Test | Bikeyoke Sagma: Zadel met ingebouwde vering

“Het voelt gewoon goed”

Ik zeg het vaker: “al vanaf de eerste rit voelde ‘product X’ goed.” Een cliché wellicht, maar ik denk dat het een goed teken is. Opstappen, wegfietsen, klaar. Ik monteerde de smalle Bikeyoke Sagma zadel op mijn racefiets… en vier uur later was duidelijk dat ik blij word van dit zadel: geen centje pijn! Toegegeven, ik moest wel héél even wennen. Of eigenlijk: zoeken. “Wáár is het zadel?!” Want zelfs voor mijn smalle kontje (zitbotten-afstand 11 cm) voelde de 130 mm Sagma initieel wel érg kort en smal. Al snel vond ik echter mijn zit.

Constructie

Fietsmaten roepen wel eens dat ik “scheef” zit, met zijdelings gekantelde heupen. Op mijn bolle Fi’zi:k zadels kan dat makkelijk, maar het Bikeyok Sagma zadel is plat… Thuisgekomen na die eerste lange rit, zie ik een gekke deuk in het dek op de plek van mijn rechter zitbot, die die neiging tot scheefstand bevestigt. Die deuk verdwijnt echter na een tijdje vanzelf weer, en is ook na vele ritten nog niet permanent.

Waarschijnlijk is dit te danken aan het speciale schuim dat Bikeyoke voor dit zadel gebruikt. Ze noemen dat idbeads. Het is ogenschijnlijk hetzelfde spul dat Adidas Boost noemt: TPU-kunststof korrels, die eerst worden opgeblazen en daarna in een mal aan elkaar smelten. Doch schijn bedriegt: Adidas’ Boost is gemaakt om zoveel mogelijk energie terug te geven aan de loper, idbeads is gemaakt om trillingen te dempen, en om zich te vormen naar de bouw van de rijder. Of, zoals ze desgevraagd zelf zeggen: “Het zit qua eigenschappen een beetje tussen Boost en traagschuim in.”

De extreem dunne toplaag – niet om het schuim gespannen, maar ogenschijnlijk als ‘chocoladesaus eroverheen gegoten’ – voelt ook goed: niet te glad, niet te stroef. Tot op heden vertoont het ook nog geen spoor van slijtage, ondanks gebruik in weer en wind. Hoe het zich houdt bij een crash, weet ik gelukkig nog niet. Ik hoop goed, want de zijwangen hebben geen geweven verstevigingen.

De Sagma is kort, zoals zoveel zadels op dit moment. Tot op heden bleef ik daar een beetje van weg: op de mountainbike wil je soms voorop de punt kruipen, als het héél erg steil wordt. Ik heb die punt echter niet erg gemist. En met de effectief steeds steiler wordende zitbuizen is het “paalzitten” sowieso steeds minder nodig.

Bikeyoke Sagma mét ‘vering’

Het kernmerkende aan het Bikeyoke Sagma zadel is dat de zadelrails en de – met korte koolstofvezels versterkte – nylon schaal niet stijf aan elkaar zitten. Ze zijn met elkaar verbonden met twee rubbers (ontwikkeld in samenwerking met Morgaw), die een paar millimeter vering en demping geven. Wellicht daarmee zelfs extra interessant voor een hardtail of gravelbike. De rubbers laten echter niet alleen een verticale beweging toe, maar ook een zijdelingse kantelbeweging. En daarmee zou de Sagma nog beter je kont moeten kunnen volgen (…) tijdens het trappen, maar ook al je in de bocht asymmetrisch op je zadel steunt, of zelfs wanneer je staand met je been tegen het zadel drukt om te sturen.

Uiteraard mag je van die paar millimeter vering geen wonderen verwachten. Het maakt van je hardtail geen fully! Het is lastig om de bijdrage van die rubbers aan het comfort van het zadel te isoleren van die van het schuim. Feit is dat ik de Sagma erg comfortabel vind. Het schuim voelt lekker hard en stevig, toch voelt het geheel niet als een plankje als je over hobbels rijdt.

Tuning

De rubbers bestaan in drie verschillende hardheden. Standaard zit een set R(egular) gemonteerd. Bikeyoke zegt dat de rubbers niet gedacht zijn voor verschillende ‘gewichtsklasses’, maar meer voor persoonlijke voorkeur. Je krijgt één S(oft) en één H(ard) los meegeleverd: omdat de achterzijde veel meer invloed heeft op het gevoel van het zadel dan de voorzijde, volstaat dat volgens Bikeyoke voor de meeste rijders.

Het verwisselen van de rubbers is makkelijk. Let wel even op als je de rails losneem: ze lijken symetrisch, maar ze zijn dat nét niet. Het achterste montagepunt staat namelijk net wat hoger dan het voorste. Om te voorkomen dat je ze verkeerd om monteert heeft BikeYoke – mede naar aanleiding van onze bevindingen – de rails tegenwoordig gemarkeerd om links en rechts kunnen onderscheiden.

Gebruik ook een goede momentsleutel bij het vastdraaien van de bouten. Vooral de onderste die de rubbers vastzetten aan de schaal: die mogen maar 2 Nm hebben. Voor je het weet draai je ze kapot! Gebruik ook wat blauwe Loctite: bij één van de zadels liepen die bouten namelijk een beetje los.

Medium en soft

Ik heb op beide zadels geëxperimenteerd met de verschillende hardheden rubbers, en kwam op beide zadels met mijn 70 kg uit op medium vóór en soft achter. Het zadel beweegt dan zichtbaar en voelbaar mee met mijn bewegingen. In combinatie met het schuim, past het zadel zich dus aan mijn lichaam aan, in plaats van andersom. Dat maakt wellicht dat het Bikeyoke Sagma zadel niet alleen voor mij, maar voor een grote groep rijders geschikt is.

De claim dat die kantelmogelijkheid je helpt als je staand met je been tegen het zadel drukt, kan ik niet bevestigen. Ik heb eigenlijk nog nooit gemerkt dat een normaal zadel daar te scherp of te hard voor was. Misschien druk ik niet hard genoeg?

Breed of smal, wat is beter?

Ik ontving zoals gezegd beide breedtevarianten, oftewel 130 en 142 mm breed. Waar de meeste andere merken een breedte aanraden op basis van de afstand tussen je zitbotten, is volgens Bikeyoke jouw ideale breedte van het Sagma zadel vanwege het gekozen schuim en de vormgeving eerder afhankelijk van het gebruik. In tegenstelling tot wat je misschien zou verwachten, beogen ze juist de smalle variant voor rijders die de nadruk op de afdalingen leggen. De smallere vorm geeft dan namelijk méér bewegingsvrijheid als je de fiets onder je laat bewegen.

Normaliter ben ik zelf eerder van de smallere zadels. Ik testte echter beide breedtes zowel op mijn racefiets als op mijn singlespeed XC-hardtail áls op mijn all mountain Trek Remedy.

De smalle vind ik perfect voor de racefiets. Op de dikke buitenlandfiets voelt die echter een beetje té smal: alsof ik er met de zitbotten een beetje over de zijkanten heen hang. Bij het manoeuvreren op smalle, technische paden, waarbij je soms ook een beetje met je kont stuurt, geeft dat een licht gevoel van instabiliteit. Ik wijd dit aan het gegeven dat ik op die fiets veel meer rechtop zit dan op de racefiets. Op de dikke fiets geef ik dan ook de voorkeur aan de 142 mm brede variant. Die is ook niet ál te breed en zit me dus niet in de weg. Noch bij het sturen, noch bij het achter het zadel duiken. Op de singlespeed werken beiden prima.

Brede doelgroep, of je nou voor breed of smal gaat.

Zadels zijn erg persoonlijk. Toch denk ik dat de Sagma vanwege zijn constructie en materialen voor een grote groep rijders aantrekkelijk is. Het past zich goed aan aan je lichaam en is – in ieder geval voor mij persoonlijk – érg comfortabel.

Welke breedtevariant voor joú beter is, kan ik je niet met zekerheid zeggen. Op basis van mijn eigen ervaring verwacht ik wel dat voor de meeste personen – in weerwil van wat Bikeyoke zegt – de smallere versie eerder optimaal is voor rijders die verder voorover zitten (bijvoorbeeld op een gravelbike of racefiets). Terwijl juist te bredere variant prettiger is op een fiets waarop je wat meer rechtop zit – de meeste mountainbikers dus.

Tot slot

Alle exemplaren zijn tot op heden kraakvrij… Uh, nou ja, op één kraakje na, door een losgelopen boutje. Na aantrekken van de bouten is alles stil. Een vraagteken is nog de crashbestendigheid van de superdunne toplaag: dat heb ik gelukkig nog niet uitgeprobeerd.

Tekst, foto’s: Lars Vogelenzang