Test | Rose PDQ 2: Agressieve xc-racer met trailpotentie?

Tekst en foto’s: Arjan Kruik

Met speciale dank aan onze fijne vrienden van Klein Tweewielers voor het rijklaar maken van de testfiets.

Nieuwe carbon hardtail uit Bocholt: Rose PDQ 2

“Crosscountry was nog nooit zo leuk. Dankzij een compleet nieuw geometrieconcept en de nieuwste onderdelen ben je pretty damn quick – op elke trail, tijdens elke wedstrijd en training.” Je ziet het, de copywriter van Rose Bikes windt er geen doekjes om: de nieuwe crosscountry-hardtail uit Bocholt is écht iets bijzonders. Maar ja, is dat niet wat élke reclamemaker roept over een product dat-ie aan de man moet brengen? Maar eerlijk is eerlijk, de Rose PDQ – inderdaad: van Pretty Damn Quick – is een behoorlijk onderscheidend apparaat. Immers, er rijden niet veel xc-hardtails rond met zo’n luie balhoofdbuishoek, zo’n lange reach en zo’n korte zitbuis. En dan zit er nog een voorvork met 120 millimeter veerweg in ook!

Dankzij dit alles zou de Rose PDQ niet alleen excelleren op klassieke crosscountryparkoersen, maar zou deze carbon hardtail ook als lichtgewicht trailbike zijn mannetje staan. Vergelijk dat eens met nieuwe hardtails die dit jaar eveneens op de redactie langskwamen, zoals de Cervélo ZHT-5 en de KTM Myroon Exonic. Fijne knalbakken, daar niet van, maar veelzijdig kun je deze op klassieke crosscountry-leest geschoeide hardtails niet noemen. En zelfs de door sommigen als revolutionair bestempelde Cannondale Scalpel HT is, als je beter kijkt, behoudender dan de Rose PDQ. Omdat de door Rose geclaimde veelzijdigheid van de PDQ zoals gezegd met name voortkomt uit z’n geometrie, neem ik die hieronder eerst even met je door.

Frame

Het frame van de Rose PDQ is gemaakt van high-modulus carbon. Dat het desondanks niet vederlicht is – een los frame in maat M weegt 1.120 gram, terwijl écht lichte frames onder de kilo duiken – heeft te maken met het feit dat de PDQ is vrijgegeven voor trailgebruik. In andere woorden: dit is een frame waarmee je serieus kunt gooien en smijten zonder dat je bang hoeft te zijn voor breukschade. Het frame is strak gelijnd, met louter rechte buizen. Mooi!

Ook de detaillering klopt, alhoewel uit de wielrennerij overgewaaide trends als kabeldoorvoer via het bovenste balhoofdlager en een achterremklauw met flatmount-montage mijns inziens op mountainbikes niks te zoeken hebben. Maar goed, als ik met fietsmerken en winkeliers spreek hoor ik altijd dat kopers daar toch echt voor gaan, dus wie ben ik om er kritiek op te hebben? De klant is koning, toch?

Maar de overige details maken me zeker blij. Rondom voldoende beschermers, een stuuruitslagbegrenzer, meerdere bidonhouderposities, ruimte voor brede banden en plek voor lange droppers: je kunt alle vakjes aanvinken!

Geometrie

Lang, laag en lui

Wie de ontwikkelingen een beetje heeft gevolgd weet dat mountainbikes de afgelopen jaren steeds weer een beetje langer, luier en lager zijn geworden. Dat wil zeggen, bikes in het enduro- en trailbikesegment. Toch sijpelen de nieuwe geometrie-inzichten langzaam maar zeker óók door in het meer behoudende crosscountry-segment. De nieuwe PDQ van Rose Bikes is daarvan een goed voorbeeld. Deze carbon hardtail doet qua maten namelijk eerder aan een trailbike denken dan aan een klassieke crosscountryracer. Met name de ‘sleutelmaten’ – denk onder andere aan zit- en balhoofdbuishoek en reach – zijn onmiskenbaar trail-achtig.

Zo meet de bovenbuis in onze testmaat M maar liefst 617 millimeter. En is de reach 450 millimeter. Vergelijkt dat eens met de eveneens nieuwe maar veel klassieker bemeten Cervélo ZHT-5 waarmee collega Jeroen begin dit jaar op pad was. Die heeft in maat M een bovenbuis van 608 en een reach van 430 millimeter. Dat scheelt nogal, met name de reach. Om de lengte van de voorkant te compenseren monteert Rose een voor xc-hardtails zeer korte stuurpen van slechts 60 millimeter. Ter vergelijking: op de Cervélo ZHT-5 zit een toch ook niet bepaald lange stuurpen van 80 millimeter.

Trail-achtig en tegelijkertijd tóch heel erg crosscountry

Ook qua hoeken voldoet de Rose PDQ niet aan de klassieke crosscountry-consensus; een balhoofdbuishoek van 67,5 graden zie je niet iedere dag. Van alle crosscountry-hardtails die we de afgelopen tijd gereden hebben, heeft alleen de Cannondale Scalpel HT met 66,5 graden een nóg luiere balhoofdbuishoek. En verder is een hoek van zo’n 69 graden min of meer de norm. Ook de zitbuishoek van de Rose PDQ is een graad of één à anderhalf steiler dan gebruikelijk op een xc-hardtail: 75 graden. De liggende achtervork van de PDQ is met 430 millimeter dan wel weer geheel volgens de consensus. Echter, vanwege de lange voorkant en de luie balhoofdbuishoek is de wielbasis tóch langer dan gemiddeld: 1.160 millimeter. Dat scheelt ruim vier centimeter met de bovengenoemde Cervélo ZHT-5!

Wél weer heel crosscountry is de korte balhoofdbuis. Sterker: die is met slechts 90 millimeter in maat M zelfs kórter dan de balhoofdbuis van concurrerende carbon hardtails in dezelfde maat. Dat heeft te maken met de voorvork: met z’n veerweg van 120 millimeter brengt die de voorkant van de bike meer omhoog dan een meer reguliere voorvork van 100 millimeter. Door de balhoofdbuis extra kort te maken, maakt Rose het mogelijk om op de PDQ tóch de diepe, aanvallende zitpositie te realiseren waar xc-racers zo van houden.

Maatkeuze

De maat M van de testfiets is gekozen op basis van het maatadvies op de website van Rose Bikes. Die M blijkt voor mij spot-on. De zit is niet te diep en te gestrekt, maar ook niet te rechtop. Zo heb ik voldoende druk op het stuur, maar zeker niet teveel en dat is met name tijdens lange tochten een voordeel. Het is in dit verband belangrijk om te weten dat ik met mijn lengte van 1.80 meter bij andere merken meestal op maat L uitkom. Je kunt dus stellen dat de PDQ redelijk groot valt.

Onderdelen en afmontage

Voorkvork: waarom minder veerweg als meer ook kan?

Rose heeft een Rockshox Sid 35 120 van de nieuwste generatie in de PDQ gehangen. Of meer precies: de basisversie van de Sid 35. Die heeft wel de nieuwe, stijvere constructie en de eveneens nieuwe, in drie standen ingaande demping. De gebruikte Rush XC-demper is echter wat eenvoudiger en vooral ook zwaarder dan de Raceday-demper op het topmodel. Dat meergewicht geldt, onder andere vanwege de minder intensief bewerkte kroon, overigens ook voor de vork als geheel.

Alhoewel Rockshox die vanaf het stuur verstelbare drietrapsdemping als een grote stap voorwaarts presenteert, zie ik er persoonlijk het nut niet zo van in. Een áchterdemper met een open, een klim- en een gesloten stand, ja, daar ben ik heel erg voor. Maar een voorvork met drie standen? Rockshox zegt dat daar vraag naar is, maar eerlijk gezegd heb ik de nieuwe Twistlock-hendel maar weinig gebruikt. Voor mij volstaat in bijna alle omstandigheden de geheel open stand. En Velozinevriend Remco, die wél graag gebruik maakt van de standen open en dicht, merkt op dat hij er vanwege de extra, derde stand nu teveel over na moet denken.

Qua rijgevoel verschilt de 2024 Rockshox Sid 35 nauwelijks van z’n voorganger. De nieuwe vork is wellicht iets gevoeliger aan het begin van de slag, maar biedt nog steeds genoeg tegendruk in het midden en beschikt over voldoende progressie aan het eind om doorslaan tegen te gaan. Gelukkig, zeg ik er gelijk bij, want als het pad naar beneden kun je de PDQ schandalig snel laten lopen en de voorvork is dan het enige verende onderdeel tussen jou en de trail.

Transmissie: Sram GX Transmission

Op de Rose PDQ 2 prijkt GX Transmission. Jawel, dat is dat nieuwe elektronische derailleursysteem van Sram waarvan de derailleur direct op het frame gemonteerd wordt. Collega Jeroen was daar afgelopen zomer niet onverdeeld enthousiast over. Hij miste “de verbinding met wat er achteraan aan de fiets gebeurt”, zo schrijft hij in zijn testverslag. Ik begrijp wat hij daarmee bedoelt, maar ik ervaar dat niet als een nadeel. Ja, de interactie tussen de input van de rijder en de reactie daarop van het systeem is minder direct. Maar de schakelacties verlopen echt ongeëvenaard precies. Zeker het vermogen van Sram Transmission om onder zware belasting soepel en stil op te schakelen is indrukwekkend. Ook medetester Remco, die op zijn privébike een ‘gewoon’ XX1 AXS Eagle-derailleursysteem heeft, is enthousiast over de precisie waarmee Transmission schakelt.

Remmen: prima voor de Dutch Mountains:

De hydraulische remmen komen eveneens bij Sram vandaan: Levels in de Stealth Silver-uitvoering. Dat ‘Stealth’ staat voor de veranderde kabelrichting: niet meer van het stuur áf gericht, maar juist naar het stuur toe. Dat moet in combinatie met een geïntegreerde kabeldoorvoer een strakkere cockpit opleveren, maar eerlijk gezegd is bij de voorrem eerder het omgekeerde het geval. Los van de optiek is er aan de Level-remmen niets veranderd. Ook dat is geen goed nieuws, want net als de vorige generatie blinken ook de nieuwe Levels niet uit in remkracht en ausdauer.

Aan de achterkant gebruikt Rose een rem met een zogenaamde flatmount-montage. Ziet er strak uit, maar omdat de remblokjes van dit soort remmen kleiner zijn dan van de meest postmount-remmen, zijn stopkracht en hitteafvoer op z’n best matig. Dankzij de 180 millimeter remschijf aan de voorkant is de stopkracht voor Nederlandse parkoersen gelukkig voldoende, maar op buitenlandse trails zou een set stoppers met meer bite geen kwaad kunnen.

Roterende massa: solide wielen met brede rubbers

Rose hangt in het frame van de PDQ een set Evolution A30’s van Newmen. Met 1.700 gram niet de lichtste wielset van dit Duitse merk, maar als het gaat om betrouwbaarheid en sterkte zit je helemaal goed. Bovendien hebben ze een royale binnenbreedte van 30 millimeter, waardoor de 2.4 inch brede Maxxis Rekon Race-banden heel mooi vallen.

Op de Nederlandse zandgrondroutes rijden die Rekons erg fijn, met een evenwichtige mix van tractie, bochtengrip en demping. Alleen de rolweerstand lijkt wat hoger dan die van de xc-banden op mijn eigen bike: een combinatie van Schwalbe’s Thunder Burt en Racing Ray. Ook Remco, die dezelfde Schwalbe-set op zijn privébike heeft, merkt op dat de Rekon Race-banden wat zwaarder lijken te rollen.

Hoe rijdt de Rose PDQ?

West-Brabant en de Veluwe

Ik heb de Rose PDQ gereden in West-Brabant en op de Gelderse Veluwe, met op beide locaties een mix van klassieke rechttoe rechtaan routes en moderne singletracks. De eerste verrassing: de PDQ voelt in tegenstelling tot wat je op basis van z’n lengte en z’n luie balhoofdbuishoek zou verwachten helemaal niet log of lomp aan. Integendeel: zelfs secties waarbij je op de vierkante meter moet draaien en keren neemt de PDQ zonder morren.

Maar ook als het gaat om andere aspecten voelt de PDQ eigenlijk heel erg ‘gewoon’ xc aan. Klimmen? De PDQ gaat als een razende Roeland omhoog, zowel zittend op het zadel als staand op de pedalen. Het gevoel dat iedere pedaalomwenteling wordt opgezet in snelheid is heerlijk. Totdat je vochtige wortels tegenkomt, want daarmee gaat de PDQ wat minder makkelijk om. Even je pedaalslag verkeerd timen en het achterwiel slipt kansloos door. Maar goed, dat is iédere hardtail eigen.

Trailbike voor, stuiterbak achter

Gaat het pad naar beneden, dan laat de PDQ zien wat z’n meerwaarde is ten opzichte van een conventionele hardtail. Met de dropper omlaag is het een genot om deze bike van de ene kuipbocht in de andere te katapulteren. Het gewicht is mooi over beide wielen verdeeld en van onder- of overstuur is geen sprake. Met chirurgische precisie volgt de PDQ de ingezette lijn, waarbij de capabele 120 millimeter voorvork het voorwiel als een bloedhond aan de grond houdt. En dat ongeveerde achterwiel hobbelt en stuitert er lekker achteraan.

Als je zoals ik van een fully komt is dat wel wennen. De relatief lange Sid-voorvork, de luie balhoofdbuishoek, het brede stuur, de lange reach, de korte stuurpen en uiteraard de dropperpost geven je het gevoel dat je met een echte trailbike onderweg bent. De ongeveerde achterkant laat je echter telkens weer weten dat dat een illusie is. Op downhills waar je op de pedalen kunt blijven staan is die harde achterkant geen probleem; je benen nemen dan de rol van vering wel over. Maar in op en neer gaande slingersecties met veel oneffenheden en wortels, merk in dat ik m’n fietsmaten op hun dubbelgeveerde xc-racers bij me weg rijden. Terwijl ik telkens moet gaan staan om de wortels of kuilen te absorberen, maken zij comfortabel zittend het gat steeds groter. Hoe ruwer en ongelijkmatiger de ondergrond, hoe meer dit speelt.

Bovendien merk ik dat door al dat horten en stoten ook de vermoeidheid eerder toeslaat. Maar goed, net als bij m’n eerdere opmerking over tractie gaat dat niet uitsluitend voor de PDQ op, maar is het een euvel waar álle hardtails aan lijden.

Met de PDQ naar het buitenland?

Volgens Rose Bikes combineert de PDQ “het nauwkeurige en veilige rijgedrag van een trailbike met de efficiëntie van een xc-racer”. Zoals je hierboven gelezen hebt kan ik dat wel beamen. Voor een xc-hardtail is deze Rose echt bovengemiddeld capabel in de afdaling. Maar is het daarmee ook een trailbike? Dat dan weer niet. Althans, niet met de afmontage waarmee Rose de PDQ brengt. Natuurlijk, een aantal onderdelen – voorvork, dropper, wielen – is zeker trailwaardig. Maar andere onderdelen zijn dat nadrukkelijk niet. Banden? Te karig geprofileerd. Remmen? Meer remkracht graag. Stuur? Doe mij in de bergen maar een hoger exemplaar.

Is het bovenstaande een probleem? Ik denk het niet. Een bike die álles goed kan bestaat niet. Zoals Rose de PDQ nu levert kun je nagenoeg compromisloos over de Nederlandse mountainbikeparkoersen knallen. En wil je met de PDQ uitdagende buitenlandse trails gaan rijden, dan kun je ‘m met een slechts een paar simpele aanpassingen – grovere banden, grotere remschijf achter, hoger stuur – uitrusten voor z’n nieuwe taak.

Conclusie

Kan dat, een crosscountry-hardtail die dubbelt als trailbike? Nee, dat kan niet. Toegegeven, met de PDQ komt het Duitse Rose een heel eind in de buurt. Maar desondanks is de PDQ als trailbike een compromis. Dat ligt niet aan het frame, maar aan de gemonteerde onderdelen, waarvan een aantal minder geschikt is voor (buitenlands) trailgebruik. De banden zijn te karig geprofileerd, de remmen te zwak en het stuur te vlak. Dat de PDQ zo snel en gecontroleerd afdaalt is dus niet dánkzij de onderdelen, maar óndanks de onderdelen. En dat geeft weer aan hoé capabel het frame is. Grover genopte rubbers, grotere remschijven en een riser bar erop en je bent helemaal klaar voor de Alpen.

“Als crosscountry-hardtail sluit de PDQ géén compromissen. Ondanks z’n lengte en luie balhoofdbuishoek doet-ie niet onder voor meer conventionele concurrenten.”

Als crosscountry-hardtail sluit de PDQ géén compromissen. Ondanks z’n lengte en luie balhoofdbuishoek doet-ie niet onder voor meer conventionele concurrenten. Wie vanwege de geometrie problemen verwacht bij klimmen en krappe bochten kan gerustgesteld zijn: die problemen zijn er niet. En zodra het pad naar beneden gaat, neemt deze carbon hardtail niet alleen pretty damn quick, maar ook met groot gemak afstand van diezelfde concurrentie. Die mix van agressiviteit enerzijds en rijgemak en vergevingsgezindheid anderzijds maakt deze bike uit Bocholt geschikt voor een breed scala aan hardtail-rijders, van xc-racers en marathonrijders tot toerbikers.

Rose PDQ 2 2024 | Prijs, specificaties en geometrie

Onderdelen, gewicht en prijs

Frame	High-mod carbon
Vork	Rockshox Sid 35, 120 mm veerweg
Achterderailleur	Sram GX Eagle AXS Eagle Transmission, 12-speed
Schakelaar	Sram Pod Controller, 12-speed
Crankset	Sram GX Eagle Transmission, 175 mm, 32t
Cassette	Sram GX Eagle T-Type, 10/52t
Ketting	Sram GX Eagle Flattop
Remmen	Sram Level Silver
Remschijven (v/a)	Sram Centerline, 160/160 mm
Wielen	Newmen Evolution A30 29″
Voorband	Maxxis Rekon Race EXO Dual, 29 x 2.4″
Achterband	Maxxis Rekon Race EXO Dual, 29 x 2.4″
Stuur	Rose Carbon, 760 mm breed, 10 mm ‘rise’
Stuurpen	Rose ALR, 60 mm
Zadel	Rose Edition by Selle Italia
Zadelpen	e*thirteen Infinite-dropperpost, 150 mm verstelbereik
Gewicht	10,18 kg (framemaat M)
Prijs	€ 3.799
Garantie	Twee jaar op frame en onderdelen, zes jaar 50% crash-replacement-korting

Geometrie

Website fabrikant: rosebikes.nl