Test | Schwalbe G-One RX Pro gravelband, uh… ATB-band

Tekst: Jeroen van den Brand // Foto’s: Jeroen van den Brand & Marleen Mescher

Schwalbe G-One RX Pro

Schwalbe introduceert niet alleen een nieuw Pro-karkas en een nieuwe rubbersamenstelling voor z’n gravelbanden G-One R en G-One RS, ook kwam er een uitvoering bij: de G-One RX Pro. Met z’n betrekkelijk grove noppen is de G-One RX Pro gepositioneerd als de extreemste band binnen het programma. Deze nieuwe band vervangt daarmee de G-One Bite en G-One Ultrabite. Beide ‘bites zijn met hun ronde noppen nogal apart. De meer ervaren bikers onder ons kunnen misschien gelijkenissen zien met de authentieke Onza Porcupines. Maar genoeg over fossielen uit de mountainbikegeschiedenis. Het is je vergeven als je op basis van bovenstaande foto denkt dat ik hier een mountainbikeband test. Maar het is toch echt een band uit Schwalbe’s gravelprogramma. Maar, verklap ik alvast, dat zouden ze even goed niet hoeven doen…

Transgravelbiken

Toen Schwalbe me vroeg of ze de 40, 45 of 50 millimeter brede versie moesten op te sturen om uit te proberen, besloot ik voor de breedste in het assortiment te gaan. Die vijftigers passen namelijk prima in mijn al tot atb-getransformeerde gravelbike met geveerde voorvork. En volledig ingegeven door het vooringenomen standpunt dat een band met zulke noppen toch niet zo licht loopt als de gemiddelde gravelband, kan ik ze maar beter benutten op dat vlak waar ik die transgravelbike het meeste gebruik: op paadjes waar een mountainbike misschien beter uit de voeten komt. En een brede band heeft meer volume, kan dus op lage druk gereden worden en geeft dus méér comfort én tractie. Bovendien: 20 jaar geleden reed ik op deze paadjes met 26 x 1.95 inch banden (1.95 inch x 25,4 = 49,5 millimeter) en heette het gewoon mountainbiken. Maar goed, ‘omdat we dat altijd al deden’ vind ik geen goed argument. Lol wél.

Dus waarom met een gravelbike rijden op plekken waar een mountainbike beter thuis is? Sommigen noemen het ‘underbiken’, ik noem het gewoon all terrain biken, atb-en. Een beetje aanklooien op een route die voor een moderne mountainbike gesneden koek is, wordt met een gravelbike in eens weer uitdagend. En eerlijk gezegd is die kick simpelweg onverbeterlijk. Bijkomend heb ik op de gravelbike er ineens minder moeite mee als die route een kilometer of tien, vijftien van mijn huis ligt. Op de mountainbike vind ik die asfalt- en zandpadkilometers dodelijk saai. Maar met een krom stuur onder mijn neus en smallere banden? Geen probleem. Fashion victim van de gravelhype? Tja, ontkennen heeft geen zin, dus omarm ik het maar… op mijn manier.

Vooringenomen standpunten

Met 1,6 bar in de G-One RX Schwalbe’s rij ik richting mijn lokale mountainbikeroute. En hoewel de lijsters in het bos me kunnen ruiken als ik thuis een scheet laat, ligt er toch wel wat asfalt tussen mijn garagedeur en de route. Met elke pedaaltrap vanaf vertrek stijgt mijn verbazing omdat ik niet de tegendruk onder mijn pedalen voel die ik bij dit grove profiel verwacht. “Ze lopen licht, die nieuwe G-One RX-en”, zo is mijn eerste indruk. Maar mijn gedachten vullen automatisch aan met “Ik zal ze wel te hard hebben opgepompt en dat bezuurt me dadelijk op de mountainbikeroute wel.”

Maar ook dát vooringenomen standpunt wordt al snel de deur gewezen. Want een straat en drie bochten verder draai ik een hobbelig karrenspoor op. Niet veel later volgen de singletracks en heb ik intussen een mix van zand, modder en boomwortels onder de Schwalbe G-One RX Pro’s gehad. En de snelheid blijft er echter goed in. De interne dialoog zet zich voort: “Het zal wel de vorm van de dag zijn, dat ik op deze sloffen zo gemakkelijk mijn pedalen rondkrijg.”

Verderop op de mountainbikeroute, wanneer ik na een krappe doordraaier mét boomwortels de snelheid weer op probeer te trekken om mezelf een klimmetje op te hijsen, slaat de twijfel toe. Een blik op de hartslagmeter bevestigt: het vet is van de soep, de man met de hamer loopt ergens in dit bos en is naar mij op zoek. “De vorm van de dag was er maar kortstondig.” Ik schakel twee kransjes lichter en vervolg mijn route. Het gevoel met én over de G-One RX Pro’s blijft echter. Zelfs nu ik minder scherp ben, leiden de onvermijdelijke stuurfoutjes niet tot een scenario in een film over Bambi op het ijs.

Noodgedwongen kalibratie

Eén test is géén test. Eén rit kan onmogelijk een fatsoenlijke weging geven. Twee dagen en weer wat regenbuien later ga ik opnieuw op pad. En al snel merk ik dat het een herhaling wordt van die eerste rit. Grip te over, voorspelbaarheid waar Nostradamus jaloers op zou zijn en een souplesse waardoor de snelheidssensatie van het gravelbiken er nog altijd is. Zelfs op een lang fietspad, waar ik met een redelijk forse versnelling tempo ‘moet’ maken. Ik rij namelijk terug naar huis omdat ik halfweg mijn geplande rit rechtsomkeer moet maken. De batterij van de derailleur is leeg. Het blijft tobben, die moderne fietsen.

Nood maakt deugd; thuis wissel ik mijn ik-identificeer-me-als-atb-gravelbike met Schwalbes G-One RX Pro banden om voor mijn gravelracer met 45 millimeter banden met minieme nopjes. Die fiets is mede door z’n banden kwieker, maar trapt op asfalt bijzonder genoeg gevoelsmatig niet extreem veel lichter. En eenmaal op de karrensporen en de mountainbikeroute voel ik me beduidend meer Bambi-op-het-ijs. Door al dat glijden, corrigeren en meer behouden rijden, ligt de snelheid lager en ben ik meer aan het modderworstelen. Open deuren zijn er om in te trappen, uiteraard. Maar deze noodgedwongen kalibratie zegt met terugwerkende kracht veel over de G-One RX Pro’s.

Grenzen opzoeken en verleggen

Dat G-One RX Pro-banden grip hebben, en me dus met meer zekerheid door de modder loodsen, mag geen verrassing zijn. Nee, het gaat me niet over de momenten dat ik over gladde wortels stuiter of door de modder ploeter. Mét controle en betrekkelijk weinig remming, wel te verstaan. En nee, het gaat mij óók niet over de voorspelbaarheid van die grip. Ik bedoel: kijk even naar dat profiel. Dat is er genoeg… en dat doet z’n werk. Het gaat me juist over de meters tussen die strapatsen in. Stroken asfalt, grind en harde zandgronden. Want ook daar lopen ze lichter dan ik van zo’n band zou verwachten.

En dat maakt de G-One RX Pro een erg interessante optie. Je kunt er dusdanig je grenzen mee verleggen zonder al te grote represailles, dat Poetin er jaloers op is. Uiteraard zijn ze met 653 gram per stuk niet de lichtste gravelbanden. Een deel van dat gewicht komt natuurlijk doordat dit 50 millimeter brede exemplaren zijn. Maar ook de smallere versies wegen meer dan veel andere gravelbanden met dezelfde breedte. Er zit simpelweg meer rubber op de band om dat profiel te vormen. En dat dempt ietwat de lichtvoetigheid en de acceleratie die zo typerend zijn voor veel gravelbanden.

“Na een aantal ritten ben ik op het punt gekomen dat ik de grenzen van mijn transgravelbike nog meer verleg. En precies op die grenzen is fietsen zo leuk.”

Maar los van sprintjes na een bocht, is snelheid maken lang niet zo’n punt als je zou vermoeden bij dit formaat banden en vooral dit profiel. De nadelen op hardere, goed lopende ondergrond zijn mijns inziens betrekkelijk laag. Zeker gewogen tegen de tractie van het profiel en de demping van het karkas die maakt dat je op losse ondergrond, of waneer het ruig of modderig wordt, beter je snelheid kunt houden dan meer uh gravellige banden.

Na een aantal ritten ben ik op het punt gekomen dat ik de grenzen van mijn transgravelbike nog meer verleg. En precies op die grenzen is fietsen zo leuk. Waar ik aan het begin van de testperiode dacht dat ik dit grove profiel na een paar ritjes wel weer zou inruilen voor lichter lopend spul, is dat idee na de tweede rit uit mijn hoofd verdwenen. Als grip en tractie in de bagger met zo weinig nadelen komen, dan blijven de G-One RX Pro’s nog zeker de hele winter rond mijn velgen. En als het voorjaar net zo nat wordt als het vorige, heb ik weinig redenen om ze er af te halen voordat ze versleten zijn…

Conclusie

Ik reed op de breedste uitvoering van de G-One RX Pro, simpelweg omdat dat past in mijn gravelbike. Maar van veel van de specifieke G-One RX Pro-aspecten heb je óók bij de smallere versies zeker profijt. Dus als in jouw gravelbike deze vijftigers niet passen, transformeer je je gravelbike alsnog behoorlijk met de G-One RX Pro’s van 40 of 45 millimeter breedte.

Als je vooral op gravel- of schelpenpaadjes blijft en die afwisselt met asfalt, of misschien wat zandstroken, dan ga je aan banden als de subtielere G-One R en G-One RS niet snel tekort komen. En heb je aan de G-One RX juist teveel. Want ook al lopen ze betrekkelijk licht, uiteraard betaal je het ergens terug. Maar wanneer je omstandigheden opzoekt waar grip echt essentieel is… dan ga je met de G-One RX Pro niets te kort komen, tegen slechts betrekkelijk weinig wisselgeld op de goedlopende stroken.

Nee, ik ga je geen meetgegevens van rolweerstand voorschotelen. Ik heb simpelweg niet de gereedschappen om die te meten. Bovendien gaat bij noppenbanden de correlatie tussen laboratoriumtesten en de praktijk al snel scheef. Wat ik wél mee wil geven is de sensatie van de G-One RX Pro. En die is dus in mijn beleving – zoals je merkt – opzienbarend. Niet alleen in de context van grove gravelbanden, maar in de context van alle gravelbanden. Schwalbe weet met dit haast magische rubber klaarblijkelijk toch het onverenigbare behoorlijk te verenigen.

“Het zet de deur nóg verder open naar andersoortige avonturen op de scheidslijn tussen gravelbiken en mountainbiken. De G-One RX Pro is zo’n product dat zich niet in één categorie laat vangen.”

Wat het voor mij in elk geval betekent, is dat ik mijn gravelbike, uh atb, op een nóg leukere manier kan gebruiken. Het zet de deur nóg verder open naar andersoortige avonturen op de scheidslijn tussen gravelbiken en mountainbiken. De G-One RX Pro is zo’n product dat zich niet in één categorie laat vangen. Ik speel natuurlijk bewust met de term atb, ook al is die even min zo strak gedefinieerd als gravelbiken. Maar dat is precies de parallel met Schwalbes G-One RX Pro. En dat alleen al maakt voor mij deze band een schot in de roos. Want zeg nu zelf, waarop baseer jij het succes van een fietsrit? Op vermogenscurven, hartslagmetingen en Stravadata? Of op de grootte van je glimlach, al dan niet onder een dikke laag blubber? Beantwoordt die vraag vooral voor je zelf. Ik ga ondertussen nog even een rondje baggeren op m’n atb!