Test | Cube Stereo 150 C:68 TM 29 2019: Veelzijdige bergknaller

Tekst: Sebastiaan Kruik // Foto’s: Joris Lugtigheid

‘Stereo’ is de verzamelnaam die Cube gebruikt voor z’n dubbelgeveerde toer-, trail- en all-mountain-fullies, met veerweg van 120 tot 150 mm. Zeg maar de ‘dikkere’ bikes uit de Cube-collectie, waaruit ik afgelopen voorjaar de Stereo 150 C:68 TM 29 mee heb genomen naar de Alpen. De met skiliften toegankelijke bike-trails van Kitzbühel en Kirchberg, maar ook toerroutes in Flachau, met dagelijks meer dan duizend hoogtemeters klimmen op eigen kracht.

Frame en geometrie

De basis van de Stereo 150 C:68 TM 29 is een licht en strak uitgevoerd carbon frame. Het geheel wordt gedragen door een hoogwaardig Fox Factory-onderstel. Aan de voorkant een Fox 36 Float Factory met FIT GRIP2-demper en 160 mm veerweg, achteraan een Fox Float X2 Factory met een centimeter minder veerweg, waarmee ’ie eer doet aan die ‘150’ in de naam van deze bike.

Deze Cube Stereo 150 29 heeft niet alleen grotere wielen, maar is ook langer, luier en lager dan z’n kleinwielige voorganger uit 2018, de Stereo 160 27,5. Bij mijn 20” testbike betekent dat een wielbasis van 121 cm, een zitbuishoek van 75,5 graden en een balhoofdbuishoek van 66 graden. De ‘reach’ groeide anderhalve centimeter, van 442 mm naar 457 mm.

De achterbrug is ondanks de grotere wielen net zo kort als die van de vorige uitvoering: 435 mm. De zitbuis, tot slot, meet 47 cm. Dat is een beetje verwarrend; de officiële framemaat (20”/50,8 cm) komt dus niet overeen met de feitelijke lengte van de zitbuis (18,5”/47 cm). Op zich is dat overigens niet erg, maar juist een voordeel. Een zitbuis van ruim 50 cm zou niet werken met een dropper-post van 15 cm; het zadel zou dan voor mij veel te hoog komen.

Samenvattend: de geometrie is actueel en in lijn met veel vergelijkbare bikes van andere merken. Actueel, maar zeker niet extreem. De reach is zelfs relatief kort. Sommige adepten van het huidige lang-lui-en-laag mantra zouden de Stereo 150 hierom zelfs ‘behoudend’ kunnen noemen. Mist Cube hier de aansluiting met de concurrentie? De praktijktest geeft het antwoord.

Omlaag

Snelle kuipbochten zijn echt genieten, krappe en steile haarspeldbochten gaan voor een 29er verrassend soepel en ruige keien- en wortelpaden vormen geen belemmering. Oké, als het écht steil en ruig wordt bieden langere en luiere enduro-bikes met meer veerweg meer zekerheid en controle. De Stereo 150 vraagt in dergelijke omstandigheden om meer focus. Dus niet als een blinde recht naar beneden sturen, maar juist het terrein voor je goed lezen en anticiperen op wat je ziet. Dat is toevallig ook de manier waarop ik graag rijd. In die zin past de Stereo 150 perfect bij me.

Wat dat betreft doet deze Stereo het duidelijk beter dan de vorige generatie.

Ik vind dat wendbare, speelse en dynamische karakter prettig uitdagend. Uitdagend in die zin, dat deze fiets me voortdurend verleidt om de randjes van de trail op te zoeken om zo nu en dan het luchtruim te kiezen. Harde landingen worden daarbij probleemloos geabsorbeerd. Wat dat betreft doet deze Stereo het duidelijk beter dan de vorige generatie.

Meer progressieve vering

Ook in snelle kuipbochten is de vernieuwde, meer progressieve vering absoluut een verbetering. Althans, als je zoals ik actief rijdt en graag een beetje tempo maakt. Wie er een meer rustige en passieve rijstijl op nahoudt, kan deze bike als wat stug ervaren.

Toch heeft de Cube-vering nieuwe stijl absoluut mijn voorkeur in vergelijking met de veerkarakteristiek van de Stereo’s van twee jaar of ouder. De demper van de achtervering van de Stereo 150 TM – en ook die van de Stereo 140 TM waarmee ik vorig jaar op pad geweest ben – is bij een sag van zo’n 30% aan het begin van de slag prettig soepel, maar biedt al vanaf het midden van de slag veel ondersteuning en wordt een het laatste deel snel progressief.

De oude Stereo’s waren juist stug aan het begin van de slag en knalden daarna in een rap tempo door hele veerweg heen. Overigens, de mate van progressiviteit kun je zelf in redelijk ruime mate beïnvloeden door volume-spacers aan de Fox X2 Factory-demper toe te voegen of juist uit te nemen. Er kunnen er twee in, maar omdat ik nogal licht ben – nog geen 65 kg – heb ik zonder spacers in de demper gereden.

Omhoog

Ook in het vlakke en omhoog presteert deze dubbelgeveerde Duitser verrassend goed, zeker gezien de ruim voorradige veerweg. De zitpositie is ontspannen, maar tegelijkertijd efficiënt en dynamisch genoeg voor een vlotte rijstijl. Deinen? Een beetje, maar dat verhelp je snel met een draai aan de klimknop op de Fox Float X2-demper. En dankzij de steile zitbuishoek komt je zwaartepunt niet teveel naar achteren, waardoor het voorwiel in steile secties niet zoekerig wordt en je je kracht goed op de pedalen kwijt kunt. Dat laatste is eigenlijk wat me het meest bevalt aan deze bike: hoe graag ’ie naar voren wil. Bam, bam, bam! Aanzetten en je schiet vooruit, op naar de volgende bocht.

Natuurlijk, de Stereo 150 is geen lichtgewicht xc-bolide. Maar met net iets meer dan veertien kilo is dit een van de lichtere bike’s in z’n klasse. En met een setje lichtere en snellere banden laat zich daar zo nog ruim een halve kilo vanaf halen. Ook tijdens lange alpentochten-met-rugzak sla je dan met deze bike geen slecht figuur.

Nog iets te wensen?

De Stereo 150 C:68 TM 29 en ik zijn hele goede vrienden geworden. Dat ligt niet alleen aan de geometrie en het veersysteem, maar ook aan de onderdelenkeuze. Ik zou nauwelijks weten wat ik anders zou willen. Fox 36 Factory-voorvork, Sram Code R-remmen met dubbele zuigers, een GX Eagle 1x12-aandrijflijn, de hoogwaardige dropper van Fox met een ruim verstelbereik, lichte maar stevige Newmen-wielen met brede velgen, lekbestendige Schwalbe-banden met heel veel grip; het klopt allemaal als een bus. Wat dat betreft weten de product-managers van Cube haarfijn waar Abraham de mosterd haalt.

Althans, zo goed als. Mocht ik het bij Cube voor het zeggen hebben, dan zou ik namelijk wel iets minder spartaanse handvatten monteren, zeker ook omdat het stuur met oversized klemdiameter bepaald niet meegeeft. Verder zou ik voor toertochten, als je met spierkracht de hoogtemeters moet overwinnen, de zware Schwalbe Hans Dampf-achterband met Addix Soft-compound vervangen voor een Nobby Nic met Addix Speedgrip-compound. Die biedt, zo is mijn ervaring, niet heel veel minder grip, maar rolt wel merkbaar lichter. En dat is in lange beklimmingen altijd een voordeel.

Tot slot zou ik de DT Swiss steekas in het achterwiel direct vervangen voor een model zonder in-de-weg zittende, vaste hendel. Wat een onding...

(Eerste) Conclusie

Dat de geometrie van de Stereo 150 enigszins middle-of-the-road is kan je zien als een zwaktebod, maar in mijn ogen bewijst dit juist dat Cube een eigen visie heeft en niet blind iedere nieuwe trend volgt. Want waar deze ontwikkeling in sommige gevallen resulteert in extreem lange en luie bikes, daar is de geometrie van de Stereo 150 C:68 TM 29 wat minder uitgesproken op afdalen gericht. Hierdoor beschikt de fiets over een speels, wendbaard en veelzijdig karakter, zonder ernstig tekort te schieten in lastige afdalingen.

Ik kan ’m ronduit aanbevelen, tenzij je je echt specifiek op zoek bent naar een hardcore EWS-machine die mee kan strijden om de podiumplaatsen in de Enduro World Series. Cube heeft die lacune in z’n gamma zelf natuurlijk ook al waargenomen. Niet voor niets rijdt Cube-teamrijder Gustav Wildhaber momenteel op een afgeplakt prototype rond dat duidelijk over meer veerweg en een luiere stuurhoek dan de Stereo 150 beschikt. Grote kans, dat deze EWS-bike volgend seizoen in de Cube-catalogus staat als Stereo 160 of 170…