Tekst: Lars Vogelenzang // Foto’s: Ruben Meijerink
Introductie
Als ik de Rowtag van Van Nicholas ontvang, is het eerste wat me opvalt het glimmende titanium, het strakke laswerk… en vooral de schitterende gegoten bracketpot. Echt, als ik een Terminator was, dan vroeg ik dit frame ten huwelijk… Tegelijkertijd: het frame is met een dikke twee kilo zeker een kilo zwaarder dan het plastic frame van mijn eigen gravelbike, de zitbuis is naar mijn smaak functioneel en optisch te lang en de reach lijkt ‘vooroorlogs kort’. Maar tot zover de vooroordelen. The proof is in the pudding! Hoe het rijdt, dát is de vraag. En die ga ik je ook uitgebreid proberen te beantwoorden.
“Kijk die bracketpot. Echt, als ik een Terminator was, dan vroeg ik dit frame ten huwelijk…”
Van Nicholas’ configurator: bouw je eigen Rowtag (of doe het met je dealer)!
Ik heb de Rowtag gravelbike zelf samengesteld via Van Nicholas’ online configurator. En ik kan je melden: die werkt goed. De opties zijn ruim, de website is overzichtelijk, de configurator neemt je stap voor stap mee in het proces. Bovendien zie je prijsveranderingen zodra je een selectie verandert. Eigenlijk is het enige wat ik echt mis een “Lever mijn fiets tubeless af”-optie.
Ik vind het ook heel fijn dat relevante maten van onderdelen in de detailinformatie benoemd staan. Denk daarbij aan de binnenbreedte van velgen, maar ook de reach en drop van de verschillende stuurbochten. Want die hebben immers grote invloed op het rijgevoel respectievelijk de zithouding en zijn dus cruciaal in het keuzeproces!
Uitgebreid dealernetwerk
Heb je hulp nodig bij de onderdelenkeuze of maatvoering, weest gerust: Van Nicholas heeft in Nederland en België een flink aantal dealers, dus je hoéft het niet alleen te doen. Naar wens samengestelde fietsen haal je ook altijd, rijklaar afgemonteerd, op bij een dealer naar keuze. Al het andere, van balhoofdkapjes tot complete standaard fietsen, kun je ook via de webshop direct thuis laten bezorgen. In alle gevallen ben je voor onderhoud en garantie altijd van harte welkom bij de dealer.
Tot slot, óók belangrijk: mocht je twijfelen over de framemaat en je dealer heeft’m niet in de juiste maat staan, bedenk dat dan Van Nicholas’ moederbedrijf Accell een grote showroom heeft in Ede. Daar kan je op afspraak gratis binnen fietsen op een Rowtag S, M, L of XL.
Van Nicholas Rowtag: programma en prijzen
Een Van Nicholas Rowtag frameset (dus inclusief carbon voorvork van 450 gram) kost je €2.299, en dat is een uitstekende prijs voor een frame met zoveel doordachte details. Je kan het hierbij laten en het frame aan de muur hangen… of opbouwen met je eigen onderdelen. Het frame is leverbaar in maar liefst zes maten, van S tot XXL. En vooral dat laatste biedt niet iederéén.
Een complete fiets kan ook. In standaard configuraties, of helemaal samengesteld zoals jij wil. Zo fiets je voor € 3.699 de winkel uit op een Rowtag met een Shimano GRX RX400 2×10-groep en Mavic Allroad UST-wielen. De duurste gravelbike die ik in de configurator wist te bouwen (dragers, spatborden en andere accessoires terzijde) kost € 8.031. Maar dan krijg je ook wel een Sram Force AXS 2×12-groep en DT Swiss GRC 1400-wielen. Tussen die twee extremen vind je een bak aan opties qua aandrijving, wielen, stuurlinten, et cetera. Zo kun jij precies bepalen waar je meer of minder geld aan wil besteden.
Meer info op vannicholas.com
Framedetails: dáár is over nagedacht
Gegoten titanium-framedelen
De highlights van het titanium Rowtag-frame zijn natuurlijk die gegoten dropouts en de bracketpot. Van Nicholas maakt veelvuldig gebruik van het gietproces om titanium frame-onderdelen te maken. Gieten maakt namelijk andere vormen mogelijk dan frezen en dat geeft voordelen in de samenbouw van het frame: zo loopt de bracketpot naar de achterkant door in het begin van de achtervork, tot voorbij de achterband. Op die manier zijn de lasnaden naar de liggende achtervorken een stuk subtieler en tóch sterk. En het geeft ruimte: Een bandvrijheid op van 700c x 45 mm – met de mogelijkheid tot twee kettingbladen is bij een metalen frame écht niet makkelijk te realiseren!
Oversized en vol te hangen
Maar niet alleen dáár is over nagedacht. Ook over de bekabeling en bevestigingspunten. Het frame heeft overal nokjes voor dragers, tassen en wat je maar aan je fiets wilt hangen. Kabels en leidingen lopen binnendoor, inclusief die voor de dropper, de naar voren wijzende kabelpoort in de balhoofdbuis voorkomt schuurplekken, en onder de trapas zit zelfs een luikje voor montage van een Shimano Di2-batterij.
De buizen zijn behoorlijk oversized. De zitbuis is intern verjongd, de onderbuis opvallend genoeg niet. Van Nicholas geeft aan dat ze butted buizen gebruiken bij de connecties waar de meeste spanning zit, en bij deze diameter onderbuis was dit niet nodig, aldus Van Nicholas. Had het qua gewicht nog wat kunnen brengen? Dát denk ik wel. Maar goed; een extreem laag gewicht moet niet je uitgangspunt zijn als je voor titanium kiest. Duurzaamheid en krasvastheid daarentegen… daar scoort dit materiaal steevast beter dan welk ander materiaal.
Had ik’m zelf ontworpen, dan had ik nog nog twee dingen aangepast: Een kortere zitbuis vind ik niet alleen mooier maar geeft mogelijk nog wat meer comfort. Meer nog, het geeft net wat meer ruimte voor een dropper voor rijders met relatief korte benen. En de bovenbuis had ik juist afgeplat in plaats van verhoogd. Het hoge profiel doet naar mijn mening afbreuk aan de lijnen van het frame. De kleine lichtgroene accentjes in de logo’s her en der op de fiets vind ik dan weer mooi.
Van de gebaande paden: onderdelenkeuzes
Ik vind gravelbikes het mooist als ze clean ogen. En mountainbikes heb ik al genoeg. Verder wil ik geen batterijen aan mijn fiets, en bikepacken doe ik (nog) niet. Dat alles weerspiegelt zich in mijn eigen gravelbike: Een strakke carbonbike met een mechanische Campagnolo Ekar 1×13-aandrijving en een vaste vork en zadelpen. Maar… dat alles ken ik dus al. Dus toen ik zelf deze titanium gravelbike mocht samenstellen voor een test, koos ik bewust een aantal andere componenten in de configurator van Van Nicholas. Meer specifiek zijn dat de 2×11 Shimano GRX Di2-groep én een dropper-zadelpen. Het maakte deze test nóg interessanter voor me en ik was vooraf dan ook erg benieuwd hoe dat alles zou bevallen op deze titanium avonturier.
Geometrie en zit
Mijn eigen gravelbike heeft een enorme reach, gekoppeld aan een wat steilere voorvork. Waarschijnlijk om de rechtuit-stabiliteit van een lange wielbasis te kunnen combineren met een toch wat levendiger stuurgevoel. Wie bij de Rowtag alleen naar de reach kijkt, zou kunnen denken dat het een ‘racefiets met dikke banden’ is. Maar dan doe je deze titanium gravelbike tekort. Want de balhoofdbuis staat onder een redelijk flauwe hoek van 71 graden. Samen met een 50 millimeter offset voorvork geeft dat een genereuze trail van 71 millimeter. Dit is dus géén nerveus sturende fiets. Daar komt bij dat die flauwe balhoofdhoek het voorwiel behoorlijk naar voren duwt. Al met al is de voorkant van Van Nicholas’ Rowtag daarom nagenoeg gelijk aan mijn eigen gravelbike. En met de lange achtervork geeft het deze XL een serieuze wielbasis van 1.071 millimeter. Dat alles maakt de Rowtag qua geometrie keihard een moderne gravelbike, die ook klaar is voor het lompere werk, of stabiel bikepacken.
“Dat alles maakt de Rowtag qua geometrie keihard een moderne gravelbike, die ook klaar is voor het lompere werk, of stabiel bikepacken.”
In eerste instantie liet ik me door die kleine reach van het frame wat in slaap sukkelen als het gaat om het vinden van de juiste zit… Of specifieker: de juiste stuurpenlengte. Want de zit is een optelsom van framematen en gebruikte componenten. Zowel het Thomson stuur als de Shimano GRX-hendels hebben namelijk een grotere reach dan mijn stuur en Campa-hendels. Uiteindelijk land ik daarom op dezelfde 90 millimeter stuurpen als ik zelf heb. Ook dan is de zit dan lang zát voor mijn lichaam met relatief lange benen.
Eerder noemde ik dat Van Nicholas’ configurator alle relevante onderdelenmaten benoemt en hier zie je maar weer hoe belangrijk die info is. Dus nogmaals: neem de tijd om te kiezen en raadpleeg gerust de dealer als je twijfelt!
En hoe rijdt dat dan? Mijn ritten in Nederland
Ik ontvang de Rowtag ruim voor ik naar de Alpen vertrek en mag daarna ook nog een tijd houden. Genoeg tijd voor Nederlandse ritten dus. Mijn gravelrondjes in het oosten van het land bestaan uit een mix van gravel (duh…), weg, zandwegen, bospaden en stukjes mountainbikeroute. En zolang je blijft beseffen dat het geen mountainbike is, gaat dat allemaal prima! Op gravel is het gewoon knallen, op mulle zandwegen houdt hij met zijn stabiele geometrie goed koers en op de slingerende mountainbikeroutes stuurt het toch ook prima. ‘Voorspelbaarheid’ is een cliché van jewelste, maar ik zou het niet bezigen als het niet precies omschrijft hoe ik de Rowtag over vind komen op Neerlands mountainbike-knikkerbanen.
Comfort: Banden en contactpunten maken het verschil
Op de gravelbike kom je best regelmatig obstakels tegen die zonder verende voorvork scherp je schouders bereiken. En niet alleen in het buitenland, maar ook in Nederland: denk aan putten in veldwegen, of wortels op een stukkie mountainbikeroute. Ik rijd daarom op mijn eigen gravelbike 45 millimeter brede tubeless-banden op 1.7 bar. Met mijn 70 kilogram geeft dat veel comfort en toch voldoende marge om niet continu de velg te raken bij het eerste de beste obstakel. Ook qua contactpunten ben ik best verwend. Onder mijn kont zit namelijk een comfortabel Fizik-zadel, gemonteerd op zo’n briljante Ergon-zadelpen en vooraan heb ik van dat retedure Silca stuurlint.
Op de Rowtag koos ik voor daarom óók voor 700c x 45 mm Schwalbe G One R‘s, met een extreem soepel karkas. Het breedste wat er officieel in past trouwens. Dat is niet klasse-leidend, maar wel prima. En wil je toch breder: 650c x 50 mm kan ook. Wat minder prima was: mijn testfiets werd zonder tubeless ventielen afgeleverd. Bij de contactpunten klikte ik gedachteloos zowel het simpelste zadel als stuurlint aan. Gek eigenlijk, want juist die contactpunten maken gevoelsmatig een enorm verschil, zo werd me kort daarna wel weer duidelijk.
“…banden en contactpunten kunnen een fiets ‘maken of breken’. Dus denk bij samenstellen goed na over naar het beoogde gebruik en gevoel, en vooral: bespaar hier niet op!”
Bovenstaande zaken gaven me bij de eerste ritten in Nederland het gevoel dat de Rowtag wat harder en oncomfortabel aanvoelde dan gewend/gewenst. Gelukkig dacht Van Nicholas met me mee: Tubeless-ventielen gaven de banden alsnog de volle vrijheid om hun soepele gedrag te vertonen. En het stuurlint vervingen we door iets dikker en dempender VNT Flexribbon gel. Nu is dat nog écht geen match voor dat Gucci-level Silca-spul, maar wel beter dan het dunne standaard racelint. Nu voelt de fiets aan zoals ik wil: zeker geen ‘fully’, maar ook zeker geen knalharde crosser.
Het mag duidelijk zijn: banden en contactpunten kunnen een fiets ‘maken of breken’. Dus denk bij samenstellen goed na over naar het beoogde gebruik en gevoel, en vooral: bespaar hier niet op!
Klimmen: prima
Een framegewicht van meer dan 2,2 kilogram is niet niks. Het totale fietsgewicht van 10 kilogram – zonder pedalen – is voor een titanium gravelbike-frame in maat XL noch licht, noch extreem zwaar. Je koopt natuurlijk ook geen titanium om gewicht te bespraken. En ik heb gedurende mijn testperiode nooit gewenst dat ik mijn eigen, anderhalf kilo lichtere gravelbike bij me had. Ook niet tijdens de lange steile beklimmingen in Oostenrijk. Wellicht hielp het dat ik lichte wielen en banden koos. Want die grammen werken bij korte, steile klimmetjes en dus met veel snelheidswisselingen wel wat door. Uiteindelijk heb ik gewoon lekker geklommen op de Rowtag. Zittend of staand, het titanium frame is stijf en lekker reactief onder alle omstandigheden, waardoor het gewicht eigenlijk geen thema bleek te zijn.
Naar beneden? Knallen maar: die fiets volgt wel!
De geometrie gaf het al weg: Van Nicholas’ Rowtag is géén ‘cyclocrosser’. Hij heeft een stuurgedrag dat mij als niet-racer prima bevalt. Heel voorspelbaar en toch vlot. Sterker: hoe heftiger het word, hoe meer ik de Rowtag ga waarderen. Dropper naar beneden (daarover zo meer), handen in de beugel en gassen maar. Juichend een steile singletrack af. En op snelle en soms tegelijkertijd grove gravelafdalingen, waar je de fiets een beetje moet laten zweven en je je géén bruuske correcties kan veroorloven, maken de lange wielbasis en het stuurgedrag dat ik hem ook écht kan laten lopen, beheerst kan corrigeren en gekke dingen kan opvangen… of doen. Zoiets als onbeschoft hard de gids voorbij knallen. Zelfs als bij 82 kilometer per uur op het asfalt mijn 1.7 bar zachte banden toch wat beginnen te zwabberen(…) is dat geen reden om te remmen, of zelfs maar te stoppen met bijtrappen…. Knallen maar, die fiets volgt wel. Een groter compliment kan ik niet bedenken.
“Knallen maar, die fiets volgt wel. Een groter compliment kan ik niet bedenken.”
Onderdelen
Dropper op je gravelbike? Dropper op je gravelbike!
Donders, wat heb ik in de Alpen een schik van Van Nicholas’ dropper-zadelpen in de zitbuis van de Rowtag. Zowel op singletracks, grove gravelafdalingen alsook op snelle asfaltafdalingen doet hij wat een dropper-zadelpen doet op de mountainbike: hij geeft me me meer controle, meer bewegingsruimte… en daarmee keihard meer plezier.
Daarbij was de 90 millimeter drop van de Van Nicholas’ eigen VNT Elements-dropper-zadelpen prima. Genoeg om de voordelen te hebben en – een onverwacht nieuw inzicht – ook niet teveel om zittend bijtrappen op asfaltafdalingen onmogelijk te maken. Al snel gebruik ik de dropper net zo intensief én intuïtief als op de mountainbike. Het is voor ritten in de bergen écht een top-upgrade!
Dropper-bediening
Het nut van een een dropper valt of staat wel met een goede bedienbaarheid: je moet hem immers altijd instantaan kunnen bereiken zonder je handen te hoeven verplaatsen. Van Nicholas levert de Rowtag met een kleine duimschakelaar net onder de linker shifter. En die werkt beter dan ik verwacht had. Bediening vanaf de remhendels gaat het best. Maar dalen doe je op een graveler – contra-intuïtief wellicht – het beste onder in de beugels. Hoe grover en hoe steiler het wordt, hoe meer stabiliteit en remkracht die positie je geeft. Vanuit die posities moet ik met mijn duim wel een beetje reiken om de hendel te bedienen. Uiteindelijk voldoet dat voor mij. Heb je erg kleine handen, dan raad ik je aan om het voor aankoop even te proberen.
VNT Elements-onderdelen: sparen en/of pimpen
De dropper-zadelpen is niet het enige onderdeel dat Van Nicholas onder eigen label brengt. Ze hebben een vracht vol eigen onderdelen. En dan niet alleen als goedkoper alternatief, maar ook als extra lekkernijtje in het huismateriaal titanium. Zoals bidonhouders, zadelpen of balhoofdkapje van titanium. Ook dit draagt bij aan de mogelijkheid om tot een fiets te komen die qua gebruik en prijs beter bij je past dan een ‘confectie’-bike standaard uit de showroom.
Over de VNT Elements-onderdelen op de Rowtag test-gravelbike kan ik zeggen dat ik het titanium balhoofd niet helemaal kraakvrij krijg, ook al draait het verder prima en spelingsvrij. De titanium zadelpenklem had bij mijn testbike wel flink wat frictiepasta en aanhaalmoment nodig om goed te klemmen. De titanium bidonhouders – mijn lompe daalwerk ten spijt – tot slot, hebben geen moment de grip op de driekwartliterbidons verloren.
Schakelen: Shimano GRX Di2
Nog nooit reed ik écht met elektrische versnellingen. Reden te meer om dat nu op de Van Nicholas Rowtag wél te doen met Shimano’s GRX Di2-groep in de 2×11 uitvoering. Die heeft een flink bereik van 479 procent (vergelijk dit met de maximaal haalbare 381 procent van een GRX 1x-aandrijving met z’n 11-42t-cassette) en toch kleine schakelstapjes. Dat betekent echter ook dat je weer moet ‘nadenken’ over de voorderailleur. Of niet… Deze groep heeft namelijk ook ‘Synchro Shift’: het systeem stuurt zelf op het juiste moment de voorderailleur aan en schakelt de achterderailleur om de cadans constant te houden. Ik heb dit na de eerste rit aangezet en zo gelaten. Met mijn instellingen schakel ik zodoende in de praktijk alleen nog met de rechter shifter. Via Shimano’s app kun je dit echter naar eigen wens instellen.
De knoppen van de Di2-grepen zitten dicht opeen en het onderscheidt is niet altijd even goed merkbaar. En dat is wel even wennen, zeker als je kabelbediende Shimano gewend bent waarmee je met de hele remhendel lichter schakelt. Met handschoenen met lange vingers pak ik af en toe de verkeerde knop.
Ik prefereer daarom nog steeds de kabelbediende Shimano’s. In grover terrein kan ik daarmee met de wijsvinger lichter schakelen en heb ik de rest van mijn vingers vrij om het stuur vast te houden. Toegegeven; met de Campa Ekar-grepen op mijn eigen gravelbike lukt me dit ook niet. Een Di2-variant waarbij je met de remhendel zelf schakelt, met één extra knop erachter… zou echter overtuigend genoeg kunnen zijn voor me om elektrisch schakelen te overwegen.
“Synchro shift werkt het beste als je rit wat meer glooiend en voorspelbaar is. Zitten er veel korte, extreem steile ramps in je rit, dan kan het wel eens voorkomen dat je in volle beukmodus ineens “Bzzzzt” aan de voorkant hoort, als dan niet gevolgd door wat gekraak…”
En die Synchro Shift? De overgang van groot naar klein kettingblad vooraan gaat snel en soepel. Het schakelen van de achterderailleur, om uiteindelijk in cadans te blijven, duurt wat langer. Daardoor trap je dus alsnog kortstondig niet lekker in een logische cadans. De overgang van klein naar groot kettingblad gaat net iets minder soepel, maar als je een normale cadans hebt soepel genoeg.
Synchro Shift werkt het beste als je rit wat meer glooiend en voorspelbaar is. Zitten er veel korte, extreem steile klimmetjes in je rit, dan kan het wel eens voorkomen dat je in volle beukmodus ineens “Bzzzzt” aan de voorkant hoort, al dan niet gevolgd door wat gekraak…
Gelukkig kun je het systeem altijd ‘overrulen’ door zelf met je linker shifter de voorderailleur te schakelen. Lijkt gesynchroniseerd schakelen je niks, dan stel je alles in op handmatig, of semi-gesynchroniseerd waarbij je zelf de voorderailleur schakelt wanneer je dat wil, terwijl de achterderailleur automatisch compenseert om het verschil in cadans niet al te groot te maken. Dit alles is volledig naar wens instellen in de Di2-app op je smartphone.
Remmen: Shimano GRX 800
Iets anders waar ik me niet ongerust over heb gemaakt is remkracht. De GRX 800-remmen, met 160 millimeter schijven en lekker brede hendels geven 100 procent vertrouwen. Het drukpunt is duidelijk, de doseerbaarheid top en ik heb ze met mijn 70 kilogram ook in de warme bergen nog niet aan het zweten gebracht. Ben je een stuk zwaarder en/of rij je met veel bepakking, dan is een 180 millimeter schijf voor wellicht aan te bevelen. Van Nicholas biedt die optie zelf niet aan. Maar voor mij voelden ze nagenoeg perfect.
Mocht ik me nog iets mogen wensen, dan is het een wat kortere reach van de ‘hoods’ alsmede de hendels ten opzichte van het stuur, in combinatie met een wat kleinere vrije slag van de hendels. Want: de afstand van de remhendels tot het stuur kun je weliswaar met een inbusje verkleinen, maar door die vrije slag komen je middel- en ringvingers al dan snel in de knel als je ze op hobbeliger terrein om het stuur klemt en tegelijkertijd met één vinger vanaf de hoods remt. Ik heb ze dus slechts een klein beetje naar binnen gedraaid.
Conclusie: Laat je maar gaan, die fiets volgt wel!
Met de Rowtag heeft Van Nicholas een prachtige titanium gravelbike gebouwd die er tegelijkertijd wat klassiek uitziet maar ook volledig bij de tijd is. De bandenvrijheid, geometrie en stijfheid maken hem namelijk ook geschikt voor ‘het grijze gebied tussen fijn grind en grove stenen’. De fiets is dus klaar voor het lompere gravelwerk. En zoek je het avontuur op een andere manier: ook aan de bikepackers is gedacht, met flink wat nokjes rondom een geometrie die vertrouwen geeft. Er is goed nagedacht over dit frame.
Dat dat denkwerk een wat zwaarder frame oplevert, 2,2 kilogram is namelijk niet niks, is naar mijn ervaring geen groot bezwaar. Ik heb echt plezier gehad op de Rowtag, het is echt een fiets die je het vertrouwen geeft om gewoon te gáán. Bovendien betaalt het grote voordeel van titanium zich uit op de lange duur: krassen doet het materiaal niet snel. En als dat toch gebeurt, polijst je die zó weer weg. Zo blijft je fiets lang mooi!
De keuze voor een dropper bleek een eye-opener en maakte van de Rowtag een nóg veelzijdigere gravelbike dan het al was. Overweeg dat dus zeker, mocht je de bergen in gaan. En over overwegingen gesproken: je kan natuurlijk kiezen voor een standaard opgebouwde Rowtag. Maar leuker is het natuurlijk om hem zelf te configureren. Meer dan dat zelfs: het geeft ook nog eens de Rowtag die qua gebruik en prijs precies bij jou past. Daarbij biedt Van Nicholas de Rowtag in zes framematen. En heb je keuzestress, dan staat er een goed dealernetwerk voor je klaar om mee te denken. Laat je maar gaan, die fiets volgt wel…
Van Nicholas Rowtag | Specificaties, prijs en geometrie
Onderdelen, gewicht en prijs
| Frame | Titanium |
| Vork | Carbon |
| Achterderailleur | Shimano GRX 815 Di2, 11-speed |
| Schakelaar | Shimano GRX 815 Di2, 11-speed |
| Crankset | Shimano GRX 815 Di2 , 48-31t, 175 mm lengte |
| Cassette | Shimano GRX 810, 11/34t |
| Remmen | Shimano GRX 810 |
| Remschijven | Shimano RT-MT800, 160/160 mm (v/a) |
| Velgen | Fast Forward Drift, 700x24C |
| Naven | DT Swiss 240 EXP |
| Banden | Schwalbe G-One R, 700 c x 45 mm |
| Stuur | Thomson Gravel Dirt Drop, 440 mm |
| Stuurpen | Thomson X4, 110 mm |
| Zadel | VNT Element leer, 287 mm breed |
| Zadelpen | VNT Alloy Dropper Post, 90 mm verstelbereik, Ø 27,2 mm |
| Gewicht | 10,0 kg (framemaat XL) |
| Prijs | € 7.079,- |
| Garantie | 25 jaar voor eerste eigenaar |
| Gewicht | 10,0 kg excl. pedalen |
Geometrie
 |
Website fabrikant: Vannicholas.com
