Test | Cannondale Habit Carbon 3 2021: Trailbike volgens het boekje?

Tekst: Mark ten Napel // Foto's: Arjan Kruik

Introductie

De Habit, die met zijn 140 mm veerweg vooraan en 130 mm veerweg achteraan verder gaat waar de Scalpel SE stopt, is de trailbike van Cannondale. En dus ook – gezien de wereldwijde populariteit van dit soort bikes – voor een global brand als Cannondale een erg belangrijke bike. Dat verklaart waarom Cannondale geen enkel risico wil lopen om eventuele kopers van de Habit af te schrikken. Niet op het vlak van vormgeving – iedereen die ik de Habit liet zien vond ’m mooi en dat was bij oude Cannondale’s toch vaak echt wel anders – en ook niet als het gaat om de geometrie.

Natuurlijk zitten ze bij Cannondale niet onder een steen en weten ze echt wel wat er speelt. Maar de grenzen opzoeken doen ze niet. Dat blijkt wel uit de maten van mijn frame in maat L: reach 46 cm, stack 62 cm, wielbasis 121 cm, zitbuislengte 48 cm en een stuur- en zitbuishoek van respectievelijke 66 en 74,5 graden. Niet voor niets maten die bijna identiek zijn aan die van bijvoorbeeld de Trek Fuel EX die collega Jeroen onlangs mocht testen; ook al zo’n allemansvriend van een wereldwijd opererend merk.

Nog steeds eigenwijs

Maar nou kun je je afvragen: is dat nog wel des Cannondale’s, een fiets bouwen die qua uiterlijk en techniek niet polariseert? Want Cannondale, dat is toch het merk van de eigenwijze en tegendraadse oplossingen? Tsja, das war einmal. Nou ja, toch niet helemaal, want er is nog genoeg eigenwijs en tegendraads aan de nieuwste Habit.

Zoals de aandrijflijn die 3 mm naar rechts is opgeschoven. 'Ai' noemen ze dat, oftewel Asymmetric Integration. Dankzij deze asymmetrische positionering kunnen wielen gespaakt worden met links en rechts gelijke spaakhoeken en dus een meer gelijkmatige spaakspanning. En dat geeft een meer degelijk achterwiel. Dat klinkt natuurlijk erg goed. De keerzijde is natuurlijk wel dat je een specifiek achterwiel hebt. Maar ook al is het aanpassen van een symmetrisch wiel naar de Ai-standaard voor een bikeshop met de juist gereedschappen vrij snel gedaan; het is toch lullig wanneer je zondagochtend voor een gesloten deur staat en snel een ander achterwiel nodig hebt tijdens je vakantietrip.

Proportional Response-veersysteem

Een andere eigenwijzigheid bij de Habit is het Proportional Response-veerysteem dat Cannondale de carbon trailbike mee heeft gegeven. Toen het ontwerpteam begon met de ontwikkeling van de nieuwe Habit viel op dat de feedback op elke fiets varieerde afhankelijk van de lengte van de testrijder. Die constatering maakte dat de technici de invloed van het zwaartepunt van een rijder op de vering diepgaander gingen onderzoeken. De uitkomst van dat onderzoek leidde er vervolgens toe, dat de aansturing van de demper op elke framemaat anders is gemaakt, met als doel het rij- en veergevoel ongeacht de framemaat bij alle Habits hetzelfde te krijgen.

Voor ons een lastig te verifiëren claim, aangezien wij maar op één Habit gereden hebben en dus alleen daar een oordeel over kunnen vellen. Maar het is absoluut lovenswaardig dat Cannondale over deze problematiek heeft nagedacht en er consequenties aan heeft verbonden die er het productieproces toch niet makkelijker en goedkoper op maken.

Frame

De voordriehoek van deze Habit Carbon 3 is van wat Cannondale 'BallisTec carbon' noemt, de achtertrein is van aluminium. Het geheel is voorzien van een diepgroene metallic laklaag. Erg fraai, vooral met een zonnetje erop. Het onderstel is een klassiek vierpuntsveersysteem met Horst-link. Dit draaipunt net voor/onder de achteras zorgt over het algemeen voor een actieve vering met minimale trapinvloeden. De staande achtervork stuurt via een hevel en een Y-vormige 'yoke' indirect de demper aan.

Onderdelen

Deze Cannondale Habit Carbon 3 kost € 3.799 en is daarmee de minst dure als het gaat om de carbon uitvoeringen. De 130 mm veerweg die de '3' achteraan heeft wordt onder bedwang gehouden door een Fox Float Performance DPS EVOL achterdemper. Vooraan is-ie uitgevoerd met een Fox Float Performance 34 Grip met 140 mm veerweg.

Het schakelen gebeurd met een Sram GX Eagle 12-speed derailleur en shifter. De cassettes is er echter een van een trede lager, namelijk die van de NX Eagle groepset. Op een bike van deze prijs toch wel een beetje een tegenvaller, omdat-ie met zijn 11-50t vertanding maar een bereik heeft van 454%. En juist op een trailbike is de net dat beetje extra bereik (500%) dat je met de duurdere 12-speed cassettes hebt erg welkom voor zijn brede inzetbaarheid. Bovendien heeft de NX-cassette een Shimano HG-passing. Wil je dus upgraden, dan moet je óók de body van je achterwiel vervangen.

Verder zien we ook nog Sram-prijken op de Guide R remmen. Bij de wielset zien we Formula naven met daar omheen Stan's NoTubes ARCH S1 aluminium velgen. En dankzij de dikke Maxxis-banden, de huismerk dropper en de 'grippy' Fabric-handvatten ontbreekt het je verder aan niets om dikke trails op te zoeken.

Bergop

Ik heb voor deze test de Cannondale Habit Carbon 3 het afgelopen nazomer meegenomen naar de bergen rondom de Tiroolse hoofdstad Innsbruck. Ik begin met een dagtocht over de Brenner Grenzkammstraße, een oude militaire weg die ooit tot doel had de Oostenrijks-Italiaanse grens te beschermen. Duizend hoogtemeters omhoog in Italië en duizend hoogtemeters omlaag in Oostenrijk. De klim loopt over een smalle, gematigd stijgende weg met een ondergrond van afwisselend asfalt en steengruis.

De zitpositie op de Habit bevindt zich eerder aan de comfortabele dan aan de sportieve kant van het spectrum. En ook het gewicht van de bike – 14,4 kg – en de relatief zwaar rollende Maxxis-banden nodigen niet uit tot gas geven. Het recept om boven te komen is dus een kwestie van een laag verzet kiezen, demper dichtdraaien om deinen tegen te gaan en vervolgens gewoon stoïcijns blijven doortrappen. Ja, dan duurt het wat langer voordat je op de top bent, maar het geeft ook de gelegenheid ontspannen van de prachtige omgeving te genieten.

Het laatste stukje naar de top gaat over een steil en uitgesleten wandelpad. Er is tractie té over. Uiteraard door het Maxxis rubber, maar vooral doordat de achtervering – met de demper volledig open – het achterwiel goed onder controle houdt. Maar om het voorwiel aan de grond te houden moet ik wel helemaal naar de punt van het zadel. Want alhoewel de virtuele zitbuishoek op papier best steil is, staat het zadel vanwege de scherpe knik in de zitbuis al snel boven het achterwiel. Zeker als je zoals ik lange benen hebt en dus een flink stuk zadelpen boven de zadelpenklem hebt uitsteken. Terwijl je in steile klimmetjes juist je zwaartepunt meer naar voren wilt hebben.

Naar beneden

Aan de Oostenrijkse kant van de grens is een smal en stenig wandelpad de enige manier om beneden te komen. Geen probleem, want is waar de Habit zich thuisvoelt, zo merk ik al na een paar meter. De soepele vering, de dikke, stroeve banden, het brede stuur; het komt hier allemaal samen, zéker als een kleine honderd hoogtemeters lager het pad zich verbreedt en het tempo omhoog kan. Of beter, het tempo omhoog moet. Want hoé hard ik ook knijp, in vertragen hebben de Sram Guide R remmen gewoon geen zin. We concludeerden dat eerder ook al bij de Giant Trance. Ze komen stopkracht tekort, zeker ook omdat aan de voorkant van de Habit maar een relatief klein 180 mm schijfje zit.

"... geulen, keien en wortels; de Habit verteert ze probleemloos..."

Responsief onderstel

Gelukkig kan ik wél rekenen op de banden en het responsieve en zeer goed schokabsorberende onderstel. Want geulen, keien en wortels; de Habit verteert ze probleemloos en ik heb niet snel de indruk dat de 130 mm beschikbare vering te weinig zou zijn voor echt ruig werk. Wat dat betreft toont ook Cannondale met de Habit Carbon 3 aan dat goede vering zoveel méér doet dan simpelweg wat extra centimeters veerweg.

Vooraan kan de Fox Float Performance 34 het goed volgen op paden met flow, maar zodra de frequentie van obstakels en hun grootte sterk toeneemt, loopt-ie eerder tegen grenzen aan dan de achtervering. Ik snap daarom ook wel waarom in alle modellen bóven de Habit Carbon 3 een RockShox Pike of Lyrik zit. Met hun dikkere vorkbuizen en betere demping passen gewoon die beter bij de enorme downhill-potentie van de Habit.

Vastbijten en tanden zoeken

Iets meer dan duizend hoogtemeters lager rol ik het bos uit en is de koek op. Althans, als het om spannende paadjes rijden gaat. Ik heb namelijk nog wel een lang stuk over asfalt te fietsen, terug naar m’n verblijfplaats in Mutters bij Innsbruck. Omlaag dus. Hier wreken de banden zich; in een relatief vlak stuk met een stevige wind op kop rijden m’n twee fietsmaatjes, hoe hard ik me ook vastbijt in het achterwiel bij me weg. En zelfs in de steilere secties bergaf kom ik er niet meer bij; met een 30er aan de voorkant en een 11-tands kransje als zwaarte verzet achteraan malen m’n benen dan door het luchtledige. Hier miste ik toch wel het 10-tands kransje van de duurdere Sram 12-speed cassettes.

Bikepark Innsbruck

De volgende dag is het tijd voor wat anders: Bikepark Innsbruck. Na de gondelrit omhoog begin ik met een run over de Chainless One, een glooiende en gladde bosachtbaan die 600 hoogtemeters overbrugt. Een soort van Utrechtse Heuvelrug-trail, maar dan veel langer. Ideaal terrein voor de Habit. Ondanks z’n massa voelt-ie hier licht en levendig. Zelfs het woord ‘speels’ borrelt in me op. Van de logheid die sommige trailbikes met meer extreme lang-laag-en-lui geometrie kenmerkt is bij de Cannondale Habit Carbon 3 echt geen sprake. Ik heb echt niet het gevoel dat ik met ‘teveel’ bike onderweg ben.

"In een tijd waarin vliegen ontmoedigd wordt... wil ik van deze air(s)miles wel een gewoonte maken..."

Op m’n stuurbewegingen volgt direct een reactie en de vering biedt genoeg tegendruk om bij ieder schansje en randje dat ik tegenkom met een lekkere pop het luchtruim te kiezen. Waarna de landing, zelfs bij hoge sprongen, soepel en zonder doorslaan opgevangen wordt. In een tijd waarin vliegen ontmoedigd wordt omwille van het milieu, wil ik van deze air(s)miles wel een gewoonte maken...

Ook op de First One laat de Habit zich van zijn beste kant zien. Hoewel je op deze ruige, met wortels en keien bezaaide trail vooral endurorijders met full-face-helmen treft, kom ik op de Habit erg lekker naar beneden. Okay, als een blinde naar beneden knallen kan niet, het is en blijft tenslotte een trailbike. Maar als je goed anticipeert en zorgvuldig je lijnen kiest, is het verbazingwekkend tot welke snelheid deze groene Amerikaan ook hier in staat is!

Terug in Nederland

De huidige generatie trailbikes is enorm breed inzetbaar. De Habit is daarop beslist geen uitzondering. Met iets een lichter, minder heftig geprofileerd setje banden is het prima raggen op de singletracks op de Utrechts Heuvelrug. Nee, Strava-ambities moet je niet per se hebben, daarvoor is de achtervering iets té actief. Prima voor wanneer je een worteltapijt onder de wielen hebt, maar worteltapijten zijn helaas een uitstervend iets op Neerlands trails.

"...speels en uitdagend genoeg om óók hier thuis een dikke grijns op m'n smoel te toveren."

Door de flip-chip om te draaien gaf ik de Habit een iets steilere geometrie. En met iets meer lucht in de demper kreeg de achtervering ook wat meer pop. Op de minder zwaartekracht-geassisteerde ritten werd-ie daarmee speels en uitdagend genoeg om óók hier thuis een dikke grijns op m'n smoel te toveren. Het werd er geen sprintkanon door waarmee je van bocht naar bocht laag vliegt, maar eerder gemoedelijk 'flowt' – om er nog maar eens een trendwoord tegenaan te gooien. Ook op de meer 'lopende' stukken is het gemakkelijk om de snelheid erin te houden en is de Habit dus ook prima thuis op de vlakkere paden die ons land zo rijk is.

Conclusie

Cannondale heeft met de Habit een erg breed inzetbare bike neergezet. Een bike die dankzij zijn looks ook nog eens enorm goed in de smaak valt bij een dito breed publiek. Zelfs bij mij: een verstokte Cannondale-fanboy die juist voor het merk viel vanwege de afwijkende looks en technieken. Met een set remmen met meer bite komt de Habit mijns inziens veel meer tot zijn recht en kan je nog meer genieten van z’n levendige, speelse karakter. Verwar daarbij trouwens ‘levendig’ niet met nerveus, want de Habit is als dat nodig is ook stabiel en vergevingsgezind. En dat maakt de Cannondale Habit Carbon 3 wat mij betreft een trailbike volgens het boekje.