Test | Cube Stereo 120 HPC TM 2020: Speelse bergknaller…

Tekst: Sebastiaan Kruik // Foto's: Arjan Kruik
Met speciale dank aan de VVV van het Duitse Ertsgebergte.

Introductie

Stereo is de verzamelnaam die Cube gebruikt voor zijn dubbelgeveerde toer-, trail- en enduro-fullies, met veerwegen van 120 tot 170 mm veerweg. Zeg maar de wat ‘dikkere’ bikes uit de Cube-collectie, waaruit ik Stereo 120 HPC TM 29 mee heb gereden. De minst ‘dikke’, zo je wilt. De basis van deze fiets is een strak uitgevoerde carbon voordriehoek (HPC) met aluminium achterbrug. Het geheel wordt gedragen door een Fox-onderstel met 130 mm veerweg aan de voorkant en achteraan een centimeter minder.

Langer, luier en lager, maar met mate

Deze nieuwe Cube Stereo HPC 120 is beduidend langer, luier en lager dan z’n voorganger. Bij mijn 20 inch testbike betekent dat een wielbasis van 119 cm, een zitbuishoek van 75 graden en een balhoofdbuishoek van 67 graden. De ‘reach’ groeide bijna anderhalve centimeter, tot 460 mm. De achterbrug is ook iets langer dan bij de vorige uitvoering: 435 mm in plaats van 428 mm. De zitbuis, tot slot, meet 47 cm. De officiële frame-maat (20”/50,8 cm) komt dus niet overeen met de feitelijke lengte van de zitbuis (18,5”/47 cm). Een beetje verwarrend, maar op zich niet erg. Eerder een voordeel. Een zitbuis van ruim 50 cm zou niet werken met een dropper-post van 15 cm; het zadel zou dan voor mij te hoog komen.

Samenvattend: de geometrie is modern, maar niet extreem. En sommige adepten van het huidige lang-lui-en-laag mantra zouden het zelfs enigszins conservatief kunnen noemen. Mist Cube hier de aansluiting met de concurrentie? Ik denk het niet. Het is eerder een eigen visie op hoe een trail-bike moet rijden en voelen. “Met de moderne Agile Trail geometrie tonen we aan dat wendbaarheid en stabiliteit makkelijk in één fiets kunnen samengaan”, zegt Cube op z’n website over de Stereo HPC 120. En dat is eigenlijk precies zoals ik mijn bikes persoonlijk graag zie…

Rijden in Nederland

De eerste weken rijd ik de Stereo HPC 120 op Nederlandse routes als Dorst, Bergen op Zoom en de Heuvelrug. Het blijkt in dit soort up-en-down terrein een rappe fiets; de aansturing en afstelling van de demper bewijzen dat schokdemping en efficiëntie bij deze Duitser twee kanten van dezelfde medaille zijn. Ik heb geen enkele keer de behoefte gehad de klimknop op de Fox Float DPX2 demper te gebruiken. En dat is wat mij betreft ook beter, want zo beschik je altijd over maximale tractie.

En ook qua rijgevoel overtuigt deze Beierse trailbike. Direct, wendbaar. En vooral ook vlot en dynamisch. Dat laatste is eigenlijk wat me het meest bevalt aan deze bike: hoe graag-ie vooruit wil, met het enthousiasme van een koe die na een lange winter op stal de wei weer in mag. Natuurlijk, qua snelheid en efficiëntie staan pure xc-fullies op een nog hoger niveau. Maar die missen de controle, de tractie en het comfort van de twaalf en respectievelijk dertien centimeter veerweg die achtertrein en voorvork leveren. Omlaag, maar ook omhoog. Een steil wortelpad opstoempen? Geen probleem, het achterwiel volgt het terrein als een Basset het spoor van een haas. Daarbij blijft het voorwiel, met dank aan onder andere de relatief steile zitbuishoek, in steile secties goed op de grond en kun je je kracht efficiënt op de pedalen overbrengen.

Wie de strijd met Strava of z’n fietsmaten nog wat serieuzer wil aanpakken, kan de Stereo HPC 120 makkelijk nog wat sneller maken door de af fabriek gemonteerde Nobby Nics door lichter rollend rubber te vervangen. Vooral een set extra volumineuze Racing Ralphs in 2.35 inch beviel me op de zanderige parkoersen van Zuid- en Midden-Nederland heel erg goed. Heerlijk comfortabel, met voldoende grip en toch supersnel.

Rijden in het buitenland

Voor een trip naar het Duitse Erzgebirge overweeg ik even om die Nobby Nics weer om de velgen te hangen, maar aangezien we voornamelijk trails gaan rijden waarbij liften het klimgedeelte overnemen van mijn beenspieren, monteer ik juist een set nog dikker rubber: de nieuwe Big Betty achter en de vertrouwde Magic Mary voor, beide in 2.4 inch en met de Addix Soft-compound. Daarmee voel ik me de koning van het Ertsgebergte!

Okay, als het echt steil en stenig wordt is een echte endurobike sneller. En biedt daarbij dan meer vertrouwen en zekerheid. Bij de Stereo HPC 120 moeten de wijsvingers aanmerkelijk eerder aan de rem. Maar ik heb daar eigenlijk niet zo’n probleem mee. In tegenstelling tot veel dikkere bakken verleidt deze speelse trailbike me voortdurend om de randjes van de trail op te zoeken. Om lekker te driften met het achterwiel. Of om het luchtruim te kiezen. De fiets heeft een heerlijke pop. En harde landingen worden behoorlijk goed geabsorbeerd.

Natuurlijk, 120 mm is maar 120 mm, maar het aantal keren dat de demper in de standaard set-up (met één volume-spacer in de luchtkamer) doorslaat is verrassend gering. Wat dat betreft doet deze nieuwe Stereo HPC 120 het echt veel beter dan de vorige generatie. En ook in snelle kuipbochten is die progressieve vering absoluut een verbetering. Althans, als je zoals ik actief rijdt en graag een beetje tempo maakt. Wie er een meer rustige en passieve rijstijl op nahoudt, kan deze bike misschien als wat stug ervaren.

Vrienden

Kortom, de Stereo HPC 120 TM en ik zijn afgelopen zomer hele goede vrienden geworden. Dat ligt ook aan de onderdelenkeuze. Niet top-of-the-bill, maar gezien de prijs van deze bike wel bovengemiddeld goed. Prima voorvork met gebruiksvriendelijke compressiedemping, voorrem met dubbele zuigers en 203 mm remschijf, 1x12-aandrijflijn met 10/50-cassette, dropper-post met een ruim verstelbereik, stevige wielen met brede velgen, het klopt allemaal als een bus. Wat dat betreft weten ze bij Cube haarfijn waar Abraham de mosterd haalt.

Althans, zo goed als. Mocht ik het bij Cube voor het zeggen hebben, dan zou ik namelijk wel iets minder spartaanse handvatten monteren. En ik zou nog eens goed kijken naar de bescherming van de liggende achtervork. Waar andere merken met fraai geïntegreerde modellen de ketting tot stilte manen, daar komt Cube nog met een goedkoop gevalletje van neopreen. Dat kan anno 2020 echt beter.

Conclusie

Cube verkoopt jaarlijks gruwelijk veel fietsen. En hun Stereo 120 was en is met name in het thuisland een echte verkoopknaller. Dat zal gezien de kwaliteiten met de nieuwste carbon versie niet heel anders zijn. Dat de geometrie van de Stereo HPC 120 enigszins middle-of-the-road is kan je zien als een zwaktebod, maar in mijn ogen bewijst dit juist dat Cube een eigen visie heeft en niet blind iedere nieuwe trend volgt. Want waar deze trend in sommige gevallen resulteert in extreem lange en luie bikes, daar is de geometrie van de Stereo HPC 120 wat minder uitgesproken op afdalen gericht. Hierdoor is de fiets speels, wendbaard en vooral zeer veelzijdig, zonder tekort te schieten in lastige afdalingen. En dat allemaal voor een ronduit scherpe prijs.