Test | Bontrager XR3 banden: overwin je angsten!

Zelfs op mijn laaglandse hardtail rijd ik met een combinatie van een Nobby Nic 2.35 voor en een Ardent 2.4 achter. Beetje overdreven wellicht, maar wel lekker breed, en met -zéker aan de voorzijde- serieus te nemen noppen. Dáár kan ik het hele jaar mee rijden. De wat grotere rolweerstand neem ik graag voor lief.

Klonk de reclameslogan al interessant, ik ging pas écht rechtop zitten toen ik het profiel zag. De oude XR3 had een gematigd noppenpatroon, wat precies tussen de XR2 race- en XR4 trailband in zat. De nieuwe heeft dat ook… maar dan totaal anders: hij combineert namelijk letterlijk de kleine middennoppen van de XR2 met de grovere zijnoppen van de XR4. “Laat maar komen!” riep ik toen.

En rollen, dát willen deze banden wel.

Toen ik ze binnenkreeg, was ik al snel onderweg. De montage ging namelijk zoals je van een moderne band mag verwachten: met één shot van de ‘ploptank’ schoten ze strak en luchtdicht in de randen van mijn aluminium Newman velgen. En als je een groot-volume pomp hebt, lukt het misschien zelfs wel zonder zo’n tank. Hoe dan ook, in no-time rolde ik de schuur uit. En rollen, dát willen deze banden wel. Dat merkte ik al op de weg richting het bos. Ze maken weinig geluid en lopen écht lekker. Eenmaal ín het bos voelde ik dat ze ook daar beter rollen dan bovengenoemde combi. Ze houden je dus zéker niet tegen als je op de rechte stukken vaart wilt maken.

Vanaf het stuur gezien is de vorm van de band -inclusief de noppen- eerder ‘rond’ in plaats van ‘afgeplat’ Enerzijds kan dat duiden op een soepele, geleidelijke overgang van midden- naar zijnoppen, anderzijds op een gebrek aan serieuze zijnoppen. Gelukkig is in dit geval het eerste aan de hand. In de bochten is de grip zeker vergelijkbaar met wat ik gewend ben. Het voelt betrouwbaar en goedmoedig. Zomaar ineens losbreken (ooit een Ardent als voorband geprobeerd?…) gaat je niet zo snel overkomen. En ook op de relatief lage druk van 1,2 bar waarmee ik in Nederland (met mijn 70 kg) rondrijd, blijft de XR3 stabiel, zonder om te knikken.

Op mijn rondjes in Nederland is het echter allemaal prima te doen.

De aandrijfgrip -cruciaal bij steil bergop harken op een singlespeed- is wel wat lager dan ik gewend ben. Op oneffenheden of gladdere stukken slip ik wat eerder weg. Logisch, met die kleine nopjes. Datzelfde geldt voor de remgrip aan de achterzijde. Op mijn rondjes in Nederland is het echter allemaal prima te doen. Waarbij je je moet blijven bedenken dat ik dus die veel grovere banden gewend ben. Op technischer en steiler terrein in het buitenland kan ik me echter voorstellen dat je meer tractie wilt. Maar een snellere marathon? Rijden maar!

Tot slot nog één ding wat me opvalt: er blijft veel zand plakken aan de banden. Alsof ze voor elke rit ingesmeerd waren met stroop. Het heeft echter geen effect op de prestaties.

Het moet uit de lengte of de breedte komen…

Bontrager beloofde een 2.4 band, maar de De XR3 2.4 heeft op 1,2 bar een karkasbreedte van 57,5 mm, oftewel 2,26″. Valt dát even tegen!? Ter vergelijking: De Nobby Nic 2,35 meet 58,6 de Ardent 2.4 58,2 mm. Beiden zijn dus iets breder. Hierbij moet ik wel de volgende kanttekeningen plaatsen:

• Vergelijken we de noppen, dan is het beeld als volgt: 58,8 (2.31″) mm versus 58,5 en 57,8 mm.
• Bontrager meet naar eigen zeggen op het breedste deel van de band. Hier dus duidelijk de noppen.
• Trek levert tegenwoordig zelfs haar high end XC-fietsen al met intern 30 mm brede velgen. Daarop vallen ze ongetwijfeld wat breder.
• Op een voor veel mensen meer realistische 1,5 bar meet ik een karkasbreedte van 57,9″ mm / 2,28″. Dát maakt dus weinig verschil.
• Als allerbelangrijkste: Voel ik écht een verschil in hoeveel vering de band levert in vergelijking met mijn referentie? Nee, dát kan ik niet met droge ogen beweren. Voor een XC-band zijn ze nog steeds best lekker breed.

Lekbestendigheid en slijtage

Ik heb de XR3 nog niet lek kunnen krijgen, maar ook geen gekke dingen gedaan. Ben er ook de grens niet mee over geweest… tenzij je Limburg als buitenland beschouwt. Maar ook daar is dit wel het ergste wat ik tegenkwam. Waar de grenzen liggen van het karkas, heb ik dus niet onderzocht. Het volgende durf ik echter wel te beweren: gezien het profiel zou je misschien verwachten dat de band ook dienst kan doen als snelle achterband voor een droge enduro. Maar ik vermoed dat dát een stap te ver is, als de ondergrond oneffener en scherper wordt. Alle Bontrager XR1 tm XR5 Team Issue banden gebruiken namelijk hetzelfde “Inner Strength” karkas. Bontrager banden met een sterker karkas heten ‘SE’ en Bontager biedt ze aan vanaf de SE3. Die, hoe toevallig, wordt aangeprezen als snel rollende enduroband. De SE3 heeft overigens nog het oude XR3-profiel.

Van slijtage aan de noppen merk ik nog niks. Tja, op de Nederlandse zandpaden heeft het ook weinig te lijden natuurlijk. De banden blijven ook -voor een tubeless band- normaal op druk. Voor de rit een beetje bijpompen is dus normaal.

En toen werd het herfst…

…en werden de paden nat. Op natte aangelegde paden van wit zand doet de XR3 het prima, zelfs al liggen er diepe plassen. Niks aan de hand. In bosgrondmodder voel je het gebrek aan middennoppen in alle situaties meer. De voorband voelt ook op de rechte lijn al snel wat zoekerig. In een bocht grijpen de zijnoppen natuurlijk in (letterlijk), maar voordat je daar bent, ben je wellicht al wat aan het glijden. Hou daar rekening mee en druk die zijnoppen dus vooral goed in de grond. En ook qua aandrijf- en remgrip houdt het dan sneller op.

Gezien de paden waarop ik meestal rijd goed onderhouden routes op zandgrond zijn, vind ik de mindere prestaties in modder nog niet zo’n probleem. Mocht ik veel in de échte modder rijden, dan zou ik wellicht in de winter de voorband wisselen voor een grover exemplaar.

Conclusie

Ik ben over mijn ergste angst heen: met de XR3 Team Issue’s koop je een set banden die je niet tegenhouden als je snel in het bos onderweg wil zijn. Ze rollen zeer goed, hebben een comfortabele breedte en bieden vooral op droge paden ook in de bochten betrouwbare grip. Een prima XC-band! Maar ook in de gemiddelde Nederlandse winter op de moderne routes doen ze het, de kleine middennoppen in acht nemend, best aardig.

Wil je ze de wereld laten zien, dan verwacht ik dat je er ook voor snelle marathons een prima set banden aan hebt. Wordt het echt ruiger en/of natter, dan pak je waarschijnlijk beter een ander karkas en/ of profiel.

Bron: www.trekbikes.com

Tekst: Lars Vogelenzang
Foto’s: Jeroen van den Brand