Bergrace Wageningen

De kop is eraf, de eerste Bergrace van het seizoen is voorbij. Onze teamrijders doen verslag van hun belevingen:

Tjeerd:
25 maart is de datum waarop ik me sinds tijden weer meng in het wedstrijdgeweld. Vorig jaar deed ik dat ook, maar dat bleek minder succesvol. Zo’n eerste wedstrijd is dan ook altijd spannend. Hoe zou de nieuwe Focus Black Forest zich houden? Hoe zou de conditie zijn? Heb ik niet té veel van het witte poeder genoten? (lees: sneeuw/snowboarden) Kan ik ze nog wel een beetje bij benen? En zou ik niet hopeloos achterin eindigen? De vragen zijn beantwoord!
Als nummer 204 sta ik in de rij en wacht geduldig het startschot af. Het voordeel van de achterhoede is dat je niet gelijk volle bak aan de slag hoeft. Inhalen is lastig dus ik duik de gaatjes in waar ik ze zie en worstelde me steeds verder naar voren. Het eerste uur doe ik dit alleen maar dan sluit ene Michel aan, samen fietsen we hier en daar wat rijders voorbij. Tot zich een Cannondale rijder aanmeld en besluit mee te doen. Ik heb nog steeds geen idee op welke positie ik rij maar dat het hard gaat is een ding dat zeker is. Later vermoed ik ergens bij de eerste 25 te zitten. Ik zie namelijk zo nu en dan een bekend gezicht voorbij komen, dus dat zit dan meestal wel goed. Samen met Michel en de rijder van de ‘Dale rollen we de laatste ronde in. Jammer genoeg verloor ik eerder 2 bidons en fiets ik daardoor met een structureel vochtgebrek rond. De benen hebben het zwaar en op een klein bultje kan ik het niet meer bijbenen. En dat scheelt weer een sprint op de eindstreep waardoor ik nog semi fit kan finishen. Maar wat is dan nu het resultaat? Inmiddels weet ik dat een top 25 gelukt is. Echter een positie is dit keer niet zo eenvoudig te bepalen, ik sta namelijk niet op de uitslagenlijst. Gelukkig kan Jasper of was het nu Casper na wat speurwerk met de jury ontdekken dat ik 14de ben geworden. En daar ben ik heel blij mee. Ik heb nu alweer zin in de volgende bergrace en wie weet maakt Jeroen mij dan blij met een Focus Raven. ;-)

Kiona:
De eerste bergrace van het seizoen vindt nu al voor de 4e keer in mijn achtertuin plaats. Helaas betekende dat tot nu toe nog geen geluk voor mij. De voorgaande jaren heb ik tijdens de race op de Wageningse Berg o.a. salto’s gemaakt, lekke banden gehad en sturen en andere onderdelen los aan de fiets gehad… Wellicht had ik nu dan alles gehad en kon ik eens een race ongestoord uitrijden?
Ik besloot voor de zekerheid voor de langste afstand, de 150 minuten, te gaan. Dan had ik tenminste nog wat tijd voor eventuele reparaties en mocht er iets echt stuk zijn, kon ik het nog 2x bij een nieuwe afstand proberen.
Nee hoor… ik ging wel voor de 150 minuten, maar dat had een andere reden. Tijdens mijn vorige race begin maart bleek namelijk dat ik nogal wat inhoud tekort kwam en het was tijd daar wat aan te doen. Bovendien wil ik eind mei een grote Alpenmarathon gaan rijden, dus hoe beter daarvoor te trainen dan tijdens zo’n wedstrijd?

Dus om 9.30u stond ik in het nog wat mistige, koude startvak tussen de heren te wachten tot de eerste race van de dag weggeschoten zou worden. Die start volgde na enkele minuten en ik moet zeggen… Die beviel me eigenlijk wel! Bij de kortere wedstrijden schiet iedereen als een idioot weg. Nu kon ik het zelfs bijbenen!
De startlus en eerste 2 rondjes gingen lekker. Ik zat in een goed ritme en kon de intensiteit goed aan. Helaas kwamen er nog wel steeds mannen voorbij stuiven, soms probeerde ik nog aan te haken, maar meestal ging het net te hard. Maar wie weet… Misschien haal ik ze wel weer bij.

Dat liep toch effe anders… Vanaf de 3e volle ronde voelde ik dat het zwaarder werd. Mijn hartslag ging omlaag, mijn rondetijden ook. De laatste anderhalve ronde heb ik zelfs mijn toertempo maar weer aangezet, want er zat echt niets meer in. Desondanks heb ik wel genoten van het weer en natuurlijk m’n achtertuin. Ook de race was lekker gemoedelijk en bovenal, ik heb weer goed getraind!
Volgende week de eerste topcompetitie voor de UCI punten… Tot dan!

Bas:
Daar rij je dan, in de kopgroep, in de bossen bij Wageningen. Je hebt je benen gespaard door weinig kopwerk te doen, je hebt de hele tijd attent voorin gereden, je hebt nergens iets laten liggen, je nieuwe fiets doet het uitstekend, en met nog twee rondes te gaan weet je eigenlijk al dat je toch niet gaat winnen, dat zelfs het podium heel lastig gaat worden. Hoe kan dat dan? De benen voelen toch nog zo fris? De vorm, gegroeid door veel duurwerk en racefietswerk, is toch zo verrassend goed? Sja… alleen de voorband, die een paar dagen eerder ook al een trainingsrit verklooide, heeft andere plannen vandaag. Geen lucht vasthouden betekent geen posities vasthouden!

Met het ingaan van de laatste ronde ging mijn voorband ook z’n laatste bar druk in. De boomstam vlak na de finish maakte kennis met de velg, en mijn demarrage was meer uit nood dan uit wens geboren. Ik wist nog wel een gat te slaan, maar elke bocht verloor ik zoveel terrein, dat er al snel weer twee man aansloten. Ondanks het gezwabber wist ik nog tot diep in de laatste ronde bij deze twee te blijven, tot de laatste afdaling, genomen met zo’n 0.5 bar in de band, echt de nekslag was. Ik rolde als 7e over de streep, niet moe en zeker niet voldaan. Ik had gelukkig wel de achterstand kunnen beperken zodat een goed klassement nog altijd mogelijk zou zijn.

Daar sta je dan, met je goede gedrag. De inschrijftent lonkte mij: er zou ook nog een 45-minuten koers op het programma staan. Zou ik dan… Waarom niet? Grote praat als ‘ik voelde me nog supergoed’ betekent niks als je het niet kan laten zien. Zo stond ik een half uur later aan de start van de 45 minuten, omringd door voornamelijk goedbedoelende forumleden met videocamera’s op hun fiets. Al vrij snel na de start werden er twee dingen duidelijk: met nog twee andere coureurs zouden we om het podium gaan strijden, en de wedstrijd zou voornamelijk bestaan uit met een gruwelijk snelheidsverschil de staart van de 105-minuten inhalen. De laatste twee rondes van de race voelde ik mijn benen toch wel: het passeren van de achterblijvers ging Arne Nuis en Dennis Ebert, mijn vluchtgenoten, duidelijk soepeler af. Toen we met barre snelheid op de finish afstormden wist ik dat de positie waarin ik zat, namelijk derde van drie man, niet goed genoeg zou zijn. Een niet geheel vlekkeloze laatste bocht (ik vind 45 km/u van onverhard naar verhard een haakse bocht nemen stiekem nog wel eng) en een relatief korte finishstrook later finishde ik op een 3e plaats. Toch nog met bloemen en een goed gevoel terug naar huis!