Test | Trek Supercaliber SLR 9.9 XX AXS 2024: geen alleskunner, gelukkig…

Tekst: Jeroen van den Brand // Foto’s: Arjan Kruik

Trek Supercaliber: crosscountry-fullsuspension, maar dan anders

Bij bijna elke introductie van een nieuwe crosscountry-mountainbike is de belofte “kan nóg meer”. Best begrijpelijk hoor, zo’n alleskunner, als je een brede markt wilt aanspreken. Maar het risico van een alleskunner is dat-ie in niets uitblinkt. Buiten een iets meer of juist minder responsieve vering zijn alle crosscountryfullies tegenwoordig in hoofdlijnen min of meer hetzelfde. “Is dat niet een oversimplificering?”, hoor ik je denken. Ja, uiteraard. Maar toch; veel fabrikanten willen de boot niet missen en durven daarom niet iets unieks te doen. Iets zoals Trek met de Supercaliber wél durft. Want met z’n IsoStrut-vering met 80 millimeter veerweg is deze crosscountry-fullsuspension beslist géén alleskunner. Gelukkig, zeg ik er meteen bij. Want dat alleen al maakt het een enorm interessante fiets. Een behoorlijk uitgesproken apparaat dat erg goed is in z’n specialisme en daardoor dus niet voor iedereen geschikt. Of in onze contreien eigenlijk juist wél…

Supercaliber generatie 2: Lichtere frames en vernieuwde IsoStrut-vering met méér veerweg

Trek lanceerde de Supercaliber met z’n uitgesproken IsoStrut-vering in 2019, een tijd dat hardtails nog de xc-wedstrijdscene domineerden. In plaats van een ‘klassieke’ fullsuspension met rondom 100 millimeter veerweg, zette Trek een fiets neer met achteraan slechts 60 millimeter veerweg. Het idee: het directe en lichtvoetige van een hardtail gecombineerd met net voldoende veerweg om de grootste klappen af te vlakken en vooral meer tractie te genereren dan een hardtail. Immers; zonder tractie kun je trappen wat je wil, maar kom je nauwelijks (sneller) bij de finish.

Bij de IsoStrut-vering is de schacht van achterdemper aan beide uiteinden vast verbonden met het voorframe en doet dienst als geleiding. Binnenin de schacht zit de luchtkamer en het dempingscircuit, die via een torsiestijve verbinding vast verbonden zijn met de staande achtervork. Uitgebreidere details vind je in het nieuwsartikel dat we eerder publiceerden over de Supercaliber.

Eén van de redenen voor deze afwijkende constructie is dat deze zijdelings stijver is, aldus Trek. Uiteraard de demper annex geleiding op zichzelf, maar er is ook maar één scharnierpunt. De liggende achtervork draait rond een gelagerd punt boven de trapas. De rest van de noodzakelijke beweging van de achtervork komt volledig voor rekening van de staande achtervork. Die buigt tijdens het inveren aanzienlijk en doet daarmee ook dienst als veer. Die dus in serie met de luchtveer werkt. Bij de tweede generatie, geïntroduceerd voor modeljaar 2024, heeft Trek de veerweg van de Supercaliber van 60 maar 80 millimeter vergroot. Bovendien wordt de IsoStrut nu door Rockshox gemaakt, in plaats van Fox. Daarbij is de diameter van de schacht voor méér stijfheid iets vergroot. Deze meet nu 38 millimeter en kan zodoende gebruik maken van de glijbussen en afdichtingen van de RockShox ZEB-voorvork.

SL en SLR-frames

Door de IsoStrut-constructie kan Trek de hevel tussen achtervork en demper weglaten. En minder onderdelen is lichter, zo is de gedachte. Al blijkt dat in de praktijk iets anders uit te pakken. Want al lijkt 1.950 gram voor het lichtste SLR-frame in maat medium inclusief alle hardware en demper weinig; de S-Works Epic Evo met een ‘regulier’ veersysteem en demper gaat daar met 1.800 gram dus nog behoorlijk onder door. Er is óók een SL-frame. De SLR en SL delen dezelfde achtervork, maar het voorframe van de SLR is ten opzichte van de SL-versie zo’n 200 tot 250 gram lichter. Dat komt onder meer door een andere samenstelling van het carbon. En waar de SL-versie intern buisjes heeft om kabels rammelvrij door het frame te leiden, gebeurt dat bij de SLR door middel van schuimrubber.

Superhelden en clichés

Ik heb een haat-liefdeverhouding met hardtails. ‘Haat’ is misschien wat overdreven, maar ik verfoei m’n fietskeuze wel eens wanneer ik het meest hobbelige stuk van de lokale route opdraai. Een strook met boomwortels zo groot als de bovenbenen van André Greipel. Om die sectie met de minste averij te kunnen rijden is namelijk een hoge snelheid nodig. Want dan vlieg je meer óver de boomwortels. Bij een lagere snelheid rol je óók over de stukken tússen de wortels in. Oftewel: je stuitert veel meer. Klinkt vreemd? Rij met je fiets maar eens over een strook met kinderkoppen. Hoe harder je gaat, hoe minder last je hebt van grote klappen. Dat idee. Maar ja, dan moet je dus wel fit genoeg zijn om snel te kúnnen rijden. En dus neemt de mate van intern vloeken omgekeerd evenredig toe naar mate mijn fitheid minder is.

De liefde voor de hardtail is echter evenzo diepgeworteld: het lichtvoetige en directe gedrag van een lichtgewicht xc-hardtail is namelijk erg verslavend. Staand op de pedalen een bocht uit accelereren of lekker vlot de lokale vuilnisbelt op knallen geeft een enorme endorfine-rush die bij een fully letterlijk meer gedempt is.

“Maar na ontvangst en het instellen van voorvork en IsoStrut-achterdemper ga ik toch op pad met een getemperde verwachting over de Supercaliber. Iets met het ontmoeten van je superhelden of zo. Want dat valt altijd tegen, toch?”

Ik heb dan ook altijd een bovengemiddelde interesse gehad in de Supercaliber. Toch kwam het er nooit van met de eerste generatie op pad te gaan. Een vergelijking tussen eerste en deze nieuwe, tweede generatie kan ik dan ook niet maken. Na de lancering van de tweede generatie deed de kans zich wél voor om met de Supercaliber eens aan de tand te voelen.

Trek stuurde me op pad met z’n dikste uitvoering; de 2024 Supercaliber SLR 9.9 XX AXS. Het ontbreekt deze xc-er aan niets. Vooraan is een Rockshox Sid SL Ultimate gemonteerd met 110 millimeter veerweg. Verder is-ie voorzien van Sram XX SL Eagle AXS Transmission en Level Ultimate-remmen. Verder prijkt er Treks eigen Bontrager-label op de carbon onderdelen zoals de cockpit, wielen en banden. Daarmee komt deze Supercaliber SLR 9.9 XX AXS op 9,85 kilogram in de maat medium, gewogen zonder pedalen. Dat is voor een fully mét dropper gewoon licht. En licht is de portemonnee na aanschaf ook: hij kost 11.499 euro. Weinig te wensen over, zou je zeggen. Maar na ontvangst en het instellen van voorvork en IsoStrut-achterdemper ga ik toch op pad met een getemperde verwachting over de Supercaliber. Iets met het ontmoeten van je superhelden of zo. Want dat valt altijd tegen, toch?

Paradoxaal efficiënt

Dat clichés niet altijd waar zijn, is op zichzelf óók al een cliché. En fietsjournalistiek is vaak juist spelen met clichés. Bij de Trek Supercaliber ga ik daarop géén uitzondering maken. Pak je clichébingokaart er maar bij: voelt meteen thuis, elke trap is raak en daagt uit om harder te rijden. Niets aan gelogen: dat is exact wat de Supercaliber doet. Nog zo’n cliché: alles vlak strijken. Maar nee, die mag je niet af te vinken. Want dát doet de IsoStrut-vering juist niet.

De compressiedemping van de IsoStrut is namelijk vrij hoog. Gevoelsmatig ligt-ie op het niveau van de middenstand van een demper met een lock, pedal en open-stand. Samen met de vrij hoge anti-squat (de mate waarin de trapkracht het inveren tegenwerkt), is de achtervering niet zo actief als op een gemiddelde andere xc-fully. IsoStrut geeft dan ook een andere ervaring. Dat lijkt veel meer op dat voorbeeld van de kinderkoppen dat ik net aanhaalde. Maar waarbij je bij een hardtail snelheid nodig hebt om over de toppen van de bovenbenen van Greipel te ‘skimmen’, is dat bij de Supercaliber minder van belang. De vering vlakt de toppen van obstakels duidelijk af, maar is daarbij niet gretig met z’n beschikbare veerweg. Er komt dus nog zeker wat door naar het zadel en ik moet het achterwerk dus alsnog wel eens lichten. Maar paradoxaal genoeg voelt de Supercaliber op dit soort ondergrond toch sneller dan zowel een hardtail als een xc-fully met meer millimeters actievere veerweg.

Lichtvoetig

Dat snelle gevoel komt omdat je véél meer gevoel blijft behouden met wat er onder de banden gebeurt, terwijl de relatief ‘poppy’ vering de Supercaliber lichtvoetig houdt en je meer van de ene boomwortel naar de andere vliegt. Als vanzelf merk ik dat mijn rijstijl meer actief wordt, zonder dat dit zoveel moeite kost als op de hardtail in dit soort stuitersecties. En in die optiek slaagt Trek wat mij betreft glansrijk om het directe gevoel van een hardtail te evenaren, zonder dat m’n gebit eruit rammelt.

Om het veergedrag nóg verder te definiëren: de lockout heb ik eigenlijk nooit gebruikt. De Supercaliber is namelijk wat trapinput betreft extreem direct. Samen met de hoge compressiedemping en de hoge anti-squat, heb ik zelfs op de viaductklim naar de mountainbikeroute toe niet de minste behoefte de boel met de Rockshox Twistloc links op het stuur te blokkeren. En niet dat de achterkant volledig bewegingsloos is. Want als ik naar beneden kijk, zie ik de IsoStrut wel wat bewegen. Maar er is méér tegendruk in het veersysteem. En ook al is de beweging in het veersysteem in dit soort situaties minimaal; elke keer dat je door het dode punt van je pedaalslag gaat, strekt de IsoStrut zich dusdanig rap dat het voelt alsof je een duwtje in de rug krijgt: ‘Hup, gas dr’op!’

Dit alles komt nóg meer tot z’n recht op onverharde klimmetjes. De Supercaliber klimt echt uitzonderlijk lekker. Als in: hij voelt extreem direct, efficiënt en zelfs staand op de pedalen (en dus met minder druk op het achterwiel), behoudt-ie – in tegenstelling tot een hardtail – enorm veel tractie. En sleurend aan het stuur, staand klimmen… dat blijf ik een supergevoel vinden. En de Supercaliber roept dat al snel op.

Wel een vliegend, maar geen magische tapijt

Uiteraard wordt Trek ook geconfronteerd met natuurwetten en dus is het veersysteem van de Supercaliber ook een compromis. Door de relatief hoge compressiedemping, gebruik je niet vaak veel van z’n veerweg. Het is wel een vliegend, maar géén magisch tapijt, zoals veel fullies die met hun ‘normale’ veersystemen enorm veel vlakstrijken. Trek beveelt 15 tot 35 procent negatieve veerweg (‘sag’) aan. Mijn ervaring is dat pas vanaf 25 procent de fiets pas echt tot leven komt. Dat wil zeggen, de achterkant weet dan merkbaar het scherpe van de ondergrond te filteren, terwijl de bike onder impuls van je pedalen toch nóg lekker vlot reageert. Maar een pluche zetel waar je passief op kunt blijven zitten, dat is de Supercaliber niet. Ook niet wanneer je richting de 35 procent sag gaat. Daarvoor is de compressiedemping te hoog en je moet nu eenmaal vaker je achterwerk lichten dan op een reguliere fully.

Een drop? Die wordt prima opgevangen en pas in dit soort situaties gebruik je zo nu en dan de volle 80 millimeter veerweg. Maar de progressie in het veersysteem maakt ook dat je het einde van de veerweg nooit abrupt bereikt. En op hoge snelheid strijkt de IsoStrut-vering dan ook minder vlak dan een reguliere fully. Minder veerweg is nu eenmaal minder veerweg. Veerweg die dus door de hoge compressiedemping minder gretig z’n beschikbare millimeters prijs geeft, wat je vooral merkt op grote, snel opeenvolgende klappen. Afdalen in de Ardennen of Alpen? Zodra je van de bredere paden afgaat, leg je het als het om het snelst gaat waarschijnlijk af tegen je fietsvrienden met reguliere fullies. In dit soort situaties moet je de Supercaliber veel meer bij z’n nekvel grijpen en met ‘body language’ je wil opleggen.

Gebalanceerde geometrie

De Supercaliber laat zich ook gemakkelijk bij z’n nekvel grijpen. En je hoeft niet eens hard te knijpen om hem je wil op te leggen. Trek ging niet ‘all out’ bij de vernieuwing van de geometrie. Met de standaard 110 millimeter veerweg vooraan is de balhoofdhoek 67,5 graden. Dat is anderhalve graad vlakker dan de vorige generatie, maar vandaag de dag niet extreem vlak. De Supercaliber is niet nerveus, maar zit aan de levendige kant van hedendaagse geometrie. Op snellere technische afdalingen moet je dus méér aan de bak. Maar het punt is dat je dit door IsoStrut-vering óók al werd opgelegd. Waar sommige bikes met een luiere balhoofdhoek je een vals gevoel van zekerheid kunnen geven, om vervolgens ineens hard tegen de grenzen van de vering of jouw rijkunsten te lopen, daar komt de Supercaliber me eerlijker over dan de meest oprechte politicus in verkiezingstijd.

Op moderne mountainbikeparcoursen merk ik dat ik in kombochten de snelheid schofterig hoog kan houden, zonder daarbij met het bovenlijf extreem te moeten werken. Hierbij speelt overigens IsoStrut ook z’n kaarten uit, omdat je véél meer tractie hebt. En het ‘poppy’ gevoel van de achtervering is vervolgens een extra stimulans om de Supercaliber zoals op een pumptrack door een sectie kombochten te jakkeren. Oók in vlakke bochten, zoals die in mijn eigen Brabantse achtertuin liggen, komen geometrie en vering mooi samen. Je hoeft niet extreem het gewicht naar het voorwiel te verplaatsen om onderstuur te voorkomen en daardoor kan de IsoStrut ook z’n troeven uitspelen. Er is simpelweg méér tractie dan op mijn xc-hardtail, maar de Supercaliber reageert in alle aspecten sneller op input dan mijn xc-fully. En dat is motiverend om de gang er lekker in te houden.

Onderdelen en afmontage

Voorvork: Rockshox Sid SL Ultimate

Vooraan in deze 2024 Supercaliber SLR 9.9 XX AXS monteert Trek een Rockshox Sid SL Ultimate voorvork. Met die voorvork hebben we hier op de redactie inmiddels veel ervaring. We schreven er al vaker over, dus veel woorden ga ik er niet aan wijden. De fijngevoeligheid van de DebonAir+ luchtveer aan het begin van de veerweg en de goede ondersteuning halverwege, maken dat de Sid SL Ultimate hoge mate van tractie en vertrouwen geeft. Hij is goed thuis in de Supercaliber en ik zou niet snel een betere optie weten.

Als ik dan tóch iets mocht aanmerken, dan zou het de compressiedemping zijn. Nee, er is in mijn optiek niets mis de Charger Race Day 2-demper. Maar net als de IsoStrut-demper heeft deze Sid SL Ultimate een op afstand bedienbare compressie met twee standen. Met Twistloc bedien je beide veerelementen tussen open en dicht. Sinds ik met de Sid SL Ultimate met drie-standen compressie op pad ben geweest, dus die met een pedal-stand tussen de open en gesloten stand in, lijkt me dat een mooie optie voor deze Supercaliber. Ik vind het wel een interessant idee om de voorvork op de pedal-stand te kunnen zetten, terwijl je de IsoStrut (met z’n standaard hoge compressiedemping) ongemoeid laat. Met name bij staand klimmen, zou de voorkant van de Supercaliber wat meer tot rust gemaand kunnen worden met die pedal-stand, zonder hem volledig te moeten blokkeren.

Transmissie: Sram XX SL Eagle Transmission AXS

Ook de aandrijving op deze Trek testte ik al eerder. Nou ja, de X0 Eagle Transmission, terwijl deze Supercaliber de lichtere XX SL Eagle Transmission heeft. In de kern werkt dat niet anders. Mijn belangrijkste punten van mijn eerdere ervaringen blijven overeind. Stap voor stap schakelen gaat prima. Maar meerdere kransen in één keer doet een beroep op het geduld. Dat gaat echt een stuk minder vlot door de zo strikt opgelegde posities waar de ketting mág verplaatsen. Inmiddels heb ik wél een iets fijnere positie gevonden voor de Pod-controller, waardoor die qua bediening iets beter overkomt. Maar het gebrek aan feedback vind ik nog steeds wel een dingetje.

Remmen: Sram Level Ultimate Stealth-remmen

Ondanks de compacte remklauwen zijn de Sram Level Ultimate Stealth-remmen wel degelijk voorzien van vier zuigers per remklauw. Op een xc-fiets best een bijzondere keuze. Méér zuigers worden vaak toegepast om méér remkracht te geven en ze zijn in de regel beter te doseren. Dat laatste kan ik beamen. Maar waar deze remmen achterblijven is bij het initiële aangrijpen. Ondanks de organische remblokken bijten de remmen niet gretig. Misschien hebben ze hiervoor meer warmte nodig, oftewel: snelheid. Maar in een relatief vlak land als Nederland is dat niet zo evident.

Dropper-zadelpen: Fox Transfer SL

Trek levert deze 2024 Supercaliber SLR 9.9 XX AXS standaard met een dropper-zadelpen. En omwille van het lage gewicht is dat de kabelbediende Transfer SL van Fox. In mijn testfiets met een medium frame is een exemplaar met 100 millimeter verstelweg gemonteerd. Voor mijn lengte (1.67 meter) is dat ruimschoots voldoende bij crosscountrytoepassing. De bediening is licht en ook de zadelpen zelf is zonder al te veel tegendruk door z’n verstelweg te duwen. Het ontbreekt de Fox wel aan enige vorm van demping aan beide einden van de slag. Dus alhoewel-ie soepel en snel beweegt, komt-ie in beide richtingen met een hard geluid tot stilstand. Het exemplaar in mijn testbike vertoonde bovendien redelijke speling in alle richtingen. Niet extreem merkbaar tijdens het rijden, maar toch doet het afbreuk aan het ‘premium’-gevoel van Fox en wat je van een fiets van 11.499 euro natuurlijk zou mogen verwachten.

Cockpit: Bontrager RSL

Op alle Supercaliber-modellen met het SLR-frame monteert Trek een ‘cockpit’. Oftewel: een stuur en stuurpen uit één geheel. Hieraan valt dus niets te verstellen. Dat is natuurlijk onhandig wanneer het gemonteerde exemplaar qua stuurpenlengte of hoek je niet perfect past, maar iets waarin de Trek-dealer je zeker zal helpen. De achterwaartse buiging is niet extreem voor een stuur met een breedte van 750 millimeter, maar voor mij werkte het geheel prima. Zo’n geïntegreerde cockpit ziet er strak en ‘racy’ uit. Bovendien is het stijver én met 200 gram extreem licht. Aspecten die goed passen bij de Supercaliber. Bij het aanzetten staand op de pedalen voel je zodoende bijzonder weinig uitbuigen tussen je handen en je achterwiel. Niet gezegd dat dat sneller is, maar het geeft wél die indruk. En dat op zichzelf draagt bij aan het al ‘trapuitnodigende’ karakter van de Supercaliber.

Wielen: Bontrager Kovee RSL

Collega Arjan ging al eens eerder op pad met de Bontrager Kovee RSL-wielen. Een erg licht setje wielen met carbon velgen. Arjan was er behoorlijk enthousiast over. Ook ik deel z’n enthousiasme over het lage gewicht en de souplesse waarmee de wielen rijden dankzij de mate van verticale demping. Omdat ik veel wissel met andere fietsen (en dus ook wielen) valt het me wel op dat de RSL’s in aandrijfrichting niet extreem stijf zijn. Niet dat je een echte vertraging voelt tussen het aanzetten en werkelijk snelheid maken, maar gedempt is het wel als ik het vergelijk met andere xc-wielen in mijn garage. En ondanks een (gemeten) egale spaakspanning verraadt het ‘ploink-ploink’-geluid bij het aanzetten op een steile klim dat er toch wel wat flex in het achterwiel zit in de aandrijfrichting.

Banden: Bontrager Sainte-Anne RSL XR

Met de Sainte-Anne heeft Bontrager, of eigenlijk dus Trek, een nieuwe crosscountryband waarmee ze de langlopende XR3 vervangen. De Sainte-Anne lijkt qua profiel sterk op de bekende racende Ralf van een zekere Duitse bandenfabrikant. En qua rijden gaat dat óók op. In droge omstandigheden zijn ze behoorlijk voorspelbaar op het voor- en achterwiel. Ze rollen gevoelsmatig ook licht.

De noppen zijn lager dan de Duitse inspiratiebron en dat betekent dan ook dat het eerder einde oefening is wanneer het nat wordt. Maar met de wat hogere schoudernoppen kom je nog een heel eind in bochtige secties en is het punt waarop deze nieuwe rubbers grip verliezen, redelijk voorspelbaar consistent. Het karkas voelt degelijk en ook op lage druk is er volop ondersteuning. Bovendien zijn ze erg luchtdicht gebleken.

Trek Supercaliber versus S-Works Epic World Cup

Wie in 2019 dacht dat Trek zich in de voet schoot om hun enige échte crosscountry-fully met zo’n uitgesproken veersysteem op de markt te zetten, heeft het mis. Want het feit dat er nu een tweede generatie is, die ondanks toegenomen veerweg nog altijd géén ‘reguliere’ fully is, geeft aan dat er blijkbaar voldoende interesse is op de markt. Dat lijkt verder te worden onderstreept doordat de concurrent Specialized onlangs óók zo’n uitgesproken xc-fully neer heeft gezet. En sinds die fiets er is worden beide bikes steevast tegen elkaar weggezet. Begrijpelijk, maar toch zijn ze beide echt heel anders. Collega Arjan keek al eerder eens naar de vorige generatie van de Supercaliber versus de S-Works World Cup. Met ervaringen met de Trek Supercaliber uit 2024 heb ik nog wel een toevoeging.

De veersystemen van beide bikes wijken qua constructie al op essentiële punten behoorlijk van elkaar af. De Epic World Cup is in feite een miniatuur-versie van de constructie die je op zoveel andere fullies tegenkomt. Maar dat is niet eens het grootste punt; het is vooral de demperafstemming die de Supercaliber van Trek een écht ander gedrag geeft dan de S-Works Supercaliber, uh… Epic World Cup.

De Epic World Cup rijd je met nagenoeg géén negatieve veerweg (sag) om vooral de beschikbare 75 millimeter veerweg over te hebben wanneer je het écht nodig hebt. Tot die tijd is het gewoon vooral hardtail, zonder de voordelen van comfort en tractie die achtervering kan geven. Of je stelt hem soepeler in, maar dan is de Epic World Cup in z’n aandrijfefficiëntie en algeheel gevoel veel meer ‘gewoon een xc-fully met beperkte veerweg’. De keuze hóe de World Cup reageert, maak je dus vooraf tijdens het instellen van je demper.

“Als het uitgangspunt is dat je zoveel mogelijk het directe van een hardtail én tractie én comfort van een fully wil, dan is de Supercaliber de enige van de twee die dat werkelijk verenigd.”

De Supercaliber is in zekere zin simpeler. Je kunt hem inderdaad iets soepeler of stugger maken met meer of minder negatieve veerweg, maar het is door de hoge anti-squat én vooral de hoge ingaande demping, dat Treks crosscountry-fully echt anders werkt. IsoStrut biedt je namelijk wél meer tractie en enige mate van comfort in nagenoeg álle omstandigheden. Maar óók de directheid en efficiëntie van een hardtail. En-en-en dus. Als het uitgangspunt is dat je zoveel mogelijk het directe van een hardtail én tractie én comfort van een fully wil, dan is de Supercaliber de enige van de twee die dat werkelijk verenigd.

Conclusie

Uiteraard is de Trek Supercaliber met z’n uitgesproken karakter bedoeld voor een heel specifiek type biker. Want wat ik in de introductie namelijk al zei: de Supercaliber is beslist géén alleskunner. Maar of daarmee Treks xc-er alleen voor een smalle doelgroep geschikt is… dat durf ik niet zo te stellen. In zekere zin staat hierboven in het vergelijk met de S-Works World Cup al een uitleg over wat ik zo goed vind aan de Supercaliber. Maar tegelijkertijd onderstreept het ook dat die anders-dan-andere xc-fully van Specialized niet per se de referentie móet zijn. Want zo’n groot compromis als de S-Works World Cup in mijn optiek is, is de Supercaliber niet. Oók niet ten opzichte van reguliere xc-fullies, als je – en dat is cruciaal voor mijn weging in dit verhaal – tenminste het meeste van je kilometer afhaspelt in Nederland.

Ook al heeft deze tweede generatie van de Supercaliber 20 millimeter méér veerweg dan z’n voorganger, door de hoge anti-squat en hoge ingaande demping geeft de IsoStrut-vering z’n 80 millimeter veerweg niet snel prijs. En dat merk je vooral wanneer de snelheid hoog ligt én de ondergrond bezaait ligt met grote stenen, kuilen, boomwortels of welke combinatie van die zaken ook. Het komt dan veel meer neer op jouw eigen kunnen om snel te kunnen afdalen en je vrienden op reguliere xc-fullies bij te houden. Dankzij de gebalanceerde geometrie is dat goed op te vangen, maar je moet nadrukkelijk wel zelf meer aan de bak.

“Ik durf dan ook te stellen dat de Supercaliber als niche-bike misschien wel dé beste keuze is voor Nederlandse bosbeukers die efficiëntie en snelheid boven alles verkiezen. En dat is in Nederland volgens mij niet bepaald een niche doelgroep.”

Maar mijn punt is dit; waar kom je dit tegen op trails in Nederland? Precies: vrijwel nergens. Op Nederlandse zandgronden en die paar plekken waar nog wél boomwortels in een mountainbikeroute aanwezig zijn, biedt de Supercaliber met z’n IsoStrut-vering alles wat je in feite nodig hebt: tractie, controle én feedback. En de balans tussen die zaken is bij de Supercaliber erg fijngeslepen. Ik durf dan ook te stellen dat de Supercaliber als niche-bike misschien wel dé beste keuze is voor Nederlandse bosbeukers die efficiëntie en snelheid boven alles verkiezen. En dat is in Nederland volgens mij niet bepaald een niche doelgroep.

De Supercaliber is erg inspirerend om de snelheid hoog te houden, omdat dat simpelweg ook erg goed lukt. Beter dan op een lichtgewicht hardtail en met méér gevoel dan zelfs de meest geslepen xc-fully met méér veerweg rondom. En voor mij als authentieke Brabantse pedaalduwer maakt dat van de Supercaliber een superheld.

Trek Supercaliber SLR 9.9 XX AXS 2024 | Prijs, specificaties en geometrie

Onderdelen, gewicht en prijs

Frame	SLR OCLV Mountain Carbon
Vork	Rockshox Sid SL Ultimate, 110 mm veerweg
Achterdemper	IsoStrut, 80 mm veerweg (Rockshox Sidlux-binnenwerk)
Achterderailleur	Sram XX SL Eagle AXS, T-Type, 12-speed
Schakelaar	Sram AXS Pod Ultimate
Crankset	Sram XX SL Eagle, T-Type, Dub, 34t, 170 mm
Cassette	Sram XX SL Eagle, XS-1299, T-Type, 10/52t
Ketting	Sram XX Eagle, T-Type, 12-speed
Remmen	Sram Level Ultimate Stealth
Remschijven (v/a)	Sram Centerline X, centerlock, 160/160 mm (v/a)
Wielen	Bontrager Kovee RSL, OCLV carbon, 30 mm binnenbreedte, 28 spaken
Voorband	Bontrager Sainte-Anne RSL XR, 29 x 2.40 inch
Achterband	Bontrager Sainte-Anne RSL XR, 29 x 2.40 inch
Stuur/stuurpen	Bontrager RSL geïntegreerde stuur/stuurpen, OCLV, 750 mm breed, 70 mm x -13 graden stuurpen
Zadel	Bontrager Aeolus RSL, carbon rails 145 mm breedte
Zadelpen	Fox Transfer SL, 100 mm drop
Gewicht compleet	9,85 kg (gewogen, framemaat M, zonder pedalen)
Prijs	€ 11.499,-
Garantie	Levenslange garantie op frame en Bontrager carbon velgen voor 1e eigenaar

Geometrie

Website fabrikant: trekbikes.com