Test | Kids Ride Shotgun Pro: Je kleine bijrijder als co-piloot

Tekst & foto’s: Eric Wictor

Mountainbike-kinderzitje deluxe?

De meeste ouders kennen ‘m wel: de zadel-op-stang constructie waarmee je zowat iedere willekeurige stadsfiets voorziet van een voorzitje. Heel kort door de bocht is de Kids Ride Shotgun Pro iets soortgelijks, maar dan voor op de mountainbike: een zitje dat je op je bovenbuis (of hulpstang) plaatst. Voeg er toe-clips en een klein, verhoogd stuurtje aan toe en je minibiker kan lekker mee rijden terwijl pa of ma zich wezenloos trapt.

Het Kids Ride Shotgun-zitje is natuurlijk in alle opzichte een veel betere variant op bovengenoemd idee. Deze is bedoeld voor offroad gebruik en is daarom met name lichter en steviger. Maar ook véél ergonomischer, zowel voor de rijder, de kleine co-piloot, als de persoon die het geheel monteert. De bevestiging van het zitje zelf is er trouwens in twee varianten: één zitje dat ‘simpel’ zijdelings op de bovenbuis klemt (Shotgun 2.0) en de door ons geteste Pro versie. Deze laatste zit op een stang die om de zadelpen en een speciale spacer onder de stuurpen klemt (en dus niet je frame). Voeg hieraan een ministuurtje toe (want je eigen stuur zit voor een meerijdend kind echt véél te laag) dat ook nog eens in hoek en sweep instelbaar is.

Montage

Beide varianten Kids Ride Shotgun gebruiken voor een groot deel quick release-hendels voor de bevestiging en afstelling. Er is enig voorwerk nodig voor bepaalde afstellingen, daarna is het (de)monteren van het kinderzitje op je mountainbike een kwestie van seconden. Fijn als je bijrijder tóch ineens besluit mee te willen. En zonder dat je alle andere ritten met de hele constructie solo rondrijdt.

Zoals gezegd klemt het Pro-zitje niet direct op je frame, maar op een stang die tussen de stuurbuis van je vork en je zadelpen loopt. Deel van dat nodige voorwerk is een specifieke spacer onder je stuurpen monteren. Hier klemt de voorkant van de stang omheen, terwijl je stuur nog wel kan draaien. Die laatste verbinding zet je best aardig vast met een 5 millimeter inbussleutel.

Klemmen om de zadelpen is ook een kwestie van quick-releases los, uitschuiven, de achterste klem zo laag mogelijk plaatsen, en alles weer dichtdraaien. Simpeler kan niet, maar het zit o-zo stevig. Dit geldt ook voor de hoek van het zadel en de voetsteunen. Daarvoor moet je wel twee quick-releases loshalen én een pal omhoog trekken. Maar ook dat is een fluitje van een cent.

Wat meer werk vergt, wegens meerdere inbusbouten, is het afstemmen van de de lengte van de voetsteunen en de horizontale positie van het zadel. Het handigst is je kind op het zadel zetten en een en ander af te stellen terwijl een tweede volwassene het geheel goed vasthoudt. Je co-piloot moet immers, net als jijzelf, niet te kort of lang zitten. Om bij een flinke klap uit het zadel te kunnen komen mogen de voetsteunen niet de laag staan.

In de praktijk is het wel een beetje puzzelen om te bepalen wat het beste werkt. Een kind van 3 jaar kan immers niet zo goed duiden wát er precies mis is aan afstelling. Als ouder moet je in het begin dus toch vooral letten op hoe goed je kind blijft zitten. Vooral voetsteunen die te dichtbij zitten, of een zadel dat te recht staat (waardoor je kind naar voren schuift) zorgen voor ongemak. Het zadel moet eigenlijk precies ver genoeg weg van het stuurtje zitten dat je kind goed evenwicht kan houden.

“Je zal onherroepelijk met je knieën wat meer dan normaal naar buiten moeten rijden. Erg is het geenszins, maar besef tegelijkertijd dat er niet heel veel optimalisatie mogelijk is: je kind moet goed zitten en de rest is ondergeschikt. Ga je echt offroad rijden, koop voor jezelf ook setje vlakke pedalen en passende schoenen.”

15 kilo halverwege je bovenbuis zit natuurlijk en beetje in de weg als je zelf trapt. Je zal onherroepelijk met je knieën wat meer dan normaal naar buiten moeten rijden. Erg is het geenszins, maar besef tegelijkertijd dat er niet heel veel optimalisatie mogelijk is: je kind moet goed zitten en de rest is ondergeschikt. Ga je echt offroad rijden, koop voor jezelf ook setje vlakke pedalen en passende schoenen. Flats zijn in deze omstandigheden fijner voor je knieën. Bijkomend voordeel: bij een potentiële val met kind op je bovenbuis wil je zo snel mogelijk je voet(en) aan de grond.

Het terrein in

Voor een kind dat vrij fanatiek weigert op het achterste zitje van de stadsfiets te gaan zitten, had ik van onze jongste méér enthousiasme verwacht bij de eerste rit met de Kids Ride Shotgun Pro. Eerlijk gezegd heeft dit een groot deel te maken met ergonomie van het mountainbike-kinderzitje voor de kleine co-piloot. Op de aanvankelijke fietskeuze zat het ouderlijke stuur (en dus ook die van de bijrijder) te laag. Die fietskeuze was sowieso wat minder: een xc-hardail. Hoewel het Pro-zitje met stang op iedere denkbare fiets te zetten is, zou ik een wat dikkere fully met moderne geometrie aanbevelen. Mits je die hebt, natuurlijk.

Je hebt immers al snel 15 kilo extra op qua gewichtsverdeling ongeveer de slechtst denkbare plek op je fiets. Het stuurt wat zwaarder. Je krije voorwiel veel minder makkelijk over obstakels. En je gebruikt voor meer veerweg. Daardoor is je balhoofdhoek groot deel van de tijd aanmerkelijk steiler. Allemaal logisch als je er over nadenkt! Op een dikkere bak heb je, zelfs op een tam xc-rondje, een hoop meer marge en zodoende lol.

Het in de zomer alomtegenwoordige mulle zand op onze paden is hierom ook een nogal interessante situatie. Als fietser ben je gewend de druk van je voorwiel te houden en lekker door te trappen. Alleen dat ‘druk van de voorwiel’ lukt met een kid op je Kids Ride Shotgun Pro natuurlijk voor geen meter. Gas geven en vóór het mul wordt zélf wat naar achteren hangen is in extremis de oplossing. Het devies met een zitje is sowieso wat minder extreem druk op het voorwiel zetten. Ben je net gewend aan die nieuwe, moderne geometrie…..

Veiligheid

Of je je kind op een Shotgun mountainbike-kinderzitje kan zetten hangt van een aantal zaken af. De fabrikant heeft zelf een artikel dat de (rand)voorwaarden goed uitlegt. Je kind moet vooral goed vast kunnen houden en niet in slaap sukkelen onderweg. Maar het moet ook allemaal maar passen! Het gewichtslimiet voor de Shotgun Pro is 27 kilo, waar je bij een jaar of 5 à 6 wel aan zit. Onze oudste valt in die categorie en dat past écht niet: ze is voor mij (1.83 meter) te lang, breed en zwaar. Ik kan er prima overheen kijken, maar mijn mobiliteit is te veel beperkt. Onze jongste is ruim 10 kilo lichter en 20 centimeter korter en dat gaat prima.

De meest voor de hand liggende vraag is natuurlijk: in hoeverre kun je met dit kinderzitje écht mountainbiken? Het simpelste antwoord is dat – domme acties uitgesloten – je ‘gewoon’ je kind op een normale rit mee kan nemen. Ik heb iemand met een Shotgun Pro in Sölden op Ollweite zien rijden. Vader en dochter hadden beiden een dikke grijns, en dat nota bene op het lastigste en meest ‘riskante’ stuk. Geen jumps, wel een smalle lijn over grote stenen met overal op- en afstapjes en gegarandeerd blauwe plekken als je valt. Is dat verantwoord? Mijn inziens ligt het aan je skills als ouder en als fietser. Je kan dit enkel zelf inschatten. De Kids Ride Shotgun Pro kan het zéker aan en is evident voor sommigen hartstikke leuk.

Thuis is natuurlijk zowat alles te rollen en mag er absoluut geen probleem zijn. Door de combinatie van eigen stuurtje en de riempjes op de voetsteunen zit je kind – mits alles goed is afgesteld – ruim stevig genoeg. Ook als het flink rammelt over wortels of remknippen. Gaat het sneller en steiler omlaag dan kan het wat spannend lijken. Gewenning speelt natuurlijk een rol (hopelijk is het het eerste rondje gelijk gieren en brullen). Bedenk ook dat je co-piloot een aardig eind van de grond zit, al helemaal op een dikkere fully. Da’s toch wat anders dan een 12″ kinderfietsje!

Conclusie

De Kids Ride Shotgun Pro mét stuur is, net als de tow-rope die ik eerder testte, een briljant product. Afwerking, kwaliteit en ergonomie zijn, voor wat het is, subliem. Na het initiële opbouwen van de delen uit de doos en een paar zaken voorbereiden zijn montage en demontage van dit kinderzitje erg simpel. Ook functioneel is er verder niks te wensen. Het zitje is comfortabel – althans, ik heb nooit een klacht gehoord – en het stuurtje past qua breedte en diameter goed bij kleine kinderhanden.

Bovenal: het kinderzitje is als geheel stevig én veilig, juist ook wanneer je ‘echt’ gaat mountainbiken. Ook hier geldt vooral het belangrijkste: je kind zit niet in een karretje naar het achterwiel te staren, noch naar de rug van pappa of mama. Hij of zij heeft de voorste stoel in dit mountainbikeavontuur en kan zelfs een klein beetje mee sturen.

Dit allemaal gezegd hebbende is dat ook waar de valkuil ligt. Ik moet toegeven dat ik minder kilometers met de Kids Ride Shotgun Pro heb gereden dan ik had voorzien. Want: beide kinderen hier in huis vinden mountainbiken te leuk om de controle met regelmaat uit handen te willen geven. En ook al vechten ze elkaar de tent uit om wie voorop de stadsfiets mag op dat verrotte zadel-op-stang-zitje; in het bos willen ze eigenlijk zo veel mogelijk zélf fietsen. Zelfs al is dat op 12 inch wieltjes. En geef ze eens ongelijk!

Zou ik zelf een Shotgun zitje kopen dan zou ik in de eerste plaats kijken of de minder afstelbare 2.0 versie op mijn dikke fiets (met dikwandige buizen en verlopen garantietermijn) werkbaar zou zijn. Het Pro zitje is een past-op-alles oplossing, zelfs voor je superlichte carbon crosscountry fiets. Door de horizontale stang lever je echter wat standover in, wat ik zelf, in het kader van veilig afstappen, niet heel prettig vind. Qua stuur zou ik altijd voor het Pro model kiezen. Deze is super simpel te installeren of verwijderen, waardoor het geheel typisch zo’n ‘altijd meenemen’ item wordt als je een weekend weg gaat.