Test | 2016 Santa Cruz Bronson CC

Tekst: Toine van Overbeek

Dik frame, dikke afmontage

Vanaf het moment dat ik mijn been over de bovenbuis van de Santa Cruz Bronson heen slinger, voel ik het vertrouwen om er stevige dingen mee op en af te rijden. En dat komt niet alleen door de flinke hoeveelheid veerweg. 150 mm voor- en achteraan, om precies te zijn. Het frame van de Bronson betreft een maatje Large. Geheel volgens de huidige trends hebben ze die voor deze nieuwe versie weer een stukje langer gemaakt, en dat voel je. Als de fiets vervolgens door de bocht op zijn kant zet merk je de stijfheid in het directe stuurgedrag en de feedback door pedalen.

Mijn handen klemmen rond een mooi 80 cm koolstofvezel low-riser stuur van eigen merk, met een 35 mm klemming. De wielen bestaan uit DT Swiss 350 naven in Boost uitvoering die aan Easton ARC27 velgen gevlochten zijn, omringd door Maxxis Minion DHR2 2,3" banden. Combineer dit met het stijve frame en de kleinste input aan het stuur wordt zonder vertraging naar een richtingsverandering vertaald. Ik zou niet zeggen dat hij met een stuurhoek van 66 graden nerveus is, maar direct is hij zeker wel!

"De Bronson beloont duidelijk de actievere rijder die elke wortel of een steen herkent als potentiële schans..."

Beloning voor actieve rijder

Die stijfheid zorgt er wel voor dat de vering alle oneffenheden in de ondergrond zal moet dempen. De Rock Shox Pike RCT3 hoeft zich natuurlijk niet meer te bewijzen. De derde generatie VPP vering van de Bronson is wel iets bijzonders. Twee korte links verbinden het hoofdframe met de achterdriehoek, en duwen een Fox Float X met EVOL luchtkamer door zijn slag heen. Dit resulteert in een lineaire veercurve; de fiets zal niet bij de geringste tik door de volledige veerweg zakken. Op een pad met veel flow zorgt dit voor voldoende ondersteuning om voor een flink obstakel op de pedalen te stampen. De derde wet van Newton doet dan de rest: zorgen dat je over genoemd obstakel vliegt. De Bronson beloont duidelijk de actievere rijder die elke wortel of een steen herkent als potentiële schans; iets waar ik dankbaar gebruik van maakte in die rotsige valleien ten westen van Echternach.

Veelzijdig vering

Mijn route had naast glooiende rotspaden ook enkele stevige klimmen, waarbij ik op het begin van de dag al snel naar beneden greep om de schakelaar van de Float X demper in de Firm stand te zetten. Naarmate de dag vorderde, mijn energie afnam en ik minder enthousiast omhoog ramde, had ik eerder de neiging om rustig op het zadel te blijven zitten. Daarbij verkoos ik de lichtste versnelling en liet ik de demper in de open Open stand staan. Een korte inspectie toonde vervolgens aan dat de achtervering amper bewoog. Verwacht echter niet dat agressief staand klimmen compleet zonder energieverlies zal gebeuren. Zelfs in de Firm stand zal de demper overigens nog open slaan voor een stevige wortel, maar aangezien ik in een ruwe klim niet elke oneffenheid met mijn knieën wil absorberen, beschouw ik dit absoluut als een pluspunt.

"Het is opvallend dat de eigenschappen van de derde generatie VPP vering minder radicaal geworden zijn..."

Platform

Op één van de paden langs een kabbelend beekje wilde ik uiteindelijk de Medium modus uitproberen. Met de schakelaar in de middelste stand reed ik vervolgens met enig geweld over het golvende, rotsige terrein. De demper deed nu in samenspraak met het VPP veersysteem van deze Santa Cruz Bronson zijn werk met een lichte hoeveelheid platform. Iets wat de Pike vork met diens Pedal stand perfect nadoet. Dit stelde me in staat om staand trappend over bepaalde rotspassages heen te rollen zonder de lage trapas al te dicht bij die stenen te laten komen. In dezelfde demper-stand een hoeveelheid traptreden afrijden, deed de vering netjes voor elke klap voldoende openen. Boterzacht is de vering in de Medium-stand niet te noemen, maar balans en controle raakte ik op geen moment kwijt. Als ik dezelfde passage met de vering in de Open-stand had gereden, dan had ik waarschijnlijk wat nieuwe krassen op de pedalen gemaakt.

"oterzacht is de vering in de Medium-stand niet te noemen, maar balans en controle raakte ik op geen moment kwijt."

Toch had ik het idee dat de fiets op de ruwere secties meer rammelde dan ik had verwacht. Na een kort onderzoek werd het euvel getraceerd: het was de Fox Float X demper zelf. Deze maakte in stand Pedal een duidelijke *klik* zodra hij door het ondersteunende platform heen geduwd werd. Duidelijk een maandagmorgen-modelletje, en dit was te voelen in de volledige fiets. Erg onhandig, aangezien die Medium stand toch wel fijn is bij zo’n lage trapas, terwijl de Firm stand dan weer teveel te veel feedback geeft.

Minder radicale VPP vering

Het is opvallend dat Santa Cruz de eigenschappen van de derde generatie VPP (Virtual Pivot Point) op deze Bronson minder radicaal heeft gemaakt. Iets dat hand-in-hand gaat met de introductie van de nieuwe generatie van meer lineaire achterdempers, zoals de Fox EVOL en RockShox Monarch Debonair. Door een meer lineair gedrag van deze dempers hoeft het veersysteem minder sterk te compenseren voor de onvolmaaktheden van ouderwetse luchtveren - zoals een gebrek aan midstroke support - en kan zich wat meer richten op een correcte respons op trap- en reminvloeden. En dat zijn dingen die de Bronson gelukkig prima doet: het bewijs dat demper-karakteristiek en frame-ontwerp hand in hand gaan.

"De scharnierpunten zijn duidelijk doordacht en grijpen terug op ervaring."

Santa Cruz houdt al jaren vast aan hetzelfde VPP veerprincipe maar past het concept voor elk (nieuw) model aan. De scharnierpunten zijn duidelijk doordacht en grijpen terug op ervaring. Ze zijn uitgevoerd met kogellagers die aan de buitenzijde zijn afgedicht, maar aan de binnenzijde juist open zijn. Dit laat toe om met een vetspuit al het vuil in de lagers van binnen naar buiten door te spoelen. Dit is naar mijn mening een véél beter ontwerp dan de standaard dubbel-afgesloten industrielagers die de meeste concurrenten gebruiken. Komt hier eenmaal vocht of vuil in, dan roesten de lagers onder je kont weg. Het is dus belangrijk dat je trouw af en toe de vetspuit gebruikt. Jammer genoeg is de weggestopte onderste link wel een perfecte verzamelplek voor modder. Stelselmatig schoonmaken is daar dan ook echt aan te raden.

Perfectie?

Was alles perfect in candyland met deze zuurstok op wielen? Nee… minpunt één is de stroefheid die ik in de schakelkabels voelde, zeker aangezien het een nieuwe fiets is. Santa Cruz heeft er voor gekozen om de kabels bij deze Bronson in carbon binnenbuisjes door het frame te geleiden. Daarmee ligt de kabelgeleiding dus vast en de kabel voor de voorderailleur gaat links de onderbuis in en maakt daardoor een flinke s-vorm. Dat lijkt zelfs in dit geval (een groot frame, met redelijk wat kabellengte tussen shifter en frame-invoer) al voldoende wrijving te geven. Jammer. Zeker ook omdat eenzelfde 'lastige' loop krijgt met je dropper zadelpen bediening, wanneer je die rechts op je stuur zou willen hebben. Deze gaat namelijk aan de rechterzijde de onderbuis in. Bij een hydraulische variant is dat niet snel een probleem, maar met een mechanische kabel ontstaat er onnodig veel wrijving.

"De 150 mm veerweg geeft veel marge bij het rijden door extra ruw terrein, en de moderne geometrie geeft veel balans in dubieuze situaties."

Minpunt twéé is, uh… er niet. Uiteindelijk ben ik van mening dat de Santa Cruz Bronson een fantastische veelzijdige trailbike is. De 150 mm veerweg geeft veel marge bij het rijden door extra ruw terrein, en de moderne geometrie geeft veel balans in dubieuze situaties. Om al die veerweg aan te kunnen spreken moet er wel gewerkt worden. Maar juist dit levert een speels karakter op en dát zet deze Santa Cruz Bronson apart van veel 140-160 mm bikes van de concurrentie. Het mag dan misschien geen marathonracer zijn, of een volbloed downhill-slee, maar alles wat daartussen valt, zal je met een glimlach (en een bandenwissel) aankunnen. Geef de Bronson de input die hij vraagt, schotel hem de ruigere lijnen voor en je krijgt er dezelfde grijns voor terug als op kermis toen je die zuurstok van je ouders kreeg…

Tekst: Toine van Overbeek
Foto's: Jeroen van den Brand, openingsfoto: Joost van Mechelen