Test | Magura Vyron dropper: “Even mijn zadelpen opladen!”

Welkom in de moderne tijd

Mountainbikes van nu zijn écht een stuk beter dan die van pakweg 10 jaar geleden. Dat zit hem soms in details, soms in grotere zaken. Zo zijn moderne geometrie en de dropper wat mij betreft dé grootste verbeteringen van de laatste jaren. Ze maken het mountainbiken écht een stuk leuker. Buitenkabels lopen tegenwoordig vrijwel altijd aan één stuk door en zijn daarmee een stuk onderhoudsvrijer; meer fietsen, minder sleutelen. Oók absoluut een verbetering!

Maar, tegenwoordig lopen die kabels vooral dóór het frame. Dat oogt strak, maar het is snel een gehannes wanneer je er wél eens aan moet sleutelen. Wil je daarbij ook nog een dropper monteren, dan ben je overgeleverd aan de positie van de opening in het frame én vorm van het frame. Je wilt een mooie, egale loop met niet al te krappe bochten, zodat de bediening zo soepel mogelijk gaat. Zit er ergens een krappe bocht, dan kies je beter RockShox’ Reverb met hydraulische bediening die daar géén moeite mee heeft. Maar ja, de aankoop van een Reverb resulteerde nogal eens in een haat-liefde verhouding… dankzij zijn twijfelachtige duurzaamheid.

Haat-liefde

Als je het zo bekijkt is er eigenlijk veel te zeggen voor een draadloos bedienbare dropper. Hoopvol ging ik dan ook op pad met Magura’s Vyron. Inmiddels ben ik er al ruim een jaar mee op pad. De fiets waarin ‘ie zit is er één met veel leidingwerk: een Cannondale Scalpel Si. Zelfs zónder voorderailleur tel ik niet minder dan 5 leidingen rondom het stuur. Een perfecte kandidaat dus.

Maar net zoals ik een haat-liefde verhouding heb met RockShox Reverb, heb ik er ook een ontwikkeld met de Vyron. Daarbij wel opgemerkt dat de ratio tussen haat en liefde in het geval van de Vyron meer overhelt naar ‘liefde’, maar beslist niet onvoorwaardelijk.

Bediening

Eerst nog even iets over hóe je je de Magura Vyron bedient. De meegeleverde remote werkt op een CR2032 knoopcel. De montage is eenvoudig; je zet hem vast met een o-ring, zoals je bijvoorbeeld ook het montageplaatje van een Garmin-fietscomputer op je stuur of stuurpen vastzet. Ik monteerde hem bewust tussen de remgreep en het handvat. Zodoende ontstaat wat extra stabiliteit. En die is nodig want de rubberen o-rig zit namelijk niet superstrak. Op een vol stuur als dat van mij, zijn er maar weinig werkbare plekken om de remote te plaatsen op een manier waarbij ‘ie ook goed bedienbaar is.

De remote is dezelfde als die van de eLECT voorvork en achterdemper. Er zijn dan ook drie knoppen. Terwijl je alleen de middelste nodig hebt voor de Vyron. Die is echter zó klein en daarom zó lastig ’te vinden’, dat Magura zelf besloot er een cover overheen te plaatsen waarmee je alle drie de knoppen tegelijkertijd bedient. Nu is de remote ‘goed te vinden’, maar de feedback is – zeker met een dikke handschoen – wat mager. Goed; je merkt vanzelf wel of je zadel zakt. Of niet…

Bedienings(on)logica

De Vyron maakt gebruik van een ANT+ signaal, wat betekent dat de draadloze communicatie versleuteld is. Je hoeft dus niet bang te zijn dan je fietskameraad met zijn remote jouw pen bedient… Deze draadloze verbinding werkt prima. Er zit wat merkbare vertraging tussen het bedienen van de knoppen op het stuur én daadwerkelijke actie van de zadelpen, maar daar valt in mijn optiek heel goed en heel snel aan te wennen. Wat echter niét zo prettig is, is de ‘bedieningslogica’ van de Vyron.

Tijdsgebaseerde opening

In tegenstelling tot elke andere dropper op de markt hou je met de remote niet een klep open, zolang je de remote ingedrukt houdt. Bij de Vyron staat de klep een korte tijd open, om vervolgens van zelf na een vaste tijd te sluiten. Het langer ingedrukt houden van de remote heeft hier 0,0 invloed op. En dat… beperkt in mijn optiek de inzetbaarheid sterk.

Op technische paden met korte afdalingen, obstakels, en steile klimmetjes, wil je snel je zadelhoogte aanpassen. Daar heb je immers een dropper voor. En dat hoeft beslist niet telkens tussen maximale drop en volle hoogte te zijn. Bij een reguliere dropper bedien je de remote en laat je hem los zodra je zadel ver genoeg gezakt is. De vaste tijd dat de Magura Vyron ‘open’ staat is in dit soort situaties dan net te lang. Gevolg: je moet je achterwerk iets langer ‘zelf’ op de plek houden op de gewenste zadelhoogte, wanneer je dus niet volledig wilt droppen. Ik vind dat echt onhandig. Daardoor dropte ik het zadel ook volledig in die situaties waar het eigenlijk handiger was om niét volledig te droppen. Of vaker nog:  ik dropte geheel niet. Een groot compromis, dus.

Dwangneurose

Een ander effect van de bedieningslogica is dat mijn dwangneurose op de proef word gesteld. Zodra je jezelf opheft en het zadel omhoog doet, verwacht je het zadel op volle hoogte. Zeker wanneer je na een afdaling meteen moet klimmen en druk op de pedalen móet houden, wil je dat dat feilloos gaat. Maar vooral wanneer het koud is en afdichtingen wat stroever lopen, varieert de ‘uitschuifsnelheid’. Het loslaten van de remote doe je op gevoel, gebaseerd op timing ‘uit het verleden’. Maar net als het 2x op slot klikken van mijn autoportieren druk ik vaak nog eens op de remote. Daarmee ben ik er dan meer zeker van dat de pen volledig uitgeschoven is voordat ik mijn achterste neer plant. Bij de Vyron betekent deze actie dat ik juist weer naar beneden zak. De klep stond namelijk een tijdje open na bediening, weet u nog?

“Ik weet niet of er praatgroepen zijn of exposure therapieën bestaan, maar mijn gedrag is ongetwijfeld af te leren.”

Ik weet niet of er praatgroepen zijn of exposure therapieën bestaan, maar mijn gedrag is ongetwijfeld af te leren. Waar ik met andere droppers juist door mijn dwangneurose prima door kan kachelen, merkte ik dat ik de afdichting van de Vyron veel eerder moest smeren om hem soepel en volledig te laten terugkomen bij lage temperaturen. De tijd dat de klep open staat, is té kort om bij een beetje weerstand de pen volledig uit te laten komen. Gevolg: twee keer drukken en vooral langer staan op de pedalen voor je je achterwerk laat landen.

Overigens is het op te merken dat de snelheid waarmee de dropper dus omhoog komt, niet te regelen is, zoals dat bij nagenoeg alle andere droppers wél het geval is door simpelweg de remote wat minder ver indrukken. Dat gezegd hebbende: ik heb dat bij de Vyron – wanneer hij soepel loopt – nooit als een nadeel ervaren.

“Ik had prima kunnen leven met dubbel zo vaak opladen, als de bediening meer ‘connected’ was.”

Magura had echter ook een andere afweging kunnen maken bij de Vyron. Technisch gezien is het namelijk prima mogelijk om na het versturen van het ‘open’ signaal, een ‘sluit’ signaal te sturen, zodra de remote losgelaten wordt. Men heeft daar niet voor gekozen en dat vind ik jammer. Ja, er is enige vertraging tussen bedienen en actie, en bij een actief gestuurde tweede actie zou je dus kunnen denken dat de totale bediening langer duurt. De vertraging die nu optreedt is echter niet heel groot (<0,5 seconde) en bovenal dusdanig consistent, dat daar prima rekening mee te houden is. Een tweede signaal ‘per bediening’ sturen kost echter méér jus van de batterijen. Maar… Ik had prima kunnen leven met dubbel zo vaak opladen, wanneer de bediening meer ‘connected’ was.

Batterijduur

Magura was de eerste met een draadloze bediening. In een tijd waarin veel bikers de opkomst van elektronica op de fiets nog steeds wat verfoeien, kan ik me voorstellen dat Magura juist wilde laten zien dat je lang met de batterijen kunt doen. Waarvan akte. Gemiddeld kun je zo’n 400 keer droppen voor de batterij leeg is, aldus Magura. Ik heb het aantal drops echter niet geteld; zo’n neuroot ben ik dan ook weer niet. Wat ik je wél kan zeggen is dat gedurende het ruime jaar dat ik met de Vyron rijd, de zadelpen drie keer op heb geladen. Niet eens omdat ‘ie niets meer deed, maar simpelweg omdat ik veel ritten achter elkaar ging doen. Een soort range anxienty, dus.

Indien de batterij volledig leeg is, duurt het opladen 3 uur, aldus Magura. De knoopcel in de remote heb ik nog nooit hoeven te vervangen. Toegegeven; ik rij niet alleen op deze fiets, ik rij ook vaak op een gravelbike en hardtail. Drop je vaker, dan zal de laadfrequentie uiteraard toenemen. En je moet natuurlijk nadenken of je nog voldoende jus hebt voor je volgende rit. In de handleiding beveelt Magura aan om elke maand de zadelpen op te laden. Gebaseerd op de praktijk zul je bij 12x laden per jaar zéker nooit zonder prik in je zadelpen komen te staan…

Degelijk

Afgaande op mijn bedienings-relaas zou je op kunnen maken dat ik géén fan ben van de Magura Vyron dropper zadelpen. Ik gaf je echter eerder al aan dat het een haat-liefde verhouding is en dat die, in vergelijking met de RockShox Reverb, wél meer overhelt naar ‘liefde’. Zij het marginaal.

De Vyron wint wat mij betreft op het vlak van robuustheid. Hij heeft me geen enkele keer gedropt. Met Reverb’s heb ik dat meermaals gehad. Was het niet die paar keren dat de kleine speling in de top-out positie hinderlijk werd, dan was het wel het die keren dat-ie gedropt bleef omdat de bedieningsleiding lucht had gepakt*. Ik herinner me nog een rit in de wildernis van Zweden, waarbij het enige levende wezen in een straal van 20 kilometer – buiten mijn twee fietsgenoten – een bronstige eland was. Het werd een lange terugrit staand op de pedalen. Sindsdien heb ik bovenbenen die dubbel in omvang zijn.

Zelfs met het leeglopen van de batterijen heeft de Vyron me nooit een rit vroegtijdig laten stoppen. Magura heeft er voor gezorgd dat de zadelpen altijd nog omhoog kan komen op de laatste jus van de batterij. Je kunt dus altijd op volle hoogte fietsen.

* Wat bij een Reverb gemakkelijk gebeurt, wanneer je in gedropte toestand aan het zadel trekt.

Met 608 gram (31.6 mm versie, gewogen) is de pen ook nauwelijks zwaarder dan andere droppers en hij komt daarnaast degelijk over. Er is na al dat droppen en het rijden met de pen op volle lengte geen noemenswaardige speling merkbaar. De enige smet die er qua constructie is, is de stroefheid van de afdichting die bij kouder weer snel téveel weerstand geeft om de pen in één keer te laten uitschuiven. Een beetje Royal Blood van Magura op de schacht nabij de afdichting en een paar keer droppen biedt dan snel soelaas. Tot dusver heeft de Vyron mij ook nog geen indicatie gegeven dringend aan een servicebeurt toe te zijn. Dat laat je overigens doen bij Magura zelf of bij een Magura ProShop.

Must-have?

Het hele idee dat ik géén kabel door het frame heb hoeven halen doet me, zelfs ruim een jaar na montage, nog steeds deugd. Telkens wanneer ik op de Scalpel stap, verbaast me de hoeveelheid waslijnen die ik rond mijn stuur heb hangen en wat voor gehannes het was om ze te installeren. Bovendien erger ik me nog steeds aan het af en toe rammelen van de rem- of schakelkabel in de onderbuis. Goed, ook daar is vast met mindfullness misschien wat mee te doen. Of gewoon door het een keer beter te monteren… ná een yogasessie.

Een dropper is voor elke mountainbike een upgrade. Maakt het draadloze de Magura Vyron tot een extra must-have? Wanneer je geen ruimte meer hebt voor nog eens een leiding dóór je frame, absoluut. Of wanneer je makkelijk wilt kunnen wisselen tussen een reguliere en een dropper zadelpen. Maar de kans dat je géén leidingen meer door je frame kunt verleggen is met veel nieuwe fietsen vrij klein. En zeg nu zelf, hoe vaak wissel jij werkelijk van zadelpen omwille van gewicht voor een wedstrijd…? Andere argumenten die de stap naar draadloos zouden kunnen ondersteunen is de angst van een gebroken bedieningskabel, maar eigenlijk is dat ook al zoeken naar harde argumenten. Een must-have is het daarom in mijn optiek niet, eerder een ‘nice to have’.

Als je in de markt bent voor een nieuwe dropper moet je die ‘nice to have’ flink wegen tegen de bedieningslogica. Die is namelijk dermate uitgesproken dat ‘ie alle voordelen die het draadloze biedt, teniet kan doen afhankelijk van hoe jij je dropper wilt gebruiken. Als je, zoals ik, een dropper vaak en veel wilt gebruiken voor kleine verstellingen in de meest technische stroken van je rit, dan loop je snel tegen de beperkingen van de Magura Vyron. Wil je écht draadloos én exact dezelfde bedieningslogica als een reguliere dropper (oftewel: de pen is beweegbaar zolang je op de hendel drukt en blokeert zodra je die los laat), dan ben je bij RockShox met de Reverb AXS beter uit. Maar die kost 2 Vyron’s…!

“Het zou een stuk beter te rechtvaardigen zijn wanneer de schakellogica meer uh… logisch zou zijn.”

Is het draadloze niet de doorslaggevende factor, dan wordt de propositie voor de Vyron wankel: er zijn namelijk tegenwoordig veel goede, robuuste droppers op de markt en menigeen kost minder dan de €449,00 die de Vyron kost. Daarmee prijst Magura zich nog niet volledig uit de markt. Maar ze zitten wél aan de hogere kant van het segment en dan vind ik de keuzes die ze gemaakt hebben wat lastig te verdedigen. Het zou een stuk beter te rechtvaardigen zijn wanneer de schakellogica meer uh… logisch zou zijn.

Sterker, ikzelf zou best nog wat meer euro over hebben voor een Vyron 3.0 (n.b.: dit is al versie 2; versie 1 bleek niet zo robuust te zijn) met een meer logische bediening. Gezien de relatieve stilte vanuit Duitsland met betrekking tot nieuwe producten is dit mijn Gouden Tip voor ze. Houdt de huidige versie parallel in het programma, maar biedt die dan juist goedkoper aan: er zijn namelijk genoeg bikers die prima uit de voeten kunnen met de huidige Vyron. Ik neem alvast graag een optie op versie 3.0!

Tekst & foto’s: Jeroen van den Brand