Test | Lapierre XR 9.9 LTD 2020: Lichtvoetige Fransoos

Tekst & foto's: Arjan Kruik

Introductie

Ik heb ooit nog een paar jaar op een Lapierre gereden. Ik kocht ’m in 2006. Een X-Control met 26 inch wielen en een VPP-achtige achtervering die zich verhardde als je staand op de pedalen een heuvel opreed. Kort, nerveus en – onder het mom van efficiëntie – zeer oncomfortabel. Eigenlijk precies zoals je je fully in die tijd wilde hebben. Snel doorspoelen naar 2020. De tijd waarin bikes op grote wielen rollen, carbon frames en wielen hebben en ook uitgerust zijn met enkelvoudige 12-speed aandrijflijnen. Maar vooral ook voorzien zijn van veersystemen waarbij comfort en efficiëntie wél hand in hand gaan. Zoals de Lapierre XR 9.9 LTD waarmee ik de afgelopen weken heb kunnen rijden.

Lapierre XR: welhaast radicaal voor 2017

Dit model is trouwens niet nieuw; Lapierre introduceerde de XR in 2017. Dat is gezien het tempo waarmee in de fietsindustrie modellen vernieuwd worden niet stokoud, maar toch al wel behoorlijk middelbaar. Maar deze dubbelgeveerde Fransoos kan het wat mij betreft hebben.

In 2017 liep Lapierre namelijk met de geometrie van de XR behoorlijk voor de muziek uit. Een balhoofdbuishoek van 69 graden zag je toen in het xc-segment nog maar mondjesmaat en ook de zitbuishoek van 74,5 graden was redelijk progressief ten opzichte van andere grote merken. En wat dacht je van een 60 mm stuurpen? No way dat je die in 2017 op andere xc-knallers aantrof. Zelfs de in hetzelfde jaar als 'toonbeeld van progressief frameontwerp' gelanceerde Cannondale Scalpel moest (en moet) het stellen met minder radicale maten. En hoewel de toen spraakmakende xc-geometrie van de Lapierre XR inmiddels is doorgedrongen tot een veel groter deel van het xc- en marathonpeloton, is het Franse origineel nog steeds helemaal bij de tijd.

"In 2017 liep Lapierre met de geometrie van de XR behoorlijk voor de muziek uit."

Horst-link en carbon

Het veersysteem dat Lapierre in deze XR 9.9 LTD toepast is juist verre van radicaal. Het is een vierpuntssysteem met Horst-link, een draaipunt net voor/onder de achteras voor een actieve vering met – in theorie – minimale trapinvloeden. De beweging van de achterbrug wordt via een hevel op de demper overgebracht. Dat is allesbehalve revolutionair, maar wel met bewezen kwaliteiten. Aandachttrekker is de carbonconstructie rond de demper. Fraai is anders en naar wat constructietechnisch de achterliggende gedachte is kunnen we slechts gissen. Hoogstwaarschijnlijk iets met het optimaliseren van de verhouding tussen stijfheid en gewicht. Daarmee zit het trouwens wel snor: Lapierre claimt een kaal framegewicht van 1,8 kilo. Niet mind-blowing, maar zwaar kan je dit zeker niet noemen. Terwijl – ik loop nu alvast wat op de zaken vooruit – met name de voordriehoek echt kneiterstijf aanvoelt.

Lapierre XR 9.9 LTD: Helemaal af

De Lapierre XR 9.9 LTD kost op een euro na zesduizend euro. Dat is best een hoop knaken, maar voor dat bedrag is-ie wel helemaal af. Het frame van high modulus-carbon is helemaal in stijl opgeleukt met velgen, cranks, zadelpen en stuur van hetzelfde begeerlijke matzwarte composietmateriaal als het frame. Een minstens zo begeerlijk Fox Factory onderstel en een Sram XX1 aandrijflijn ronden het geheel af. Van de beruchte Franse slag is bij de Lapierre XR 9.9 LTD niks te merken. Integendeel; de fiets is duidelijk met aandacht opgebouwd. De remgrepen zitten op precies de goede plek, de kabels hebben exact de juist lengte en niks klappert, piept of kraakt. Netjes! Fransen hebben eveneens de naam nogal onbescheiden te zijn. Niet de Fransen bij Lapierre: heel bescheiden geven ze op hun website een totaalgewicht van 11 kilo aan, terwijl onze eigen weegschaal 0,3 kilo minder aangeeft. Dat zien we meestal andersom!

"Even waan ik me Superman. Vooral vanwege de snelle acceleratie..."

Overigens; over in hoeverre het gewicht van een bike heel erg relevant is voor de uiteindelijke rijbeleving, verschillen de kenners van mening. Mijn persoonlijke opvatting: een laag gewicht is misschien niet essentieel, maar wel lekker. Dat blijkt al direct als ik mijn benen bij de start van het mountainbikerondje bij Oosterhout over het zadel van deze dubbelgeveerde Fransman gooi en begint te trappen. Even waan ik me Superman. Vooral vanwege de snelle acceleratie. Maar dat is niet alles. Het lage gewicht doet zich ook voelen – of eigenlijk dus juist niet – in het klim- en bochtenwerk. Alles lijkt met deze fiets makkelijker te gaan.

Tekst gaat verder onder de foto.

"Daarbij valt op de dat achterkant de ondergrond nog beter kan volgen dan de voorkant."

Dat komt natuurlijk niet alleen op het conto van het gewicht. Wat heet: de geometrie en onderstel spelen een veel prominentere rol. De voor- en achtervering reageren zeer goed op kleine oneffenheden in het pad. Maar ook voor een worteltapijt draait het systeem z’n hand niet om. En moet je op dit soort secties bij een hardtail toch echt uit het zadel, bij de XR kun je in de meeste gevallen gewoon blijven zitten. Daarbij valt op dat de achterkant de ondergrond nog beter kan volgen dan de voorkant. Toch raast de demper bij grotere klappen niet in één keer door z’n veerweg heen. De Lapierre XR is dankzij deze veerkarakteristiek duidelijk comfortabeler dan de Canyon Lux die ik het afgelopen najaar als testfiets had. En met name bij het fietsen van lange afstanden kan dat een voordeel zijn.

Koest

Vaak is de keerzijde van veel comfort dat de achtervering minder strak aanvoelt. Niet bij deze Lapierre XR. In vlakke secties en bij zittend klimmen, houdt de achtervering zich nagenoeg volledig koest. En dat terwijl oneffenheden wél geabsorbeerd worden en de tractie dus optimaal blijft. Alleen bij staand klimmen komt de boel wat in beweging, maar ook dan is het absoluut niet storend. En mocht jij dat wel vinden: met één druk op de knop links onder het stuur zet je het hele onderstel op slot.

Dorst, Drunen, Heuvelrug

Ik heb voor het testen van xc-mountainbikes altijd een vaste routine. Eerst een paar keer een rondje over het drieluik Dorst en/of de Drunense Duinen, dan naar de Utrechtse Heuvelrug om te kijken hoe de fiets zich daar houdt. De positieve indruk die de XR op de Brabantse parkoersen achterlaat, blijft ook op de Heuvelrug staan. Sterker: de eigenschappen die ’m daar zo fijn maken, komen op de rondjes van Leersum en Amerongen alleen maar méér tot hun recht. Alsof-ie gemáákt is voor dit razendsnelle achtbaanparkoers.

"De uitdrukking “als op rails” heeft een baard waarvoor iedere hipster een moord zou doen, maar toch is deze uitspraak hier wel op z’n plaats."

Soepel en totaal niet onder de indruk van de remknippen laat de XR zich snoeihard van de ene bocht in de andere dirigeren. De uitdrukking “als op rails” heeft een baard waarvoor iedere hipster een moord zou doen. Maar toch is deze uitspraak hier wel op z’n plaats. Ik merk dat ik in een aantal bochten – waar dat normaal niet kan – nu de remmen wel los kan laten. En áls aan het eind van zo’n bocht blijkt, dat remmen toch niet onverstandig geweest zou zijn, dan redden de lange wielbasis, de flauwe balhoofdbuishoek en de relatief grote zijnoppen van de Maxxis Ardent-voorband me meestal wel uit de brand.

Ook als het steil omhoog gaat speelt deze Fransman de tractietroefkaart uit. Want de nopjes bovenop op de Maxxis Ikon-achterband stellen niet veel voor, maar dankzij de actieve vering komt doorslippen maar zelden voor. Het voorwiel blijft daarbij trouwens netjes op de grond, met dank aan de relatief lange achterbrug en de diepe zit.

Marathonracer en zelfs trailbike...

Naast de bekende vaste parkoersen rijd ik met de Lapierre XR 9.9 LTD ook nog een aantal toertochten op de Brabantse Wal. Hier loop ik wel tegen een beperking aan: vanwege de relatief luie stuurhoek laten de krappe haakse bochten die je hier vindt zich wat minder soepel nemen. Dat doen bikes met een steilere balhoofdbuishoek en een kortere wielbasis gewoon makkelijker. Ik kan daar persoonlijk wel mee leven en kies – omdat ik daar de meeste kilometers maak – voor goede stuureigenschappen van op de snelle vaste mtb-parkoersen.

De Lapierre XR 9.9 LTD is zoals-ie in de winkel staat een echte xc- en vooral marathonracer. Maar vanwege z’n stabiliteit op hoge snelheid en z’n vergevingsgezinde vering zou deze Fransman ook als lichtgewicht trailbike helemaal geen slecht figuur slaan. Steek er een 120 mm voorvork in, monteer een dropper-post, een riser-bar en een set solide banden en je bent klaar voor de Alpen.

Conclusie

Wie op het bekende bankje van Dorst plaatsneemt om even een reepje te eten, ziet als het om xc-fullies gaat met name Cannondale Scalpels, Canyon Lux’en en vooral een hele hoop Specialized Epics voorbij komen. En de Lapierre XR? Die zie je niet. Toch past deze Franse xc-fully prima in het bovenstaande rijtje. Op geen enkel punt doet de XR namelijk voor z’n tegenstrevers onder. Terwijl-ie op het punt van stabiliteit en controle deze concurrenten zelfs overtreft.

En ook voor z’n prijs hoeft de XR zich niet te schamen. Ja, € 5.999,- is veel geld, maar de value-for-money is dikke prima. Een lichtgewicht frame van high-modulus carbon, een Fox Factory-onderstel, een Sram XX1 Eagle-aandrijflijn en verder alles carbon. Daar vragen de meeste concurrenten toch echt meer voor. Zélfs de online-concurrentie. Dus ja, als je ermee kan leven dat er Lapierre op de schuine buis staat in plaats van een bekendere Amerikaanse of Duitse merknaam, dan is deze dubbelgeveerde Franse bolide zéker het overwegen waard.