Afgelopen weekend vond op sportpark Papendal voor de vierde keer de World Cup BMX Supercross plaats op de replica baan van de Olympische Spelen in Londen. Daarbij was het geheel tot het Papendal Bike Event opgetuigd met XC en race evenementen, zoals een Gert Jacobs classic voor de wielrenners en een officieel NK XCE (sprint eliminator) voor de mountainbikers. Ondanks het slechte weer in het weekend en daardoor wat tegenvallende bezoekersaantallen (lees: het was erg rustig), was het evenement toch erg de moeite waard en wat mij betreft voor herhaling vatbaar.
XCE
Het eerste officiële NK Sprint Eliminator, dat was het hoofdevenement op de zondag. Ook vermeldenswaardig: één dag eerder had het Merida-Bassa team zo’n beetje alle prijzen tijdens het NK Team relay binnen gesleept! Het concept van de XCE was simpel, maar doeltreffend: het grasveld naast de BMX arena was voorzien van diverse obstakels in de vorm van pallets, boomstammen, een brug, schansjes, en slingerde zich in een aantal lussen van start naar finish. Dit zorgde voor een overzichtelijk rondje, waarop je de wedstrijden vanuit een luie stoel op iedere willekeurige plek kon volgen. In tegenstelling tot eerdere XCE’s die ik meegemaakt heb, waarbij het altijd weer afwachten was wie er nu weer als eerste om een bocht kwam, vond ik deze opstelling erg goed! Ook technisch waren de boomstammen, sprongetjes en trapjes meer dan leuk. Ook dat is in het buitenland wel eens anders geweest. Een straatcriterium zonder enige moeilijkheid was niet ongebruikelijk. Enige kritische noot die gehoord werd, is dat het rondje dermate lang was, dat een goede sprinter of technisch rijder het uiteindelijk toch af zou leggen op inhoud. Leerpunt voor volgend jaar…
Qua deelnemers was het een bonte mix van XC-ers, downhillers en enduro rijders. Cross country rijders van MPL Specialized en Merida-Bassa streden tegen rijders als Daniel Prijkel en Anneke Beerten. In de funklasse deed zelfs trial-koning Patrick Smit mee! Als dat geen kruis bestuiving is…!
Nadat iedereen een tijdrit over een ronde gereden had, konden op basis hiervan de startopstellingen bepaald worden. Helaas had men hier iets minder ervaring mee dan de buren van de BMX, dus dat duurde, tot ergernis van sommigen, langer dan voorzien. Bij de elite heren was het uiteindelijk niet topfavoriet Jeroen van Eck van het Specialized-MPL team, maar Lehvi Braam die met de nationale titel aan de haal ging. De dames elite wedstrijd werd de verwachte strijd tussen Anne Terpstra en Anneke Beerten. Die laatste ging als een racket uit de startblokken, in de hoop zo ver mogelijk voor te raken en te blijven. Anne Terpstra kwam na een slechte start echter razendsnel opzetten om Anneke alsnog op de eindstreep te kloppen.
Winnaar bij de heren Lehvi Braam in een van de voorronden.
Sprinten en springen, dat kan Anneke Beerten wel…
…maar Anne Terpstra had net een beetje meer inhoud op het einde…
…om met een banddikte voorsprong te winnen.
BMX Supercross
Spektakel gegarandeerd op deze baan. Dat wisten we al van de voorgaande jaren. Dit jaar was de factor wind en regen echter extra aanwezig en dat maakte het niet bepaald makkelijker voor de dames en heren op de kleine wielen fietsen. Op zaterdag moesten gedurende de dag de startheuvel en de gravel delen van de baan afgedekt worden om schade door overtollig regenwater te voorkomen. Op zondag, de dag van het hoofd evenement, viel de neerslag gelukkig enigszins mee, al moesten enkele heats ‘even wachten’ tot de wind weer ging liggen. Het mocht de pret voor de toeschouwers niet drukken, want die werden getrakteerd op spannende wedstrijden. Schuilend onder een paraplu leefden ze echter erg mee met de Nederlandse rijders en klonk bij iedere introductie daarvan een luid gejuich vanaf de tribune. Aan het eind van de dag waren het Laura Smulders en Sam Willoughby die de finales bij respectievelijk de dames en de heren wonnen.
Volgend jaar…
Hoewel de BMX Supercross natuurlijk totaal anders is dan de Eliminator, hadden beide evenementen veel beter van elkaar kunnen profiteren. Nu was de finale van de Eliminator ergens voor half 3, terwijl de BMX-ers pauze hadden van 3 tot 4. Door juist in die pauze de finales voor de Eliminator te verrijden, en dat ook duidelijk over het hele terrein te communiceren, had er tussen beide evenementen veel meer kruisbestuiving plaats kunnen vinden. Nu zat er een tribune vol BMX supporters, die een uur lang niks anders te doen had dan koffie en hotdog halen en slap ouwehoeren met elkaar. Maar dat wordt volgend jaar allemaal beter… toch?!
De winnende ‘move’ van Willoughby op Van Gendt… clean en verdiend gewonnen.
Laura Smulders leidt van start tot finish… alle pogingen van Caroline Buchanan en Marianna Pajon ten spijt.
Ook BMX fans zijn echte die-hards: 4 uur lang in de regen zitten om jouw idolen te zien rijden.
Van der Biezen praat nog even met de fans.
Grip is alles, ook bij BMX. Dus als je snel wil kunnen starten moet je je achterband droog houden!
De transfer-jump die voorgaande jaren nog wel eens tot flinke crashend leidde, leverde dit jaar alleen mooie beelden op.
Al vanaf de eerdere ronden waren het Willoughby en Van Gendt die er met kop en schouders bovenuit staken.
BMX-ers blijven ware kunstenaars op de fiets…
Ook BMX-ers houden van bloemen!
SPD-SL… op een BMX! Want oppervlak en klemkracht…
Tussen de heats moest de baan zo droog mogelijk gehouden worden.
Sam Willoughby op het laatste ‘rechte’ eind.
Tekst & foto’s: Coen de Jongh
