Test | Radon Jealous AL 9.0 2022: strakke aluminium hardtail

Tekst en foto’s: Arjan Kruik

Met speciale dank aan Klein Tweewielers voor het rijklaar maken van de testfiets.

Radon Jealous AL 9.0: aluminium prijsknaller

Wij zijn afgelopen maanden op pad geweest met de Radon Jealous AL 9.0, een aluminium hardtail die online aanbieder Radon op z’n site heeft staan voor € 1649,-. Voor dat bedrag haal je – disclaimer! – geen gemoedelijk instappertje in huis, maar een serieuze mountainbike. Serieus qua frame, geometrie en onderdelen. Niet dat je voor minder géén echte mountainbike kunt kopen. Afgelopen voorjaar bewees Cube – niet eens een internetmerk – op deze site met z’n Attention SL, dat je zelfs voor mínder dan duizend euro tóch een heel behoorlijke bike in huis kunt halen.

Maar de Radon Jealous AL speelt in een andere divisie dan die Cube Attention. Met z’n montagepunten voor een bagagedrager, achterstandaard en achterspatbord is de Attention meer een ATB, een all-terrain-bike, dan een mountainbike, een MTB. De Radon Jealous AL is juist het omgekeerde; deze fiets is volledig geconcipieerd op offroad-rijden. Een volbloed MTB, waarop geen plaats is voor ATB-achtige accessoires als spatborden of standaards.

Frame: strak laswerk, laag gewicht, robuuste anodisering

Eerst maar even de basis van de Jealous AL: het voor 2022 vernieuwde aluminium frame. Radon claimt voor framemaat 20″ een gewicht van nog geen 1.800 gram, wat onder andere te danken is aan de verjongde framebuizen. De hydroformed bovenbuis wordt naar achteren toe steeds platter en gaat bij de zitbuis over in een slanke en afgeplatte staande achtervork. Dat zou volgens Radon het comfort verhogen, maar de relatief dikke zitbuis en zadelpen lijken dit effect teniet te doen.

De versnellingskabel loopt door de onderbuis naar achteren en komt vlak voor de trapas weer naar buiten, de remkabel daarentegen loopt buiten langs. Minder strak, wel praktisch. Ook in een doorvoer voor een dropperpost is voorzien. Echter, de ingang zit links van de balhoofdbuis, wat minder praktisch is aangezien de dropper-versteller immers óók links zit. Het laswerk rondom is netjes en geheel is gehuld in een zwarte anodisatielaag. Een beetje fantasieloos, maar wel degelijk en strak.

Keurig laswerk. De remkabel loopt buitenom. Niet fraai, wel praktisch!

Transmissie: bovengemiddeld hoogwaardig

Aan het frame hangen natuurlijk onderdelen. Wielen, banden, remmen, versnellingen, contactpunten. En ook op dat vlak komt de Radon Jealous AL 9.0 verrassend goed uit de verf. Eerst maar even de versnellingen. Radon levert geen half werk en monteert rondom een complete Sram GX Eagle-groep, met twaalf versnellingen achter en maar één voorblad. De kransen op de cassette lopen van 10 tandjes tot 52 tandjes, wat een totaal bereik van maar liefst 520 procent oplevert. Alleen op de ketting wordt beknibbeld, die komt uit de goedkopere NX-serie. Maar goed, op de schakelsnelheid en -precisie lijkt die budgetketting geen negatieve invloed te hebben. En zodra-ie versleten is monteer je gewoon een betere (lees: meer slijtvaste) ketting.

Remmen: pas effectief na inremmen

Bij m’n eerste rit op de Jealous heb ik wat krachttermen gebruikt toen ik merkte dat de remmen nauwelijks iets deden. Terwijl de voorste remklauw geen twee, maar vier zuigers heeft. Tsja, wat wil je: niet ingeremd! Krijgen kopers van dure bikes in de betere speciaalzaken hun nieuwe bike volledig ingeremd geleverd, bij een online prijspakker als de Jealous AL 9.0 is dat niet het geval. En aangezien deze bike is uitgerust met remmerij van Magura is grondig inremmen absoluut noodzakelijk, zo is onze ervaring. Eenmaal ingeremd presteren de Magura MT Trail-remmen gewoon goed. Zéker zo krachtig als Shimano-remmen, maar beter doseerbaar. Wel had ik liever achter én voor dezelfde remschijfgrootte gezien. Aangezien de Magura MT Trail-remmen voor vier zuigers hebben en achter maar twee, zit er toch al een asymmetrie in het systeem. Het verschil in schijfgrootte versterkt dit effect.

Banden: populair duo

Als je als mountainbikefabrikant het Schwalbe-duo Ray en Ralph op je xc-modellen monteert, dan heb je het pleit eigenlijk al gewonnen. Althans, bij het Nederlandse bossencrossgilde, dat deze banden massaal omarmd heeft. Niet zo gek overigens, want Ray en Ralph wegen weinig, rollen makkelijk en zijn bovendien erg comfortabel. En meer dan dat is op Nederlandse parkoersen niet nodig. Radon monteert overigens niet de dure Evo-variant, maar de goedkopere Performance-uitvoering. Die is iets zwaarder en heeft een wat minder complexe rubbersamenstelling, maar eerlijk gezegd is het verschil zo klein dat het in de praktijk lastig is vast te stellen. Oftewel: ondanks hun geringere prijs zijn de Performance-modellen van Schwalbe gewoon óók goede banden!

Wielen: no brainer

Minstens zo’n no brainer zijn de wielen die Radon aan de Jealous AL 9.0 hangt: X 1900 Spline’s van DT Swiss. Niet licht, maar wel degelijk. Niet voor niets kom je deze wielen keer op keer tegen in de biketests op deze website, zelfs in bikes het dubbele kosten van de Jealous AL 9.0. En sinds de X 1900’s zijn voorzien van DT Swiss befaamde ratchet-vrijloop, met twee getande ringen in plaats van pallen, valt er op hun relatief hoge gewicht na eigenlijk maar weinig in te brengen tegen deze wielen. Okay, met een binnenbreedte van 25 mm zijn ze relatief smal volgens hedendaagse begrippen. Maar de combinatie met de af fabriek gemonteerde banden met een 2.25″ breedte werkt prima.

Verende vorkvork: comfortabele luchtvering

Radon heeft een Reba van RockShox in de Jealous AL 9.0 gestoken. Die zie je niet meer zoveel tegenwoordig, Reba’s. Fabrikanten die veel met RockShox werken monteren op hun goedkopere mountainbikes veelal een Judy. En voor hun duurdere modellen slaan ze de Reba over en pakken ze liever gelijk door met de instapversies van de SID. Niet zo gek, want die SID is een xc-vork met naam en faam. De Reba SL mist de geavanceerde Debon Air luchtveer van de SID, maar de Solo Air-luchtveer doet z’n werk ook prima. Dankzij negatieve luchtkamer spreekt de Reba SL prima goed aan, wat niet alleen veel comfort, maar vooral ook veel tractie bewerkstelligt. De demping wordt verzorgd door een Motion Control-demper, een dempertype dat al enige tijd meedraait en dat prima functioneert. Alleen elkaar snel opvolgende oneffenheden, denk aan remknippen, kan de demping niet meer zo goed volgen, waardoor de vork verhard.

Beproefde geometrie

Radon heeft bij de geometrie van de Jealous AL geen strapatsen uitgehaald. De stuurhoek van 69,5 en een zitbuishoek van 74 graden op onze 20″ testmaat zijn behoorlijk gemiddeld. Ook met de 43 cm lange liggende achtervork, de 62 cm lange bovenbuis en de 11 cm lange balhoofdbuis is niks geks aan de hand. Dito voor de reach en stack van respectievelijk 45 en 63 cm. De enige enigszins ongewone maat is de bottom bracket drop. Met bijna 7 cm is die wat lager dan gebruikelijk. Alles bij elkaar werkt het goed. Een racebeest is de Jealous AL niet direct, met name omdat het stuur nogal hoog staat. Je lost dat echter makkelijk op door een recht stuur te monteren. Maar wie deze stap zet, zal uiteindelijk óók lichtere wielen willen hebben. En eerlijk is eerlijk, die zouden het lichte en stijve frame zéker niet misstaan.

Hoe rijdt-ie?

Maar ondanks dat het frame in potentie wedstrijdwaardig is, heeft Radon met deze aluminium hardtail een andere doelgroep in gedachten: de sportieve toerder. Om die aan te spreken zijn de rijeigenschappen een mix van sportiviteit en dynamiek enerzijds en controleerbaarheid en comfort anderszijds. En met ‘comfort’ doel ik hier niet op de eigenschappen van het frame zelf – dat is namelijk niet écht meegaand – maar op de zitpositie. Die is gematigd sportief, zodat je voldoende kracht op de pedalen kwijt kunt zónder polsen, armen, schouders en nek al te zwaar te belasten. Zo maak je probleemloos lange tochten.

“Nauwkeurig volgt deze aluminium hardtail de ingezette lijn. En gaat het pad steil omlaag, dan blijkt de Jealous AL veel zekerder en vertrouwekkender aan te voelen dan je op grond van de kale geometriecijfers zou zeggen.”

Ook de wendbaarheid en koersvastheid zijn fijn in balans. Dat wil zeggen dat de Jealous AL lekker scherp stuurt, zonder daarbij last te hebben van overstuur. Nauwkeurig volgt deze aluminium hardtail de ingezette lijn. En gaat het pad steil omlaag, dan blijkt de Jealous AL veel zekerder en vertrouwekkender aan te voelen dan je op grond van de kale geometriecijfers zou zeggen. De laaggeplaatste trapas en het hoge stuur spelen daar ongetwijfeld een rol in. Andersom, als het pad steil omhoog gaat, is dat hoge stuur juist een nadeel, ik zou dan dieper willen kunnen zitten om druk op het voorwiel te houden. Tsja, ieder voordeel heeft z’n nadeel…

Conclusie

Ik schreef het al eerder: wie een beperkt budget heeft en tóch graag met een beetje knappe bike rond wil rijden, die haalt met een aluminium hardtail het meeste waar voor z’n geld in huis. En dat zónder dat het behelpen is als het gaat om gewicht, functionaliteit of rijeigenschappen. Althans, dat is toch wel wat Radon met z’n Jealous AL 9.0 bewijst. Deze scherp geprijsde online Duitser heeft een mooi, licht en stijf frame, functionele middenklasse onderdelen, een comfortabele zitpositie en erg fijne rijeigenschappen. Wil je beslist een carbon hardtail? Dan moet je bij Radon duizend euro optellen bij de € 1.649,- die de Jealous AL 9.0 kost. Okay, dan heb je óók een Fox 32 Float-voorvork, maar ik wil maar aangeven dat carbon écht veel meer kost. Heb je er zóveel extra geld voor over om op carbon te kunnen rijden? Of leg je die € 1.000,- apart om er later een lichtere wielset mee te kopen?

“De Radon Jealous AL 9.0 heeft een mooi, licht en stijf frame, functionele middenklasse onderdelen, een comfortabele zitpositie en erg fijne rijeigenschappen.”

Het bovenstaande is wellicht een verhaal over verstand versus emotie: het verstand zegt aluminium, de emotie carbon. Maar goed, ieder moet natuurlijk voor zich weten waardoor hij of zij zich laat leiden: het hoofd of het hart. Mocht het hoofd de keuze maken en wordt het aluminium, houd dan wel even rekening met de maatvoering van de Radon Jealous AL. Ik en mijn medetestrijders vallen allemaal min of meer tussen twee maten in, tussen de 18″ en de 20″. Als dat bij jou ook zo is, dan zou ik voor de kleinere maat gaan als je wendbaarheid en speelsheid het belangrijkst vindt. Stel je meer prijs op stabiliteit en koersvastheid, dan is de grotere maat je waarschijnlijk meer geschikt.