over de benaming kun je afdoen als muggenziften. Ik maak bewust het punt, omdat Merida er voor sommigen een ‘ow… hmm’-momentje mee creëert op de showroomvloer. En dat is jammer. €2299 is nog steeds niet voor niets en er is een enkele fiets te vinden met een zelfde (of zelfs iets betere) afmontage tegen een lagere prijs.

Wie na dat ‘ow… hmm’-momentje wat verdere details bekijkt komt een high-end carbon frame tegen. Het carbon frame oogt niet alleen strak en high-end, het is het ook daadwerkelijk. 1150 gram is gewoon licht, eender welk prijssegment! Interne kabelgeleiding, 142×12 mm steekas dropouts, postmount schijfremmontage, direct-mount voorderailleur. Allemaal heel 2014-conform.

Opvallend genoeg blijft Merida vast houden aan buitenboord-trapaslagers die in een aluminium bus in het frame geschroefd worden. Een keuze die ik – na enige ervaring met pressfit trapaslagers – wel kan waarderen. Minstens zo opvallend is de keuze voor een triple crankstel. Misschien niet helemaal 2014-conform meer, maar ik denk dat er zeker nog een brede doelgroep is in dit segment dat deze keuze weet te waarderen.

Deze Big Seven is voorzien van Merida-label carbon zadelpen, aluminium stuur en stuurpen. De wielen bevatten ook eigen-label aluminium velgen opgespaakt rond SLX naven. Ze maken daarmee de componentenmix op deze XT-Edition een gezonde afweging van functie, duurzaamheid en kosten. Zeker wanneer je het lichte frame in ogenschouw neemt dat daadwerkelijk een goede basis is voor een upgrade. De kans dat je bij een volgende upgrade snel aan je wielen zult denken, is groot en qua kosten zijn stuur en zadelpen ook vrij snel te overwegen zodra je weer wat ruimte hebt in je portemonnee. Logische keuze van Merida om dan hier juist de besparing te leggen in plaats van bijvoorbeeld het crankstel.

Zelfs met deze standaard afmontage weegt de fiets een nette 10,8 kilogram, zonder pedalen, bij een 17″ framemaat. Dat is zeker niet zwaar en er is dus genoeg ruimte voor gewichtsoptimalisatie waarmee je het racebeest in de Big Seven verder wakker kan maken! Je kan natuurlijk ook je snor laten staan, a la José Antonio Hermida en je gaat van zelf harder! Of je gelooft niet in sprookjes en gaat gewoon meer trainen. Er ligt toevallig een mooi, pittig rondje net naast de Efteling…

Tekst & foto’s: Jeroen van den Brand

P.s. Voor wie vindt dat ik teveel tegen of met mezelf praat… Ik hoef daar niets om te geven, volgens een stemmetje in mijn hoofd.