Test | Rose Hobo Dropbar: Eigenzinnige stalen allroader met gravelstuur

Tekst: Sebastiaan Kruik // Foto’s: Arjan Kruik

Met speciale dank aan onze fijne vrienden van Klein Tweewielers voor het rijklaar maken van de testfiets.

Rose Hobo Dropbar: urban bike voor het bos

Zijn er dwingende redenen om voor een stalen in plaats van een aluminium of een carbon frame te kiezen? Functioneel gezien eigenlijk niet. Aluminium en vooral carbon zijn lichtere, maar zeker niet minder sterke materialen om een frame van te maken. Maar wees eerlijk; móói is een stalen frame wel. Sterker: als het gaat om een ranke uitstraling gaat er niets boven staal. Nou ja, ook titanium heeft dat sierlijke. Maar daarmee zit je in een heel andere prijsklasse. En bovendien: van de grauwe metaalkleur die titanium frames eigen is moet je ook maar net houden.

Nee, dan de Hobo Dropbar van het Duitse Rose Bikes waarmee ik de afgelopen weken op pad ben geweest. Bij deze stalen gravelbike zitten de ranke en rechte framebuizen onder een dikke laag groene hoogglanslak. Pine green noemt Rose deze kleur. Mooi!

Alhoewel ik de Hobo Dropbar hierboven een gravelbike noem, is deze fiets dat van oorsprong eigenlijk niet. Uitgerust met een recht stuur staat de Hobo namelijk op de website van Rose als hippe stadsflitser, in goed Nederlands ook wel urban bike genoemd. Om die reden rolt de Hobo op 27,5 inch wielen met 47 millimeter brede semi-slicks. Zo kun je je snel en dynamisch een weg banen door de urban jungle, is het idee.

Maar, zo moeten ze bij Rose gedacht hebben, wat goed werkt in de hectiek van de stad, dat doet het ook goed op de wegen en paden van het buitengebied. Enter de Rose Hobo Dropbar, een Hobo met een gravelbike-stuur en dito bandjes. Zou het creëren van een gravelfiets écht zo simpel zijn? Krom stuurtje erop en klaar? M’n korte antwoord op die vraag: ja, zo simpel is het. Maar korte antwoorden bieden geen plaats aan nuance. En nuance, dat is waar Velozine natuurlijk wel voor staat…

Frame: solide staal

Het kader van de Hobo is in elkaar gelast met buizen van 25CrMo4-staal. Dit type chroommolybdeen-staal vindt z’n oorsprong in het Duitsland ten tijde van de Tweede Wereldoorlog, toen de de Duitse industrie op zoek ging naar sterk en corrosiebestendig staal voor het produceren van oorlogsmachines. Kijk, zo bekijk je een kek fietsje als de Hobo toch ineens met heel andere ogen.

De framebuizen zijn gewoon plain, wat wil zeggen dat de wanddikte over de gehele lengte van de buis gelijk is. Over het algemeen levert dat frames op die wat zwaarder en minder levendig zijn dan frames met butted of double butted buizen. Het frame van de Hobo weegt ongeveer 2.900 gram, de complete testfiets, een maat M, komt op 12,08 kilo. Het maximale systeemgewicht, dus wat de fiets, de berijder en de bagage bij elkaar mogen wegen, is volgens Rose 120 kilo. Dat betekent dat iemand van tachtig kilo probleemloos twintig kilo bagage kan meenemen.

Afneembaar rekje

Sommige gravelbikes hebben meer gaten in hun frame dan een Emmentaler kaas, bij andere heb je geen idee hoe je er überhaupt iets op of aan vast kunt maken. De Hobo zit meer aan de kant van de Emmentaler, zeg maar. Van voor naar achter en van onder tot boven; overal valt er wel wat vast te schroeven. Bagagedragers, spatborden, bidons, tassen; het kan er allemaal op en aan, zowel aan het stalen frame als aan de carbon voorvork als op het aluminium bagagerekje dat aan de balhoofdbuis is geschroefd. Alleen op één plek zit niks: bovenop de bovenbuis. En laat ik nou net dáár altijd graag zo’n praktisch bovenbuistasje schroeven…

Een van de meest in het oog springende onderdelen van de Hobo is het bagagedragertje aan de voorkant. Dat rekje, dat is gemaakt van dikke aluminium buisprofielen, is met vier stevige inbusbouten aan de balhoofdbuis bevestigd. Als je het niet gebruikt kun je het snel en makkelijk losschroeven. De tapgaten kun je afdichten met de kunststof dopjes die Rose bij de fiets levert. Let op bij het plaatsen van een tas op het rekje: omdat het in tegenstelling tot een stuurtas niet meebeweegt als je stuurt, kunnen stuur en tas met elkaar in contact komen.

Alle kabels lopen binnendoor. De voorste remleiding gaat door de carbon voorvork, de achterste remleiding en de versnellingskabel lopen door de onderbuis naar achteren. Alleen het laatste stukje, van de trapas naar de achterpatten, leggen ze in de buitenlucht af.

Past allebei: 27.5 inch én 28 inch

Zoals gezegd komt de Hobo Dropbar af fabriek met 27.5 inch wielen met 47 millimeter banden. Maar nog breder rubber is geen probleem; ik heb een groot deel van de test gereden met banden van 53 centimeter breed. Ook grotere 28 inch (700c) wielen passen in vork en frame, maar hier is een bandbreedte van 45 millimeter het maximum. In tegenstelling tot wat je zou verwachten is niét de ruimte bij de trapas de beperkende factor, maar de lage positionering van het mannetje in de staande achtervork. Beetje jammer, want voor hetzelfde geld plaats je zo’n mannetje gewoon een centimeter hoger en is er niks aan de hand.

Voor wie de Hobo met spatborden wil rijden: voor veertig euro kan je die erbij bestellen. Maar let op: 28 inch wielen passen dan niet meer.

Geometrie en zitpositie: beetje vreemd, wel erg lekker

Alhoewel de Rose Hobo Dropbar er vanwege z’n slanke stalen framebuizen redelijk oldskool uitziet, is-ie dat niet echt. Met een balhoofdbuishoek van 70 graden en zitbuishoek van 74,5 graden in framemaat M is deze Duitse gravelbike namelijk allesbehalve ouderwets. Ook de zeer korte stuurpen, het dingetje meet maar 60 millimeter, wekt een newskool indruk. Echter, die korte stuurpen is eerder een noodgreep van Rose dan een bewuste ontwerpkeuze. Immers, omdat de Hobo in eerste instantie is ontwikkeld om gebruikt te worden met een recht mountainbike-stuur, is de bovenbuis relatief lang.

Té lang voor de combinatie van een racebocht en een stuurpen met een gebruikelijke lengte van pak ‘m beet zeventig à tachtig millimeter. De afstand tussen het zadel en het stuur zou simpelweg te groot worden. Het korte stuurpennetje en een stuur met flink wat backsweep brengen de handen in een meer behapbare positie. Let op wat ik schrijf: behapbaar. Want ondanks alles is de zitpositie op de Hobo Dropbar allesbehalve kort. Is dat erg? Wat mij betreft niet, ik heb het met m’n 1,78 meter lengte op de Hobo in maat M prima naar m’n zin. Maar rechtop zou ik de zit niet willen noemen.

Ik loop de cijfers hier nog even met je door: de bovenbuis meet 585, de balhoofdbuis 170, de achtervork 420 en wielbasis 1.076 millimeter. De positie van de trapas ten opzichte van de denkbeeldige lijn door de assen valt op: maar liefst 70 millimeter. Vanwege de kleinere 27.5 inch wielen brengt dat de trapas iets dichter bij de grond dan gebruikelijk is op een gravelbike. Dat heeft een positieve invloed op de stabiliteit en controle in het terrein, maar brengt de pedalen in lastig terrein soms gevaarlijk dicht bij de grond.

Onderdelen

Aandrijving en remmen: Shimano GRX

Qua afmontage houdt Rose het simpel. Simpel en goed, want dat is toch wel zoals we de Shimano’s GRX mogen kwalificeren. De afgelopen jaren is een grote hoeveelheid testfietsen met deze gravelgroep door de redactie gerold en geen enkele keer was dat reden tot klagen. Bij de Rose Hobo is dan evenmin het geval, want ook op dit stalen ros bewijst GRX probleemloos z’n dienst. Opvallend: ondanks dat Rose de Hobo Dropbar expliciet als bikepacker positioneert, is de aandrijflijn toch één-maal-elf. En dat levert per definitie een kleiner bereik op dan je met een twee-maal-elfsysteem zou hebben.

Maar los van het bereik: met een 40-tands kettingblad en een 42er als grootste krans achter trap je maar nét iets lichter dan een-op-een. Geen enkel probleem in Nederland, maar wat als je met twintig kilo bagage aan de voet van een onverharde alpenpas staat? Je zult je transmissie voor dit soort uitdagingen toch een beetje moeten tunen. Geen probleem overigens, zoals collega Remco onlangs met behulp van een Goat-linkje van Wolf Tooth bij zijn 2×11 GRX-groep liet zien. Met de juiste Goat-link van Wolf Tooth aan de GRX-derailleur kun je een 11-46-cassette gebruiken. En als de beklimmingen lang en steil zijn word je daar echt blij van.

Ook de remmerij is GRX. Hier laat Rose zien dat schoonheid in de details zit. Niet alleen monteren de Duitsers aan de voorkant een extra grote, 180 millimeter remschijf, maar ook steken ze remblokjes met koelvinnen in de remklauwen. Dat zijn van die kleine dingen die er toe doen als je met bepakking onderweg bent.

Wielen en banden: Newmen en WTB

Rose heeft in het frame van de Hobo een paar 27.5 inch wielen van Newmen gehangen. Deze wielen zijn niet superlicht, maar wel stevig. Dat is onder meer te danken aan de hoogte en breedte van de gebruikte aluminium velgen: respectievelijk 29 en 30 millimeter. Met een binnenbreedte van 25 millimeter staan de WTB Venture’s er mooi op. Met 47 millimeter zijn deze banden flink wat breder dan de 40 millimeter die je op de gemiddelde gravelbike aantreft. En, kort door de bocht gezegd, iedere millimeter extra breedte levert ook extra grip en comfort op. Maar – helaas – de kleinere wielmaat doet dat weer teniet, waardoor ik met de WTB Venture’s met name offroad gevoelsmatig toch grip en vooral comfort te kort kom.

Hoe rijdt-ie?

Wat je ziet is wat je krijgt, zoveel is wel duidelijk als ik voor het eerst met de Rose Hobo Dropbar een route rij. Wat ik bedoel: deze stalen Duitser ziet er uit als een kruising tussen een gravelbike en een oldskool mountainbike. En zo rijdt-ie ook. Natuurlijk, de een-maal-elftransmissie is volledig van nu. En in de tijd dat oldskool gewoon nog newskool was, waren krachtige en goed doseerbare remmen als hydraulische GRX’en zoals je die op de Hobo vind een natte droom.

Maar verder is het rijden op deze dikbander met z’n kleine wielen en kromme stuur toch een beetje een tijdreis. En dat is superleuk, want veel mountainbikeroutes in en rond de Brabanste Wal en de Kalmthoutse Heide – mijn achtertuin – zijn evenmin helemaal van nu. Zijn dit soort enigszins uit de mode geraakte routes op een moderne mountainbike nogal saai, op de Rose Hobo Dropbar zijn ze juist dikke pret. Je moet beter opletten, nauwkeuriger sturen en zélf alle schokken opvangen. En dan is er nog de extra uitdaging in de vorm van een racestuur.

Maar ondanks het fietsplezier dat de Rose Hobo biedt, heb ik toch wat bedenkingen. Die betreffen zoals je misschien verwacht niét het zware stalen frame. Juíst niet. Staal hoort bij een eigenzinnige gravelbike als deze. Nee, mijn terughoudendheid betreft de wielmaat. Ja, die kleine wielen geven een levendig en dynamisch rijgevoel. Maar ze hebben ook nadelen. Zoals minder grip en comfort en een hogere rolweerstand dan grotere wielen met hetzelfde type banden.

Gravelen met Thunder Burts? Kan gewoon!

Om dat op te vangen – en ook omdat het gewoon kan – heb ik een paar Thunder Burts van Schwalbe in 2.1 inch rond de velgen gelegd. Dat is zeg maar 53 millimeter breed. Met deze mountainbikebanden valt alles op zijn plaats. Kuilen en wortels worden beter geabsorbeerd, ik heb meer controle, de achterband vindt meer grip in steile klimmetjes en – niet onbelangrijk – de trapas komt wat hoger te staan, waardoor de ondergrond en de pedalen minder snel met elkaar in contact komen. En de snelheid? Die ligt hoger! Wat minder gek is dan het lijkt; met z’n minimalistische profiel, soepele karkas en snelle compound is de Thunder Burt één van de allersnelste offroad-banden van dit moment.

Omdat ik toch met banden en wielen bezig ben hang ik vervolgens ook een paar 28 inch wielen met 45 millimeter banden in het frame. Want zoals ik je al vertelde, ook dát kan gewoon. En alhoewel de Rose Hobo prima rolt en rijdt met die 28 inch wielen en dito banden, ben ik er minder enthousiast over dan over de Thunder Burts. Met die grote wielen is de Hobo weliswaar sneller, maar het speciale, speelse gevoel dat de Hobo je geeft als-ie op 27.5 inch rubbers staat, verdwijnt naar de achtergrond. En als het speciale, het onderscheidende van de Hobo minder prominent aanwezig is, wat is dan z’n toegevoegde waarde? Was de Hobo mijn eigen bike, dan zou ik dus gewoon met de 27.5 inch wielen blijven rijden.

Zwak punt: de welving in het Ritchey-stuur

Wat ik wel direct zou vervangen als ik de Hobo zou kopen is het stuur. Alhoewel die Ritchey Venture Max vanwege z’n specifieke flare, backsweep, reach en drop op het eerste gezicht een ideaal stuur lijkt voor een bike als de Hobo, blijkt het in de praktijk een drama. Niet met je handen bovenop het stuur of op de remgrepen. Maar wel onderin de beugels. Daarin zit namelijk een ergonomische welving die in de praktijk het tegenovergestelde bereikt van wat de bedoeling is.

In plaats van extra ondersteuning te bieden, druk de welving in het weke, minst sterke deel van je hand. Dat veroorzaakt al binnen een paar kilometer een onaangenaam gevoel. Plus: die welving dwingt je hand in één positie. En dat is nét een positie die dermate ver van de remhendels af staat, dat je er niet of nauwelijks bij kunt. Wil je er wel bij kunnen, dan drukt de welving pijnlijk in de buitenkant van je handen.

Een hele hoop woorden om een stuur te bashen? Daar heb je gelijk in. Maar oprecht; het stuur heeft een negatieve impact op mijn rijplezier. En ik ben niet de enige die dit zo ervaart; ook m’n mede-testers Arjan en Eric zijn niet enthousiast over de Venture Max. Daar komt bij: omdat het stuur relatief hoog staat, zit je op de Hobo veel vaker onderin dan op een reguliere gravelbike. Je wordt dus telkens weer met die ergo-ellende geconfronteerd. Mijn advies aan Rose als het per se Ritchey moet zijn: monteer een Beacon. Die buigt nog meer naar buiten en is nog minder diep, waardoor de controle op een nogmaals hoger niveau ligt. Maar het belangrijkst: die Beacon heeft niet zo’n rare ergo-bobbel.

Conclusie

Een van de voordelen van bike-tester zijn bij Velozine is dat ik iedere dag van de week op een andere bike zou kunnen rijden. Maar ondanks die jaloersmakende hoeveelheid opties, is het de Rose Hobe Dropbar waarmee ik de afgelopen maanden het meest op pad ben geweest. Een offroad-rondje over de Brabantse Wal? Rose Hobo. Weekendje weg met bagage? Rose Hobo. Even snel naar de bakker in het dorp? Rose Hobo. Deze stalen gravelbike is echt van alle markten thuis. En daarbij ziet-ie er natuurlijk ook nog eens superlekker uit, met z’n slanke stalen frame en chique groene lak.

Natuurlijk, perfect is-ie niet. Was het mijn fiets, dan zou ik minimaal 50 millimeter rubber omleggen. En gelijk een ander stuur monteren. Maar hey, dat zijn de kosten niet. Verder is de Rose Hobo Dropbar een ronduit fijne en vooral ook extreem veelzijdige fiets die mij na iedere rit weer laat thuiskomen met een lekker gevoel. Als dat geen waar voor je geld is…

Rose Hobo Dropbar | Prijs, specificaties en geometrie

Onderdelen, gewicht en prijs

Frame	25CrMo4-staal
Vork	Carbon
Achterderailleur	Shimano GRX RX812, 1×11-speed
Schakelaars	Shimano GRX RX600, 1×11-speed
Crankset	Shimano GRX RX600, 40t, 172,5 mm
Cassette	Shimano Deore M5100, 11-42t
Ketting	Shimano HG601
Remmen	Shimano GRX RX400
Remschijven	Shimano RT54, 180/160 mm (v/a)
Wielen	Rose G25 made by Newmen, 27,5 inch
Voorband	WTB Venture Road Plus TCS, zwart/tan 650x47C
Achterband	WTB Venture Road Plus TCS, zwart/tan 650x47C
Stuur	Ritchey Venture Max, 42 mm breed
Stuurpen	Ergotec Piranha, 60 mm
Zadel	WTB Silverado
Zadelpen	Rose, Ø 27,2 mm
Gewicht	12,08 kg (framemaat M)
Maximaal systeemgewicht	120 kg
Prijs	€ 1.930
Garantie	Twee jaar garantie op het frame voor eerste eigenaar
Extra	Zes jaar crash-replacement à 50 procent van de nieuwprijs

Geometrie

Website fabrikant: rosebikes.nl